เรื่องที่จะเล่านี้ เป็นเรื่องจริงที่ผู้เขียนประสบมากับตัว โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผู้เขียนไม่บังคับให้เชื่อ แต่ผู้เขียนยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง
ยกเว้น บทสนทนาอาจเพิ่มให้มีอรรถรส แต่เนื้อหาไม่แตกต่างแน่ๆครับ
ประมาณ ปี 2544 ผู้เขียนได้บวชที่วันแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี
โดยบวชตั้งแต่วันที่ 11 เมษายน ซึ่งเป็นช่วงใกล้เทศกาลสงกรานต์
สำหรับอำเภอที่ผู้เขียนบวชนั้น งานสงกรานจะเริ่มตั้งแต่ 12 – 19 เมษายน
ตลอด 8 วัน จะมีญาติโยม มาทำบุญเลี้ยงพระในช่วงเพล และ
บ่ายก็จะนิมนต์ พระสงฆ์บังสุกุลกระดูกที่บรรจุไว้ตามช่องกำแพงแก้วรอบโบสถ์
ฉะนั้นวัตรปฏิบัติในช่วง 12- 19 เมษายน จะเป็นดังนี้ (สำหรับพระบวชใหม่)
ตื่น เวลา ตี 4 – ตี 4.15 เพื่อทำธุระส่วนตัว
เวลา ตี 4.30 ขึ้นพระอุโบสถ์ทำวัตรเช้า
เวลา 6 โมงเช้า (ดูแสงหากเห็นลายบนใบไม้แปลว่าได้เวลา) ออกบิณฑบาต
เวลา 7.30 ฉันเช้าร่วมกันที่ศาลาฉัน
เวลา 8.30 ทำกิจวัตรส่วนตัว
เวลา 10.30 ลงศาลาฉัน ญาติโยม ถวายเพล
เวลา 13.00 – 16.00 น. พระนวกะ เรียนพระธรรม
เวลา 16.00 -17.30 น. ทำความสะอาดวัด
เวลา 17.30 น. ทำวัตรเย็น
หลังทำวัตรเย็น พักผ่อนตามอัธยาศัย
เหตุการณ์สยองขวัญเกิดขึ้นในวันที่ 19 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่จัดงานสงกรานต์
เวลาเย็น มีการเปลี่ยนสถานที่ทำวัตรเย็นในพระอุโบสถเป็นวิหารอดีตเจ้าอาวาส
เพื่อทำการปลุกเสกพระเจดีย์ทราย ที่ญาติโยมถวาย
หลังจากสวดมนต์เสร็จ ผู้เขียนจึงสังเกตเห็นว่า มีคนนำศพมาไว้ที่ศาลาฉัน
(ตอนนั้นวัดยังไม่มีศาลาสวดศพต่างหากใช้ศาลาเดียวทั้งฉันและไว้ศพ)
และด้วยความที่ศพมาเย็นมาก ญาติผู้ตายยังไม่ได้ตระเตรียมโลงใส่ศพ
จึงวางศพไว้กับพื้นและกางมุ้งครอบไว้
กลับมาที่ผู้เขียน ผู้เขียนได้พักอยู่ในกุฏิซึ่งเป็นหอระฆังด้วย โดยกุฏิที่อยู่เป็นห้องริมสุด
หน้าต่างของกุฏิ จะหันไปทางศาลาฉัน โดยจะมองเห็นหน้าต่างศาลาฉันพอดี
คืนนั้น ผู้เขียน เข้านอน ก็มองผ่านหน้าต่างเห็น ในศาลาฉันมีมุ้งกาง และเปิดไฟสว่างไว้
ก็ไม่คิดอะไร สวดมนต์แล้วก็นอน
เวลาประมาณ ตี 2 ผู้เขียนเกิดความรู้สึกปวดฉี่ ห้องน้ำก็อยู่หลังกุฏิ
ไม่ค่อยอยากลุกไปเท่าไรแต่ปวดมาก จึงทำใจลุกขึ้นจะไปห้องน้ำ
เมื่อลุกขึ้นก็ต้องจัดผ้านุ่งให้เรียบร้อยเพราะนอนแล้วมันหลุดลุ่ย (อากาศเดือนเมษามันร้อนเลยนอนดิ้น)
ระหว่างจัดผ้านุ่งก็ต้องหันหน้าออกหน้าต่าง ตาก็มองไปที่ศาลาฉัน เห็นมุ้งขาวๆ
ทันใดนั้น ก็มีเงาคนลุกขึ้นนั่ง ในมุ้ง ผู้เขียนตกตะลึง สักพักเงาคนก็ลงไปนอน
ผู้เขียนตัดสินใจไม่ฉี่แต่อั้นฉี่นอนคลุมโปง สวดมนต์ไป ไม่ยอมหลับ จนตี 4.30
หลวงพี่ตีระฆังให้ทำวัตรเช้า มีเสียงพระ เณรเดิน ผู้เขียนจึงกล้าออกมาจากกุฏิ ไปห้องน้ำ
ระหว่างนั้นเจอ หลวงพี่ที่เป็นพระพี่เลี้ยง จึงเล่าเรื่องให้ฟัง
หลวงพี่ฟังจบ หลวงพี่ก็พูดขึ้นมาว่า เอาอีกแล้ว (แปลว่าไม่ใช่ครั้งแรกสิเนี้ย)
แล้วหลวงพี่ก็พาไปศาลาฉัน (ไม่กล้าไปกับหลวงพี่2คน ชวนน้องเณรตามไปเป็นพรวนครับ)
ปรากฏว่า ลุงสัปเหร่อ นอนอยู่ในมุ้งกับศพครับ
หลวงพี่บอกว่า ทุกที่ แกเมาเหล้าแล้วก็กลัวยุงกัดมุดเข้าไปนอนกับศพทุกที
ที่เห็นลุกขึ้นมาน่ะ แกคงละเมอหรือ ลุกมาทำไรสักอย่าง
ผมนี้ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แต่นึกถึงที่ไร ก็จำความสยองตอนนั้นได้เสมอครับ
สยองขวัญตอนบวช
ผู้เขียนไม่บังคับให้เชื่อ แต่ผู้เขียนยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง
ยกเว้น บทสนทนาอาจเพิ่มให้มีอรรถรส แต่เนื้อหาไม่แตกต่างแน่ๆครับ
ประมาณ ปี 2544 ผู้เขียนได้บวชที่วันแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี
โดยบวชตั้งแต่วันที่ 11 เมษายน ซึ่งเป็นช่วงใกล้เทศกาลสงกรานต์
สำหรับอำเภอที่ผู้เขียนบวชนั้น งานสงกรานจะเริ่มตั้งแต่ 12 – 19 เมษายน
ตลอด 8 วัน จะมีญาติโยม มาทำบุญเลี้ยงพระในช่วงเพล และ
บ่ายก็จะนิมนต์ พระสงฆ์บังสุกุลกระดูกที่บรรจุไว้ตามช่องกำแพงแก้วรอบโบสถ์
ฉะนั้นวัตรปฏิบัติในช่วง 12- 19 เมษายน จะเป็นดังนี้ (สำหรับพระบวชใหม่)
ตื่น เวลา ตี 4 – ตี 4.15 เพื่อทำธุระส่วนตัว
เวลา ตี 4.30 ขึ้นพระอุโบสถ์ทำวัตรเช้า
เวลา 6 โมงเช้า (ดูแสงหากเห็นลายบนใบไม้แปลว่าได้เวลา) ออกบิณฑบาต
เวลา 7.30 ฉันเช้าร่วมกันที่ศาลาฉัน
เวลา 8.30 ทำกิจวัตรส่วนตัว
เวลา 10.30 ลงศาลาฉัน ญาติโยม ถวายเพล
เวลา 13.00 – 16.00 น. พระนวกะ เรียนพระธรรม
เวลา 16.00 -17.30 น. ทำความสะอาดวัด
เวลา 17.30 น. ทำวัตรเย็น
หลังทำวัตรเย็น พักผ่อนตามอัธยาศัย
เหตุการณ์สยองขวัญเกิดขึ้นในวันที่ 19 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่จัดงานสงกรานต์
เวลาเย็น มีการเปลี่ยนสถานที่ทำวัตรเย็นในพระอุโบสถเป็นวิหารอดีตเจ้าอาวาส
เพื่อทำการปลุกเสกพระเจดีย์ทราย ที่ญาติโยมถวาย
หลังจากสวดมนต์เสร็จ ผู้เขียนจึงสังเกตเห็นว่า มีคนนำศพมาไว้ที่ศาลาฉัน
(ตอนนั้นวัดยังไม่มีศาลาสวดศพต่างหากใช้ศาลาเดียวทั้งฉันและไว้ศพ)
และด้วยความที่ศพมาเย็นมาก ญาติผู้ตายยังไม่ได้ตระเตรียมโลงใส่ศพ
จึงวางศพไว้กับพื้นและกางมุ้งครอบไว้
กลับมาที่ผู้เขียน ผู้เขียนได้พักอยู่ในกุฏิซึ่งเป็นหอระฆังด้วย โดยกุฏิที่อยู่เป็นห้องริมสุด
หน้าต่างของกุฏิ จะหันไปทางศาลาฉัน โดยจะมองเห็นหน้าต่างศาลาฉันพอดี
คืนนั้น ผู้เขียน เข้านอน ก็มองผ่านหน้าต่างเห็น ในศาลาฉันมีมุ้งกาง และเปิดไฟสว่างไว้
ก็ไม่คิดอะไร สวดมนต์แล้วก็นอน
เวลาประมาณ ตี 2 ผู้เขียนเกิดความรู้สึกปวดฉี่ ห้องน้ำก็อยู่หลังกุฏิ
ไม่ค่อยอยากลุกไปเท่าไรแต่ปวดมาก จึงทำใจลุกขึ้นจะไปห้องน้ำ
เมื่อลุกขึ้นก็ต้องจัดผ้านุ่งให้เรียบร้อยเพราะนอนแล้วมันหลุดลุ่ย (อากาศเดือนเมษามันร้อนเลยนอนดิ้น)
ระหว่างจัดผ้านุ่งก็ต้องหันหน้าออกหน้าต่าง ตาก็มองไปที่ศาลาฉัน เห็นมุ้งขาวๆ
ทันใดนั้น ก็มีเงาคนลุกขึ้นนั่ง ในมุ้ง ผู้เขียนตกตะลึง สักพักเงาคนก็ลงไปนอน
ผู้เขียนตัดสินใจไม่ฉี่แต่อั้นฉี่นอนคลุมโปง สวดมนต์ไป ไม่ยอมหลับ จนตี 4.30
หลวงพี่ตีระฆังให้ทำวัตรเช้า มีเสียงพระ เณรเดิน ผู้เขียนจึงกล้าออกมาจากกุฏิ ไปห้องน้ำ
ระหว่างนั้นเจอ หลวงพี่ที่เป็นพระพี่เลี้ยง จึงเล่าเรื่องให้ฟัง
หลวงพี่ฟังจบ หลวงพี่ก็พูดขึ้นมาว่า เอาอีกแล้ว (แปลว่าไม่ใช่ครั้งแรกสิเนี้ย)
แล้วหลวงพี่ก็พาไปศาลาฉัน (ไม่กล้าไปกับหลวงพี่2คน ชวนน้องเณรตามไปเป็นพรวนครับ)
ปรากฏว่า ลุงสัปเหร่อ นอนอยู่ในมุ้งกับศพครับ
หลวงพี่บอกว่า ทุกที่ แกเมาเหล้าแล้วก็กลัวยุงกัดมุดเข้าไปนอนกับศพทุกที
ที่เห็นลุกขึ้นมาน่ะ แกคงละเมอหรือ ลุกมาทำไรสักอย่าง
ผมนี้ โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แต่นึกถึงที่ไร ก็จำความสยองตอนนั้นได้เสมอครับ