เริ่มสงสัยว่าแม่รักเราจริงๆรึป่าว?

เริ่มเลยนะคะ  ตอนนี้โมอายุ26 ตกงานมา3เดือนแล้วค่ะ  ทุกวันนี้อยุ่ชลบุรีบ้านเกิด แต่แม่อยุ่ระยองบ้านพ่อเลี้ยงได้7-8ปีประมาณ  ตั้งแต่เด็ก เอาเท่าที่จำได้ ตอนป.1รถชนค่ะแม่ขับ โมนั่งข้าง คือโมไม่ได้คาดเบล กระแทกเจ็บจุก กุ้ภัยมา จะอุ้มโมออกจากรถแม่บอกว่าไม่ต้อง ถ้าจะตายให้ตายตรงนี้แหละ แม่กำลังโมโหคนที่ตัดหน้า แม่เจ็บที่คางนิดหน่อย. พอโมอายุ12-13แม่จะไปไหนไม่เคยชวนไปกับพ่อเลี้ยงตลอด โมไม่ค่อยอะไร ชอบอยุ่บ้านยุ่แล้ว. แต่น้อยใจลึกๆ เวลาทะเลาะกัน แม่ชอบไล่ออกจากบ้าน ไล่ทั้งๆที่รุ้ว่าโมไม่มีที่ไป พอโมไป ไม่เคยตาม จนโมต้องกลับมาเองเพราะอยากเรียนให้จบ บ้านพ่ออยุ่พัทยาค่ะ. เปนแบบนี้ตลอด. โมไม่เคยขอเงินแม่ตั้งแต่อายุ15หาเงินเองเรียนเองจนจบปวส  มีแต่โมช่วยเหลือแม่บ้าง ถ้าโมเหลือใช้  จนตอนนี้คือ โมเลิกกับแฟนเก่าที่โตกว่า เพราะเขาตบตีเรา หนีมา3-4เดือนแล้วค่ะ แม่จะคอยด่า ว่าตลอด ว่าทำไมไม่อยุ่เก็บเงินคืนแม่ก่อน(โมยืมเงินแม่มาลงทุนร้าน7หมื่นค่ะ) คือโมอธิบายทั้งน้ำตาว่า หนุจะทนยังไงแม่ หนุทนไม่ได้ เขาตีหนุ แม่ให้หนุทน เพียงแค่แม่อยากได้เงินคืนหรอ? วางแผนกับแฟนเก่าจะมาเอารถโม ทั้งๆที่รถชื่อเรา กะว่าถ้าหมดคงกลับไป!  โมยังหางานไม่ได้ เงินเก็บหมด เหลือแค่ทอง1บาท พร้อมภาระเดือนละ 20,000 แม่รุ่ดี วันก่อนโมไปเปลี่ยนป้ายขาว เงินมัดจำป้ายแดงแม่ก้อเอา บอกว่าไม่มีตัง โมยอม เพราะคิดว่าอีก2วันได้ค่าเช่าบ้านแล้ว โมหวังค่าเช่าบ้านจะมาช่วย สรุปแม่โทรบอกคนเช่าว่าให้โอนให้แม่เมื่อตอนเยน. ความคิดตอนนี้คือ แม่เห็นใจเราบ้างไหม คิดถึงเราบ้างไหม แม่คิดถึงตัวเองมาตลอด เมื่อก่อนไม่เคยคิด โตมาเริ่มคิด แม่รุ้ว่าโมไม่มีเงินทำไมแม่ทำแบบนี้  น้อยใจเสียใจ ผิดหวัง แม่ไม่รักหนุเลยหรอ น้ำตาตกในค่ะ.  พี่ๆมีความเห็นว่ายังไงบ้างคะ ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านและแสดงความเห็น หรือโมมองแม่แง่ร้ายไปคะ