เราคบกับแฟนมาปีกว่าแล้วเราคบกันทางบ้านของเรา2คนก็รับรู้ก่อนหน้านี้แฟนเราพาเราไปบ้านไปเจอพ่อแม่แต่เราก็ทำตัวไม่ค่อยถูกไม่รู้ว่าจะทักทายจะคุยอะไรกับท่านดีแต่ครั้งแรกก็ผ่านไปด้วยดีต่อมาไม่นานแฟนเราก็มาหาที่หอแต่ที่เราไม่รู้อย่างนึงคือแฟนเราเขาโกหกเราและก็โกหกแม่ของเขาเขาบอกเราว่าเขอบอกแม่เขาแล้วว่าจะมาหาเราสักพักแม่เค้าก็โทรมาหาเราถามว่าเขาอยู่กับเราหรือป่าวทีแรกแฟนเราให้เราตอบว่าไม่อยู่เราก็ตอบตามนั้นแล้วแม่เค้าก็ถาอีกจนเราต้องพูดไปว่าเขามาหาเราอยู่กับเราแล้วแม่เขาก็บอกกับเราว่าเขาโกหกแม่บอกว่าจะไปดุฟุตบอลอีกจังหวัดนึงตอนนั้นเราโกรธเขามากแล้วก็โกรธตัวเองที่พูดโกหกกับแม่แฟนตอนนั้นเราเริ่มทำตัวไม่ถูกเลยเรากลัวสารพัดกลัวแม่เขาจะไม่ชอบเราพอตอนเย็นเราก็ไปส่งเขาที่บ้าน(มีเพื่อนไปด้วย)แต่เพราะบ้านเขากับที่เราอยู่มันอยู่คนลอำเภอไกลกันประมาณ 90 กิโลเมตร ไปถึงบ้านเขามันก็ค่ำแล้วเขาเลยจะมาส่งเราแต่เราบอกว่าไม่ต้องมาส่งส่งกันไปส่งกันมาก็ไม่จบสักทีแม่เขาก้บอกไม่ต้องมาส่งให้เราขี่รถกลับๆเพื่อนๆดีกว่าแต่เราเข้าใจนะที่แม่เขาพูดเพราะแม่เขาคงเป็นห่วงแฟนแต่เขาไม่ยอมก็เลยมีปากเสียงกันต่อหน้าเราตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากเลยอยากจะร้องไห้ตรงนั้นแต่ติดตรงที่ทำไม่ได้เราเลยบอกเดี๋ยวเรากลับเองแล้วเราก็ขี่รถกลับหอพร้อมกลับเพื่อนหลังจากที่ขี่รถออกมาจากบ้านแฟนน้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ก็ไหลออกมาตลอดทางขี่รถไปในหัวเราก้คิดคำถามขึ้นมาสาระพัดว่าเราผิดมั้ยเป็นเพราะเราหรือป่าวยิ่งคิดก็ยิ่งแย่แต่ฟนเราเขาก็อธิบายปลอบใจให้เรารู้สึกดีไม่ให้เราคิดมากตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่เคยไปที่บ้านแฟนอีกแต่มีอยู่วันนึงแฟนเราเขามาบอกกับเราว่าแม่จะคุยด้วยแม่แฟนถามวันเดือนปีเกิดของเราจะเอาไปสะเดาะเคราะห์ให้พร้อมของแฟนตอนนั้นเราก็รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงว่าแม่แฟนเขาคงลืมเรื่องนั้นไปบ้างแล้วจนมาตอนนี้แฟนเราชวนเราไปบ้านเราก็ปฏิเสธแต่แฟนก็จะพูดว่าที่ไม่อยากมาเพราะไม่อยากเจอแม่ไม่อยากไปเหยียบบ้านหลังนั้นใช่มั้ยเราก็อธิบายไปว่าไม่ใช่แต่เขาก็ไม่ฟังจนเราต้องตอบตกลง ตอนนี้สาระพัดความกลัวก็เข้ามาไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้จะคุยอะไร เพราะไม่ว่าเรื่องที่เคยเกิดจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่เราก็ยังไม่เคยลืมคิดอยู่เสมอว่าเราผิดจนไม่กล้าไปเจอหน้าแม่ของแฟนอีก