เราคบกับแฟนมาได้ 2 ปี แล้วก็เลยตกลงปลงใจใช้ชีวิตร่วมกัน ตอนนี้แต่งงานมาได้ 10 เดือน
2 ปีแรกที่คบกัน
ทุกอย่างมันคลิกมาก ไม่เคยทะเลาะกัน ขัดข้องหมองใจไม่มีเลย พูดคิด ภาษาเดียวกัน พอไม่มีปัญหาก็เลยตัดสินใจแต่งงานกัน เอ่ยชวนว่าไปไหนก็ยอนดีพาไป ต้องมีทริปเล็ก ๆ มื้อดีๆ สักมื้อ ไม่กินเหล้า (บ่อยเกิน) 2-3 วัน/ครั้ง กินคนเดียว ไม่มีเรื่องปิดบัง คุยโทรศัพท์เสียงเปลี่ยนยังโทรกลับมาถามเลย
10 เดือนหลังจากแต่งงาน
แต่พอหลังจากนั้นด้วยปํญหาและเรื่องต่าง ๆ ที่เข้ามา มันทำให้เราเครียด และ ร้องไห้บ่อยมาก (ปกติค่อนข้างsensitive นิดนึง) ไม่ค่อยสนใจความร็สึกเราอยากมี moment เดิมๆ ทริปเล็กๆ มื้อดีๆ สักครั้ง แต่มันไม่มีเลย เค้าพยายามให้เหตุผลว่าเก็บเงินก่อนยังไม่พร้อม เราก็ได้แต่นึกในใจทุกวันนี้ที่คุณกินเบียร์ทุกวันละ 60*30 วัน เท่ากับ 1800 ได้มื้อดีๆเลยนะ พูดแล้วก็ไม่เป็นผล เราเคยเปิดอกคุยกันหลายครั้งมาก ระเบิดทุกอย่างที่เก็บไว้ คุยด้วยเหตุ-ผล แต่สักพักมันก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีก ตอนนี้เค้ากับเรา ทำงานคนละที่ อาทิตย์หนึ่งเราหยุด 1 วันก็จะกลับบ้าน มันไม่สมกับที่เรารอคอยมา 6 วันเลย ไม่สนใจ ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าคิดถึงเหมือนกับที่เราคิดถึงเค้าเลย มีเพื่อน ไม่ค่อยอยู่บ้านตอนเย็น ๆ กินเหล้า นั่งคุย เกือบทุกเย็น ไม่เคยโทรถามว่าวันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง ตัวเค้าทำงานค่อนข้างอิสระ เป็นเจ้านายตัวเอง ไม่รักษาคำพูด ถ้ามีเรื่องที่ต้องตัดสินใจร่วมกันเราก็พยายามเข้าใจในเหตุผลของเค้า แต่เค้าไม่พยายามที่จะเข้าใจในเหตุผลของเราเลย ??? เราว่าเราเปิดใจกว้างขึ้น แต่พอกว้างแล้วเหมือนมันก็ยังไม่พอเลยรู้สึกเหนื่อย.......
ทุกวันนี้โหนรถเมล์กลับบ้านขอบอกนะน้ำตาซึมทุกวัน....รอวันให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ปรึกษาเรื่องสามีหน่อยค่ะ ใครเป็นแบบนี้บ้าง????
2 ปีแรกที่คบกัน
ทุกอย่างมันคลิกมาก ไม่เคยทะเลาะกัน ขัดข้องหมองใจไม่มีเลย พูดคิด ภาษาเดียวกัน พอไม่มีปัญหาก็เลยตัดสินใจแต่งงานกัน เอ่ยชวนว่าไปไหนก็ยอนดีพาไป ต้องมีทริปเล็ก ๆ มื้อดีๆ สักมื้อ ไม่กินเหล้า (บ่อยเกิน) 2-3 วัน/ครั้ง กินคนเดียว ไม่มีเรื่องปิดบัง คุยโทรศัพท์เสียงเปลี่ยนยังโทรกลับมาถามเลย
10 เดือนหลังจากแต่งงาน
แต่พอหลังจากนั้นด้วยปํญหาและเรื่องต่าง ๆ ที่เข้ามา มันทำให้เราเครียด และ ร้องไห้บ่อยมาก (ปกติค่อนข้างsensitive นิดนึง) ไม่ค่อยสนใจความร็สึกเราอยากมี moment เดิมๆ ทริปเล็กๆ มื้อดีๆ สักครั้ง แต่มันไม่มีเลย เค้าพยายามให้เหตุผลว่าเก็บเงินก่อนยังไม่พร้อม เราก็ได้แต่นึกในใจทุกวันนี้ที่คุณกินเบียร์ทุกวันละ 60*30 วัน เท่ากับ 1800 ได้มื้อดีๆเลยนะ พูดแล้วก็ไม่เป็นผล เราเคยเปิดอกคุยกันหลายครั้งมาก ระเบิดทุกอย่างที่เก็บไว้ คุยด้วยเหตุ-ผล แต่สักพักมันก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีก ตอนนี้เค้ากับเรา ทำงานคนละที่ อาทิตย์หนึ่งเราหยุด 1 วันก็จะกลับบ้าน มันไม่สมกับที่เรารอคอยมา 6 วันเลย ไม่สนใจ ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าคิดถึงเหมือนกับที่เราคิดถึงเค้าเลย มีเพื่อน ไม่ค่อยอยู่บ้านตอนเย็น ๆ กินเหล้า นั่งคุย เกือบทุกเย็น ไม่เคยโทรถามว่าวันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง ตัวเค้าทำงานค่อนข้างอิสระ เป็นเจ้านายตัวเอง ไม่รักษาคำพูด ถ้ามีเรื่องที่ต้องตัดสินใจร่วมกันเราก็พยายามเข้าใจในเหตุผลของเค้า แต่เค้าไม่พยายามที่จะเข้าใจในเหตุผลของเราเลย ??? เราว่าเราเปิดใจกว้างขึ้น แต่พอกว้างแล้วเหมือนมันก็ยังไม่พอเลยรู้สึกเหนื่อย.......
ทุกวันนี้โหนรถเมล์กลับบ้านขอบอกนะน้ำตาซึมทุกวัน....รอวันให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม