คือเรากับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาแต่เด็กน่ะคะ ยายที่เป็นดั่งแม่แท้ๆเลี้ยงเรามาและเราก็ไม่มีพ่อไม่เคยเห็นหน้าพ่อ คือเกิดมาแบบความไม่ตั้งใจของแม่น่ะคะแม่บอก ตอนนี้ยายเสียแล้วคะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วเรามีความกลัวแม่ ไม่กล้าเรียกแม่ เพราะเราไม่สนิท ทุกวันนี้ก็เป็นคะ พอเราอายุได้ประมาณ10ขวบแม่ก็ย้ายมาอยู่กับเราแต่แยกบ้านกัน เพราะเขามีน้องใหม่ เรารู้สึกว่าแม่เปลี่ยนไป เราเอาของขวัญวันแม่ไปให้ แม่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเราเลย เราร้องไห้ตลอด เก็บกดมาก หนังสือเราสะสมไว้ แม่เราก็จะเอาไปขาย เราไม่ให้ก็จะตบเรา ตลอดมาทะเลาะกันตลอด เราก็ร้อนแม่ก็ร้อน เราจะสั่นและร้องไห้หนักมา แม่แกชอบด่าเราแรงๆ ไม่อยากให้เราเรียนม.4 เอะอะก็ด่าๆเรา เอาเราไปด่าให้คนอื่นฟังในสิ่งที่เราไม่ได้ทำเลย ตอนแรกๆเรารักแม่นะ แต่ตลอดระยะเวลาที่เราเจอมานี้มันมากกว่าที่เล่าอีกคะ เราร้องไห้ตลอด ไม่อยากเถียงเพิ่มกรรมต่อกันอีก แต่ทำไมแม่ชอบตอกย้ำเราทุกอย่างในสื่งที่เราทำไม่ได้ดั่งใจเขา เขาไม่อยากให้เราเรียนแต่เราสู้จนจบป.ตรีมา เรากู้ กยศ.ลุงเป็นคนให้เงินไปเรียนและลุงนี่แหละที่เลี้ยงเรามาแทนแม่ แฟนก็ช่วยตอนเทอมสุดท้ายเพราะไม่มีใครสนใจเราแล้ว จนจบมา แม่แทบไม่เคยช่วยเหลือเราเลย ขอเงินไปเรียนก็มีแต่ว่า ไม่อยากให้ เราเลยไม่อยากขอ วันไหนลุงทำงานยังไม่กลับเราไม่มีเงินไปเรียนก็ไม่อยากขอ ก็ยอมไม่ไปเรียนเลยคะ เรายอมรับว่าเราก็ปากไว ถ้าเขาว่าเราโดยเราไม่ได้ทำ เราจะแย้งเลย ว่าไม่ใช่นะ งั้นงี้ ก็เป็นเรื่องเลย เคยขนาดจะเอาไม้หน้าสามมาตีเรา เราเฉยคะจะตีก็ตีเลย แต่ดีแฟนเราห้ามไว้ ป้าข้างบ้านแกก็สงสารเรานะคะ แกมาคอยปลอบเราทุกครั้งว่าไม่เป็นไรนะ บ้านหลังนี้ยายหนูให้อยู่ได้ยายเคยบอกป้าไว้ หนูอดทนเอานะลูก เราก็ชื้นใจบ้าง แม่เคยไล่เราออกจากบ้านหลายครั้ง แต่เราไปไม่ได้ เราห่วงแมว เราเลี้ยงแมวไว้7ตัวเลยต้องทนอยู่
เราก็กลัวบาปนะที่คิดไม่ชอบแม่ อยากให้ท่านรักเราบ้าง จะทำไงดี ท่านโอ๋แต่ลูกพี่ลูกน้องเราโอ๋แต่ลูกใหม่ของท่าน กับเราชอบโทรไปนินทาเราให้ป้าฟัง เราแอบได้ยินก็ร้องไห้ทุกครั้ง เก็บกดไว้ตลอด จนเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว เขาคุยกับป้าดูถูกเรา ดูถูกวุฒิเรา ว่าเราไม่ดีอะไรเลย เรายังไม่ได้งานก็เย้ยหยันเรา เราก็หางานอยู่นะไม่ใช่ไม่หา ก็มีแต่แม่แฟนที่คอยยื่นมือมาช่วยเรา ในครอบครัวเราไม่มีใครช่วยเราเลยสักคน เรารู้ว่าเราโตแล้ว ควรที่จะพึ่งตัวเอง แต่เรายังไม่ได้งานทำ เราจะเอาเงืนจากไหนมาหางานมากินข้าว ยังดีที่แม่แฟนมาช่วยเราไว้ แม่เราไม่เคยถามเราสักครั้งเลยว่าเรากินข้าวรึยัง มีข้าวกินไหม เราน้อยใจนะ เขาถามแต่ลูกป้า จนเราได้งานธุรการบริษัทเล็กแห่งนึง เงินเดือนไม่ได้เยอะเลยจริงๆ คืองานอะไรเราก็ทำไปก่อนอะคะ ให้เรามีเงินพอใช้กินเราเองไม่ได้เกี่ยงงาน แม่เราพอเห็นว่าเราทำงาน แกก็มาพูดว่าออกค่าน้ำค่าไฟรึยัง 1000 คือเงินเรายังไม่ออกด้วยซ้ำเพราะไปทำได้ถึงเดือนเลย แกก็รีบถามแล้ว เราน้อยใจที่ทำไมตอนเราไม่มีงานไม่มีเงิน เราเหมือนคนอื่น ว่าเราต่างๆนาๆ เงืนไม่มีกินข้าวเขาไม่เคยรู้กับเราเลย พอเราได้ทำงานเขาก็รีบถาม คือเราบอกไม่ถูก แม่เคยห่วงเราบ้างไหม รึห่วงแค่เงินเรา เราสับสนจังคะ เราต้องมีเงินพอให้ตัวเองมีกินถึงสิ้นเดือนไหนจะใช้จ่ายไปทำงาน ค่าข้าวเราข้าวแมว เรามีไม่พอให้แม่เราเลยให้แกไป500 เราจะบาปไหมคะ เงินเราไม่พอจริงๆ ถ้าเราไม่เก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ถ้าเราไม่มีก็ไม่มีใครช่วยเราเลย เราเคลียดมากเลย แม่เคยบอกเกลียดเรา เพราะเราเชื่อยายเชื่อลุงว่าแม่ทิ้งเราไป แต่การกระทำของแม่มันเหมือนคนไม่รักลูกจริงๆนะ เราสับสน และเราเป็นเด็กด้วย ผู้ใหญ่บอกอะไรเด็กมันก็เชื่อหมด แต่ทำไมแม่ต้องมาเกลียดเรา แทนที่เขาจะทำให้เราดูว่าเขาไม่ได้เกลียด แต่สื่งที่เรารับมาจนโต มันบอกเราเลยว่าแม่ไม่รัก คือเราเจอมาเยอะจริงๆคะ พูดไปคงยาว
ทุกวันนี้เราเลี่ยงที่จะไม่คุยกับแม่เลยนะคะ เรารู้ว่ามันบาป แต่มันคงบาปน้อยกว่าที่ต้องมาทะเลาะ แม่เราเป็นคนปากไวมาก ด่าเราคือต้องด่าให้เราเจ็บ ถ้าเขาชนะเราร้องไห้ เขาจะหยุดคะ เราต้องไม่ต่อปากกับเขา แอบมาร้องไห้ แฟนเราก็ปลอบเราตลอด ทุกวันนี้เราอยากไปหาหมอจิตแพทย์มากๆ เราอยากรักษาอาการเศร้าๆแบบนี้ เราอยากมีแม่ที่กอดที่รักเราบ้าง เราอยากขอขมาท่าน แต่ท่านคงไม่อยากยกโทษให้เรามั้ง เราเคยเถียง เคยคิดไม่ชอบ เพราะเราเก็บกดเสียใจ เราอยากทำดีกับท่านแต่เพราะไม่ได้คุยกันเลยเราจะทำยังไงดีคะ ท่านก็ไม่คุยกับเรา เราไม่รู้ว่าแม่รักเราบ้างไหม เราไม่เคยได้ยินว่าแม่พูดว่าแม่รักเราบ้างเลยจนเราโตมาป่านนี้แล้ว เราไม่อยากมีกรรมต่อกันอีกอะคะ เราคิดว่ามันคงเป็นกรรมที่เราเคยทำกับแม่ไว้แต่ชาติก่อนก็ได้ เราถึงมาเจอแบบนี้บ้าง ตอนนี้เราเลี่ยงจะไม่คุยกับท่าน เหมือนเราเป็นคนอื่นไปเลย เราบาปไหมคะ เราจะทำไงดี เราทำตัวไม่ถูก คุยไปก็ไม่ค่อยลงรอยกัน เราไม่อยากเพิ่มกรรมอีก เราอยากทำดีกับท่านนะ แต่ไม่รู้ท่านอยากจะรับการกระทำของเราไหม เราจะทำยังไงดี ให้เราเลิกความคิดไม่ชอบแม่ เพราะเราไม่อยากเกลียดแม่อะคะ เรารู้ว่าบาป เราไม่อยากคิดแบบนั้นเลย ขอทางแก้ให้ไม่คิดได้ไหมคะ ทรมานใจมากๆ คิดมาก ร้องไห้เกือบทุกวัน ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจเราอีก ป้าลุงก็รุมมาด่าเราว่าเราเด็กไม่เอาไหน เกิดมาทำไม ทำไมเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ เราท้อมากๆ ขอคำแนะนำกำลังใจทีนะคะ ทำยังไงให้
เราไม่คิด ทำยังไงให้หมดกรรมไม่ดีต่อกัน เรายินดีจะทำคะ เราไม่อยากให้ชีวิตเราตกต่ำ ไม่อยากสร้างกรรมต่อท่านอีก ขอบคุณมากๆนะคะที่สละเวลาอ่าน กระทู้ยาวไปหน่อย เราเรียบเรียงไม่ค่อยถูกขอโทษนะคะ
ต้องการกำลังใจ และวิธีลดกรรมไม่ดี ที่มีต่อ ''แม่''
เราก็กลัวบาปนะที่คิดไม่ชอบแม่ อยากให้ท่านรักเราบ้าง จะทำไงดี ท่านโอ๋แต่ลูกพี่ลูกน้องเราโอ๋แต่ลูกใหม่ของท่าน กับเราชอบโทรไปนินทาเราให้ป้าฟัง เราแอบได้ยินก็ร้องไห้ทุกครั้ง เก็บกดไว้ตลอด จนเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว เขาคุยกับป้าดูถูกเรา ดูถูกวุฒิเรา ว่าเราไม่ดีอะไรเลย เรายังไม่ได้งานก็เย้ยหยันเรา เราก็หางานอยู่นะไม่ใช่ไม่หา ก็มีแต่แม่แฟนที่คอยยื่นมือมาช่วยเรา ในครอบครัวเราไม่มีใครช่วยเราเลยสักคน เรารู้ว่าเราโตแล้ว ควรที่จะพึ่งตัวเอง แต่เรายังไม่ได้งานทำ เราจะเอาเงืนจากไหนมาหางานมากินข้าว ยังดีที่แม่แฟนมาช่วยเราไว้ แม่เราไม่เคยถามเราสักครั้งเลยว่าเรากินข้าวรึยัง มีข้าวกินไหม เราน้อยใจนะ เขาถามแต่ลูกป้า จนเราได้งานธุรการบริษัทเล็กแห่งนึง เงินเดือนไม่ได้เยอะเลยจริงๆ คืองานอะไรเราก็ทำไปก่อนอะคะ ให้เรามีเงินพอใช้กินเราเองไม่ได้เกี่ยงงาน แม่เราพอเห็นว่าเราทำงาน แกก็มาพูดว่าออกค่าน้ำค่าไฟรึยัง 1000 คือเงินเรายังไม่ออกด้วยซ้ำเพราะไปทำได้ถึงเดือนเลย แกก็รีบถามแล้ว เราน้อยใจที่ทำไมตอนเราไม่มีงานไม่มีเงิน เราเหมือนคนอื่น ว่าเราต่างๆนาๆ เงืนไม่มีกินข้าวเขาไม่เคยรู้กับเราเลย พอเราได้ทำงานเขาก็รีบถาม คือเราบอกไม่ถูก แม่เคยห่วงเราบ้างไหม รึห่วงแค่เงินเรา เราสับสนจังคะ เราต้องมีเงินพอให้ตัวเองมีกินถึงสิ้นเดือนไหนจะใช้จ่ายไปทำงาน ค่าข้าวเราข้าวแมว เรามีไม่พอให้แม่เราเลยให้แกไป500 เราจะบาปไหมคะ เงินเราไม่พอจริงๆ ถ้าเราไม่เก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ถ้าเราไม่มีก็ไม่มีใครช่วยเราเลย เราเคลียดมากเลย แม่เคยบอกเกลียดเรา เพราะเราเชื่อยายเชื่อลุงว่าแม่ทิ้งเราไป แต่การกระทำของแม่มันเหมือนคนไม่รักลูกจริงๆนะ เราสับสน และเราเป็นเด็กด้วย ผู้ใหญ่บอกอะไรเด็กมันก็เชื่อหมด แต่ทำไมแม่ต้องมาเกลียดเรา แทนที่เขาจะทำให้เราดูว่าเขาไม่ได้เกลียด แต่สื่งที่เรารับมาจนโต มันบอกเราเลยว่าแม่ไม่รัก คือเราเจอมาเยอะจริงๆคะ พูดไปคงยาว
ทุกวันนี้เราเลี่ยงที่จะไม่คุยกับแม่เลยนะคะ เรารู้ว่ามันบาป แต่มันคงบาปน้อยกว่าที่ต้องมาทะเลาะ แม่เราเป็นคนปากไวมาก ด่าเราคือต้องด่าให้เราเจ็บ ถ้าเขาชนะเราร้องไห้ เขาจะหยุดคะ เราต้องไม่ต่อปากกับเขา แอบมาร้องไห้ แฟนเราก็ปลอบเราตลอด ทุกวันนี้เราอยากไปหาหมอจิตแพทย์มากๆ เราอยากรักษาอาการเศร้าๆแบบนี้ เราอยากมีแม่ที่กอดที่รักเราบ้าง เราอยากขอขมาท่าน แต่ท่านคงไม่อยากยกโทษให้เรามั้ง เราเคยเถียง เคยคิดไม่ชอบ เพราะเราเก็บกดเสียใจ เราอยากทำดีกับท่านแต่เพราะไม่ได้คุยกันเลยเราจะทำยังไงดีคะ ท่านก็ไม่คุยกับเรา เราไม่รู้ว่าแม่รักเราบ้างไหม เราไม่เคยได้ยินว่าแม่พูดว่าแม่รักเราบ้างเลยจนเราโตมาป่านนี้แล้ว เราไม่อยากมีกรรมต่อกันอีกอะคะ เราคิดว่ามันคงเป็นกรรมที่เราเคยทำกับแม่ไว้แต่ชาติก่อนก็ได้ เราถึงมาเจอแบบนี้บ้าง ตอนนี้เราเลี่ยงจะไม่คุยกับท่าน เหมือนเราเป็นคนอื่นไปเลย เราบาปไหมคะ เราจะทำไงดี เราทำตัวไม่ถูก คุยไปก็ไม่ค่อยลงรอยกัน เราไม่อยากเพิ่มกรรมอีก เราอยากทำดีกับท่านนะ แต่ไม่รู้ท่านอยากจะรับการกระทำของเราไหม เราจะทำยังไงดี ให้เราเลิกความคิดไม่ชอบแม่ เพราะเราไม่อยากเกลียดแม่อะคะ เรารู้ว่าบาป เราไม่อยากคิดแบบนั้นเลย ขอทางแก้ให้ไม่คิดได้ไหมคะ ทรมานใจมากๆ คิดมาก ร้องไห้เกือบทุกวัน ยิ่งคนรอบข้างไม่เข้าใจเราอีก ป้าลุงก็รุมมาด่าเราว่าเราเด็กไม่เอาไหน เกิดมาทำไม ทำไมเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอคะ เราท้อมากๆ ขอคำแนะนำกำลังใจทีนะคะ ทำยังไงให้
เราไม่คิด ทำยังไงให้หมดกรรมไม่ดีต่อกัน เรายินดีจะทำคะ เราไม่อยากให้ชีวิตเราตกต่ำ ไม่อยากสร้างกรรมต่อท่านอีก ขอบคุณมากๆนะคะที่สละเวลาอ่าน กระทู้ยาวไปหน่อย เราเรียบเรียงไม่ค่อยถูกขอโทษนะคะ