ทำไมเรื่องที่เราคิดว่าไร้สาระ คนอื่นถึงมองว่ามันเป็นปัญหามากมายสำหรับเค้า?????

เคยคิดนะว่าความรัก คือชีวิตของคนเพียงสองคนที่จะใช้อยู่ด้วยกัน เคยคิดว่ามันคือเรื่องส่วนตัวที่จะไม่มีใครมาก้าวก่าย เคยคิดว่าเราจะทำอะไรก็คงจะไม่มีใครมาสนใจ ก็มันเป็นเรื่องของคนสองคนนี่ จนมาวันนึงเราได้เจอกับเค้า เค้าเป็นคนอารมดี สนุกเฮฮา ทำให้หัวเราะได้ตลอด สร้างเรื่องให้ปวดหัวได้แล้วก็ทำให้เราผ่อนคลายได้ในเวลาเดียวกัน เราเป็นนักศึกษา ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง ไม่รวยแล้วก็ไม่จน อยู่แบบพอมีพอใช้ แต่วันนึงเราก็เลือกที่จะหางานทำ อยากมีรายได้เป็นของตัวเองอยากได้อะไรก็จะได้ซื้อเป็นของตัวเอง เราเลือกสมัครเข้าทำงาน เป็นพนักงานเสิฟสถานบันเริงแห่งหนึ่ง เข้างานเย็นออกงานก็ดึกๆ ทำงานวันแรกก็ผ่านไปด้วยดี เพื่อนๆที่เสิฟด้วยกันก็พูดจาดีน่าคบหา แม่ครัวก็อัธยาศัยดีพูดเพราะ ลูกค้าส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกค้าประจำที่ชอบมาร้องคาราโอเกะ แต่เค้าคนนั้นที่เราจะพูดถึงคือดีเจที่ร้านนี้แหละ เค้าเป็นผู้หญิงที่รูปร่างค่อนข้างอ้วน ชอบขี่รถตากแดดจนทำให้ผิวดำทั้งๆที่เค้าเป็นขาว เป็นคนอารมดี นิสัยดี ออกจะขี้เล่นกวนๆนิดๆ ตลกเฮฮา พี่เค้าเป็นผู้หญิง ตัวเองเองก็ชอบผู้หญิงอยู่แล้วแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้มาคบกัน ก็อย่างที่บอกพี่เค้าเป็นคนใจดี เป็นเหมือนป๋าของเด็กๆที่ร้าน ขวัญใจลูกค้า เป็นมิตรที่ดีกับทุกคน ในขณะที่เราเข้าไปทำงานวันแรก พี่เค้าอาสาไปส่งที่บ้าน ตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าชอบผู้หญิงหรอก เราก็เห็นว่าดึกแล้วไม่อยากรบกวนคนที่บ้าน ก็เลยรบกวนพี่เค้าแทน พี่เค้าก็ใจดีไปส่งเราทุกวันๆที่บ้าน จนมาวันนึงเราหิว เลยบอกพี่เค้าว่าไม่ต้องไปส่งเราหรอก เราจะโทรให้คนที่บ้านมารับ ก็บอกเหตุผลว่าจะให้ที่บ้านพาไปซื้อข้าวกิน พี่เค้าเลยบอกไม่ต้องแล้วอาสาไปส่งแทน ความใจดีของเค้าทำให้เราประทับใจนะ อะไรหลายๆอย่าง ความใกล้ชิด เวลาที่อยู่ด้วยกันเรามีความสุข เราเป็นคนไม่ค่อยพูดกับคนแปลกหน้า ไม่ชอบคุยกับใคร ไม่ชอบหัวเราะกับคนไม่รู้จัก แต่พี่เค้าทำให้เรามีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเค้า และหลับจากวันที่พี่เค้าพาไปซื้อข้าว พี่เค้าก็ชอบแย่งจ่ายตังให้เราตลอด เราก็ปฏิเสธตลอดนะ แล้วก็แพ้ทุกที มีชนะบ้างเป็นบางครั้งแต่ชนะทีไรพี่เค้าก็มักจะงอนตลอด เลยปล่อยไปหลายครั้งก็คิดว่าเงินเล็กๆน้อยๆ พี่เค้าซื้อให้เรา เวลาเราไปทำงานเราก็ซื้อขนมมาฝากพี่เค้าบ้าง จนมาวันนึงเรื่องถึงหูเรา มีคนพูว่าพี่เค้าว่าซื้อให้เรากินทุกวันเลย โดนเด็กหลอกแล้วมั้ง เราก็ปล่อยเลยตามเลยไม่ได้แก้ข่าวอะไร เพราะคิดว่าไร้สาระคนอื่นไม่ได้มาอยู่กับเราตลอดจะไปรู้ความจริงได้ยังไง เราก็ปล่อย ใครจะคิดยังไงก็ช่าง จนเวลาผ่านมาเรื่อยๆ เราก็ตกลงคบกันกับพี่เค้า แรกๆเรามีความสุขมากๆ เวลาเลิกงานเรามักจะไปขี่รถเล่นกัน นั่งสวนสาธารณะคุยกัน ไปกินข้าวด้วยกัน ไลน์คุยกันทุกคืนหลังจากกลับถึงบ้าน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นเดือนๆ ชีวิตเราก็วนเวียนอยู่แบบนี้ เย็นเข้างาน ทำงาน โดนแซวบ้างเล็กน้อย พอเลิกงานบางวันก็ไปหาอะไรกินด้วยกัน บางวันก็ไปขี่รถเล่นตากลมเย็นๆ กลับเกือบเช้าตลอด แต่ทุกวันเวลาเค้ากลับบ้านก็แอบแปลกใจอยู่นะว่าทำไมถึงวิดีโอคุยกันไม่ได้ คุยได้แต่ไลน์ เค้าก็บอกเราว่าเพราะเค้านอนกับพี่เราก็เลยไม่คิดอะไร จนมาวันนึง โทรสัพพี่คนที่เค้านอนด้วยทุกคืนน่ะโทรมาหาเค้าวันนึงเป็นสิบๆครั้ง เราก็แปลกใจตั้งแต่ตอนนั้นนะว่าพี่จริงๆรึป่าว เวลาสายเข้าเค้าจะให้เราเงียบแล้วก็โกหกคนในสายตลอด และก็บอกเราว่าไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจที่ตัวเองกลับดึกๆ วันนึงเราก็ไปทำงานตามปกติ ไม่ปกติตรงที่เราไม่ชอบให้พี่เค้าไปทำตัวรุ่มร่ามกับใคร แต่พี่เค้าก็ไม่เคยฟังวันนั้นเราทะเลาะกันแรงมากจนโทรสัพเราพัง พอเลิกงานพี่เค้าก็เอาโทรสัพเค้าให้เราและบอกจะโทรหา เราก็เลยยอมๆไปก่อนเพราะไม่อยากทะเลาะแรงกว่านี้เพราะตอนเช้าเราต้องรีบตื่นไปเรียน กลับบ้านมาเราก็ไลน์คุยกันตามปกติ พี่เค้าใช้เครื่องที่บ้านอีกอันไลมาหา แต่วันนั้นพี่เค้าคงเพลียเลยหลับไปก่อน เราว่างเห็นไลน์เยอะๆเลยเปิดดู ตอนนั้นเรารักพี่เค้ามากแล้ว ใจเราให้ไปเต็มร้อยแล้ว เราก็คิดว่าพี่เค้าจะให้ใจเรามาเต็มร้อยเหมือนกัน แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นแบบนั้น พี่เค้ามีใครอีกคน คนที่คุยกันมาก่อนเรา เคยคบกัน เคยนอนด้วยกัน ไลน์ที่เค้าคุยกัน มันอธิบายได้ทุกอย่าง เค้าคบกันเค้าคุยกันมานาน นานมาก นานกว่าเราอีก หัวใจเราแตกสลาย ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบรัดหัวใจจนรู้สึกอีกอัด ช่องท้องที่รู้สึกโหวงๆ เราถามตัวเองว่าเราผิดอะไร เราไม่ดีตรงไหน เราเลือกเค้ามาเป็นแฟน คบกับเค้า เราไม่เคยคิดเลยว่าเค้าจะมีคนอื่น แถมยังมีก่อนเรา ใช้สรรพนามที่แสนสนิท รูปคู่ที่เคยลงด้วยกันก็อธิบายในไลน์ว่าน้องที่ร้าน ไม่ได้เป็นอะไรกับมัน เอาสิ แล้วคิดว่าเราทำยังไงต่อ เราตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะเลิก เพราะเรารับไม่ได้ เรื่องนี้มันไม่ใช่อดีตแต่มันคือปัจจุบัน แต่พี่เค้าก็ฉลาด ให้คนที่เราเคารพแล้วรู้สึกรักคนนึงมาพูดช่วย มาบอกว่าเค้าเลิกกันไปแล้ว  แต่ความรู้สึก ความรัก ความเชื่อใจที่เคยมีทั้งหมดหายไปแล้วครึ่งนึง ใช่เรานี่แหละโง่มองข้ามข้อความประโยคสุดท้ายที่ยังไม่เคลียของเค้า และปัญหาอื่นๆก็ตามมาอีก เราคบกันมาหลายเดือนผู้หญิงคนนี้ไม่เคยแสดงตัว พอเรารู้เท่านั้นแหละผู้หญิงคนนี้ก็เค้ามา มาทวงสิทธิความเป็นเจ้าของ พี่เค้าก็บอกตลอดว่าเลือกเรา ปัญหาคาราคาซังอยู่แบบนั้น เราควรจะยอมแพ้แล้วเดิมออกมาใช่มั๊ย ใช่ตอนจบมันควรจะเป็นแบบนั้น ถ้าคนของเราไม่โดนเค้าตบตี ถ้าเราไม่โดนเค้าตบแล้วพี่เค้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย เราก็จะปล่อย แต่พี่เค้าก็ไม่ยอม เค้าบอกเค้ารักเรา ความรู้สึกอีก50%ที่เหลือมันก็ยื้อหัวใจเราไว้ ความรู้สึกตอนนี้คือรักล้วนๆ พี่เค้าไม่เหลืออะไรดีสักอย่างแล้ว ทั้งหน้าตา นิสัย เหลือแค่คำโกหกที่ใช้หลอกให้เราเชื่อไปวันๆ พอปัญหาเรื่องนี้เกิดก็เกิดการแบ่งฝ่ายเกิดขึ้น มันตลกใช่มั๊ย ใช่เราคิดว่ามันตลกและไร้สาระมากๆ ที่คนอายุเลยเลขสามเลขสี่จะมายุ่งเรื่องของเด็กๆ พี่สาวที่เค้านอนด้วยกันทุกคืนเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น คนในร้านเป็นสายให้คนนอก จับกลุ่มนินทา ว่าเราเสียๆหายๆ เอาเรื่องมาเล่าว่าเราเป็นเด็กเสี่ยมีเสี่ยเลี้ยง บอกว่าเรามาหลอกพี่เค้าเอาเงินเอาทอง หลอกทุกอย่างแล้วก็จะทิ้งไป เรื่องราวต่างๆถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ตามกันมาเหมือนตอนเราไปเป็นโรคอะไรสักโรคแล้วหมอให้ไปตรวจสุขภาพแล้วเจอโรคร้ายอื่นๆตามมา ตลกนะ ที่เราไม่สนใจ เราไม่แคร์ เราปล่อย ใครอยากจะพูดอะไรช่าง เรารักกันสองคนก็พอ พี่เค้าก็ดูจะพอใจนะ เราเกลียดคนที่ร้านเข้าใส้ เราไม่พูดไม่คุยไม่ทักทายใครเลยนอกจากเรื่องงาน แล้วคุยกับเพื่อนที่ทำงานที่สนิทกัน เป็นแบบนี้ไปเรื่อย พอวันนึงโทรสัพพี่เค้าเข้า คือเบอพี่สาวแหละ ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่พอได้ยินพูดถึงเราเลยเอาหูลองแนบดู พอได้ยินไม่ถนัดเลยแย่งมาฟังเอง โมโหมากพอได้ยินพี่สาวเค้าด่าเราแบบเสียๆหายๆ สั่งให้เลิก บอกว่าเราไม่ดีคบกันไปไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก เราปี๊ดมาก ขีดความอดทนที่กักเก็บมาเป็นเดือนๆ ขาดสะบั้นลง เราก็โต้ตอบกลับไป ว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นทำไมถึงไม่ฟังเราบ้าง แต่เชื่อปะว่าเค้าไม่ได้ฟังเราเลย ยึดมัน เชื่อมัน ถือมั่นอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ถูกกัน พี่สาวของพี่เค้ามาที่ร้าน ตบพี่เค้าตีพี่เค้า ยึดโทรสัพยึดรถ คือมันตลกใช่ปะ ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ ไม่ใช่แม่ และอีกอย่างพี่เค้าก็อายุสามสิบกว่าแล้ว แต่ทำเหมือนแฟนเราเป็นเด็ก พอเกิดเรื่องนี้คนที่ร้านก็ยิ่งติดลบกับเรามากขึ้น เราก็ยิ่งติดลบกับคนที่ร้านมากขึ้น ไม่มีใครฟังเราสักคน มีแต่คนว่าให้ แต่ที่ยังทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเจ้าของร้านเพราะเจ้าของร้านนิสัยดีมากๆๆๆๆ ตอนนี้ปัญหาก็หนักขึ้นๆ จนตอนนี้เราก็ทนไม่ไหวแล้วกับความไร้สาระของคนรอบข้าง ไม่ฟัง ไม่มีเหตุผล ทำเหมือนอยู่กับเรามานาน ตัวเราเองก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไร แต่เราคบใครเราก็ไม่เคยนอกใจใครสักคน มีแต่โดนหลอกกับโดนทิ้ง เราก็ไม่เข้าใจว่าเราไปทำอะไรให้คนอื่นนักหนา หรือมันอาจจะเป็นเวรกรรม หรือมันอาจจะเพราะอะไร ทุกวันนี้เราก็ไม่เข้าใจสักนิด..