ความรัก กับ ระยะทาง

คือเรื่องของเรามันเกิดขึ้นจากระยะทาง ซึ่งหลายๆคนที่มีความรักมักจะเข้าใจดีว่าความรู้สึกเวลาที่ต้องหากไกลกับคนที่รักมันรู้สึกแย่ขนาดไหน เรากับแฟนอายุเท่ากัน เคยเรียนมัธยมมาด้วยกัน เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน เรากับเค้าถ้านับรวมๆรู้จักกันมาเก้าปี แต่พอเข้ามหาลัยก็แยกกันอยู่คนละมหาลัย แต่ก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอด เพราะอย่างที่บอกว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน และเมื่อเมษาปีที่แล้ว เรากับเค้าก็กลับไทย ก็นัดเจอกันเป็นปกติ บอกไปยังเราเรียนอยู่เมกา ช่วงนั้นเรากับเค้าต่างคนต่างโสดและบังเอินมานั่งคุยๆกัยถึงเรื่องที่ผ่านมา  พูดคุยเหมือนเข้าใจกันดี ดีมากๆจนอยู่เราก็มีความรู้สึกดีกับเค้าขึ้นมาเฉยๆจากมองเค้าที่เคยน่าตาที่เราคิดว่าปกติก็หล่อขึ้นมาทันที ปกติจะคุยกันแค่ในแชทกลุ่มก็หันมาคุยกันสองคนเยอะขึ้น เราก็รู้แหละว่าเค้าจีบ และหลังกลับมาเรียน เค้าก็ขอเราเป็นแฟน ตอนนั้นเราคิดแค่ เค้าจะรักเราจริงหรอ เราจะเอาเค้าอยู่หรอ เค้าเป็นคนที่เจ้าชู้มาก น่าตาก็ใช่ย่อยจัดว่าหล่อได้เลยที่เดียว ยิ่งคำพูดเค้าแล้วถ้าได้ลองจีบใครเชื่อเลยว่าผญต้องหลง และความดีจากการที่เป็นเพื่อนของเรามาเก้าปีเราถือว่าเรารู้จักเค้ามาเกือบครึ่งชีวิตเลย ยิ่งบวกกับความครัวเค้าที่เราเคยเจอมา ยิ่งทำให้เราอยากเป็นลูกสาวบ้านนี้ไปด้วยอีกคน

      แต่ก็เพราะคำว่า “เพื่อน” ใช่ไง.. เพื่อน เราไม่รู้ว่าถ้าเลิกกันไปเราจะเป็นเพื่อนกันได้มั้ย? จะเกรียจกันหรือป่าว? เราก็ถามเค้ากลับตรงไปแบบนั้น แต่สิ่งที่เค้าตอบกลับมามันทำให้เราเชื่อใจในตัวเค้ามาก มันทำให้คำถามทั้งหมดที่มีในตอนนั้นมันหายไป เรารู้สึกเลยว่าเราคงตกหลุมรักเค้าแล้วจริงๆ เราเลยตอบตกลง ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องความห่างไกลเลย เค้าเรียนอยู่นิวยอก ส่วนเราอยู่ แอลเอ ตอนคบกันช่วงแรกๆก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ไม่รู้จะเรียกกันยังไง เค้า เธอ นู้น นี้ เกิดมามีแฟน ไม่เคยทำตัวไม่ถูกขนาดนี้เลย เขินเป็นบ้าาาาา

     หลังคบกันได้อาทิตกว่าๆ เราก็เริ่มบอกเพื่อนในกลุ่มถือว่าโชคดีน่ะที่พวกเพื่อนเราเค้าใจ เดือนแรกที่คบกันหรอ ช่วงนั้นแทบไม่มีวันหยุดเลย ต่างคนต่างเรียนเลยไม่ได้เจอกัน แต่ก็ไม่ได้มีปันหาน่ะ เค้าก็คุยกับเราแทบตลอด ตอบไลน์เร็ว โทรหาทุกครั้งที่ว่าง ชีวิตช่วงนั้นเรียกได้ว่ามีความสุขสุดๆไปเลย หลังจากนั้นทุกวันหยุดไม่ว่าจะหยุดน้อยขนาดไหนเค้าก็จะหาเวลามาหาเราตลอด หรือถ้าเราหยุดเราก็จะไปหาเค้า พาไปเที่ยวนู้น นี้ไม่มีขัด เวลาที่อยู่ด้วยกันเหมือนโลกมีแค่เราสองคนเลย มีเค้าอยู่ข้างๆเหมือนเราได้อยู่ใกล้ๆพ่อกับแม่มาก เค้าทำให้เรายิ้มได้ตลอด เราเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองหนัก ชอบงอแงเค้าก็ทนเราได้ เปลี่ยนเราจากคนที่พูดไม่เพราะให้กล้ายเป็นเด็กเพิ่งโตไปเลย

     เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกพอเริ่มเข้าเดือนที่ห้าที่คบกันเราคุยกันน้อยลง หลังจากนั้นเราแทบไม่ได้เจอกันเลย เค้าเริ่มเรีนยหนัก ไม่มีมุกมาเล่นกับเรา ทุกเรื่องที่คุยกันกล้ายเป็นเรื่องจริงจังไปซะเกือบหมด จากที่คุยกันดึกๆทุกวันก็กล้ายเป็นคุยกันน้อยลง และไลน์ก็เริ่มตอบช้าขึ้น หลังจากนั้น โทรหาไม่ค่อยรับ โทรกลับก็อ้านู้นนี้ตลอด เราก็ไม่อย่างช่วนทะเลาะ ก็เลยอื้มๆไปตามน้ำ พอเค้ารู้ว่าเราไม่โอเคร เค้าก็ทำท่าจะมาหา พูดว่าเดียววันนี้เค้าหยุด วันนั้นเค้าว่างเค้าจะไปหาน่ะ เหมือนหลอกให้เราดีใจ พอใกล้ถึงวันจริงๆเค้าก็บอกติดทำงาน ติดเรียน แต่เค้าติดเรียนจริงๆอ่ะ เพราะเค้าเรียนแค่สองปีซึ่งเราก็รู้ๆตั้งแต่แรกว่าเค้าเรียนหนักมาก เราก็คิดว่าตัวเองเข้าใจ แต่กลับไม่ใช่ เรากลับเริ่มถอดใจ เราเริ่มรู้สึกชิน เริ่มประชด เราเริ่มไม่ตาม เริ่มไม่เป็นฝ่ายทักหรือโทรหาก่อน คิดว่าเค้าจะสนใจ แต่เรากับคิดผิด ผิดมหันเลยสะด้วย วันนั้นทั้งวันเราไม่ทักไป เค้าหายไปเลยทั้งวัน โอ้โห้ว พระเจ้าาาาา น้ำตาล่วงสิค่ะ รออะไร ในสมองคิดไปต่างๆนาๆ เค้าต้องมีคนอื่นแน่ เค้าไม่สนใจเราเหมือนเดิม เค้าอยู่กับใคร เค้าหายไปไหน ไปทำอะไร...... ฮืออออออออ
      
      ยิ่งคิดยิ่งร้อง จนเที่ยงคืนอยู่ๆเค้าก็โทรมา นั้นไงในที่สุดก็โทรมาจนได้ พอรับสายเราก็ทำน้ำเสียงเย็นชาใส่สุดๆ แต่เค้ากับปกติสุดๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย... คำถามที่ได้ยินถ้าได้จำไม่ผิด เค้าถามเราว่าง่วงหรอ? ถามแค่นั้นจริงๆ เราก็ตอบแค่อื้ม อื้ม นี้ควรจะถามไหมว่าเราเป็นอะไร? แต่ตรงข้ามกับที่เราคิดไว้เลย เค้ากลับไล่เราไปนอน แล้วก็พูดเองเอ้อเองแล้วก็ตัดสายไปเฉยเลย เจ็บสุดๆ หลังจากนั้นเราเลยไม่ตาม นิ่งบ้าง เฉยบ้าง อ่านไม่ตอบบ้าง จนกระทั้งเราเริ่มคุยกับคนอื่นบ้าง และนั้นก็เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตไปเลยทีเดียวว...
    
     เราคุยกับคนใหม่ในทานะพี่ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยมากกว่านั้นจริงๆ เพราะพี่เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว ก็จะไม่รู้ได้ไง ดิสคู่ยังอยู่ทอนโท้  แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น หลังจากที่เราเริ่มคุยกับพี่เค้า เราก็รู้สึกดีขึ้นน่ะ ไม่ค่อยเคลียดเหมือนแต่ก่อนเท่ารัย พี่เค้าก็น่ารักกับเรามากเลยที่เดียว เหมือนเข้าใจเราดีดี๊ เป็นสุภาพบุรุษมากๆ ใส่ใจแถมอยู่ใกล้ด้วย จริงๆเรื่องที่เราหนักใจเราก็ไม่กล้าระบายให้เพื่อนในกลุ่มฟังน่ะ เพราะเราก็กลัวเพื่อนด่าแฟนเรา อีกอย่างมันเรื่องของเราสองคนด้วยไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วงความสัมพันระหว่างเราสักเท่าไร แต่ก็มีพี่เค้านี้แหละที่เรากล้าระบายด้วย เพราะเหตุผลนี้แหละมั่งที่ทำให้เราไม่ตามแฟนเหมือนเดิม เราเริ่มใช่คำว่าชินได้แล้วสิน่ะ แต่ตอนนั้นถามว่ายังรักเค้ามั้ย...? ยังรักสิ ให้เค้าไปคุยกับคนอื่นแบบเรา เราก็คงเหวี่ยงเจ็ดบ้านแปดบ้านเลยที่เดียว (เห็นแก่ตัว) แน่นอนต่อให้คุยกันน้อยก็ไม่ได้หมายความว่าเลิกกันนิค่ะ ใครจะยอมใหคุยกับคนอื่น เวลาก็ผ่านไปเรื่อยยยยๆ จนถึงฟฤจิเราไม่ได้เจอกับแฟนเกือนสามเดือน คุยกันก็น้อยสุดๆเท่าคนเป็นแฟนจะคุยกัน ยิ่งมีคนดีๆมาอยู่ใกล้ๆเรายิ่งสับสนไปหมดตอนนั้นเรารู้สึกน่ะ ตอนนั้นเราลังเลมากไม่รู้จะยังไง เหมือนตัวเองมีใจให้คนอีกคน นั้นยิ่งทำให้เรารู้สึกผิดกับแฟนเป็นหลายเท่า แต่ถ้าเราไม่มีพี่เค้า ใครจะค่อยอยู่กับเราเวลาเราทุกข์ใจ หลังจากนั้นประมานสินเดือนฟฤจิเราเลยคุยกับแฟนเราเรื่องนี้ เราไม่กล้าโทรคุยกับเค้าหลอกน่ะ เราเลยตัดสินใจไลน์ไปบอกเค้า เราเล่าทุกอย่างให้เค้าฟัง บอกความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้น และบอกว่าตอนนี้เรารู้สึกดีกับใครอีกคน เค้าอ่านไปครึ้งชมและเค้าก็ถามเรากับว่าเรายังรักเค้าไหม? เราก็ตอบว่ายังรัก และสิ่งที่เค้าพูดกับเราคือ


    รู้สึกที่ดี...หรอ? ตอนนั้นในใจเราก็คิดว่าคนที่อยู่ใกล้ แน่สิเพราะเค้าไม่มีเวลาให้เราเลย เราก็ต้องรู้สึกดีกับคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่แล้ว เราก็บอกเค้าไปประมานนั้น ซึ่งเค้าก็คงรู้คำตอบอยู่แล้วว่าจะเป็นยังไง เค้าเลยเงียบแล้วก็บอกกลับมาแค่ว่า เค้าไม่โกดที่เราเลือกอีกคน และเข้าใจ แต่ความรังเลและยังรักเค้าอยู่เราก็ยังถามต่อน่ะ ว่าเค้าจะกลับมาเป็นเหมือนช่วงๆแรกๆได้มั้ย กลับมามีเวลาให้เรา กลับมาใส่ใจเราเหมือนเดิม...? แต่สิ่งที่เค้าบอกกับมา คือ ตัวเค้ายังเหมือนเดิม แต่คนที่เปลี่ยนไปคือตัวเราต่างหาก เค้าแค่เรียนหนักไม่มีเวลาให้ แต่เรากับมีคนอื่นทั้งๆ ที่ยังรักเค้าอยู่ นี้แหละคือทำให้เราจบกันจริงๆ เรากับเค้าเลิกกันแล้วจริงๆ หลังจากนั้นเค้าก็หายไปเลย ไม่ทักไม่คุยกับเรา เพื่อนๆในกลุ่มพอรู้ว่าเราเลิกกันก็ช่วยคุยช่วยเคลียให้ แต่ก็อย่าที่ว่าแหละค่ะ เราจบกันแล้วจริงๆ เค้าไม่กลับมาสนใจเราแล้ว หวังจะให้เค้ามากลับมาเป็นเพื่อนน่ะหรอ แค่เค้าไม่เกรียจเราจนบล๊อกไลน์ ไม่อัลฟอเราก็ถือว่าดีแล้ว

    ตอนนั้นแทนที่เราจะรู้สึกดีที่เลือกคนที่อยู่ใกล้ๆ แต่มันกับตรงข้าม พอไม่มีเค้าเรากลับเหงาเป็นสามเท่า รู้สึกทำอะไรก็เหนื่อยไปหมด มองเมอเฉยๆน้ำตาก็ไหล เรายิ่งคิดถึงเค้ามากกว่าเดิม อยากได้ยิ่นเสียง อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรอยู่ อยากรู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง ทำไมมันแย่กว่าเดิมสะอีก ทรามานนนนนนนนน สุดๆ เราก็ได้แค่ทำใจ อดทนเอาไว้ ตอนนั้นเราก็เลยหันไปจริงจังกับพี่เค้า แต่พอคุยๆไปเรากับไม่ได้รู้สึกกับพี่เค้าแบบแฟนจริงๆ คงเป็นเพราะเราเพิ่งเลิกกับแฟนมั่ง เราเลยยังไม่อยากรับใครเค้ามา หรือคงเพราะเรายังรักเค้าอยู่นั้นแหละ เวลาก็ผ่านไปเกือบจะสองอาทิต เราก็คุยกับพี่เค้าปกติ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเพิ่มขึ้นมาเลย พี่เค้าก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย พร้อมกับรับได้ที่เราบอกว่ารู้สึกกับพี่เค้าแค่พี่ชายจริงๆ จนยางเข้าอาทิยที่สาม เราก็ยังแอบส่องไลน์ ส่องไอจีเค้าอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีอะไรอัพเดทเลย เห้อออ จนใกล้จะสิ้นปี2014 เพื่อนๆก็คุยกันในไลน์กลุ่มกันปกติ เพื่อนในกลุ่มส่วนมากก็คนไทย ก็เหมือนเด็กทั่วไปๆ ที่คนประเทศไหนไปอยู่ที่ไหนก็จะจับกลุ่มกันง่ายขึ้น กลุ่มเราก็คงเป็นประมานนั้น เราก็ถามไถ่กันปกติว่าใครกลับบ้านวันไหน จะได้นัดเจอ นัดกินข้าวกัน จนถึงวันที่กลับมาไทย เราก็ไปเจอกับเพื่อนตามที่นัดกัน และแน่นอนเราต้องเจอกับเค้า เหตุการณ์วันนั้นเราจำได้ขึ้นใจทุกอย่าง...