เรื่องมีอยู่ว่าพ่อเราทำอาชีพวิศวกรตามปกติเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ เงินก็ปานกลางไปจนถึงเกือบสูง แต่ด้วยความที่เป็นบริษัทเอกชนมันไม่แน่ไม่นอน จำได้เลยตอนนั้นม.4แม่บอกว่า" เราต้องช่วยประหยัดเงินนะลูก ปะป๋างานเริ่มจะไม่ดีแล้ว" เราก็ตอบไปว่าค่ะ คือปกติเราเป็นคนไม่ใช้เงินเยอะอยู่แล้ว ออกแนวขี้งกด้วยซ้ำ ตอนแรกๆไม่ได้คิดอะไรมากคิดว่าพ่อคงจะเปลื่ยนงานหรือไม่ก็ย้ายไปทำงานที่อื่นเฉยๆ สุดท้ายคือพ่อถูกปลดออกจากงานเพราะบริษัทขาดทุน พ่อเราไปสมัครงานหลายที่ก็ไม่มีใครรับเนื่องจากอายุมากแล้ว บริษัทเอกชนใจดำไม่เหลือเยื่อใยอะไรเลย เขาไม่คิดเลยว่าพ่อเราอายุ55แล้ว ถ้าออกจากงานจะไปทำอะไรกิน พ่อเราเป็นอย่างนี้มาจะ3ปีแล้ว ตอนนี้เงินเก็บพ่อก็หายไปเรื่อยๆ เนื่องจากค่าใช้จ่ายในบ้าน ไหนจะผ่อนรถอีก
เคยมีหลายครั้งที่พ่อพยายามไปทำงานต่างจังหวัดไกลๆแต่ก็ทำได้ไม่นาน ก็ต้องออกด้วยเหตุผลของอายุ เหมือนกับว่าอายุมาก เขาก็บอกว่าคงทำงานได้น้อย เงินก็เลยน้อยไปตามงานที่ทำ ทำงานต่างจังหวัดที่ไกลๆก็ได้เงินไม่คุ้มค่ายา ค่าน้ำมัน รวมทั้งวิศวกรจบใหม่ก็เยอะ เรียกได้ว่าการศึกษาของพ่อแทบไม่ช่วยอะไรในยามแก่ได้เลย(พ่อเราจบวิศวะอุหสาหฯมหาลัยฯแถวนนท์เกือบกรุงเทพ) เขาพิจารณาแต่อายุ บางครั้งก็เหมือนอาเราจะสงสาร(อาเราไม่มีลูก) ก็ช่วยค่าผ่อนรถบ้าง ให้ค่าขนมเรากับพี่สาวบ้าง แต่ก็ช่วยมากไม่ค่อยได้เพราะเค้าก็มีรายจ่ายเยอะเหมือนกัน บางครั้งพ่อต้องขายพระเครื่อง มาจ่ายค่าเรียนพิเศษและค่าเทอมเรา โดนปฏิเสธงานครั้งแล้วครั้งเล่า ไปทำงานต่างจังหวัดได้ไม่นานก็ต้องกลับบ้านมาเริ่มนับหนึ่งใหม่ตลอด จนตอนนี้พ่อเรากลายเป็นว่าอยู่บ้าน พระเครื่องที่เคยเห็นก็ขายไปเรื่อยๆ ทองก็คงไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้เราก็เปิดเทอมแล้ว ก็ต้องจ่ายค่าเทอมอีก พี่สาวก็เรียนมหาลัย เดื๋ยวเราก็จะEntแล้ว ยิ่งกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายเข้าไปใหญ่ ตอนนี้สงสารพ่อมาก ต้องมาลำบากตอนแก่ เห็นพ่อเพื่อนคนอื่นๆก็อิจฉา เขาสบายกันหมดแล้ว จะเสียค่าอะไรก็เบิกได้ทุกอย่าง ได้ยินพ่อบ่นโทษตัวเองบ่อยๆ ว่าไม่น่าทำเลยเอกชน น่าจะสมัครงานรัฐวิสาหกิจตั้งแต่เนิ่นๆ เคยคิดจะขายของแต่ขายของก็ต้องลงทุนอีก ส่วนแม่เราก็เป็นโรควิตกกังวล นอนไม่ค่อยหลับ เราก็ไม่กล้าปรึกษาเพราะกลัวแม่จะเครียด ลืมบอกไปว่าแม่เราเป็นครู อายุมากแล้วเช่นเดียวกัน แม่เราก็พยายามขับรถรับส่งเด็ก สอนพิเศษวันเสาร์ เพื่อให้เงินมาแบ่งเบาภาระพ่อได้บ้าง แต่เงินเดือนครูเอกชนก็น้อยนิด ก็ไม่ช่วยอะไรมาก เจ้าของโรงเรียนก็หน้าเลือดใช้งานเกินเงินเดือนตลอด มาอยู่เวรวันเสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ได้เงินเพิ่ม พี่สาวก็อยู่หอ อาทิตย์หนึ่งจะกลับซักครั้ง ตอนนี่ไม่รู้จะปรึกษาใครเลยค่ะ ปรึกษาเพื่อนก็คงจะดูไม่ดี เป็นเรื่องส่วนตัว รบกวนขอคำปรึกษาด้วยนะคะ อยากช่วยพ่อจริงๆ พวกแนะนำงานอะไรประมาณเนี่ยค่ะ ปล.ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องระบายความในใจของเด็กคนนึง
เด็กอายุ17(ม.6)จะพอเยียวยาปัญหานี้ยังไงดีคะ(ขอคำแนะนำและปรึกษาปัญหา)
เคยมีหลายครั้งที่พ่อพยายามไปทำงานต่างจังหวัดไกลๆแต่ก็ทำได้ไม่นาน ก็ต้องออกด้วยเหตุผลของอายุ เหมือนกับว่าอายุมาก เขาก็บอกว่าคงทำงานได้น้อย เงินก็เลยน้อยไปตามงานที่ทำ ทำงานต่างจังหวัดที่ไกลๆก็ได้เงินไม่คุ้มค่ายา ค่าน้ำมัน รวมทั้งวิศวกรจบใหม่ก็เยอะ เรียกได้ว่าการศึกษาของพ่อแทบไม่ช่วยอะไรในยามแก่ได้เลย(พ่อเราจบวิศวะอุหสาหฯมหาลัยฯแถวนนท์เกือบกรุงเทพ) เขาพิจารณาแต่อายุ บางครั้งก็เหมือนอาเราจะสงสาร(อาเราไม่มีลูก) ก็ช่วยค่าผ่อนรถบ้าง ให้ค่าขนมเรากับพี่สาวบ้าง แต่ก็ช่วยมากไม่ค่อยได้เพราะเค้าก็มีรายจ่ายเยอะเหมือนกัน บางครั้งพ่อต้องขายพระเครื่อง มาจ่ายค่าเรียนพิเศษและค่าเทอมเรา โดนปฏิเสธงานครั้งแล้วครั้งเล่า ไปทำงานต่างจังหวัดได้ไม่นานก็ต้องกลับบ้านมาเริ่มนับหนึ่งใหม่ตลอด จนตอนนี้พ่อเรากลายเป็นว่าอยู่บ้าน พระเครื่องที่เคยเห็นก็ขายไปเรื่อยๆ ทองก็คงไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้เราก็เปิดเทอมแล้ว ก็ต้องจ่ายค่าเทอมอีก พี่สาวก็เรียนมหาลัย เดื๋ยวเราก็จะEntแล้ว ยิ่งกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายเข้าไปใหญ่ ตอนนี้สงสารพ่อมาก ต้องมาลำบากตอนแก่ เห็นพ่อเพื่อนคนอื่นๆก็อิจฉา เขาสบายกันหมดแล้ว จะเสียค่าอะไรก็เบิกได้ทุกอย่าง ได้ยินพ่อบ่นโทษตัวเองบ่อยๆ ว่าไม่น่าทำเลยเอกชน น่าจะสมัครงานรัฐวิสาหกิจตั้งแต่เนิ่นๆ เคยคิดจะขายของแต่ขายของก็ต้องลงทุนอีก ส่วนแม่เราก็เป็นโรควิตกกังวล นอนไม่ค่อยหลับ เราก็ไม่กล้าปรึกษาเพราะกลัวแม่จะเครียด ลืมบอกไปว่าแม่เราเป็นครู อายุมากแล้วเช่นเดียวกัน แม่เราก็พยายามขับรถรับส่งเด็ก สอนพิเศษวันเสาร์ เพื่อให้เงินมาแบ่งเบาภาระพ่อได้บ้าง แต่เงินเดือนครูเอกชนก็น้อยนิด ก็ไม่ช่วยอะไรมาก เจ้าของโรงเรียนก็หน้าเลือดใช้งานเกินเงินเดือนตลอด มาอยู่เวรวันเสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ได้เงินเพิ่ม พี่สาวก็อยู่หอ อาทิตย์หนึ่งจะกลับซักครั้ง ตอนนี่ไม่รู้จะปรึกษาใครเลยค่ะ ปรึกษาเพื่อนก็คงจะดูไม่ดี เป็นเรื่องส่วนตัว รบกวนขอคำปรึกษาด้วยนะคะ อยากช่วยพ่อจริงๆ พวกแนะนำงานอะไรประมาณเนี่ยค่ะ ปล.ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเรื่องระบายความในใจของเด็กคนนึง