อ่านเรื่องหลอนๆ ของคนอื่นมาเยอะแล้ว เลยอยากเล่าเรื่องของตัวเองแบงให้คนอื่นอ่านบ้าง อาจจะไม่หลอนมากสำหรับคนอื่นๆ แต่มันก็เป็นครั้งแรกที่เจอแบบจะๆๆๆๆ เป็นประสบการณ์ตรง และจริงล้าน % และโดยส่วนตัว จขกท เองเป็นคนไม่มีซิกเซ้นส์นะคะ ก็แค่คนธรรมดาทั่วๆ ไป (จะว่าไปก็ดีแล้ว ไม่อยากจะมี และไม่อยากจะเห็นหรอกนะเรื่องแบบนี้ O__o)
อ่อ..คืออีกอย่างคือ จขกท เป็นคนที่กลัวผีเอามากๆ แต่ก็ขอบดู-ชอบอ่านเรื่องผีๆ (ดูจะขัดแย่งเนอะ แต่ก็คิดว่าคงมีอีกหลายๆ คน ที่เหมือนกับ จขกท 555) เวลาดูหนังผี หรืออ่านเรื่องเล่าก็เคยพูดกับตัวเองขำๆ นะว่าผีอะกลัวนะ แต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวตัวเองอะ...ไม่กลัวหรอก มาเลย จะได้ขอหวย!!
แต่และแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง อยู่ๆ มาวันหนึ่งก็ต้องมาเจอ.... เจอกับสิ่งที่เคยพูดไว้จริงๆ คุณตาเรามาหา!! นี่คนในครอบครัวกันเองนะ ไม่คิด ไม่ฝันว่าจะเจอ.... ว่าแล้วก็ขอสิหวยอะ เคยปากดีไว้ไม่ใช่เหรอ....แต่คือว่า ณ เวลานั้นมันไม่เป็นอย่างที่คิดอะ มันทำอะไรไม่ถูก ร้อนๆ หนาวๆ ขนลกไปทั้งตัว พึ่งรู้ว่าขนหัวหลุกมันเป็นแบบนี้ นี่เอง!!!
................
ก่อนอื่นต้องขอท้าวความก่อน แล้วค่อยมาเข้าเรื่องกัน.... บ้านเกิด จขกท อยู่ภาคอีสาน จังหวัดใด จังหวัดหนี่งที่ติดประเทศลาว จะเรียกว่าอยู่บ้านนอกก็ได้นะ อิอิ แต่ จขกท มาเป็นน้องดาวที่ กทม อ้าว...ว่าไปนั่นอีก 555++ เรียนจบมหาลัยเอกชนชื่อดังที่ กทม หลังจากนั้นก็อยู่ และหางานทำที่นี่เลย ชีวิตก็คล้ายๆ กับคน ตจว ทั่วไป เข้ามาทำงานที่ กทม แล้วกลับไปเยี่ยมบ้าน ปีหนี่งครั้ง หรือสองครั้ง ก็ว่ากันไป
ช่วงเรียนจบใหม่ๆ งานก็หายากอยู่นะ แถมเงินเดือนนี่น้อยมาก ตอนนั้นได้งานที่หนี่ง และเงินเดือนน่าจะอยู่ประมาณไม่เกิน 7000 บาท ไม่มีโอที ไม่มีเงินพิเศษอะไรทั้งนั่น โอ้แม่เจ้า...ค่าเช่าบ้าน ค่ากิน ค่าอยู่ สารพัดค่า แค่นี้ต้องขอบอกว่าไม่พอ แถมงานเยอะมาก เจ้านายก็สุดๆๆๆ มีเรื่องดราม่าเกิดขึ้นมากมาย....
และแล้วก็ทนไม่ไหวค่ะ คุณพระ...นี่มันขี้ข้าชัดๆๆๆ เลยต้องออกค่ะออก อย่างนี้ต้องลาออก.. หางาน เปลี่ยนงาน สารพัดสารเพ สมัครไว้หลายที่มากๆ ทั้งเข้าไปสมัครโดยตรง , ฝากประวัติไว้กับบริษัทจัดหางาน ทั้งโดยตรง และทางเว็บไซต์ บอกตรงๆ ชีวิตช่วงนั้นเหนื่อย และท้อมากๆๆๆ อารมณ์แบบสิ้นหวังสุดๆ ไม่มีอะไรดีเลย มีแต่เรื่องแย่ๆ ป่วยเป็นนั่นเป็นนี่ ปัญหาก็เยอะมาก แถมแฟนยังมีชู้อีก เฮ้อ...อยากตายให้รุ้แล้วรู้รอดไป ชีวิตยังกับหนังดราม่ายังไงยังงั้น
ช่วงนั้นเลยเข้าพึ่งทางธรรมค่ะ อยากจะไปทำบุญตามวัดต่างๆ แต่ทรัพย์จางเจ้าค่ะ เลยต้องสวดมนต์ และสวดเยอะมาก โดยเฉพาะ คาถาชินบัญชร พยายามทำใจให้นิ่งสงบ สวดแล้วก็แผ่บุณกุศลให้เทวดาประจำตัว ให้เจ้ากรรมนายเวณ และสุดท้ายขอพรให้ตัวเอง ทำแบบนี้ทุกวัน วันละหลายรอบเลย เอะอะคิดอะไรไม่ออกก็สวดมนต์ไว้ก่อน 555++ (ปกติไม่ได้ชอบสวดมนต์ หรือทำอะไรแบบนี้นะคะ แต่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ อยากจะพึ่งพ่อแม่ แต่ก็ไม่อยากให้พวกท่านเป็นห่วงค่ะ)
และแล้วฟ้าก็เปิดทางสว่างให้เดิน.... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จำได้ว่ามันเหมือนสียงสวรรค์ เลยค่ะ เขาโทรมาบอกว่าได้งาน และให้เขามาที่บริษัทอีกครั้งเพื่อมาเซนต์สัญญาการจ้างงาน!! แม่เจ้า...ดีใจสุดๆๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้งานบริษัทนี้ เป็นบริษัทอินเตอร์ และที่สำคัญเงินเดือนที่ขอไปก็ค่อนข้างสูงอยู่ คิดว่าหมดหวังไปแล้ว อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆ
แต่หลังจากที่เราเริ่มงานที่บริษัทนี้ได้ไม่นาน...ก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่า คุณตาเสียแล้วนะ วันนั้นร้องไห้หนักมาก พึ่งจะเริ่มงานได้ไม่นานเอง งานก็ค่อนข้างเยอะ และต้องทำให้เสร็จทันเวลาด้วย หนักใจมากจะทำไงดี อยากจะกลับไปกราบศพคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย.... แต่ทางบ้านบอกว่าให้อยู่ทำงานต่อไปเพราะโอกาสดีๆ ไม่มีกันบ่อยๆ คนตายก็ตายไปแล้ว...แต่คนเป็นยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เขียนไปน้ำตาซึมไป... ถึงแม้คุณตาจะเสียหลายปีไปแล้ว แต่ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ เหมือนกับพึ่งจะผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้เอง....
ความรัก-ความผูกพัน…ทำให้คนธรรมดาๆ เห็นผีได้ จริงๆ นะ!!!
อ่อ..คืออีกอย่างคือ จขกท เป็นคนที่กลัวผีเอามากๆ แต่ก็ขอบดู-ชอบอ่านเรื่องผีๆ (ดูจะขัดแย่งเนอะ แต่ก็คิดว่าคงมีอีกหลายๆ คน ที่เหมือนกับ จขกท 555) เวลาดูหนังผี หรืออ่านเรื่องเล่าก็เคยพูดกับตัวเองขำๆ นะว่าผีอะกลัวนะ แต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวตัวเองอะ...ไม่กลัวหรอก มาเลย จะได้ขอหวย!!
แต่และแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง อยู่ๆ มาวันหนึ่งก็ต้องมาเจอ.... เจอกับสิ่งที่เคยพูดไว้จริงๆ คุณตาเรามาหา!! นี่คนในครอบครัวกันเองนะ ไม่คิด ไม่ฝันว่าจะเจอ.... ว่าแล้วก็ขอสิหวยอะ เคยปากดีไว้ไม่ใช่เหรอ....แต่คือว่า ณ เวลานั้นมันไม่เป็นอย่างที่คิดอะ มันทำอะไรไม่ถูก ร้อนๆ หนาวๆ ขนลกไปทั้งตัว พึ่งรู้ว่าขนหัวหลุกมันเป็นแบบนี้ นี่เอง!!!
................
ก่อนอื่นต้องขอท้าวความก่อน แล้วค่อยมาเข้าเรื่องกัน.... บ้านเกิด จขกท อยู่ภาคอีสาน จังหวัดใด จังหวัดหนี่งที่ติดประเทศลาว จะเรียกว่าอยู่บ้านนอกก็ได้นะ อิอิ แต่ จขกท มาเป็นน้องดาวที่ กทม อ้าว...ว่าไปนั่นอีก 555++ เรียนจบมหาลัยเอกชนชื่อดังที่ กทม หลังจากนั้นก็อยู่ และหางานทำที่นี่เลย ชีวิตก็คล้ายๆ กับคน ตจว ทั่วไป เข้ามาทำงานที่ กทม แล้วกลับไปเยี่ยมบ้าน ปีหนี่งครั้ง หรือสองครั้ง ก็ว่ากันไป
ช่วงเรียนจบใหม่ๆ งานก็หายากอยู่นะ แถมเงินเดือนนี่น้อยมาก ตอนนั้นได้งานที่หนี่ง และเงินเดือนน่าจะอยู่ประมาณไม่เกิน 7000 บาท ไม่มีโอที ไม่มีเงินพิเศษอะไรทั้งนั่น โอ้แม่เจ้า...ค่าเช่าบ้าน ค่ากิน ค่าอยู่ สารพัดค่า แค่นี้ต้องขอบอกว่าไม่พอ แถมงานเยอะมาก เจ้านายก็สุดๆๆๆ มีเรื่องดราม่าเกิดขึ้นมากมาย....
และแล้วก็ทนไม่ไหวค่ะ คุณพระ...นี่มันขี้ข้าชัดๆๆๆ เลยต้องออกค่ะออก อย่างนี้ต้องลาออก.. หางาน เปลี่ยนงาน สารพัดสารเพ สมัครไว้หลายที่มากๆ ทั้งเข้าไปสมัครโดยตรง , ฝากประวัติไว้กับบริษัทจัดหางาน ทั้งโดยตรง และทางเว็บไซต์ บอกตรงๆ ชีวิตช่วงนั้นเหนื่อย และท้อมากๆๆๆ อารมณ์แบบสิ้นหวังสุดๆ ไม่มีอะไรดีเลย มีแต่เรื่องแย่ๆ ป่วยเป็นนั่นเป็นนี่ ปัญหาก็เยอะมาก แถมแฟนยังมีชู้อีก เฮ้อ...อยากตายให้รุ้แล้วรู้รอดไป ชีวิตยังกับหนังดราม่ายังไงยังงั้น
ช่วงนั้นเลยเข้าพึ่งทางธรรมค่ะ อยากจะไปทำบุญตามวัดต่างๆ แต่ทรัพย์จางเจ้าค่ะ เลยต้องสวดมนต์ และสวดเยอะมาก โดยเฉพาะ คาถาชินบัญชร พยายามทำใจให้นิ่งสงบ สวดแล้วก็แผ่บุณกุศลให้เทวดาประจำตัว ให้เจ้ากรรมนายเวณ และสุดท้ายขอพรให้ตัวเอง ทำแบบนี้ทุกวัน วันละหลายรอบเลย เอะอะคิดอะไรไม่ออกก็สวดมนต์ไว้ก่อน 555++ (ปกติไม่ได้ชอบสวดมนต์ หรือทำอะไรแบบนี้นะคะ แต่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ อยากจะพึ่งพ่อแม่ แต่ก็ไม่อยากให้พวกท่านเป็นห่วงค่ะ)
และแล้วฟ้าก็เปิดทางสว่างให้เดิน.... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จำได้ว่ามันเหมือนสียงสวรรค์ เลยค่ะ เขาโทรมาบอกว่าได้งาน และให้เขามาที่บริษัทอีกครั้งเพื่อมาเซนต์สัญญาการจ้างงาน!! แม่เจ้า...ดีใจสุดๆๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้งานบริษัทนี้ เป็นบริษัทอินเตอร์ และที่สำคัญเงินเดือนที่ขอไปก็ค่อนข้างสูงอยู่ คิดว่าหมดหวังไปแล้ว อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆ
แต่หลังจากที่เราเริ่มงานที่บริษัทนี้ได้ไม่นาน...ก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่า คุณตาเสียแล้วนะ วันนั้นร้องไห้หนักมาก พึ่งจะเริ่มงานได้ไม่นานเอง งานก็ค่อนข้างเยอะ และต้องทำให้เสร็จทันเวลาด้วย หนักใจมากจะทำไงดี อยากจะกลับไปกราบศพคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย.... แต่ทางบ้านบอกว่าให้อยู่ทำงานต่อไปเพราะโอกาสดีๆ ไม่มีกันบ่อยๆ คนตายก็ตายไปแล้ว...แต่คนเป็นยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เขียนไปน้ำตาซึมไป... ถึงแม้คุณตาจะเสียหลายปีไปแล้ว แต่ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ เหมือนกับพึ่งจะผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้เอง....