สวัสดีคะ นี่คือกระทู้แรกของเรา
เราอยากจะมาระบายความในใจ
เรื่องที่ผ่านมาตลอด 10 กว่าปี มันยังฝังในหัวจิตหัวใจ
ถ้าพิมผิดพลาดหรือพิมไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ
เรามาเริ่มกันเลยคะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์แบบมากนัก
พ่อกับแม่เราก็รับจ้างทั่วไป ตามประสาคนบ้านนอกคอกนา
แม่เรามีลูกติด 1 คน เป็นลูกผู้ชาย อายุห่างกับเราก็ราวๆ 10 กว่าปีได้
พ่อเราเป็นคนชอบเล่นการพนัน กินเหล้า หาเงินมาได้ก็จะไม่ค่อยเอามาจุนเจือครอบครัว
ส่วนใหญ่จะเอาไปเล่นการพนันมากกว่า
แม่เราก็จะรับภาระในการเลี้ยงดูเรากับพี่ชายเรา
คอยหาเงินเท่าที่ทำได้ นำมาซื้อกับข้าวกับปลาเข้าบ้าน
พอเราเกิดมา พ่อก็ไม่สบาย ซูบผอม สรุปง่ายๆเลย พ่อเราติดเชื้อ HIV
เป็นมาตั้งนานแล้วแต่เพิ่งออกอาการแบบชัดเจน
พ่อยอมรับว่าไปนอนกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน
พอชาวบ้านรู้ว่าพ่อเราติดเชื้อ เขาก็คิดว่าเรากับแม่คงเป็นด้วยเหมือนกัน
ก็จะไม่เข้าใกล้พวกเราเลย เหมือนรังเกียจ
แม่เราเคยจะไปสระผมที่ร้านทำผมในหมู่บ้าน
พอไปถึงเขาบอกจะปิดร้านแล้วทั้งๆที่แม่เราไปตอนเช้า (ประมาณว่ากลัว)
พอไปงานที่ไหน จะไม่มีใครนั่งกินข้าวกับแม่เราเลย แม่เราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
แม่เรามีเพื่อนนะ สนิทกันต้องแต่สมัยเรียน เขายังรังเกียจเลย
บอกให้แม่เราไปเข้ากลุ่มกับพวกที่ติดเชื้อ พอแม่เราบอกไม่ได้เป็น เขาก็ไม่เชื่อ
คือแม่เราไปตรวจมาแล้วว่าไม่เป็น ตั้งแต่แม่รู้ว่าท้องเรา ก็ไม่เคยมีอะไรกับพ่ออีกเลย
ชาวบ้านก็จะนินทากันระนาวเลย บอกว่าเรากับแม่อยู่ในกลุ่มเสี่ยง
บางคนก็บอกว่า ผู้หญิงอยู่ไม่เกิน 10 ปีหรอก รอดูเถอะ
เอาง่ายๆเลย คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นตายังรังเกียจพวกเราเลย
ไม่เฉียดใกล้พวกเราแม้แต่นิดเดียว ป้าของแม่ก็จะคอยป่าวประกาศว่าพ่อเราตายเป็นเอดส์นะ
บางคนยังไม่รู้จักพวกเราด้วยซ้ำ ยังรังเกียจเรากับแม่เลย
เชื่อมั้ย ! แม่เราไม่เคยร้องไห้เสียใจ หรือคิดฆ่าตัวตายเลย
แม่เราเป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก เป็นเรา เราคงตายไปนานแล้ว
พ่อก็จะพยายามไม่เข้าใกล้เรากับแม่
แม่เล่าให้ฟังว่า ทุกครั้งที่พ่ออุ้มเราพ่อจะร้องไห้ ร้องไห้เยอะมาก
แล้วพ่อก็บอกกับแม่ว่า " เธอไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะเอาไปให้หมด "
(ประมาณว่าพ่อจะไม่ให้เธอติดเชื้อไรงี้ โรคจะตายไปพร้อมกับเค้า)
พ่อเรามีพี่สาวอยู่ต่างอำเภอหนึ่งคน พ่อก็บอกให้พี่สาวมารับไปอยู่ด้วย
เพราะแม่เราต้องดูแลเรา ดูแลพี่ชายเราอีก
พอพ่อไปอยู่กับพี่สาว แม่ก็จะคอยโทรหาพ่อเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่โทรไป พ่อจะร้องไห้ทุกครั้ง
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เรต้องเสียพ่อไป พ่อเราเสียตอนเราอายุได้ขวบกว่าๆ
(ตอนนั้นเราเด็กมากจำอะไรไม่ค่อยได้)
พอเราโตขึ้นมาบ้างเริ่มคุยรู้เรื่อง คนไหนว่าเรายังไงเราก็จะมาบอกแม่หมด
เมื่อก่อนจะมีหวานเย็นขาย ขายอันละบาท มันจะมีหลายรสชาติ
มีน้ำมะพร้าม นมเย็น ชาเย็นไรงี้ แล้วเราก็ดันอยากกินหวานเย็นมะพร้าว
ป้าคนที่ขายก็บอกว่ากินไม่ได้นะ เดี๋ยวทรุด
อ่าวเราก็งง เรารีบไปบอกแม่เลยว่าเขาไม่ให้ซื้อลูกอยากกิน
แม่เราก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง เลยบอกเราว่า "กินอย่างอื่นก็ได้นะลูก ซื้ออย่างอื่นเอานะ"
คือในหมู่บ้านจะมีคนที่เกิดรุ่นเราเยอะ ก็จะเล่นด้วยกันทั้งหมู่บ้าน บางคนก็โตกว่าเราสัก 3-4 ปี
แต่เราไม่ค่อยได้เล่นกับเขาหรอก
เขาจะมีโค้ดบอกกันว่า เราเป็นกระเทยนะ
(พ่อแม่เขาคงสอนมาว่าอย่าใกล้เรานะ เราเป็นเอดส์)
ถ้าคนไหนบอกว่าเราเป็นกระเทย เขาก็จะวิ่งหนีเราทุกคนเลย
เราก็จะร้องไห้กลับบ้านทุกวัน พอเช้าอีกวันก็ไปหาพวกนั้นอีก
(เห้อ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน)
แม่เราจะคอยหาเงินซื้อนั่นซื้อนี่ให้เราเล่น มีทั้งจักรยาน ยางกระโดด บลาๆๆๆๆๆ
พอเราไปเล่นกับพวกนั้น เราจะไม่ค่อยได้ปั่นจักรยานตัวเองหรอก ส่วนมากได้วิ่งตาม
พวกนั้นก็จะเอาของเราไปปั่น เปลี่ยนกันปั่นบ้าง
เราจะไม่มีเพื่อนสนิทสักคน เขาจะรังเกียจเราหมด (ไม่มีเพื่อนที่จริงใจสักคน)
จะเล่นกับใครก็ไม่มีใครเล่นด้วย
แม่เราห้ามนะ แต่เราไม่ค่อยฟัง ถ้าแม่ไม่ให้ไปก็จะร้องไห้ ร้องไม่หยุด จนแม่ต้องยอม
(เอาคร่าวๆแค่นี้ละกันเนอะ เรื่องมันเยอะมาก เยอะจนเราเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก)
(เอ้อออ ! เราเป็นเด็กอ้วนนะ เกิดมาก็ 4 โลกว่าแล้ว ไม่เคยผอม ตอนนี้ก็อ้วน แต่แปลกเขาว่าเราเป็นเอดส์เฉย)
เรากับแม่ต้องทนกับการปากหม_ของชาวบ้านกันเป็น 10 ปี
เชื่อมั้ย ? คนที่เคยว่าเรากับแม่นะ ไม่ตัวมันก็ผัวมัน เมียมันก็เป็นโรคที่พ่อเราเคยเป็นนั่นแหละ
เด็กๆที่รุ่นใกล้ๆกัน บางคนเรียนไม่จบ บางคนมีลูก บางคนเป็นโรคที่เป็นแล้วไม่หาย บางคนเป็นโรคมะเร็ง
เราไม่ได้จะแช่งหรือซ้ำเติม แต่คิดในใจว่ากรรมเดี๋ยวนี้มันติดจรวดมากเลยนะ
#ใครทำดีก็ได้ดี ใครทำชั่วก็ได้ชั่ว
(บางทีเราก็อดแค้นไม่ได้นะ มันฝังจิตฝังใจแบบบอกไม่ถูก)
แม่เราจะสอนอยู่ตลอด เวลาใครล้มอย่าข้ามหรือเหยียบเขาเป็นอันขาด ทุกคนมีความรู้สึก รู้สึกเจ็บ หรือเสียใจกันทุกคน
ตอนนี้เราอายุ 19 ปี เราเข้ามาเรียนในเมืองตั้งแต่ ม.4
พอเรากลับบ้านไป คนที่เคยว่าเรากับแม่เป็นเอดส์ก็จะเข้ามาคุยดีกับพวกเรา
บอกว่าเราอ้วนนะ ลดได้แล้วเป็นสาวแล้ว อายเขา
เรานี่อยากจะสวนกลับเลย ถ้าผอมก็ว่าเราเป็นเอดส์ แต่พออ้วนก็มายุ่งเราอีก
เห้อออออ แปลกนะคนเดี๋ยวนี้
พอแค่นี้ละกันเนอะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเรา เราแค่อยากระบาย อย่าว่าเราเลยน๊าาาาาาา
กรรมมีจริง
เราอยากจะมาระบายความในใจ
เรื่องที่ผ่านมาตลอด 10 กว่าปี มันยังฝังในหัวจิตหัวใจ
ถ้าพิมผิดพลาดหรือพิมไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยนะคะ
เรามาเริ่มกันเลยคะ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์แบบมากนัก
พ่อกับแม่เราก็รับจ้างทั่วไป ตามประสาคนบ้านนอกคอกนา
แม่เรามีลูกติด 1 คน เป็นลูกผู้ชาย อายุห่างกับเราก็ราวๆ 10 กว่าปีได้
พ่อเราเป็นคนชอบเล่นการพนัน กินเหล้า หาเงินมาได้ก็จะไม่ค่อยเอามาจุนเจือครอบครัว
ส่วนใหญ่จะเอาไปเล่นการพนันมากกว่า
แม่เราก็จะรับภาระในการเลี้ยงดูเรากับพี่ชายเรา
คอยหาเงินเท่าที่ทำได้ นำมาซื้อกับข้าวกับปลาเข้าบ้าน
พอเราเกิดมา พ่อก็ไม่สบาย ซูบผอม สรุปง่ายๆเลย พ่อเราติดเชื้อ HIV
เป็นมาตั้งนานแล้วแต่เพิ่งออกอาการแบบชัดเจน
พ่อยอมรับว่าไปนอนกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน
พอชาวบ้านรู้ว่าพ่อเราติดเชื้อ เขาก็คิดว่าเรากับแม่คงเป็นด้วยเหมือนกัน
ก็จะไม่เข้าใกล้พวกเราเลย เหมือนรังเกียจ
แม่เราเคยจะไปสระผมที่ร้านทำผมในหมู่บ้าน
พอไปถึงเขาบอกจะปิดร้านแล้วทั้งๆที่แม่เราไปตอนเช้า (ประมาณว่ากลัว)
พอไปงานที่ไหน จะไม่มีใครนั่งกินข้าวกับแม่เราเลย แม่เราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
แม่เรามีเพื่อนนะ สนิทกันต้องแต่สมัยเรียน เขายังรังเกียจเลย
บอกให้แม่เราไปเข้ากลุ่มกับพวกที่ติดเชื้อ พอแม่เราบอกไม่ได้เป็น เขาก็ไม่เชื่อ
คือแม่เราไปตรวจมาแล้วว่าไม่เป็น ตั้งแต่แม่รู้ว่าท้องเรา ก็ไม่เคยมีอะไรกับพ่ออีกเลย
ชาวบ้านก็จะนินทากันระนาวเลย บอกว่าเรากับแม่อยู่ในกลุ่มเสี่ยง
บางคนก็บอกว่า ผู้หญิงอยู่ไม่เกิน 10 ปีหรอก รอดูเถอะ
เอาง่ายๆเลย คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นตายังรังเกียจพวกเราเลย
ไม่เฉียดใกล้พวกเราแม้แต่นิดเดียว ป้าของแม่ก็จะคอยป่าวประกาศว่าพ่อเราตายเป็นเอดส์นะ
บางคนยังไม่รู้จักพวกเราด้วยซ้ำ ยังรังเกียจเรากับแม่เลย
เชื่อมั้ย ! แม่เราไม่เคยร้องไห้เสียใจ หรือคิดฆ่าตัวตายเลย
แม่เราเป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก เป็นเรา เราคงตายไปนานแล้ว
พ่อก็จะพยายามไม่เข้าใกล้เรากับแม่
แม่เล่าให้ฟังว่า ทุกครั้งที่พ่ออุ้มเราพ่อจะร้องไห้ ร้องไห้เยอะมาก
แล้วพ่อก็บอกกับแม่ว่า " เธอไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะเอาไปให้หมด "
(ประมาณว่าพ่อจะไม่ให้เธอติดเชื้อไรงี้ โรคจะตายไปพร้อมกับเค้า)
พ่อเรามีพี่สาวอยู่ต่างอำเภอหนึ่งคน พ่อก็บอกให้พี่สาวมารับไปอยู่ด้วย
เพราะแม่เราต้องดูแลเรา ดูแลพี่ชายเราอีก
พอพ่อไปอยู่กับพี่สาว แม่ก็จะคอยโทรหาพ่อเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่โทรไป พ่อจะร้องไห้ทุกครั้ง
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เรต้องเสียพ่อไป พ่อเราเสียตอนเราอายุได้ขวบกว่าๆ
(ตอนนั้นเราเด็กมากจำอะไรไม่ค่อยได้)
พอเราโตขึ้นมาบ้างเริ่มคุยรู้เรื่อง คนไหนว่าเรายังไงเราก็จะมาบอกแม่หมด
เมื่อก่อนจะมีหวานเย็นขาย ขายอันละบาท มันจะมีหลายรสชาติ
มีน้ำมะพร้าม นมเย็น ชาเย็นไรงี้ แล้วเราก็ดันอยากกินหวานเย็นมะพร้าว
ป้าคนที่ขายก็บอกว่ากินไม่ได้นะ เดี๋ยวทรุด
อ่าวเราก็งง เรารีบไปบอกแม่เลยว่าเขาไม่ให้ซื้อลูกอยากกิน
แม่เราก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง เลยบอกเราว่า "กินอย่างอื่นก็ได้นะลูก ซื้ออย่างอื่นเอานะ"
คือในหมู่บ้านจะมีคนที่เกิดรุ่นเราเยอะ ก็จะเล่นด้วยกันทั้งหมู่บ้าน บางคนก็โตกว่าเราสัก 3-4 ปี
แต่เราไม่ค่อยได้เล่นกับเขาหรอก
เขาจะมีโค้ดบอกกันว่า เราเป็นกระเทยนะ
(พ่อแม่เขาคงสอนมาว่าอย่าใกล้เรานะ เราเป็นเอดส์)
ถ้าคนไหนบอกว่าเราเป็นกระเทย เขาก็จะวิ่งหนีเราทุกคนเลย
เราก็จะร้องไห้กลับบ้านทุกวัน พอเช้าอีกวันก็ไปหาพวกนั้นอีก
(เห้อ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน)
แม่เราจะคอยหาเงินซื้อนั่นซื้อนี่ให้เราเล่น มีทั้งจักรยาน ยางกระโดด บลาๆๆๆๆๆ
พอเราไปเล่นกับพวกนั้น เราจะไม่ค่อยได้ปั่นจักรยานตัวเองหรอก ส่วนมากได้วิ่งตาม
พวกนั้นก็จะเอาของเราไปปั่น เปลี่ยนกันปั่นบ้าง
เราจะไม่มีเพื่อนสนิทสักคน เขาจะรังเกียจเราหมด (ไม่มีเพื่อนที่จริงใจสักคน)
จะเล่นกับใครก็ไม่มีใครเล่นด้วย
แม่เราห้ามนะ แต่เราไม่ค่อยฟัง ถ้าแม่ไม่ให้ไปก็จะร้องไห้ ร้องไม่หยุด จนแม่ต้องยอม
(เอาคร่าวๆแค่นี้ละกันเนอะ เรื่องมันเยอะมาก เยอะจนเราเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก)
(เอ้อออ ! เราเป็นเด็กอ้วนนะ เกิดมาก็ 4 โลกว่าแล้ว ไม่เคยผอม ตอนนี้ก็อ้วน แต่แปลกเขาว่าเราเป็นเอดส์เฉย)
เรากับแม่ต้องทนกับการปากหม_ของชาวบ้านกันเป็น 10 ปี
เชื่อมั้ย ? คนที่เคยว่าเรากับแม่นะ ไม่ตัวมันก็ผัวมัน เมียมันก็เป็นโรคที่พ่อเราเคยเป็นนั่นแหละ
เด็กๆที่รุ่นใกล้ๆกัน บางคนเรียนไม่จบ บางคนมีลูก บางคนเป็นโรคที่เป็นแล้วไม่หาย บางคนเป็นโรคมะเร็ง
เราไม่ได้จะแช่งหรือซ้ำเติม แต่คิดในใจว่ากรรมเดี๋ยวนี้มันติดจรวดมากเลยนะ
#ใครทำดีก็ได้ดี ใครทำชั่วก็ได้ชั่ว
(บางทีเราก็อดแค้นไม่ได้นะ มันฝังจิตฝังใจแบบบอกไม่ถูก)
แม่เราจะสอนอยู่ตลอด เวลาใครล้มอย่าข้ามหรือเหยียบเขาเป็นอันขาด ทุกคนมีความรู้สึก รู้สึกเจ็บ หรือเสียใจกันทุกคน
ตอนนี้เราอายุ 19 ปี เราเข้ามาเรียนในเมืองตั้งแต่ ม.4
พอเรากลับบ้านไป คนที่เคยว่าเรากับแม่เป็นเอดส์ก็จะเข้ามาคุยดีกับพวกเรา
บอกว่าเราอ้วนนะ ลดได้แล้วเป็นสาวแล้ว อายเขา
เรานี่อยากจะสวนกลับเลย ถ้าผอมก็ว่าเราเป็นเอดส์ แต่พออ้วนก็มายุ่งเราอีก
เห้อออออ แปลกนะคนเดี๋ยวนี้
พอแค่นี้ละกันเนอะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเรา เราแค่อยากระบาย อย่าว่าเราเลยน๊าาาาาาา