หวัดดีครับ คือ ผมจะมาเล่าว่า Tag ผิดขออภัยครับ
ผมไปขอแม่ผ่อนของอย่างนึง ตอนแรกแม่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจคือประมานไม่พูดด้วย แค่ช่วงที่ถามนะครับ
พอผ่านไปหลายๆวันผมก็เห็นพี่ที่ทำงาน เปลี่ยนโทรศัพเครื่องใหม่(พี่คนนี้เค้าต้องผ่อนรถ ผมก็เลยสงใสว่าเอาเงินก้อนที่ไหนไปซื้อโทรศัพ) ผมก็เลยไปถามพี่คนนี้ สรุปคือ เขาใช้บัตรแม่ผมผ่อน ผมก็โกรธนิดๆว่าทำไมทีเราขอผ่อนถึงไม่ให้
หลายวันผ่านไป
มีพี่คนงานอีกคน(คนงานเก่า) เห็นพี่คนก่อนหน้านี้ใช้โทรศัพใหม่ก็อยากซื้อบ้าง ก็ไปคุยกับแม่ผม คุย.ๆๆเสร็จก็ไปเอารถออกแล้ววิ่งไปซื้อเลย ตอนเเรกผมก็ไม่รู้ว่าไปไหนกัน ลองถามป้าแถวบ้าน เค้าก็ไปใช้บัตรแม่ผมเหมือนเดิม ทีนี้ผมโกรธเลย ไม่คุยกับแม่เลย เค้าเรียกผมก็ไม่สนใจ โทรมาก็ตัดสายทิ้ง
1อาทิตย์ต่อมาก็เริ่มมีกลับมาคุยบ้าง อะไรบ้างแล้วทีนี้ก็พาไปจะไปผ่อนของ แต่เป็นช่วงเย็น พาน้องไปเล่นนำ้ กว่าจะไปถึงห้างก็ 1ทุ่มแล้ว พอกินเสร็จ ก็เดินไปดูของ ตอนแรกจะเอาอันนี้แต่ของไม่มี เลย ไปดูอีกอัน พนักงานก็บอกขอเวลาไปเช็คของแปป หายไปนานอยู่ครับ ช่วงนั้นก็2ทุ่มกว่าแล้ว พอพนักงานเดินมาบอกไม่มีของ ผมก็เลยเดินไปดูอย่างอื่นแต่ไม่มีของถูกใจ พอกำลังจะกลับบ้าน พนักงานบอกว่าหาของเจอแล้ว แต่ด้วยน้องผมต้องไปโรงงานแม่บอกอาทิตหน้าค่อยมาละกัน
พอถึงอาทิตหน้า ผมก็ถามเเม่ว่าตอนเย็นพาไปด้วย แม่บอกอีกอาทิตย์ละกันค่อยไป (ผมคิดในใจ แมร่งสัญญาไม่เป็นสัญญา) ผมก็เลยไม่คุยกับแม่อีกเลย ผมแค่สงใสว่า คนอื่นขอผ่อนนิรีบไปมาก แต่พอลูกตัวเองขอผ่อน กลับบอกให้ รอ รอ รอ ให้รอไปจนถึงปีหน้าเลยหรอ จบ
ฐานะ ที่บ้านก็ไม่รวยครับ พอมีพอกิน
ผมมีงานทำแล้วมีรายได้ (กันคนบางพวก..)
แต่ผมสงใสว่า ทำไมกับคนอื่นเขารีบจัง หลานจะซื้อเครื่องCNCก็ช่วยไปหลายแสน คนอื่นขอผ่อนก็ให้(คนที่สนิด) แต่ทำไมผมขอมันถึงได้ยากจังครับ ทำไมแม่ถึง งกกับลูกจังครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ มันจะเหมือนกระทู้ระบายซะมากกว่า (ที่ผมขอผ่อนไม่ใช้โทรศัพย์นะครับแต่อย่างอื่น)
ลูกขอผ่อนของแค่ชิ้นเดียว มันยากขนาดนั้นเลยหรอ
ผมไปขอแม่ผ่อนของอย่างนึง ตอนแรกแม่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจคือประมานไม่พูดด้วย แค่ช่วงที่ถามนะครับ
พอผ่านไปหลายๆวันผมก็เห็นพี่ที่ทำงาน เปลี่ยนโทรศัพเครื่องใหม่(พี่คนนี้เค้าต้องผ่อนรถ ผมก็เลยสงใสว่าเอาเงินก้อนที่ไหนไปซื้อโทรศัพ) ผมก็เลยไปถามพี่คนนี้ สรุปคือ เขาใช้บัตรแม่ผมผ่อน ผมก็โกรธนิดๆว่าทำไมทีเราขอผ่อนถึงไม่ให้
หลายวันผ่านไป
มีพี่คนงานอีกคน(คนงานเก่า) เห็นพี่คนก่อนหน้านี้ใช้โทรศัพใหม่ก็อยากซื้อบ้าง ก็ไปคุยกับแม่ผม คุย.ๆๆเสร็จก็ไปเอารถออกแล้ววิ่งไปซื้อเลย ตอนเเรกผมก็ไม่รู้ว่าไปไหนกัน ลองถามป้าแถวบ้าน เค้าก็ไปใช้บัตรแม่ผมเหมือนเดิม ทีนี้ผมโกรธเลย ไม่คุยกับแม่เลย เค้าเรียกผมก็ไม่สนใจ โทรมาก็ตัดสายทิ้ง
1อาทิตย์ต่อมาก็เริ่มมีกลับมาคุยบ้าง อะไรบ้างแล้วทีนี้ก็พาไปจะไปผ่อนของ แต่เป็นช่วงเย็น พาน้องไปเล่นนำ้ กว่าจะไปถึงห้างก็ 1ทุ่มแล้ว พอกินเสร็จ ก็เดินไปดูของ ตอนแรกจะเอาอันนี้แต่ของไม่มี เลย ไปดูอีกอัน พนักงานก็บอกขอเวลาไปเช็คของแปป หายไปนานอยู่ครับ ช่วงนั้นก็2ทุ่มกว่าแล้ว พอพนักงานเดินมาบอกไม่มีของ ผมก็เลยเดินไปดูอย่างอื่นแต่ไม่มีของถูกใจ พอกำลังจะกลับบ้าน พนักงานบอกว่าหาของเจอแล้ว แต่ด้วยน้องผมต้องไปโรงงานแม่บอกอาทิตหน้าค่อยมาละกัน
พอถึงอาทิตหน้า ผมก็ถามเเม่ว่าตอนเย็นพาไปด้วย แม่บอกอีกอาทิตย์ละกันค่อยไป (ผมคิดในใจ แมร่งสัญญาไม่เป็นสัญญา) ผมก็เลยไม่คุยกับแม่อีกเลย ผมแค่สงใสว่า คนอื่นขอผ่อนนิรีบไปมาก แต่พอลูกตัวเองขอผ่อน กลับบอกให้ รอ รอ รอ ให้รอไปจนถึงปีหน้าเลยหรอ จบ
ฐานะ ที่บ้านก็ไม่รวยครับ พอมีพอกิน
ผมมีงานทำแล้วมีรายได้ (กันคนบางพวก..)
แต่ผมสงใสว่า ทำไมกับคนอื่นเขารีบจัง หลานจะซื้อเครื่องCNCก็ช่วยไปหลายแสน คนอื่นขอผ่อนก็ให้(คนที่สนิด) แต่ทำไมผมขอมันถึงได้ยากจังครับ ทำไมแม่ถึง งกกับลูกจังครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ มันจะเหมือนกระทู้ระบายซะมากกว่า (ที่ผมขอผ่อนไม่ใช้โทรศัพย์นะครับแต่อย่างอื่น)