สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ ตั้งแต่เรียนมาจนตอนนี้อยู่ม.ปลายเเล้ว มีปัญหาตลอดค่ะอยู่กับใคร อยู่ห้องไหน หันไปทางไหนในโรงเรียนก็ไม่มีใครชอบค่ะ ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกัน ทั้งๆที่เป็นคนคุยเก่ง เฟรนด์ลี่ ยิ้มบ่อย ฮาๆโก๊ะๆ แต่ก็ไม่มีใครชอบค่ะนอกจากเพื่อนในกลุ่ม ตอนแรกๆก็มีแค่คนสองคนที่ไม่ชอบ แต่นานๆไปเริ่มลามเเละรุนแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ ถึงขนาดจะตบเพราะตอนไปซ้อมเชียร์เค้าพูดกันว่าไม่ค่อยยิ้ม(ยิ้มได้ไงคะ ตอนนั้นเหนื่อยมาก ใครจะยิ้มเป็นคนบ้ากัน?) เค้าว่าไม่ค่อยซ้อม(เต้นจนกล้ามเนื้ออักเสบนี่ยังไม่ค่อยซ้อม?) แล้วอีกอย่างคือคนที่พูดแบบนี้เป็นคนที่ในห้องเราไม่เคยคุยกันเลยซักประโยคเพราะไม่สนิท แล้วต่อหน้าเค้าก็เฉยๆไม่มีท่าทีแปลกๆอะไรจนเพื่อนสนิทมาบอกค่ะถึงได้รู้
หลายคนก็ไม่ชอบจขกท.ค่ะ ทุกๆอาทิตย์จะมีเรื่องแบบนี้เข้ามากวนใจจขกท.อยู่เสมอๆเลย ทำให้เฟลและน้อยใจมากๆ หลังๆนี่น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ไม่เข้าใจ เราทำอะไรผิด? ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ถามว่าเป็นคนยังไง? ก็อย่างที่บอกไปเลยค่ะ ปกติจะยิ้มบ่อย มีเรื่องฮาๆมาคุยกับเพื่อนๆ พูดมากไม่ใช่คนเงียบขรึมอะไรขนาดนั้น แต่จะเป็นคนอยู่เฉพาะกลุ่มค่ะ เพราะเข้าหาใครไม่เก่งถ้าไม่สนิทจะคุยได้น้อยคำมากๆแต่สนิทเมื่อไหร่คุยจ้อเลยค่ะ
ลองมองข้อเสียของตัวเองก็พบว่าเป็นคนโอเวอร์ค่ะ ทำงานอะไรในห้องก็จะเวอร์เกินชาวบ้านชาวช่องเค้าตลอด(ออกแนวแบบงานทุกอย่างต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วน่ะค่ะ) แล้วก็เวลาทำท่าทางตลกๆก็จะออกโอเวอร์ๆ เพื่อนๆในกลุ่มก็ฮากันไปตามเรื่องตามราว(ทำให้คิดว่านี่ไม่น่าทำให้คนเกลียดได้นะ) ข้อเสียอีกอย่างก็คือการที่เป็นคนพูดตรงๆค่ะ จะพูดตรงๆกับความคิดออกไปเลย แต่คือพูดกับเพื่อนในกลุ่มน่ะค่ะ ไม่ค่อยพูดกับคนไม่สนิทรวมถึงคนกลุ่มที่ไม่ชอบเราค่ะ ส่วนใหญ่คนที่ไม่ชอบจขกท.จะเป็นคนที่ไม่สนิทค่ะ แทบไม่เคยคุยแต่เค้าจะมองเราแปลกๆแรกๆก็โลกสวยไม่สนใจคิดว่าเค้าคงอารมณ์ไม่ดีแต่มันไม่ใช่เลยพอรู้ความจริงว่าเค้าคิดยังไงกับเรา
ได้ยินเรื่องที่คนอื่นเค้ามองเราไม่ดีตลอดเลยค่ะ เข้าหูมาเรื่อยๆเลย ตอนแรกเราก็ไม่คิดไม่เอะใจ โลกสวยอย่างเดียว เพื่อนเค้าคงอารมณ์ไม่ดีหลังๆมาก็พยายามมองหาข้อเสียของตัวเองนะคะ แล้วก็ปรับปรุงแก้ไข เมื่อก่อนชอบทำตัวเด่นเวลานำเสนองานหลังๆก็ไม่เเล้วค่ะ พูดน้อยลงจนตอนนี้พูดแทบนับประโยคได้แล้ว ท่าทางโอเวอร์ก็ลดลงแล้ว ปรากฏกลายเป็นมีคนว่าเราไม่ยิ้ม What??!!! ก็พยายามปลอบใจตัวเองค่ะ ไม่มีใครเลิศเลอ ไม่มีใครเป็นที่รักของคนทั้งโลก แต่มันเหมือนตัดไม่ได้ซักทีเลยค่ะ เป็นกังวลตลอด จนกลายเป็นว่าจากคนมั่นใจเกินร้อยเป็นคนไม่มั่นใจกลัวเพื่อนเกลียด ปรึกษาเพื่อนในกลุ่มเหมือนไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ พวกนางมองเป็นเรื่องปกติเหมือนเล่าเรื่องหมามีเห็บให้ฟัง คุยกับแม่ แม่ก็พยายามบอกให้เชิ่ดๆไว้ อย่าไปแคร์ ตั้งใจเรียนเหมือนเดิม แม่ก็พยายามช่วยค่ะ คุยกับเพื่อนในกลุ่มให้ ก็แย่กว่าเดิมค่ะ พยายามไม่ถือสาแต่ก็ไม่ดีขึ้น เพราะเป็นคนแคร์คนรอบข้างค่ะ เรื่องเล็กๆน้อยก็แคร์ ใส่ใจไปหมด
1.
อยากถามลุงป้าน้าอาในพันทิปค่ะ ว่ามีวิธีรับมือกับการที่คนเกลียดเราลับหลังโดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัวเนี่ย ทำยังไงให้พอมีคนไม่เกลียดเราคะ ไม่ต้องเป็นที่รักของทุกคนขอแค่ไม่เกลียดได้มั้ยคะ?
2.
ใครมีประสบการณ์แนวๆนี้บ้างคะ เเล้วมีวิธีรับมือมันยังไง โดยส่วนตัวเเล้วจขกท.ว่ามันหนักมากค่ะ ท้อเลย อยากย้ายโรงเรียน ไม่อยากไปเรียน เบื่อกับสายตาแปลกๆของทุกคนในห้องน่ะค่ะ
3.
ใครเคยเกลียดคนอื่นทั้งๆที่ไม่สนิท ไม่รู้จักกันบ้างคะ เพราะอะไรถึงไม่ชอบ
ปล.นานๆตั้งกระทู้ทีผิดพลาดประการใดขอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
อยากถามค่ะ ว่ามีวิธีรับมือกับการที่คนเกลียดเราลับหลังทั้งๆที่ไม่สนิทกันแถมเราเองก็ไม่รู้ตัวยังไง
หลายคนก็ไม่ชอบจขกท.ค่ะ ทุกๆอาทิตย์จะมีเรื่องแบบนี้เข้ามากวนใจจขกท.อยู่เสมอๆเลย ทำให้เฟลและน้อยใจมากๆ หลังๆนี่น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ไม่เข้าใจ เราทำอะไรผิด? ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ถามว่าเป็นคนยังไง? ก็อย่างที่บอกไปเลยค่ะ ปกติจะยิ้มบ่อย มีเรื่องฮาๆมาคุยกับเพื่อนๆ พูดมากไม่ใช่คนเงียบขรึมอะไรขนาดนั้น แต่จะเป็นคนอยู่เฉพาะกลุ่มค่ะ เพราะเข้าหาใครไม่เก่งถ้าไม่สนิทจะคุยได้น้อยคำมากๆแต่สนิทเมื่อไหร่คุยจ้อเลยค่ะ
ลองมองข้อเสียของตัวเองก็พบว่าเป็นคนโอเวอร์ค่ะ ทำงานอะไรในห้องก็จะเวอร์เกินชาวบ้านชาวช่องเค้าตลอด(ออกแนวแบบงานทุกอย่างต้องเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วน่ะค่ะ) แล้วก็เวลาทำท่าทางตลกๆก็จะออกโอเวอร์ๆ เพื่อนๆในกลุ่มก็ฮากันไปตามเรื่องตามราว(ทำให้คิดว่านี่ไม่น่าทำให้คนเกลียดได้นะ) ข้อเสียอีกอย่างก็คือการที่เป็นคนพูดตรงๆค่ะ จะพูดตรงๆกับความคิดออกไปเลย แต่คือพูดกับเพื่อนในกลุ่มน่ะค่ะ ไม่ค่อยพูดกับคนไม่สนิทรวมถึงคนกลุ่มที่ไม่ชอบเราค่ะ ส่วนใหญ่คนที่ไม่ชอบจขกท.จะเป็นคนที่ไม่สนิทค่ะ แทบไม่เคยคุยแต่เค้าจะมองเราแปลกๆแรกๆก็โลกสวยไม่สนใจคิดว่าเค้าคงอารมณ์ไม่ดีแต่มันไม่ใช่เลยพอรู้ความจริงว่าเค้าคิดยังไงกับเรา
ได้ยินเรื่องที่คนอื่นเค้ามองเราไม่ดีตลอดเลยค่ะ เข้าหูมาเรื่อยๆเลย ตอนแรกเราก็ไม่คิดไม่เอะใจ โลกสวยอย่างเดียว เพื่อนเค้าคงอารมณ์ไม่ดีหลังๆมาก็พยายามมองหาข้อเสียของตัวเองนะคะ แล้วก็ปรับปรุงแก้ไข เมื่อก่อนชอบทำตัวเด่นเวลานำเสนองานหลังๆก็ไม่เเล้วค่ะ พูดน้อยลงจนตอนนี้พูดแทบนับประโยคได้แล้ว ท่าทางโอเวอร์ก็ลดลงแล้ว ปรากฏกลายเป็นมีคนว่าเราไม่ยิ้ม What??!!! ก็พยายามปลอบใจตัวเองค่ะ ไม่มีใครเลิศเลอ ไม่มีใครเป็นที่รักของคนทั้งโลก แต่มันเหมือนตัดไม่ได้ซักทีเลยค่ะ เป็นกังวลตลอด จนกลายเป็นว่าจากคนมั่นใจเกินร้อยเป็นคนไม่มั่นใจกลัวเพื่อนเกลียด ปรึกษาเพื่อนในกลุ่มเหมือนไม่ช่วยอะไรเลยค่ะ พวกนางมองเป็นเรื่องปกติเหมือนเล่าเรื่องหมามีเห็บให้ฟัง คุยกับแม่ แม่ก็พยายามบอกให้เชิ่ดๆไว้ อย่าไปแคร์ ตั้งใจเรียนเหมือนเดิม แม่ก็พยายามช่วยค่ะ คุยกับเพื่อนในกลุ่มให้ ก็แย่กว่าเดิมค่ะ พยายามไม่ถือสาแต่ก็ไม่ดีขึ้น เพราะเป็นคนแคร์คนรอบข้างค่ะ เรื่องเล็กๆน้อยก็แคร์ ใส่ใจไปหมด
1.อยากถามลุงป้าน้าอาในพันทิปค่ะ ว่ามีวิธีรับมือกับการที่คนเกลียดเราลับหลังโดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัวเนี่ย ทำยังไงให้พอมีคนไม่เกลียดเราคะ ไม่ต้องเป็นที่รักของทุกคนขอแค่ไม่เกลียดได้มั้ยคะ?
2.ใครมีประสบการณ์แนวๆนี้บ้างคะ เเล้วมีวิธีรับมือมันยังไง โดยส่วนตัวเเล้วจขกท.ว่ามันหนักมากค่ะ ท้อเลย อยากย้ายโรงเรียน ไม่อยากไปเรียน เบื่อกับสายตาแปลกๆของทุกคนในห้องน่ะค่ะ
3.ใครเคยเกลียดคนอื่นทั้งๆที่ไม่สนิท ไม่รู้จักกันบ้างคะ เพราะอะไรถึงไม่ชอบ
ปล.นานๆตั้งกระทู้ทีผิดพลาดประการใดขอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ