ผมมีเรื่องที่จะปรึกษาเพื่อนๆครับ ผมอาจจะเขียนเรื่องราวไม่ค่อยเก่งนะครับ
เริ่มเรื่องเลยละกันนะครับ ผมมีแฟนที่คบกันมาได้ประมาณ 1 ปีครับ
ซึ่งแฟนผมคนนี้ผมได้รู้จักมาจากรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียว ผมเห็นเค้าจาก FB ของรุ่นน้อง เลยบอกให้รุ่นน้องช่วยติดต่อให้
พอผมได้ FB และ ไลน์ของแฟนผม ก็ได้เริ่มคุยกันเรื่อยมา
จนได้ 1 เดือนเราจึงตกลงเป็นแฟนกัน ซึ่ง2-3เดือนแรก เรารักและติดกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
อ่อ ผมลืมบอกไปครับผมทำงานแล้ว ส่วนแฟนผมอยู่ ปี 1 ซึ่งหลังแฟนผมเลิกเรียนจะมาหาผมทุกวันที่ห้อง แล้วเธอถึงจะกลับหอเธอประมาณ 3 ทุ่มทุกวัน
ซึ่งเราก็ทำกันมาแบบนี้มาตลอด 2-3แรกที่เราคบกัน
เรื่องมันมาเกิดตอนเดือนที่ 4 ครับ มันเกิดมาจากแฟนผมปิดเทอม ส่วนผมตอนเช้าต้อง เธอจึงมารอผมอยู่ที่ห้องทุกเช้า
ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรครับ ผมก็ดีใจนะที่เห็นเธอทุกครั้งที่กลกับมาจากทำงานแล้วเจอเธอที่ห้อง
แต่สิ่งที่เธอเริ่มเปลี่ยนไปคือไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า เวลาที่ผมกับแฟนเดินลงจากหอไม่ว่าจะไปกินข้าวหรือไปไหน เธอจะชอบมองไปทางออฟฟิตของหอ
(ในออฟฟิตของหอพักจะมีชายคนนึงเป็นผู้ดูแลหอ) ในครั้งนึงผมเคยเห็นเค้าสองคนยิ้มให้กัน แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรคงคิดว่าก็แค่คงส่งยิ้มให้กันตามประสาทั่วไป
จนมีอยู่วันนึงแฟนผมก็มารอที่ห้องตามปกติ วันนั้นผมได้ไปทำงานข้างนอกออฟฟิตซึ่งอยู่ไม่ไกลหอมากนัก ตอนพักเที่ยงผมเลยกับหอ กะไปกินข้าวกะแฟน
แต่พอผมถึงห้อง ก็เห็นรองเท้าแฟนอยู่หน้าห้องตามปกตินะ แต่พอผมเปิดห้องเข้าไปกลับไม่เจอเธอ ผมจึงได้โทรหาเธอ แต่โทรศัพท์ก็อยู่ในห้อง ผมจึงสงสัยว่าเธอไปไหนทั้งๆที่รองเท้าก็อยู่ห้อง ผมจึงนั่งรออยู่ที่ห้อง จนจะบ่ายเธอก็ยังไม่กลับมาห้อง ผมจึงได้ออกไปทำงาน แต่ในระหว่างที่ผมได้ออกจากห้องเพื่อจะไปทำงาน ผมยืนรอลิฟอยู่เหนแฟนผมเดินออกมาจากบันไดทางหนีไฟ
ผมจึงได้เรียกและถามเธอว่าไปไหนไปทำอะไรที่ไหนมา เธอก็ตอบผมด้วยความหงุดหงิดว่าลงไปทิ้งขยะมา จะมาถามเซ้าซี้ทำไม
ด้วยความที่จะบ่ายโมงแล้วผมจึงบอกว่ากลับมาตอนเย็นค่อยมาคุยกัน บอกให้เธอรออยู่ห้องเสร็จงานจะรีบกลับมา
ซึ่งตอนผมลงลิฟไปถึงชั้น1 ผมก็เห็น ผู้ชายที่เฝ้าหอเดินออกมาจากทางหนีไฟตรงชั้นหนึ่ง นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมยิ่งคิดมากและเอะใจอะไรบางอย่าง
เดียวผมมาพิมต่อนะครับ เคลียร์งานด่วนก่อนแปปนึง แต่ใจผมนี่ไม่อยากจะทำงานเลย
ปัญหารักที่ผมทนเก็บมานานแล้ว เพื่อนๆว่าผมควรทำยังไงดี
เริ่มเรื่องเลยละกันนะครับ ผมมีแฟนที่คบกันมาได้ประมาณ 1 ปีครับ
ซึ่งแฟนผมคนนี้ผมได้รู้จักมาจากรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียว ผมเห็นเค้าจาก FB ของรุ่นน้อง เลยบอกให้รุ่นน้องช่วยติดต่อให้
พอผมได้ FB และ ไลน์ของแฟนผม ก็ได้เริ่มคุยกันเรื่อยมา
จนได้ 1 เดือนเราจึงตกลงเป็นแฟนกัน ซึ่ง2-3เดือนแรก เรารักและติดกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
อ่อ ผมลืมบอกไปครับผมทำงานแล้ว ส่วนแฟนผมอยู่ ปี 1 ซึ่งหลังแฟนผมเลิกเรียนจะมาหาผมทุกวันที่ห้อง แล้วเธอถึงจะกลับหอเธอประมาณ 3 ทุ่มทุกวัน
ซึ่งเราก็ทำกันมาแบบนี้มาตลอด 2-3แรกที่เราคบกัน
เรื่องมันมาเกิดตอนเดือนที่ 4 ครับ มันเกิดมาจากแฟนผมปิดเทอม ส่วนผมตอนเช้าต้อง เธอจึงมารอผมอยู่ที่ห้องทุกเช้า
ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรครับ ผมก็ดีใจนะที่เห็นเธอทุกครั้งที่กลกับมาจากทำงานแล้วเจอเธอที่ห้อง
แต่สิ่งที่เธอเริ่มเปลี่ยนไปคือไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า เวลาที่ผมกับแฟนเดินลงจากหอไม่ว่าจะไปกินข้าวหรือไปไหน เธอจะชอบมองไปทางออฟฟิตของหอ
(ในออฟฟิตของหอพักจะมีชายคนนึงเป็นผู้ดูแลหอ) ในครั้งนึงผมเคยเห็นเค้าสองคนยิ้มให้กัน แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรคงคิดว่าก็แค่คงส่งยิ้มให้กันตามประสาทั่วไป
จนมีอยู่วันนึงแฟนผมก็มารอที่ห้องตามปกติ วันนั้นผมได้ไปทำงานข้างนอกออฟฟิตซึ่งอยู่ไม่ไกลหอมากนัก ตอนพักเที่ยงผมเลยกับหอ กะไปกินข้าวกะแฟน
แต่พอผมถึงห้อง ก็เห็นรองเท้าแฟนอยู่หน้าห้องตามปกตินะ แต่พอผมเปิดห้องเข้าไปกลับไม่เจอเธอ ผมจึงได้โทรหาเธอ แต่โทรศัพท์ก็อยู่ในห้อง ผมจึงสงสัยว่าเธอไปไหนทั้งๆที่รองเท้าก็อยู่ห้อง ผมจึงนั่งรออยู่ที่ห้อง จนจะบ่ายเธอก็ยังไม่กลับมาห้อง ผมจึงได้ออกไปทำงาน แต่ในระหว่างที่ผมได้ออกจากห้องเพื่อจะไปทำงาน ผมยืนรอลิฟอยู่เหนแฟนผมเดินออกมาจากบันไดทางหนีไฟ
ผมจึงได้เรียกและถามเธอว่าไปไหนไปทำอะไรที่ไหนมา เธอก็ตอบผมด้วยความหงุดหงิดว่าลงไปทิ้งขยะมา จะมาถามเซ้าซี้ทำไม
ด้วยความที่จะบ่ายโมงแล้วผมจึงบอกว่ากลับมาตอนเย็นค่อยมาคุยกัน บอกให้เธอรออยู่ห้องเสร็จงานจะรีบกลับมา
ซึ่งตอนผมลงลิฟไปถึงชั้น1 ผมก็เห็น ผู้ชายที่เฝ้าหอเดินออกมาจากทางหนีไฟตรงชั้นหนึ่ง นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ผมยิ่งคิดมากและเอะใจอะไรบางอย่าง
เดียวผมมาพิมต่อนะครับ เคลียร์งานด่วนก่อนแปปนึง แต่ใจผมนี่ไม่อยากจะทำงานเลย