ทำไมผู้หญิงถึงอยากรู้ว่าเรารู้สึกยังไงทั้งๆที่ตัวเธอไม่ได้คิดจะตอบอะไรกลับมาเลย เสียใจ

นี่ก็เกือบปีนึงได้แล้วมั้งที่ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง
ผมเจอเธอครั้งแรกตอนกิจกรรมรับน้องของมหาลัยที่ก่อนเข้าเรียนเขาจะให้มาทำกิจกรรมทำความรู้จักเพื่อนใหม่
จริงๆผมเห็นเธอตั้งแต่พวกรุ่นพี่เรียกรุ่นน้องไปรวมกันเพื่อนแบ่งกลุ่มทำกิจกรรมแล้ว จะว่าโชคชะตาหรือฟ้าลิขิตก็ไม่รู้
ทำให้ผมได้ไปอยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอ  ตอนอยู่ในกลุ่มผมนี่มองเธอไม่วางตาเลยเวลายิ้มนี่เธอน่ารักมากเลย(ฮา)
เธอจะชอบอยู่คนเดียวตลอด ทำกิจกรรมอะไรก็จะแยกตัวโดดๆ  ผมชอบตีเนียนไปอยู่ใกล้ๆบ่อยๆ ไปนั่งข้างๆไรงี้ แต่ยังไม่กล้าทัก เธอก็ไม่ทักผมด้วย
          จนวันสุดท้ายของกิจกรรมเขาจะมีพิธีบายศรีน้องใหม่รับขวัญน้องใหม่นี่ล่ะมั้ง
ผมตัดสินใจว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างคงจะไม่ได้เจอกันอีกแน่เลย(เพื่อนยุด้วย)  ก็เลยเขาไปทักเธอ ดูเหมือนเธอจะดีใจนิดๆนะที่ผมไปทัก(คิดไปเองแล้ว ฮา)
เธอก็ถามว่า : คิดยังไงเนี่ยมาทักเรา
ผม : ก็อยู่กลุ่มเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันเลยอยากรู้จักอะครับ(ทำตัวเขิน โง่ๆ 55555)
เธอ : อ๋อ พอดีเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยจะคุยกับใครเลยไม่มีคนกล้าคุยมั้ง
ผม : นั่นสิ เห็นอยู่คนเดียวตลอดเลย ไม่มีคนรู้จักในนี้หรอ
เธอ : ใช่ๆ ไม่รู้จักใครเลยไม่กล้าทักด้วย
ตอนนั้นผมดีใจมากที่ได้เข้าไปทักเธอแล้วก็ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนคนแรกในกลุ่มกับเธอด้วยสิ
วินาทีนั้น ผมบอกกับตัวเองว่า "คนนี้แหละ ใช่เลย"
ก็ได้แลกเบอร์แลกเฟซกันไปตามเรื่องตามราว(หน้าด้านขอเขามาจนได้ 5555)

          หลังจากนั้นผมก็คุยกับเธอแทบทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติไป เธอทักมาบ้าง ผมทักไปบ้าง(แกนั่นแหละทักไปบ่อย)
ส่งเพลงหวานๆ ซึ้งๆ ให้กันไปมา บอกให้ไปฟังเพลงนี้  ไม่ก็บอกว่า ตอนนี้รู้สึกเหมือนเพลงนี้จัง บอกฝันดีก่อนนอนทุกคืน(เป็นเด็กมัธยม รึไงฟระ)
          เวลาผ่านมาได้สามสี่เดือนวันนึงด้วยความปากพล่อยผมก็ดันถามเธอไปว่า
ผม : น่ารักแบบนี้มีแฟนไปแล้วหรือยัง
เธอ : ไม่มีหรอก ว่าแต่(...) มีแฟนยังเนี่ย
ผม : ตอนนี้ไม่มีหรอกแฟนอะ แต่คนที่ชอบก็มีอยู่นะ
เธอ : จริงหรอ ใครอ่ะ เรารู้จักไหม
จุดนี้แหละครับทำให้วิมานในอากาศที่สร้างขึ้นมามันเริ่มสั่นไหวแล้ว
ผมเป็นพวกที่ไม่ชอบบอกรัก บอกชอบใครผ่านแชท ผ่านโทรศัพท์ มันดูไม่จริงใจ แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่าอีกฝ่ายตอนนั้นเขามีสีหน้าท่าทางยังไง รู้สึกยังไงจริงๆ

          เธอคาดคั้นกับผมอยู่นานผมก็บ่ายเบี่ยงที่จะตอบอยู่เรื่อยผมคิดว่ายังไม่ถึงเวลาจนในที่สุดผมก็บอกเธอไป
ผม : ก็ชอบ(...)นั่นแหละ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยด้วย
เธอ : ชอบเราหรอ ชอบที่ตรงไหน ทำไมถึงชอบ
ผม : ชอบทุกอย่าง ทั้งรอยยิ้ม นิสัย ท่าทาง
เธอ : ...
เธอไม่หยุดถามว่าผมชอบเธอตรงไหน ทำไมๆๆๆๆๆๆ  แต่พอผมถามเธอว่าเธอคิดยังไง เธอกลับไม่ตอบอะไรผมกลับมาเลย ไม่บอกสักนิดว่าไม่ชอบผม หรือ เราเป็นเพื่อนกันดีแล้ว เราเป็นเพื่อนกันเถอะ อย่างที่เขาเอาไว้บอกให้ตัดใจ

          หลังจากวันนั้น เธอกลับมาคุยกับผมปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมรู้สึกเหมือนใจมันว่างเปล่าโดนช่วงชิงไปแล้วแต่กลับไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าเธอยังมีความรู้สึกดีๆกับผมบ้างทำไมไม่บอกอะไรผมมาเลยสักอย่าง  ผมก็เลยเลือกที่จะหยุดเอง ตัดการติดต่อทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ทนได้อยู่แค่สองเดือนแถมเข้าไปส่องเฟซเธอทุกวันด้วยนะ(เฮ้อ...) ก็กลับไปคุยกับเธอใหม่

          คราวนี้มันแปลกๆ  เธอ เป็นคนทักผมก่อน  ก็เหมือนถามว่าไปทำอะไรมาหายหน้าหายตา เป็นอะไร ลบเฟซทำไม ผมก็บอกว่าเครียดช่วงสอบ (มันใกล้สอบพอดี แต่นี่เธอแกล้งไม่รู้หรืออะไรของเธอนะเนี่ยถึงถามแบบนี้)  แล้วหลังจากนั้น เธอก็ทักผมบ่อยขึ้น จนผมก็ดันรู้สึกมีความหวังขึ้นมา(อีกแล้วหรอ) เรากลับไปคุยกันเหมือนเดิมอีกครั้งทำตัวใสๆกลายเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง ถ้าใครไม่นอนก็จะนั่งรอจนกว่าจะได้บอกฝันดี ถึงจะหลับตาลงได้ในแต่ละคืน
       แต่ผมมาคิดได้ว่าเธอแค่อาจจะสงสารผมหรือเปล่า แต่หมดเวลาแล้วที่จะทำดีกับผม แต่เธอก็ยังคุยกับผมเสมอนะ ผมทักไปเธอก็ตอบ เธอก็ทักมาบ้าง
จนตอนนี้ผมคิดว่าเธอเปลี่ยนจากเมื่อก่อนที่เป็นเพื่อนคุยกลายมาเป็นไดอารี่ที่มีชีวิตของผมที่ผมจะขาดไม่ได้เสียแล้ว
ผมมักจะไปเล่าให้เธอฟังว่าวันนี้ผมไปทำอะไรมา มีอะไรน่าสนใจ ผมกำลังจะทำอะไร แต่เธอแทบจะไม่ได้บอกอะไรเลยมีบ้างที่ผมถามเป็นครั้งคราว
แต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังคงส่งเพลงให้กัน บอกฝันดีกันก่อนนอนเหมือนเคย ผมคิดว่าเธอคงไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับคำว่าเพื่อน

แต่อยากถามจริงๆว่า ทำไมไม่บอกอะไรผมบ้าง ไม่บอกว่าผมอยู่ได้ในสถานะไหน รำคาญผมหรือเปล่า ทำไมไม่บอกให้เป็นเพื่อนกัน
ปล่อยให้ผมคิดไปเองอยู่อย่างนี้มันเจ็บมาก ถึงผมจะรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเธอไม่เอ่ยขึ้นมาผมก็คงยอมรับ ยอมจากไปด้วยตัวเองไม่ได้


        ตอนนี้เหมือนเธอจะกลับมาสนใจผมอีกครั้งเพราะผมแอดมิชชั่นใหม่แล้วด้วยเหตุผลอะไรหลายๆอย่าง จริงๆผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทนเรียนมาจนจบเทอมสองได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้ก็รอลุ้นผลอยู่ พูดได้เลยว่าเธอเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังอยากอยู่ที่นี่และอยู่มาจนถึงวันนี้
ดูเหมือนเธอจะไม่อยากให้ผมไป เหมือนจะเอาใจช่วย แต่ก็ไม่พูดอะไรชัดเจน  ถ้าเธอบอกให้ผมอยู่ ผมก็จะไม่ไปไหน แต่ถ้าเธอบอกให้ผมไป ผมก็จากไปแต่โดยดี      ฝากถึงคุณผู้หญิงหลายคนๆนะครับ ว่ารู้สึกยังไง คิดยังไง  ถ้าไม่ชอบก็ขอให้บอกตรงๆ ถ้าไม่คิดอะไรก็บอกตรงๆ ถ้าปล่อยให้ผู้ชายหลงทางไปกับคำบอกรักผ่านเพลง คำหวานซึ้งก่อนนอนแล้วหลับฝันดี มันทำให้พวกผมเจ็บมาก

ขอบคุณครับ  แค่ฟุ้งซ่านก่อนผลแอด