คือตอนนี้มีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนนึง ซึ่งน้องมีพัฒนาการค่อนข้างช้า แต่ก็ให้น้องเข้าเรียนชั้นอนุบาลตามเด็กปกติ ชั้นของน้องมีครูดูแล 2 คน เป็นผู้หญิงทั้งคู่ ครูคนแรกเป็นครูที่ดีค่ะ ดูแลเด็กทุกคนอย่างดี ครูจะคอยพูดให้กำลังใจว่าน้องจะดีขึ้น ผิดกับครูอีกคน มีท่าทีรังเกียจน้อง และชอบดูแลแต่เด็กฉลาด วันนึงปู่กับย่าไปส่งน้อง แล้วย่ากลับมาเล่าให้ฟังว่าครูคนที่ไม่ชอบน้องบอกว่าอย่าเอาน้องมาเรียนเลย อยู่บ้านดีกว่า พอย่าเล่าจบปู่ก็พูดขึ้นมาว่า "มันอยากเป็นครูจริงๆ หรือเปล่าเถอะ"
ประโยคนี้ของปู่ทำให้นึกถึงตอน ม.6 ค่ะ เคยถามเพื่อนหลายคนที่สมัครเรียนครูว่า อยากเป็นครูเพราะอะไร ทุกคนตอบเหมือนกันหมดว่าอยากเป็นเพราะมีเงินเดือนมั่นคง เกษียณไปก็มีบำเหน็จบำนาญ แต่ก็มีบางคนตอบว่าเกรดน้อย ไม่รู้จะเลือกอะไร เลยเลือกคณะนี้ แต่ไม่มีใครตอบเลยค่ะว่าอยากสอนนักเรียน อยากเห็นเด็กโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่มีใครตอบอะไรแนวนี้จริงๆ ค่ะ
ทีนี้ก็เลยสงสัยว่าครูหลายๆ คน เขาต้องการเป็นครูและสอนนักเรียนจริงๆ หรือต้องการเงินและความมั่นคงในชีวิตตัวเองกันแน่ แล้วการเรียนกับครูที่ไม่ต้องการสอนนี่เป็นเหตุผลนึงหรือเปล่าคะ ที่ทำให้การศึกษายังไร้คุณภาพ
คนที่เป็นครูเขาอยากเป็นครูจริงๆ หรือเปล่า
ประโยคนี้ของปู่ทำให้นึกถึงตอน ม.6 ค่ะ เคยถามเพื่อนหลายคนที่สมัครเรียนครูว่า อยากเป็นครูเพราะอะไร ทุกคนตอบเหมือนกันหมดว่าอยากเป็นเพราะมีเงินเดือนมั่นคง เกษียณไปก็มีบำเหน็จบำนาญ แต่ก็มีบางคนตอบว่าเกรดน้อย ไม่รู้จะเลือกอะไร เลยเลือกคณะนี้ แต่ไม่มีใครตอบเลยค่ะว่าอยากสอนนักเรียน อยากเห็นเด็กโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่มีใครตอบอะไรแนวนี้จริงๆ ค่ะ
ทีนี้ก็เลยสงสัยว่าครูหลายๆ คน เขาต้องการเป็นครูและสอนนักเรียนจริงๆ หรือต้องการเงินและความมั่นคงในชีวิตตัวเองกันแน่ แล้วการเรียนกับครูที่ไม่ต้องการสอนนี่เป็นเหตุผลนึงหรือเปล่าคะ ที่ทำให้การศึกษายังไร้คุณภาพ