น้องไม่สบาย ครับคือ วันแรกไม่กินอะไรเลยดมแล้วก็เดินหนี วันที่ 2 อ๊วกแล้วก็ถ่ายด้วย ตอนเย็นพาไม่หาหมอ หมาตรวจไม่พบอะไรผิดปกติในระบบทางเดินอาหาร แต่บอกว่าตรวจพบพยาธิในเลือด ก็ฉีดยาไป แต่ไม่ดีขึ้น หมอก็โทรมาบอกว่าจะขอฉีดยาฆ่าพยาธิอีกชนิด ผมก็ OK เชื่อหมอ ผ่านไปประมาณ 1ชม หมอโทรมาบอกว่าน้องชัก ต้องให้ออ็กซิเจนไว้ ผมก็รีบไปครับกลัวเขาจะไปก่อน พอไปถึงก็เห็นเขานอนชักอยู่ ก็เข้าไปนั้งข้างพูดกับเขาบอกเขาว่า ไม่ป็นไรนะเดียวก็หาย จะได้กลับบ้านเรา แล้วก็ลูบหัว บีบขาเขาทั้งสี่ขาสลับไปสลับมาอยู่เกือบชั่วโมง ช่วงเวลานั้นเขาจ้องตาเราตลอดเลยครับ ก็ถามคุณหมอว่าอาการสั่นแบบนี้จะหายไปไหม หมอบอกว่าถ้าน้องผ่านไปได้น้องจะมีอาการสั้นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเพราะสมองกำลังโดนพยาธิทำลาย ผมก็คิดในใจครับว่า ขอให้รอดจะสั่นยังไงก็ไม่เป็นไร แต่ไม่น่าเชื่อน้องเขาค่อยๆสั่นน้อยลงแล้วก็หายสั่น ลุกขึ้นมานั้งได้ เหมือนเขาพยายามจะกลับบ้านกับเรา
หมอก็เขามาดู หมอก็ไม่อยากเชื่อครับว่าน้องจะกลับมาได้ ก็ถามคุณหมอว่าเอากลับได้ไหม ใจตอนนั้นอยากเอากลับบ้านมากครับ แต่คุณหมอก็บอกว่าเอากลับได้ แต่ต้องเอากระปุกน้ำเกลือไปด้วย แต่ผมก็ยังอยากเอากลับบ้านครับ ตอนนั้นประมาณ บ่าย 2 ก็เลยบอกมาว่าฝากไว้ให้หมอดูอาการ ต่อถึงเย็นถ้าไม่มีอะไรก็เอากลับเลย
ตอน 18:30 กลับมารับกลับบ้าน น้องไอออกมาเป็นเลือด (ตอนนี้ใจไม่ดีแล้ว) แต่น้องก็พยายามลุก เหมือนพยายามจะให้เราพากลับบ้าน ถามหมอว่าเอากลับได้บ้านรึเปล่า หมอแนะนำเอาไว้ดูอาการอีกสักคืน แต่แววตาของน้อง แบบอยากกลับกับเรามากๆ ก็เลยต้องฝากไว้อีกคืน
ตอน 08:07 มีสายโทรเข้า (ไม่อยากให้เป็นหมอโทรมาเลย)
สวัสดีค่ะ...จาก รพ....ตอนนี้น้องจากเราไปแล้วน่ะค่ะ ถ้าสะดวกตอนไหนก็ติดขอรับน้องกลับได้เลยน่ะค่ะ
ผมนิ่งงไปพัก แล้วก็ถามคุณหมอว่าน้องเสียตอนไหน หมอบอกว่าน่าจะประมาณ 3ทุ่ม หลังจากปิด รพ ประมาณ 1ชม แต่เด็กที่ร้านก็ต้องรอหมอตอนเช้า จากนั้นผมก็พูดอะไรไม่ได้เลย คุณหมอก็ขออณุญาติว่างสายไป
ผมไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องเสียเขาไปผมโทรไปบอกแฟนกดเบอร์ไป ผมก็พูดไม่ได้ มันอยากร้องไห้มาก แต่อยู่ที่ทำงาน ก็เลยเดินมาบอกแฟนเองที่ office พอเห็นแฟน แฟนถามว่ามีอะไรตาแดงๆ ผมก็พยายามพูดครับว่า "น้องจากเราไปแล้ว" จากนั้นผมก็เดินหลบเข้าไปตรงล๊อกเกอร์ ปล่อยโฮเลยครับ
ขอลางานครึ่งวันเช้าไปรับน้องกลับบ้าน เอามาฝังไว้หลังบ้าน ตอนขุดหลุมฝัง ผมก็ขุดไปน้ำตาก็ไหลไปด้วยครับ แล้วก็บอกเขาว่ากลับบ้านเราแล้วนะ กลับมาอยู่บ้านเรานะ ฝังเสร็จผมก็ยังทำใจไม่ได้เลย แต่ก็ต้องคิดว่าเขาไปดีแล้ว หมดกรรมของเขาแล้ว เขาจะได้ไม่มีห่วง
ผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนครับ ว่าผมจะเสียใจหนักขนาดนี้ ใครไม่เคยเลี้ยงก็จะไม่รู้ว่ามันเป็นความผูกพัน เพราะเราเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก เขารู้ว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขาจะพยายามทำให้เราสนใจและเล่นกับเขา ไม่ว่าเราจะกลับบ้านกี่โมง จะดึกแค่ไหนเขาจะวิ่งมารับแบบหน้าตาตื่นเต้นได้ตลอด
น้องหมาเขาไม่มีใคร เขามีแต่เราเท่านั้น เราอาจจะมีเพื่อน มีสังคม แต่เขาไม่มี ทุกวันที่เขารอก็คือเราเท่านั้น รักเขาให้มาก ๆ ดูแลเขาให้ดี มีเวลาให้เขาบ้าง เพราะวันหนึ่งที่เขาจากไปแม้เราจะอยากทำแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันกลับมา....
หมาผมตาย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเสียใจมากขนาดนี้
น้องไม่สบาย ครับคือ วันแรกไม่กินอะไรเลยดมแล้วก็เดินหนี วันที่ 2 อ๊วกแล้วก็ถ่ายด้วย ตอนเย็นพาไม่หาหมอ หมาตรวจไม่พบอะไรผิดปกติในระบบทางเดินอาหาร แต่บอกว่าตรวจพบพยาธิในเลือด ก็ฉีดยาไป แต่ไม่ดีขึ้น หมอก็โทรมาบอกว่าจะขอฉีดยาฆ่าพยาธิอีกชนิด ผมก็ OK เชื่อหมอ ผ่านไปประมาณ 1ชม หมอโทรมาบอกว่าน้องชัก ต้องให้ออ็กซิเจนไว้ ผมก็รีบไปครับกลัวเขาจะไปก่อน พอไปถึงก็เห็นเขานอนชักอยู่ ก็เข้าไปนั้งข้างพูดกับเขาบอกเขาว่า ไม่ป็นไรนะเดียวก็หาย จะได้กลับบ้านเรา แล้วก็ลูบหัว บีบขาเขาทั้งสี่ขาสลับไปสลับมาอยู่เกือบชั่วโมง ช่วงเวลานั้นเขาจ้องตาเราตลอดเลยครับ ก็ถามคุณหมอว่าอาการสั่นแบบนี้จะหายไปไหม หมอบอกว่าถ้าน้องผ่านไปได้น้องจะมีอาการสั้นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเพราะสมองกำลังโดนพยาธิทำลาย ผมก็คิดในใจครับว่า ขอให้รอดจะสั่นยังไงก็ไม่เป็นไร แต่ไม่น่าเชื่อน้องเขาค่อยๆสั่นน้อยลงแล้วก็หายสั่น ลุกขึ้นมานั้งได้ เหมือนเขาพยายามจะกลับบ้านกับเรา
หมอก็เขามาดู หมอก็ไม่อยากเชื่อครับว่าน้องจะกลับมาได้ ก็ถามคุณหมอว่าเอากลับได้ไหม ใจตอนนั้นอยากเอากลับบ้านมากครับ แต่คุณหมอก็บอกว่าเอากลับได้ แต่ต้องเอากระปุกน้ำเกลือไปด้วย แต่ผมก็ยังอยากเอากลับบ้านครับ ตอนนั้นประมาณ บ่าย 2 ก็เลยบอกมาว่าฝากไว้ให้หมอดูอาการ ต่อถึงเย็นถ้าไม่มีอะไรก็เอากลับเลย
ตอน 18:30 กลับมารับกลับบ้าน น้องไอออกมาเป็นเลือด (ตอนนี้ใจไม่ดีแล้ว) แต่น้องก็พยายามลุก เหมือนพยายามจะให้เราพากลับบ้าน ถามหมอว่าเอากลับได้บ้านรึเปล่า หมอแนะนำเอาไว้ดูอาการอีกสักคืน แต่แววตาของน้อง แบบอยากกลับกับเรามากๆ ก็เลยต้องฝากไว้อีกคืน
ตอน 08:07 มีสายโทรเข้า (ไม่อยากให้เป็นหมอโทรมาเลย)
สวัสดีค่ะ...จาก รพ....ตอนนี้น้องจากเราไปแล้วน่ะค่ะ ถ้าสะดวกตอนไหนก็ติดขอรับน้องกลับได้เลยน่ะค่ะ
ผมนิ่งงไปพัก แล้วก็ถามคุณหมอว่าน้องเสียตอนไหน หมอบอกว่าน่าจะประมาณ 3ทุ่ม หลังจากปิด รพ ประมาณ 1ชม แต่เด็กที่ร้านก็ต้องรอหมอตอนเช้า จากนั้นผมก็พูดอะไรไม่ได้เลย คุณหมอก็ขออณุญาติว่างสายไป
ผมไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องเสียเขาไปผมโทรไปบอกแฟนกดเบอร์ไป ผมก็พูดไม่ได้ มันอยากร้องไห้มาก แต่อยู่ที่ทำงาน ก็เลยเดินมาบอกแฟนเองที่ office พอเห็นแฟน แฟนถามว่ามีอะไรตาแดงๆ ผมก็พยายามพูดครับว่า "น้องจากเราไปแล้ว" จากนั้นผมก็เดินหลบเข้าไปตรงล๊อกเกอร์ ปล่อยโฮเลยครับ
ขอลางานครึ่งวันเช้าไปรับน้องกลับบ้าน เอามาฝังไว้หลังบ้าน ตอนขุดหลุมฝัง ผมก็ขุดไปน้ำตาก็ไหลไปด้วยครับ แล้วก็บอกเขาว่ากลับบ้านเราแล้วนะ กลับมาอยู่บ้านเรานะ ฝังเสร็จผมก็ยังทำใจไม่ได้เลย แต่ก็ต้องคิดว่าเขาไปดีแล้ว หมดกรรมของเขาแล้ว เขาจะได้ไม่มีห่วง
ผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนครับ ว่าผมจะเสียใจหนักขนาดนี้ ใครไม่เคยเลี้ยงก็จะไม่รู้ว่ามันเป็นความผูกพัน เพราะเราเห็นเขามาตั้งแต่เด็ก เขารู้ว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขาจะพยายามทำให้เราสนใจและเล่นกับเขา ไม่ว่าเราจะกลับบ้านกี่โมง จะดึกแค่ไหนเขาจะวิ่งมารับแบบหน้าตาตื่นเต้นได้ตลอด
น้องหมาเขาไม่มีใคร เขามีแต่เราเท่านั้น เราอาจจะมีเพื่อน มีสังคม แต่เขาไม่มี ทุกวันที่เขารอก็คือเราเท่านั้น รักเขาให้มาก ๆ ดูแลเขาให้ดี มีเวลาให้เขาบ้าง เพราะวันหนึ่งที่เขาจากไปแม้เราจะอยากทำแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันกลับมา....