เมื่อเราไม่ใช่คู่กัน

จริงๆเรื่องนี้มันจบไป 4ปีแล้วค่ะ แค่อยากจะนำประสบการณ์ของตัวเองมาเล่าสู่กันฟังสำหรับคนที่กำลังท้อใจ หรือมีความทุกข์เรื่องความรักว่าเราก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ด้วยตัวของเราเอง เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนได้ 2 ปีก็ตกลงแต่งงานกัน แต่ก่อนที่จะแต่งก็คิดว่าเวลามันสั้นไปรึเปล่าที่เราจะแต่งงานกับใครสักคน แต่ก็นะเวลาจะช้าหรือเร็วไม่อาจบอกได้ว่าคนคนนั้นเป็นคนที่ใช่สำหรับเราหรือไม่ ก่อนนี้เราก็เคยมีแฟนมาแล้วคนนึงคบกันตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย คบกัน 7ปีก็ยังเลิกกันได้เลย ระยะเวลาจึงไม่อาจตัดสินได้ จึงตงลงแต่งงานกัน เมื่อแต่งงานแล้วก็ย้ายมาอยู่บ้านสามีที่ตจว.ทางภาคเหนือ (เราเองก็เป็นคนตจว.เหมือนกัน) อยู่ด้วยกันหลังแต่งงานได้ประมาณ 5เดือนเค้าก็ย้ายมาทำงานภาคตะวันออกเพราะเค้าจบวิศวะ แถวนั้นหางานยาก เลยทำให้เราต้องแยกกันอยู่ แต่ก็ตกลงกันว่าจะมาทำแค่ 7เดือนจบโครงการนี้ก็จะมาเปิดร้านทำอะไรกันเอง ส่วนเราก็ได้งานซึ่งเงินเดือนก็ค่อนข้างเยอะแล้วก็คิดว่าแค่ 7เดือนเองไม่ต้องตามไปหรอกคนรักกันต้องเชื่อใจกัน ทำงานเก็บเงินดีกว่ารอเค้ามาจะได้มีทุนช่วยกัน ช่วงเวลาที่อยู่ห่างกันเราโทรคุยกันทุกวัน วันละหลายรอบ เช้า/สาย/กลางวัน/เย็น/กลางคืนก่อนนอน เป็นแบบนี้ทุกวัน เราไม่เคยมีกรอบห้ามอะไร จะไปไหนทำอะไรก็ได้กลับบ้านกี่โมงก็ได้ขออย่างเดียวให้โทรบอกก่อนว่าไปไหนทำอะไรกับใคร กลับกี่โมง ถึงบ้านพักให้โทรหาถ้าดึกมากก็ส่งข้อความมาบอก เราให้เกียรติเค้าทุกอย่าง จบครบ7เดือนก็มีโครงการต่อ เราบอกว่าอยากไปอยู่ด้วยแต่เค้าบอกว่าให้เราทำงานเก็บเงินอยู่ที่นี่รอเค้าไม่นานเค้าจะกลับมา ปีนึงเราเจอกัน 2ครั้ง ปีใหม่กับสงกรานต์ ประมาณปีกว่าๆวันนึงเค้ากลับบ้านมาหาเรา เราเอาโทรศัพท์เค้ามาเล่นเกมส์(เราไม่เคยหวงโทรศัพท์กันสามารถเปิดดูกันได้หมดแต่ไม่เคยเปิดค้น) แต่วันนี้เหมือนเป็นดวงเราดันเข้าไปดูข้อความ มมีข้อความจากผู้หญิงคนนึงส่งมาให้เค้าว่า "กลับบ้านอย่าลืมคิดถึงเค้าบ้างนะ" ก็เลยเป็นเรื่องเลย ทะเลาะกันใหญ่โตสุดท้ายเค้าก็ยอมรับว่าคบกันจริง คบกันตั้งแต่ไปอยู่ได้ 3 เดือน แต่ทางบ้านเค้าบอกให้เลิกแล้วกลับมาอยู่บ้าน เค้าก็รับปาก แต่พอเค้ากลับไปเก็บของเค้าดันโทรมาบอกเราว่าผู้หญิงคนนั้นท้องต้องรับผิดชอบ(เรายังไม่มีลูกกัน) เค้าก็ขึ้นมาหาเราแต่มาบอกเราอย่างเป็นทางการว่าเค้าจะไปอยู่ทางนั้นเพื่อรับผิดชอบ เราก็ร้องไห้หนักมากโวยวายว่าแล้วเราจะทำยังไง เราแต่งงานมานะไม่ต้องรับผิดชอบเหรอ (ไม่ได้จดทะเบียนกัน) เค้าก็บอกว่าเค้ารักคนใหม่ความรู้สึกที่มีกับเรามันเปลี่ยนไปแล้ว มันเหมือนทุกอย่างพังทลาย ชีวิตหมดสิ้นทุกอย่างแล้วคืนนั้นเราก็ผูกคอตายในห้องนอน แต่ไม้มันดันหักเราหล่นมาเสียงดังแล้วเค้าก็โวยวาย แล้วก็บอกอย่าทำอย่างนี้แล้วก็นอนหลับ เช้ามาเค้าก็บอกว่าต้องไปแล้วนะ หลังจากนั้นก็ไม่โทรติดต่อกลับมาอีกเลยไม่เคยกลับบ้านอีกเลยทั้งๆที่บ้านนั้นเป็นบ้านแม่เค้า เราอยู่กับแม่เค้า แม่เค้าไม่ยอมให้เราเลิกกันให้เราอยู่ต่อ จนวันที่เค้าคลอดลูกออกมาจริงๆเราก็ย้ายออกจากบ้านเค้า สรุปเราอยู่บ้านเค้าประมาณปีกว่าๆได้ จริงๆตอนที่เค้าบอกว่าท้อง เค้าไม่ได้ท้องเค้าท้องหลังจากนั้นอีก 3เดือนเพราะแม่เค้ากับเรานับเดือนกัน 1ปีที่อยู่บ้านเค้าเราทำใจได้เข้าวัด สวดมนต์ทุกวัน ตอนแรกก็อยู่เพื่อรอเค้ากลับมาคิดว่าอาจจะแค่หลงไปชั่วคราวแต่พอเค้าคลอดลูกเราก็คิดได้ว่าจริงๆคนที่ต้องยอมคือเรา ตอนนี้เราคือคนนอกเค้ามีครอบครัวของเค้าแล้ว แต่สิ่งทำให้ทำใจได้คือธรรมะ ที่บ้านเค้าดูแลเราดีมากพาเราเข้าวัดทำบุญไม่ให้เราคิดมาก สุดท้ายเราก็ยังใช้ชีวิตอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ ได้ข้อคิด ได้เปลี่ยนตัวเองจากเรื่องที่เกิดขึ้น รู้จักยอมแพ้อภัยได้มากขึ้น เพราะเราใช้ธรรมะมาดึงสติ ต้องขอบคุณที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นทำให้เราเป็นคนที่ดีขึ้นจากเมื่อก่อน (อันนี้ญาติเราเป็นคนบอก) อยากจะบอกคนที่กำลังเจอความทุกข์แบบนี้ว่าอย่าจมอยู่กับความคิดตัวเองอย่าวนเวียนคิดโทษใคร ที่สำคัญอย่าประชดชีวิตอย่าทำสิ่งที่ผิดเพื่อประชดใคร เราเป็นยังไงเค้าไม่รับรู้คนที่รู้คือคนที่อยู่ข้างๆเราต่างหาก สุดท้ายก็ผ่านไปได้พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ...ขอบคุณที่ทนอ่านยืดยาวเลย