[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ฉันว่าผิด แต่ฉันว่าไม่ผิดนะ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกับแฟนผม เราสองคนคบกันมาได้ระยะหนึ่ง ก็ราวๆ 3-4 ปีได้ แต่ในระหว่างที่เราคบกัน ผมเป็นฝ่ายที่ พยายามทำทุกๆอย่างให้เธอนั้นพอใจ และไม่ทิ้งผมไป (ผมอ้วน) ในระหว่างที่คบกันนั้นก็มีเรื่องกวนในไม่น้อยเท่าไหร่ เธอเป็นคนตรงๆ แต่ไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ เอาเป็นว่า เธอเอาแต่ใจในบางครั้งดีกว่า
ความรักของเรากำลังไปในทางที่ดีพอสมควรนะคับ พ่อแม่ผมรู้จักเธอ ญาติๆเธอก็รู้จักผม แต่อยู่มา เราก็ค่อยๆห่างกันไปๆ ด้วยหน้าที่การงาน เธอไปเป็นแอร์ฯ ส่วนผมต้องไปดูงานแทนป้าที่อเมกา
เราสองคนนัดเจอกันบ้าง กลับมาเที่ยวที่บ้าน(ไทย)กันบ้าง แต่เธอกับผมก็ดูแล้วเหมือนยิ่งนานวันเราก็ยิ่งไมีเหม่อนเดิม ต้องยอมรับนะคับว่า ผมก็ได้เจอคนมากหน้าหลายตา ส่วนเธอก็ไม่ต้องสืบ ตั้งกัปตัน ทั้งคนหมู่มาก ตอนเราเจอกัน บางทีเรายังหยิบเรื่องไร้สาระพวกนี้มาแซวกันก่อนนอนด้วยซ้ำ สักพักก็ทะเลาะกัน แล้วสุดท้ายเราก็นอนกอดกัน
เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้นะคับ อย่าพึ่งเบื่อกันซะก่อนละ อ่านต่อๆ
อย่างที่บอกไว้เมื่อกี้ละคับ เราสองคนได้เจอคนนั้นคนนี้ มากหน้าหลายตา ได้พบได้คุย มันเลยทำให้เราสองคนค่อยๆห่างกันไปทีละน้อยๆ จนวันนึง ผมเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่
เราสองคนกลับมาเจอกันที่บ้าน เรามานั่งพูดมาคุยกันตามปกติ แต่แล้วพอถึงการที่เราสองคนหยอกล้อกันเรื่องการได้คุยกับคนนั้นคนนี้ ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม และเธอก็อาจจะไม่รู้สึกเหมือน (ผมมองจากสรหน้าและนัยตาเธอนะ) เมื่อก่อนเราก็จะงอลกันหยอกล้อกัน แต่ในคืนนั้น มีแต่ความนิ่ง สงบ และเสียงของเธอที่พูดว่า "เรานอนกันเหอะ ฉันเหนื่อยจังเลยคะคุณ"
ตั้งแต่นั้นมา อะไรๆก็เหมือนเดิมทุกอย่าง กิจกรรมทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีก้จกาม (sex) ผมเริ่มเอ่ะใจว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เรื่องราวมันก็เริ่มจะใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่ทุนเดิมผมเป็นครไม่ยอมคนอยู่แล้ว ไม่เคยง้อใคร ไม่ค่อยจะแคร์อะไรใคร ได้คุณคุยน้อยลง ผมก็คุยน้อยลง แต่ในใจผมก็ยังคิดถึงและรักเค้าเสมอนะ ทุกๆอย่างมันเริ่มหนักข้อขึ้น เราทะเลาะกันจริงๆจังๆ เริ่มมีปากเสียง ใช้คำรุ่นแรงใส่กัน ไม่คุยไม่ง้อไมีอะไรทั้ง จนสุดท้าย เธอได้บอกเลิกกับผม...
ผมถึงได้สติกับผม ตั้งแต่วันที่เธอบอกเลิกกับผม ผมพยายามง้อเธอตลอดเวลา แต่เธอก็ได้แต่บอกว่า กลับไปแล้วได้อะไร กลับไปมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ระยะเวลา3-4 เดือนที่ผมพยายามง้อเธอ คำตอบที่ได้คือไม่ อย่าดีกว่า กลับไปก็ไม่เหมือนเดิม เข้าเดือนที่5นับจากผมได้โดนเธอบอกเลิก ผมได้เจอพี่คนนึง เราได้คุยได้ปรับทุกข์กัน เราคุยกันได้ดี เหมือนอะไรมันลงตัวไปหมด แต่เราสองคนได้สัญญากันไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ไม่ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นได้แค่พี่และน้องเท่านั้น
นั่นละคับ ผมได้คุยกับพี่ที่รู้จักทำให้ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอ ไม่ค่อยได้พูดหรือง้อเธอเหมือนช่วงแรกๆ ผมผิดไหม กับสิ่งที่ผมเป็น หรือผมแอบชอบพี่คนนี้ แต่กล้าพูดได้เต็มปากว่า ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยจริงๆ
จนวันนึงผมโทรไปหาเธอ ได้คุยกับเธอ ผมบอกเธอว่า "นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายและนะ ที่ผมจะโทรมาง้อคุณ คุณก็รู้นะว่าผมเป็นคนยังไง ผมพยายามปรับตัวเข้าหาคุณทุกๆอย่าง คุณไม่จำเป็นต้องปรับตัวเข้ามาหาผมหรอก ขอแค่คุณเข้าใจในสิ่งที่ครอบครัวผมเป็นก็พอแล้วและเข้ากับครอบครัวผมได้ก็พอแล้ว"
หลังจากวันนั้นเธอก็ร้องไห้ ปล่อยทุกๆอย่างออกมา เธอบอกว่า "เราก็ไม่ได้อยากเลิกกับเธอหลอกนะ แต่ไม่รู้สิพูดไม่ถูก
เรากลัวเสียงหน้า เสียงศักดิ์ศรีมั้ง เพราะเราบอกใครๆไปแล้วว่าเราเลิกกับเธอ รวมถึงพ่อแม่พี่น้องเธอด้วย
ตั้งแต่วันนั้น เราสองคนก็คุยกันน้อยลงไปทุกๆวันๆ ผมก็พยายามจะไม่ห่างเธอ ผมยอมรับนะว่าผมก็ยังรักเธออยู่ไม่เคยไม่รัก
ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีละทีนี้ Help Me plzzzz
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกับแฟนผม เราสองคนคบกันมาได้ระยะหนึ่ง ก็ราวๆ 3-4 ปีได้ แต่ในระหว่างที่เราคบกัน ผมเป็นฝ่ายที่ พยายามทำทุกๆอย่างให้เธอนั้นพอใจ และไม่ทิ้งผมไป (ผมอ้วน) ในระหว่างที่คบกันนั้นก็มีเรื่องกวนในไม่น้อยเท่าไหร่ เธอเป็นคนตรงๆ แต่ไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ เอาเป็นว่า เธอเอาแต่ใจในบางครั้งดีกว่า
ความรักของเรากำลังไปในทางที่ดีพอสมควรนะคับ พ่อแม่ผมรู้จักเธอ ญาติๆเธอก็รู้จักผม แต่อยู่มา เราก็ค่อยๆห่างกันไปๆ ด้วยหน้าที่การงาน เธอไปเป็นแอร์ฯ ส่วนผมต้องไปดูงานแทนป้าที่อเมกา
เราสองคนนัดเจอกันบ้าง กลับมาเที่ยวที่บ้าน(ไทย)กันบ้าง แต่เธอกับผมก็ดูแล้วเหมือนยิ่งนานวันเราก็ยิ่งไมีเหม่อนเดิม ต้องยอมรับนะคับว่า ผมก็ได้เจอคนมากหน้าหลายตา ส่วนเธอก็ไม่ต้องสืบ ตั้งกัปตัน ทั้งคนหมู่มาก ตอนเราเจอกัน บางทีเรายังหยิบเรื่องไร้สาระพวกนี้มาแซวกันก่อนนอนด้วยซ้ำ สักพักก็ทะเลาะกัน แล้วสุดท้ายเราก็นอนกอดกัน
เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้นะคับ อย่าพึ่งเบื่อกันซะก่อนละ อ่านต่อๆ
อย่างที่บอกไว้เมื่อกี้ละคับ เราสองคนได้เจอคนนั้นคนนี้ มากหน้าหลายตา ได้พบได้คุย มันเลยทำให้เราสองคนค่อยๆห่างกันไปทีละน้อยๆ จนวันนึง ผมเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่
เราสองคนกลับมาเจอกันที่บ้าน เรามานั่งพูดมาคุยกันตามปกติ แต่แล้วพอถึงการที่เราสองคนหยอกล้อกันเรื่องการได้คุยกับคนนั้นคนนี้ ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิม และเธอก็อาจจะไม่รู้สึกเหมือน (ผมมองจากสรหน้าและนัยตาเธอนะ) เมื่อก่อนเราก็จะงอลกันหยอกล้อกัน แต่ในคืนนั้น มีแต่ความนิ่ง สงบ และเสียงของเธอที่พูดว่า "เรานอนกันเหอะ ฉันเหนื่อยจังเลยคะคุณ"
ตั้งแต่นั้นมา อะไรๆก็เหมือนเดิมทุกอย่าง กิจกรรมทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีก้จกาม (sex) ผมเริ่มเอ่ะใจว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เรื่องราวมันก็เริ่มจะใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความที่ทุนเดิมผมเป็นครไม่ยอมคนอยู่แล้ว ไม่เคยง้อใคร ไม่ค่อยจะแคร์อะไรใคร ได้คุณคุยน้อยลง ผมก็คุยน้อยลง แต่ในใจผมก็ยังคิดถึงและรักเค้าเสมอนะ ทุกๆอย่างมันเริ่มหนักข้อขึ้น เราทะเลาะกันจริงๆจังๆ เริ่มมีปากเสียง ใช้คำรุ่นแรงใส่กัน ไม่คุยไม่ง้อไมีอะไรทั้ง จนสุดท้าย เธอได้บอกเลิกกับผม...
ผมถึงได้สติกับผม ตั้งแต่วันที่เธอบอกเลิกกับผม ผมพยายามง้อเธอตลอดเวลา แต่เธอก็ได้แต่บอกว่า กลับไปแล้วได้อะไร กลับไปมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ระยะเวลา3-4 เดือนที่ผมพยายามง้อเธอ คำตอบที่ได้คือไม่ อย่าดีกว่า กลับไปก็ไม่เหมือนเดิม เข้าเดือนที่5นับจากผมได้โดนเธอบอกเลิก ผมได้เจอพี่คนนึง เราได้คุยได้ปรับทุกข์กัน เราคุยกันได้ดี เหมือนอะไรมันลงตัวไปหมด แต่เราสองคนได้สัญญากันไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ไม่ว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น ความสัมพันธ์ของเราจะเป็นได้แค่พี่และน้องเท่านั้น
นั่นละคับ ผมได้คุยกับพี่ที่รู้จักทำให้ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอ ไม่ค่อยได้พูดหรือง้อเธอเหมือนช่วงแรกๆ ผมผิดไหม กับสิ่งที่ผมเป็น หรือผมแอบชอบพี่คนนี้ แต่กล้าพูดได้เต็มปากว่า ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยจริงๆ
จนวันนึงผมโทรไปหาเธอ ได้คุยกับเธอ ผมบอกเธอว่า "นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายและนะ ที่ผมจะโทรมาง้อคุณ คุณก็รู้นะว่าผมเป็นคนยังไง ผมพยายามปรับตัวเข้าหาคุณทุกๆอย่าง คุณไม่จำเป็นต้องปรับตัวเข้ามาหาผมหรอก ขอแค่คุณเข้าใจในสิ่งที่ครอบครัวผมเป็นก็พอแล้วและเข้ากับครอบครัวผมได้ก็พอแล้ว"
หลังจากวันนั้นเธอก็ร้องไห้ ปล่อยทุกๆอย่างออกมา เธอบอกว่า "เราก็ไม่ได้อยากเลิกกับเธอหลอกนะ แต่ไม่รู้สิพูดไม่ถูก
เรากลัวเสียงหน้า เสียงศักดิ์ศรีมั้ง เพราะเราบอกใครๆไปแล้วว่าเราเลิกกับเธอ รวมถึงพ่อแม่พี่น้องเธอด้วย
ตั้งแต่วันนั้น เราสองคนก็คุยกันน้อยลงไปทุกๆวันๆ ผมก็พยายามจะไม่ห่างเธอ ผมยอมรับนะว่าผมก็ยังรักเธออยู่ไม่เคยไม่รัก