คือผมเป็นมาได้ซักพักแล้วครับ ตั้งแต่ช่วงเรียนปวช. เวลาผมมีเรื่องคิดมาก มีเรื่องอะไร ผมจะชอบคุยกับตัวเอง คุยแบบออกเสียงเลย
เมื่อก่อนผมจะอยู่กับแม่กับยาย แล้วบางเรื่องผมก็ไม่กล้าปรึกษาท่าน (ยิ่งเรื่องผู้ชายๆ ผมนี่ไม่กล้าเลย) เพื่อนๆผมก็ไม่กล้าเหมือนกัน บางทีก็กลัวโดนล้อ
เวลาอยู่บ้านคนเดียวหรืออยู่ในห้องคนเดียว ผมก็เอาและ คิดโน่นคิดนี่ พอเริ่มไม่ลงตัว เริ่มเถียงกับตัวเอง
แม่กับยายนั่งอยู่ข้างนอก บางทีเค้าก็นึกว่าผมคุยโทรศัพท์ (แต่ความจริงผมเถียงกับตัวเองเนี่ยแหละ) พอท่านตะโกนถาม ผมก็จะบอก "เปล่าาา ไม่ได้คุยกะใครฮะ"
ตอนผมไปฝึกงานก็เคยมีเหมือนกัน นั่งอยู่หลังร้าน (เป็นร้านซ่อมคอม) ผมก็นั่งทำคอมไปคนเดียว คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย ก็พูดพึมพำคนเดียว พี่ข้างนอกเค้าก็ตะโกนถาม "เห้ยย เอ็งคุยกะใครวะ" ผมก็บอก "เปล่าาาพี่ หูแว่วป่าววว"
พอขึ้นมหาลัย ผมเถียงกะตัวเอง บางทีเริ่มไม่ได้ข้อสรุปและ เพราะเริ่มลังเล เลยพยายามที่จะถามเพื่อนดู ผมเลยชอบใช้มุกประมาณหลอกถามเอา สมมุติเหตุการณ์ว่าคนนั้นคนนี้เอา แล้วเพื่อนมั๊นก็ดันรู้ดีอีก ชอบถามกลับประมาณว่า "แหน่ะ ไหนบอกมาดิ๊ ไปโดนใครเค้าทำไรมา" ผมก็เงียบ มองหน้ามันแล้วก็ "เห้ยย เปล่าาา" แล้วมันก้รู้ทันทีว่าผมหมายถึงตัวเอง
แต่ผมรู้สึกดีนะครับ เวลาคุยกับตัวเอง บางทีผมอารมณ์ร้อนๆ โมโหอะไรมา พอมาคุยกับตัวเอง ซักพักก็เย็นลง ผมไม่กล้าคุยแบบนี้กับใคร แต่ถ้าไม่สนิท ส่วนใหญ่ก็จะเงียบ เพราะกลัวพูดไป บางทีกลัวเค้ามองเราไม่ดีด้วย คำพูดผมบางทีพูดออกมาเหมือนไม่ได้กลั่นกรองอ่ะครับ แต่เวลาคุยกับตัวเองมันซ้ำไปวนไปเวียนมา จนได้คำพูดที่เหมาะที่สุด แล้วก็ไปคุยกะคนอื่น คนเค้าก็จะมองผมแบบ เอ้อออ หลักการณ์ดี มีเหตุผลนะ แต่ถ้าไม่เถียงกะตัวเองก่อน พูดไปเลย บางทีคนฟังก็จะแบบ เห้ยยย มันไม่ใช่ดิ แล้วถ้าแบบนี้แบบนั้นล่ะ ทำไง ประมาณนี้อ่ะครับ
ตอนนี้ผมทำงานแล้ว แต่ก็ยังเป็นอาการเดิม คือเถียงกับตัวเอง แต่หลอกถามใครไม่ได้แล้ว กลัวเค้าไม่รู้ ที่ผมหลอกถามผมก็อยากให้เค้ารู้แหละ ว่าผมหมายถึงผมนะ แต่ผมไม่กล้าพูดตรงๆ เพื่อนก็แยกย้ายกัน ไม่ค่อยโทรคุยด้วย นานๆก็นัดเจอกันที ผมเลยสงสัยครับ ว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า
(พอดีผมรู้สึกเหมือนตัวเองออกแนวไม่ปกติเลย ไม่รู้ว่าใครเป็นเหมือนผมไหม)
ผมพูดกับตัวเอง ผมผิดปกติหรือเปล่าครับ???
เมื่อก่อนผมจะอยู่กับแม่กับยาย แล้วบางเรื่องผมก็ไม่กล้าปรึกษาท่าน (ยิ่งเรื่องผู้ชายๆ ผมนี่ไม่กล้าเลย) เพื่อนๆผมก็ไม่กล้าเหมือนกัน บางทีก็กลัวโดนล้อ
เวลาอยู่บ้านคนเดียวหรืออยู่ในห้องคนเดียว ผมก็เอาและ คิดโน่นคิดนี่ พอเริ่มไม่ลงตัว เริ่มเถียงกับตัวเอง
แม่กับยายนั่งอยู่ข้างนอก บางทีเค้าก็นึกว่าผมคุยโทรศัพท์ (แต่ความจริงผมเถียงกับตัวเองเนี่ยแหละ) พอท่านตะโกนถาม ผมก็จะบอก "เปล่าาา ไม่ได้คุยกะใครฮะ"
ตอนผมไปฝึกงานก็เคยมีเหมือนกัน นั่งอยู่หลังร้าน (เป็นร้านซ่อมคอม) ผมก็นั่งทำคอมไปคนเดียว คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อย ก็พูดพึมพำคนเดียว พี่ข้างนอกเค้าก็ตะโกนถาม "เห้ยย เอ็งคุยกะใครวะ" ผมก็บอก "เปล่าาาพี่ หูแว่วป่าววว"
พอขึ้นมหาลัย ผมเถียงกะตัวเอง บางทีเริ่มไม่ได้ข้อสรุปและ เพราะเริ่มลังเล เลยพยายามที่จะถามเพื่อนดู ผมเลยชอบใช้มุกประมาณหลอกถามเอา สมมุติเหตุการณ์ว่าคนนั้นคนนี้เอา แล้วเพื่อนมั๊นก็ดันรู้ดีอีก ชอบถามกลับประมาณว่า "แหน่ะ ไหนบอกมาดิ๊ ไปโดนใครเค้าทำไรมา" ผมก็เงียบ มองหน้ามันแล้วก็ "เห้ยย เปล่าาา" แล้วมันก้รู้ทันทีว่าผมหมายถึงตัวเอง
แต่ผมรู้สึกดีนะครับ เวลาคุยกับตัวเอง บางทีผมอารมณ์ร้อนๆ โมโหอะไรมา พอมาคุยกับตัวเอง ซักพักก็เย็นลง ผมไม่กล้าคุยแบบนี้กับใคร แต่ถ้าไม่สนิท ส่วนใหญ่ก็จะเงียบ เพราะกลัวพูดไป บางทีกลัวเค้ามองเราไม่ดีด้วย คำพูดผมบางทีพูดออกมาเหมือนไม่ได้กลั่นกรองอ่ะครับ แต่เวลาคุยกับตัวเองมันซ้ำไปวนไปเวียนมา จนได้คำพูดที่เหมาะที่สุด แล้วก็ไปคุยกะคนอื่น คนเค้าก็จะมองผมแบบ เอ้อออ หลักการณ์ดี มีเหตุผลนะ แต่ถ้าไม่เถียงกะตัวเองก่อน พูดไปเลย บางทีคนฟังก็จะแบบ เห้ยยย มันไม่ใช่ดิ แล้วถ้าแบบนี้แบบนั้นล่ะ ทำไง ประมาณนี้อ่ะครับ
ตอนนี้ผมทำงานแล้ว แต่ก็ยังเป็นอาการเดิม คือเถียงกับตัวเอง แต่หลอกถามใครไม่ได้แล้ว กลัวเค้าไม่รู้ ที่ผมหลอกถามผมก็อยากให้เค้ารู้แหละ ว่าผมหมายถึงผมนะ แต่ผมไม่กล้าพูดตรงๆ เพื่อนก็แยกย้ายกัน ไม่ค่อยโทรคุยด้วย นานๆก็นัดเจอกันที ผมเลยสงสัยครับ ว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า
(พอดีผมรู้สึกเหมือนตัวเองออกแนวไม่ปกติเลย ไม่รู้ว่าใครเป็นเหมือนผมไหม)