ถ้าไม่ชอบไม่คิดจะรักแค่แรกก็อย่าไปให้ความหวังใคร

เป็นเรื่องเข้าใจผิด.   มโน. เริ่มจากเราเจอคนคนหนึ่งในเฟส แรกๆก็แค่เป็นเพื่อนธรรมดาๆ ไม่ได้รู้จักกันเลย ไม่ได้สนใจอะไร มีอยู่วันหนึ่งเราก็ลงรูปปกติเขาก็มาไลค์เราก็เขาไปส่องใครนะ ก็ไม่ได้คิดอะไร พอนานประมาณ 2 เดือน เขาก็เหมือนมากขึ้นมาไลค์ทุกรูปทุกสถานะที่เราโพสเราก็เอ๊ะ!! คนนี้ต้องชอบเราแน่ๆเลยเราก็เริ่มสนใจขึ้นมาหน้าตาก็พอไปได้นะ อิอิ ไม่งั้นไม่สนใจหรอก เราก็ทักเขาไปก่อนในตอนแรกเขาก็บอกว่าชอบเราก็ได้คุยกันก็คุยกันขอไลค์ คุยกันประมาณ 8เดือนได้ ส่งข้อความหากันทุกวัน รู้สึกว่าเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว ถ้าวันไหนไม่ได้คุยจะรู้สึกแปลกๆ ถามเรื่องโน้นนี่นั้น เรื่องกิน เรื่องนอน คุยเรื่องไร้สาระบ้างจริงจังบ้าง มีโทรคุยกัน ส่งรูปทำกิจวัตรต่างๆ 8เดือนไม่รู้ว่าคุยได้ไง  เน้อ เราคุยกับเขาคนเดียวเลยก็มีคนเขามานะแต่ใจเราอยู่ที่คนนี้ละไง ก็ไม่ได้สนใจคนอื่นเลย หลังจากนั้นเราก็เริ่มนัดเจอกัน ไปกิน ข้าวดูหนัง ไปเที่ยว นั่งรถเล่น ... เราก็ลองถามตัวเองนะชอบเขาจริงๆหรอ เราก็ยังไม่แน่ใจเพราะเขาทำให้เราไม่มั่นใจ ตลอดเวลาที่คุยกันเจอกันเขาก็ไม่ได้บอกความรู้สึกอะไรมากว่านั้น  แต่เราว่าคุยกันมานานขนาดนี้ถ้าไม่ชอบไม่ได้คิดอะไรจะคุยทำไมละ แต่เราก็รู้นะ ตอนที่เขาคุยกับเรา เขาก็คุยกับคนอื่นด้วย เคยถามนะ เขาให้เหตุผลว่าทุกคนสมัครใจคุยกัน ทุกคนต้องเลือกสิ่งที่ดีทีสุดให้ตัวเอง คุยไว้หลายๆคน เวลาเสียใจจะได้มีอีกคน  เหมือนกับไม่สูญเสียอะไร เราก็คิดในใจ อ้าว!!ถ้าไม่คิดจะจริงใจอะไรก็ไม่ต้องให้ความหวังแต่แรกไหม ไม่ต้องพาไปดูหนัง เดินซื้อของ ไม่ต้องใจใส่ใจอะไรควรจะบอกแต่เนิ่นๆไม่ใช่มาพูดแบบนี้ ใจคนเรามันผูกพันธ์ไปแล้วทำไงละ คนเคยมีพอไม่มี หรือเป็นเรื่องที่ใครๆก็ทำกันปกติ?.... จากนั้นเราก็ทะเลาะเริ่มถอยห่างเขา บล๊อคเฟสบล๊อคไลน์ทุกอย่าง ทำได้2 วัน 555 บ้าชิป ก็ทำไม่ได้กลับไปคุยกับเขาอีก แต่เราเริ่มไม่มีความสุขเหมือนแต่ก่อนเพราะเราคิดว่าเรากำลังเสียเปรียบ เราโง่  เราก็ชวนทะเลาะบ่อยขึ้นสุดท้ายก็ไปไม่รอด งี่เง่า มั่งเรา สรุปแล้วที่ผ่านมาเราคิดไปคนเดียว เขาไม่ได้รู้สึกอะไร เลยแต่แรก คงจะเป็นที่คุยแก้เหงา แก้ขัด เราก็เหมือนคนบ้าหลังจากนั้น ทำอะไรไม่ถูกเหมือนอกหักไหมอ่ะ ไม่รู้ซิ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเขาก็ไม่ทักมาถ้าเราไม่ทักไป แต่ก็ยังมีแอบไปส่องเขานะสุดท้ายก็เป็นคนไม่รู้จักกันเหมือนเดิม 555 จนวันนี้ก็ยังคิดถึงเวลาที่ไปไหนมาไหนด้วยกันนะ มันก็เป็นความสุขนะตอนนั้นเป็นความทรงจำที่ดี สุดท้ายนี้เหตุการณ์นี้ก็เป็นเหมือนบทเรียนเราก็ต้องขอบคุณที่โลกได้ส่งแบบทดสอบมาให้รู้ว่าโลกเราไม่ได้สวยงามไปซะหมดคนสิ่งของต่างๆมีด้านดีและไม่ดีเราโตขึ้นก็ต้องมีภูมิคุ้มกันตัวเองเวลารักใครชอบใครเผื่อใจไว้เพราะเราไม่รู้วันวันหนึ่งมีอะไรที่เปลี่ยนไปมากมายไม่แน่คนข้างๆคุยเคยสนุกสนานด้วยกันอาจจะกลายเป็นคนไม่รู้จักกัน เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์คล้ายๆกันแชร์กันได้นะ ดราม่าเล็กๆ555