ผมเนี่ยเป็น "คนม้ง" โดยกำเนิด ฮ่า ๆ ๆ เกิดที่น่าน บวชเณร เรียนจบ มหาวิทยาลัยที่มีการเรียนการสอนเป็นภาษาอังกฤษในจังหวัดเชียงราย
พ่อแม่เป็นชาวไร่ ปลูกข้าวไว้กิน ปลูกข้าวโพดไว้ขาย ปลูดขิงไว้ขาย
ทุกวันนี้ ก็พอมี พอกิน
(คือ ผมเรียนหนังสือด้วยทุนหลวง ก็เลยไม่เคยขอเงินพ่อแม่สักบาทตั้งแต่ ม.หนึ่ง)
ตอนเด็ก ๆ ก็เคยทำไร่ เหนื่อยมาก ตัดไม้ ถางป่า แล้วก็เผา ตัดไม้ ถางป่า แล้วก็เผา ทุกปี หลังจากนั้นก็พ่นยาฆ่าหญ้า (ผมทำหน้าที่เฝ้าถังน้ำเวลาหมดก็เติมยา เติมน้ำ คน ๆ ๆ ๆ ตอนนั้นอายุประมาณ สิบเอ็ด สอบสอง)
จนตอนนั้นตั้งใจไว้ว่า ไม่อยากเป็นเกษตรกรอีก มันเหนื่อย หน้าตามอมแมมทั้งวัน
พอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ได้เรียนรู้มากขึ้น ไปดอยนั้น ดอยนี้ เขาปลูกนั่น ปลูกนี่ มีอันจะกิน มีเงินเก็บ ได้ไปต่างประเทศ (โดยเฉพาะญี่ปุ่น) เห้ยยย เกษตรกร เท่ห์ หว่ะ
หลังจากนั้นก็กลับมาบ้าน มาคิดว่า ทำไมพ่อแม่เราทำไร่มาหลายสิบปี ผลผลิตมี แต่เงินไม่มี ทำไมคนมาซื้อมีรถ ไม่ต้องเหนื่อย
ไม่ใช่แค่พ่อแม่ผมนะ คนเกือบทั้งหมู่บ้านเป็นอย่างนี้ ทุกวันนี้ สภาพภูเขาเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่มีแล้ว ต้นไม้ใหญ่ ๆ เคยจับมือกับเพื่อนสมัยเด็ก ๆ หกหกคนโอบ หายหมด เหลือแต่ ต้นไม้เล็ก ๆ หรือไม่ก็ตอ สายน้ำหลังบ้านเมื่อก่อนใสสะอาด มีปลาเยอะมาก หน้าร้อนน้ำเย็น ลึกถึงเอว ทุกวันนี้ มีแต่ขวดพลาสติก ถุงพลาสติก เดินลงน้ำยังไม่ท่วมนิ้วเท้าเลย
มาปรึกษากับพ่อและแม่ว่า อยากทำไร่ แค่นั่นแหล่ะ
"ไม่เห็นหรอ พ่อกับแม่ทำไร่มาชั่วชีวิต เหน็ดเหนื่อยมาชั่วชีวิต ยังไม่มีอะไรเลย ถ้าเรียนจบแล้วจะกลับมาเป็นเหมือนพ่อเหมือนแม่ จะเรียนไปทำไม? อีกอย่างลูกก็ยังไม่มีแฟน ลูกต้องหางานที่มั่นคง ค่อยหาแฟน แล้วพอเกษียร ค่อยมาทำ"
โอ ..... ผมพยายามอธิบายว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงเป็นอย่างนี้....... พ่อกับแม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ยังยืนยันว่า ให้ไปทำงานตามออฟฟิศ ลูกจะได้ไม่เหนื่อย
จริง ๆ คือ ผมอยากช่วยเหลือเกษตรกรในพื้นที่ด้วยการเกษตรแบบ Organic ซึ่งหลาย ๆพื้นที่ก็ประสบความสำเร็จ
ตอนนี้อยากเป็นเกษตรกรนะ.... แต่เหมือนมืดแปดด้าน ที่สำคัญคือครอบครัวนี่แหล่ะ
โสดนี่บางทีเจออะไรแบบนี้ก็อยากมีคู่คิดขึ้นมา ฮ่า ๆ ๆ
เป็นลูกชาวไร่ชาวนา เรียนจบอยากทำนา แต่พ่อแม่บอกว่าถ้าทำนาแล้วจะเรียนไปเพื่ออะไร?
พ่อแม่เป็นชาวไร่ ปลูกข้าวไว้กิน ปลูกข้าวโพดไว้ขาย ปลูดขิงไว้ขาย
ทุกวันนี้ ก็พอมี พอกิน
(คือ ผมเรียนหนังสือด้วยทุนหลวง ก็เลยไม่เคยขอเงินพ่อแม่สักบาทตั้งแต่ ม.หนึ่ง)
ตอนเด็ก ๆ ก็เคยทำไร่ เหนื่อยมาก ตัดไม้ ถางป่า แล้วก็เผา ตัดไม้ ถางป่า แล้วก็เผา ทุกปี หลังจากนั้นก็พ่นยาฆ่าหญ้า (ผมทำหน้าที่เฝ้าถังน้ำเวลาหมดก็เติมยา เติมน้ำ คน ๆ ๆ ๆ ตอนนั้นอายุประมาณ สิบเอ็ด สอบสอง)
จนตอนนั้นตั้งใจไว้ว่า ไม่อยากเป็นเกษตรกรอีก มันเหนื่อย หน้าตามอมแมมทั้งวัน
พอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ได้เรียนรู้มากขึ้น ไปดอยนั้น ดอยนี้ เขาปลูกนั่น ปลูกนี่ มีอันจะกิน มีเงินเก็บ ได้ไปต่างประเทศ (โดยเฉพาะญี่ปุ่น) เห้ยยย เกษตรกร เท่ห์ หว่ะ
หลังจากนั้นก็กลับมาบ้าน มาคิดว่า ทำไมพ่อแม่เราทำไร่มาหลายสิบปี ผลผลิตมี แต่เงินไม่มี ทำไมคนมาซื้อมีรถ ไม่ต้องเหนื่อย
ไม่ใช่แค่พ่อแม่ผมนะ คนเกือบทั้งหมู่บ้านเป็นอย่างนี้ ทุกวันนี้ สภาพภูเขาเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่มีแล้ว ต้นไม้ใหญ่ ๆ เคยจับมือกับเพื่อนสมัยเด็ก ๆ หกหกคนโอบ หายหมด เหลือแต่ ต้นไม้เล็ก ๆ หรือไม่ก็ตอ สายน้ำหลังบ้านเมื่อก่อนใสสะอาด มีปลาเยอะมาก หน้าร้อนน้ำเย็น ลึกถึงเอว ทุกวันนี้ มีแต่ขวดพลาสติก ถุงพลาสติก เดินลงน้ำยังไม่ท่วมนิ้วเท้าเลย
มาปรึกษากับพ่อและแม่ว่า อยากทำไร่ แค่นั่นแหล่ะ
"ไม่เห็นหรอ พ่อกับแม่ทำไร่มาชั่วชีวิต เหน็ดเหนื่อยมาชั่วชีวิต ยังไม่มีอะไรเลย ถ้าเรียนจบแล้วจะกลับมาเป็นเหมือนพ่อเหมือนแม่ จะเรียนไปทำไม? อีกอย่างลูกก็ยังไม่มีแฟน ลูกต้องหางานที่มั่นคง ค่อยหาแฟน แล้วพอเกษียร ค่อยมาทำ"
โอ ..... ผมพยายามอธิบายว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงเป็นอย่างนี้....... พ่อกับแม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ยังยืนยันว่า ให้ไปทำงานตามออฟฟิศ ลูกจะได้ไม่เหนื่อย
จริง ๆ คือ ผมอยากช่วยเหลือเกษตรกรในพื้นที่ด้วยการเกษตรแบบ Organic ซึ่งหลาย ๆพื้นที่ก็ประสบความสำเร็จ
ตอนนี้อยากเป็นเกษตรกรนะ.... แต่เหมือนมืดแปดด้าน ที่สำคัญคือครอบครัวนี่แหล่ะ
โสดนี่บางทีเจออะไรแบบนี้ก็อยากมีคู่คิดขึ้นมา ฮ่า ๆ ๆ