ดูข้าบดินทร์แล้ว.....มีกำลังใจการใช้ชีวิต

พ่อเหม เกิดมาคาบช้อนเงินช้อนทอง กลับมาต้องตกต่ำเยี่ยงทาส สู้ฟันฝ่า อดทน ด้วยเนื้อแท้เป็นเด็กดี กตัญญูต่อบิดา มารดา และผู้มีพระคุณ ครูบาอาจารย์ ผลแห่งสิ่งที่หมั่นเพียร และอดทน ส่งผลทำให้พ่อเหมกลับมาได้ดิบได้ดีอีกครั้ง ได้เห็นรักแท้ของแม่ลำดวน

ย้อนกลับมาดูตัวที่กำลังอยู่ในจุด.....ชีวิตที่ต้องอดทน ยิ่งทำให้มีแรงใจในการอดทน ดูแลบิดามารดา เหน่ื่อยกับชีวิตแต่......เรายังโชคดีที่ไม่ต้องไปจับดาบ ขี่ช้าง แม้แต่ใช้แรงงาน เป็นจับกังอะไรมากมาย

นานๆทีจะติดละคร แต่ดูละครเรื่องนี้แล้ว ทุกตัวละครมีมุมมองที่สอนตัวเราทั้งนั้น ไม่ใช่แค่พระนาง พ่อแม่พระนาง ยิ่งแม่บัว ยิ่งสอนให้เรารู้สึกการประมาณตนให้พอดีตัว ถึงจะสูงศักดิ์ แต่ใช่ว่าจะสุขสม

เจอฉากเศร้า ฉากรันทด คนอื่นร้องไห้ เรากลับไม่ร้องเลย แต่กลับรู้สึกหน้าอกมันแน่นไปด้วยความรู้สึก (ปกติร้องไห้กับฉากแบบนี้)

ช่างเป็นละครที่มีคุณค่ายิ่งนัก สักวันหนึ่ง เราจะต้องมีสิ่งที่ดีเข้ามา....เช่นดัง พ่อเหมเนื้อทอง