ทำไมวันนี้มีฉากที่คุณพี่เหมคุยดีและเหมือนขอบพอแม่บัวอีกแหละเจ้าค่ะ อิฉันงงเจ้าค่ะ แล้วมีตอนที่แม่ลำดวนเห็นด้วย ตอบข้อสงสัยอิฉันที่เจ้าค่ะ

ไปเห็นภาพนี้ในทวิตเตอร์ มา นี่แค่ภาพนิ่งยังดูเรียลมาก ดูอบอุ่น คิดดูสิขนาดเมียยังรักยังหลงขนาดนี้ ถ้ามีลูกพ่อเหมจะหลงขนาดไหน อิฉันนี่ปลื้มแทนแม่ลำดวนจริง แล้วเป็นอะไรอิฉันเขิลบิดตัวเป็นเลขแปดแล้วเจ้าค

ละครจบ อารมณ์ไม่จบเจ้าค่ะ เลอค่าอีกเช่นเคยกับ 'ข้าบดินทร์' จากที่ได้ดูละครวันนี้ อยู่ๆ อิฉันก็ตระหนักได้ว่า อีกหนึ่งข้อคิดดีๆ จากละครเรื่องนี้ก็คือ "อย่าทอดทิ้งผู้ชายยามที่เขาตกต่ำ" เจ้าค่

ขอปรบมือดังๆให้ละครเรื่องนี้ เอาซะคนดูอย่างเราอยากจะกรีดร้อง อกจะแตกตาย สงสารเจ้าคุณบริรักษ์เหลือเกิน ฉากที่คุยกับพระยาวิปริตเสร็จแล้ว ร้องไห้ ตัวสั่น นี่มันดีจนขนลุก ทั้งคุณหญิงและพ่อเหม นี่ทำอิฉันน้

พ่อเหมเนื้อทอง พ่อยิ่งมอซอซอก็ยิ่งดูเร้าใจ... ทำเอาแม่ตำแหรกใจยังละอ่อนอย่างอิฉันถึงกับเสน่หาในหนวดเคราพ่อถึงเพียงนี้ ถึงจะมอซอก็ยังมีมาดผู้ดี ช่างเซ็กซี่กระไรเช่นนี้เจ้าคะ แล้วจะให้อิฉันทำอย่างไรเล่

เพียงคุณพี่เหมโน้มกายลงดอมดมพวงมาลัยน้อยในมือเจ้าลำดวน อิฉัน..ก็ฟินจนน้ำตาจะไหลเลยเจ้าค่ะ สายตา..วาจา.. อากัปกิริยาที่แสนอ่อนหวานละมุนละไม ทำให้หัวใจอิฉันสั่นระรัว คุณพี่เหมเจ้าคะ .. แบบคุณพี่เหมมีข

ดิฉันไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ละคร "ข้าบดินทร์" ที่ฉันรักต้องมัวหมองแต่อย่างใด แต่เพราะว่าดิฉัน อินและฟินเว่อกับละครเรื่องนี้ จนมโนฉากเข้าหอไปไกลถึงเพียงนี้ ..... ทันทีที่ส่งเจ้าลำดวนเข้าห

เป็นพระเอกที่ชัดเจน หนักแน่นมากพ่อเหม อิฉันปลื้มแทนเจ้าลำดวนมากเจ้าค่ะ ❤️จำไว้นะพ่อของที่ได้มายากย่อมมีค่าเสมอ