ร้านกวยจั๊บทรงเครื่องข้างศาลเจ้าขายดีแทบทุกวัน ไม่เน้นวันหยุดยาวหรือเทศกาลไหน ๆ ผมขับรถอ้อมไปจอดข้างรั้วอีกด้าน มีที่ว่างตรงทางเข้าพอดีไม่มีรถคันไหนจอดบังทางออกได้ จากนั้นเดินตัดหน้าศาลเจ้ามาออกประตูตรงกันข้ามเพื่อมาอุดหนุนกวยจั๊บ วันนี้มีงิ้วมาแสดงด้วยตามที่พรรคพวกบอกไว้ไม่ผิด ไฟสีเขียวสีเหลืองสีแดงสีฟ้าทำให้ยามเย็นคึกคักต่างจากทุกวัน ร้านลูกค้าเยอะ ผมมองหาโต๊ะว่างคนไม่มี จึงหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะใกล้ ๆ ตรงนั้นมีเด็กสาวเกล้าผมมวยหลวม ๆ นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ทุกอย่างพิเศษชามหนึ่ง” ผมร้องสั่งเสร็จความก็หันมาพบเธอที่เงยหน้าจากอาหารเย็น ยามนั้นผมก็ได้ประจักษ์ว่าใบหน้าที่ถูกแต่งและวาดด้วยสีแบบงิ้วนั้นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ เธอเห็นผมยิ้มเธอก็ยิ้มตอบแบบมีมิตรไมตรี
“น้าหยิบชามถั่วงอกให้หนูหน่อย”
ผมยกชามใส่ถั่วงอกดิบให้แอบมองพริกป่นที่แดงเต็มชามเล็ก ๆ นั่น
“อร่อยมากนะน้า หนูไม่เคยกินน้ำพะโล้ที่อร่อยแบบนี้เลย”
ผมยิ้มที่เห็นเธอเอาพัดจีนสีชมพูพัดไล่ความเผ็ดและอากาศที่ร้อนอ้าวไปด้วย
“เป็นคนที่ไหนทำไมมาเล่นงิ้ว”
ผมถามเธอขณะปรุงรสกวยจั๊บของตัวเอง
“ร้อยเอ็ด” เธอว่า “หัวหน้าคณะก็คือกัน”
เธอว่าอีกผมเลยพอรู้ว่าได้ตาม ๆ กันมาเล่นในฐานะคนบ้านเดียวกัน
“หัวหน้าเขาพูดจีนได้เหรอ” ผมชักสนุกที่ได้รู้อะไร ๆ ที่มันจะคลายความฉงนและฆ่าเวลาได้มากขึ้น
“พอได้นะ หนูเคยได้ยินหัวหน้าเขาพูดโทรศัพท์รับงาน”
“เก่งนะ เป็นคนอีสานแท้ ๆ มาเล่นงิ้วได้”
ผมกล่าวชมพลางหันไปมองทางโรงงิ้ว บัดนี้เก้าอี้พลาสติกถูกจับจองไปเกือบหมด
“เบิ้ลไหม น้าเลี้ยง”
“ไม่ค่ะขอบคุณ ชามเดียวก็อิ่ม ต้องไปแต่งตัวแล้ว วันนี้เสี่ยคนว่าจ้างเขาจะมาดู คนเยอะคนเกินร้อยอย่างหนูเล่นเต็มที่” เธอหยิบแก้วน้ำสเตนเลสมาดูดพรืดเดียวหมดและยกมือไหว้ผม
ผมวางช้อนหลังตักหมูกรอบและไข่พะโล้ใส่ปากจนหมด เคี้ยวพอแหลกแล้วรีบกลืน
“วันอื่นเล่นไม่เต็มที่หรือไง” ผมเย้าเธอก่อนจาก
เธอลุกขึ้นยืน เสียงดนตรีบรรเลงสดจากโรงงิ้วดังขึ้น
“เต็มที่ทุกวันแหละน้า หนูมืออาชีพ”
คำนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ที่พาผมไปนั่งชมงิ้วที่เธอเล่น
ทุ่มสิบห้านาที
เสี่ยเพ้งผู้กว้างขวางไหว้เจ้าเสร็จ ก็เดินมานั่งชมงิ้วตรงที่นั่งวีไอพี ผู้คนกำลังจ้องมองนางเอกงิ้วที่ออกฉากนี้เป็นฉากแรก ผมลุกขึ้นยืน
นางเอกงิ้วยิ้มหวาน เธอมองลงมาสบตากับผมขณะผมล้วงอุปกรณ์ประกอบอาชีพขึ้นเล็งไปที่ท้ายทอยเสี่ยเพ้งที่นั่งตรงหน้าห่างไม่ถึงสองเมตร
“ปัง ปัง ปัง”
เลือดพุ่งกระจายไปติดหลอดยาวหน้าเวที นางเอกงิ้ววิ่งหายไปหลังฉาก เธอทำพัดสีชมพูหล่น ผมยกมือขอโทษที่ทำให้เธอตกใจ...แต่เธอคงไม่ทันเห็น
CR ภาพ: www.manager.co.th
เรื่องสั้นหน้าเดียว : มืออาชีพ
“ทุกอย่างพิเศษชามหนึ่ง” ผมร้องสั่งเสร็จความก็หันมาพบเธอที่เงยหน้าจากอาหารเย็น ยามนั้นผมก็ได้ประจักษ์ว่าใบหน้าที่ถูกแต่งและวาดด้วยสีแบบงิ้วนั้นทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ เธอเห็นผมยิ้มเธอก็ยิ้มตอบแบบมีมิตรไมตรี
“น้าหยิบชามถั่วงอกให้หนูหน่อย”
ผมยกชามใส่ถั่วงอกดิบให้แอบมองพริกป่นที่แดงเต็มชามเล็ก ๆ นั่น
“อร่อยมากนะน้า หนูไม่เคยกินน้ำพะโล้ที่อร่อยแบบนี้เลย”
ผมยิ้มที่เห็นเธอเอาพัดจีนสีชมพูพัดไล่ความเผ็ดและอากาศที่ร้อนอ้าวไปด้วย
“เป็นคนที่ไหนทำไมมาเล่นงิ้ว”
ผมถามเธอขณะปรุงรสกวยจั๊บของตัวเอง
“ร้อยเอ็ด” เธอว่า “หัวหน้าคณะก็คือกัน”
เธอว่าอีกผมเลยพอรู้ว่าได้ตาม ๆ กันมาเล่นในฐานะคนบ้านเดียวกัน
“หัวหน้าเขาพูดจีนได้เหรอ” ผมชักสนุกที่ได้รู้อะไร ๆ ที่มันจะคลายความฉงนและฆ่าเวลาได้มากขึ้น
“พอได้นะ หนูเคยได้ยินหัวหน้าเขาพูดโทรศัพท์รับงาน”
“เก่งนะ เป็นคนอีสานแท้ ๆ มาเล่นงิ้วได้”
ผมกล่าวชมพลางหันไปมองทางโรงงิ้ว บัดนี้เก้าอี้พลาสติกถูกจับจองไปเกือบหมด
“เบิ้ลไหม น้าเลี้ยง”
“ไม่ค่ะขอบคุณ ชามเดียวก็อิ่ม ต้องไปแต่งตัวแล้ว วันนี้เสี่ยคนว่าจ้างเขาจะมาดู คนเยอะคนเกินร้อยอย่างหนูเล่นเต็มที่” เธอหยิบแก้วน้ำสเตนเลสมาดูดพรืดเดียวหมดและยกมือไหว้ผม
ผมวางช้อนหลังตักหมูกรอบและไข่พะโล้ใส่ปากจนหมด เคี้ยวพอแหลกแล้วรีบกลืน
“วันอื่นเล่นไม่เต็มที่หรือไง” ผมเย้าเธอก่อนจาก
เธอลุกขึ้นยืน เสียงดนตรีบรรเลงสดจากโรงงิ้วดังขึ้น
“เต็มที่ทุกวันแหละน้า หนูมืออาชีพ”
คำนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ที่พาผมไปนั่งชมงิ้วที่เธอเล่น
ทุ่มสิบห้านาที
เสี่ยเพ้งผู้กว้างขวางไหว้เจ้าเสร็จ ก็เดินมานั่งชมงิ้วตรงที่นั่งวีไอพี ผู้คนกำลังจ้องมองนางเอกงิ้วที่ออกฉากนี้เป็นฉากแรก ผมลุกขึ้นยืน
นางเอกงิ้วยิ้มหวาน เธอมองลงมาสบตากับผมขณะผมล้วงอุปกรณ์ประกอบอาชีพขึ้นเล็งไปที่ท้ายทอยเสี่ยเพ้งที่นั่งตรงหน้าห่างไม่ถึงสองเมตร
“ปัง ปัง ปัง”
เลือดพุ่งกระจายไปติดหลอดยาวหน้าเวที นางเอกงิ้ววิ่งหายไปหลังฉาก เธอทำพัดสีชมพูหล่น ผมยกมือขอโทษที่ทำให้เธอตกใจ...แต่เธอคงไม่ทันเห็น
CR ภาพ: www.manager.co.th