กระทู้ผีในพันทิปนี่มาแรงดีจริงๆนะครับ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็เป็นคนหนึ่งที่นั่งอ่านอย่างเดียว พวกกระทู้ดังๆก็อ่านมาหมดแล้ว ทั้งๆที่ผมเป็นคนกลัวผีกลัวสิ่งลี้ลับพวกนี้มากนะครับ แต่ก็ชอบอ่านชอบอยากรู้อยากเห็น แต่ประสบการ์ณตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลยสักครั้งเดียวนะครับแล้วไม่คิดว่าตัวเองจะเจอด้วย จนมาถึงเรื่องที่ผมจะเอามาเล่าในกระทู้นี้ ขอเท้าความก่อนว่า ถ้าจะมีเจ้าหนูโคนันยอดนักสืบมาคอยจับผิด ผมก็ยินดีตอบทุกคำถามครับ แต่เป็นเรื่องจริงแน่นอน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านครับ
ผมมีเพื่อนที่สนิทอยู่คนนึงที่สนิทมากๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.1นี่แหละครับ รู้จักกันเพราะไปเรียนในตัวอำเภอด้วยกัน แล้วเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมคบมาจนปัจจุบัน สมมติว่าชื่อเจี๊ยบนะครับ ที่ผมเกริ่นไว้แล้วว่าผมเป็นคนกลัวผีมากถึงมากที่สุด เรื่องนี้เจี๊ยบมันก็รู้ดีนะครับ ตั้งแต่เรียนจบมาเจี๊ยบกับผมก็เข้ามาหางานทำในกรุงเทพด้วยกัน มาเช่าห้องอยู่สองคน เจี๊ยบได้ทำงานในบริษัทแห่งนึงไม่ไกลจากห้องพักมากนัก จากนั้นผมก็ได้เหมือนกันแต่ใกล้กว่าที่ทำงานของเจี๊ยบ ผมได้ทำงานกะช่วงเย็น เลิกช่วงเช้า(ผมไม่ขอบอกว่างานอะไรนะครับ) เจี๊ยบได้กะดึกกว่าผมนิดหน่อย
เหตุการ์ณนี่เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งปีก่อน หลังช่วงปีใหม่นี่แหละครับ ผมแทบจะลืมไปหมดแล้วว่าเคยเสียใจร้องไห้ขนาดไหนที่เสียเพื่อนรักไป จนวันสุดท้ายที่มันมาหาผมก่อนที่จะรู้ตัวว่าตัวเองตาย วันที่เกิดเรื่อง ผมเลิกงานเช้าปกติกลับมาก็เห็นเจี๊ยบนอนอยู่แต่เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเท่าไหร่ครับ เพราะต่างคนต่างทำงานเหนื่อย หัวถึงหมอนก็หลับเลย ชีวิตดำเนินอยู่แบบนี้ทุกวันครับ จากนั้นผมตื่นมาช่วงเย็นเพราะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ 16.30 น. ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำปกติ แต่ไม่เห็นเจี๊ยบอยู่ในห้องแล้ว ผมก็คิดว่ามันน่าจะไปรับแฟนที่เลิกงานแล้ว จากนี้ผมจะเล่าละเอียดมากนะครับ
ช่วงที่ผมกำลังจะเข้าห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าตัวเองใจหายแปลกๆ แบบหดหู่อ่ะครับโดยไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่มีเซนส์เลยนะครับเรื่องแบบนี้ ก็อาบน้ำปกติไป จนสักพักผมได้ยินเสียงกลอนประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมากุกๆกักๆ ผมคิดว่าเจี๊ยบน่าจะกลับมาแล้ว ก็ตะโกนออกไปว่า "เจี๊ยบหรอ" เงียบไปสักพัก มันก็ตอบกลับมา "อืมมม" เสียงยานครางแปลกๆอ่ะครับ ผมก็ไมได้สนใจอะไรคิดว่ามันคงกวนตีนมั้ง เวลาตอนนั้นที่ผมกะๆเอานะครับช่วงผมตื่นมาแล้วก็เข้าห้องน้ำประมาณ 16.45 เพราะผมตื่น 16.30 ผมอาบน้ำไปเสียงก็ยังกุกๆกักๆอยู่ ผมถามมันต่อว่า "จะไปทำงานเลยหรือเปล่า กูจะติดรถไปด้วย" มันตอบกลับมาว่า "เดี๋ยวกูจะกลับมารับ" อันนี้น้ำเสียงปกตินะครับ ผมก็ตอบไป "เออ ไวๆล่ะ" จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องล็อคลูกบิด ผมออกมาจากห้องน้ำกำลังเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มีเบอร์แปลกๆโทรมา ผมรับสายเป็นพี่ที่ทำงานเจี๊ยบมันโทรมาซึ่งผมเคยเห็นหน้าอยู่
ผม : ฮัลโหลครับ
พี่ : (ชื่อผม) ใช่ไหม
ผม : ใช่ครับพี่ มีอะไรครับ
พี่ : เจี๊ยบมันโดนรถสิบล้อชน มันไปส่งเอกสารให้บริษัท ตอนนี้อยู่โรงบาล.....
ผม : พี่มาอำผมทำไมเนี่ย เมื่อกี้ผมอาบน้ำอยู่ เจี๊ยบมันยังเข้ามาในห้องอยู่เลย
พี่ : (เงียบไปสักพัก) แล้วเอ็งได้เห็นมันไหม
ผม : ไม่ได้เห็นพี่ ผมอยู่ในห้องน้ำ แต่มันก็ยังคุยกับผมเลย พี่จะล้อเล่นผมทำไมไม่นัดกับมันก่อนละ (หัวเราะกลบเกลื่อน)
พี่ : ตอนนี้มันอยู่ไหน มันบอกเอ็งว่าไง
ผม : มันออกไปแล้วพี่เมื่อกี้เองก่อนพี่จะโทรมา ผมกะจะให้มันไปส่งที่ทำงานอ่ะ มันบอกเดี๋ยวกลับมา
พี่ : (เงียบไปอีกครั้ง) ถ้าเอ็งพูดแบบนั้น งั้นเอางี้ เอ็งออกมาหาพี่ให้ไวเลยนะ พี่จะพาไปโรงบาล (แล้วก็วางสายไวมากครับ)
ตอนนั้นผมไม่เชื่อเลยนะครับ โดนอำแน่ๆ เพราะเกิดมาไม่เคยคิดว่าจะเจอสิ่งนี้ แต่ถามว่ากลัวไหม ผมกลัวมากครับ พอพี่เขาวางสายผมก็คิดอยู่ อะไรวะ งงชิบ คิดในใจกะว่าพี่เขาต้องล้อเล่นแน่ๆ พอความแตกก็รีบวางสายไปแต่จะอำทำไมว๊าว่างนักหรือ กะว่าจะออกไปหาจริงๆสักหน่อย เวลาตอนนั้นประมาณเกือบห้าโมงเย็น ผมแต่งตัวเสร็จก็ทำนู่นทำนี่รอเจี๊ยบมารับ จนได้ยินเสียงคนเดินมาหน้าห้อง ผมคิด นั่นไงแม่มมาแล้ว อุ่นใจมากครับ อิอิโดนหลอกแต่ไม่หลงกลหรอก
จนเสียงลูกบิดประตูปลดล็อค ประตุเปิดแง้มเปิดช้าๆ แต่ผมไม่ได้มองประตูนะครับ แค่ได้ยินเสียงแล้วตาก็มองไปที่ทีวี จากนั้นก็เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครเดินเข้ามา ผมเลยบอกออกไปว่า "ไปยังวะ เดี๋ยวสายแล้วเนี่ยจะออกไปกินข้าวก่อนด้วย" แต่เงียบไม่มีเสียงใครตอบกลับมา จนผมลุกออกไปกระชากประตูเปิดแรงๆคิดว่ามันแอบอยู่หรือยังไม่เข้ามา ออกไปมองหาก็ไม่เจอใคร ว่างเปล่า เงียบ เป็นช่วงเวลาพลบค่ำด้วย แสงหน้าห้องก็มืดสลัวๆ เพราะไฟตึกยังไม่เปิด มันคล้ายๆ หนังผีตอนผีจะมาเหลือเกินครับ มันไม่ใช่แล้วว่ะ แล้วใครกันที่ปลดล็อคประตูได้ ? ความกลัวเริ่มครอบงำผม ผมจำความรู้สึกนั้นได้ดีเลยล่ะครับ การรู้ตัวว่าตัวเองเจอสิ่งนี้ครั้งแรก รีบคว้าเสื้อกันหนาว คว้ากุญแจ ปิดทุกอย่างในห้อง แล้ววิ่งออกมา ไม่ลืมที่จะถามพี่ยามหน้าตึกผมว่า "พี่เห็นเพื่อนผมขึ้นมาข้างบนมั่งหรือเปล่าครับ" คำตอบพี่ยามทำผมหน้าเสีย "เพื่อนน้องที่ตัวขาวๆ สูงๆ ขี่รถรุ่น....ใช่มั้ย" ผมตอบ "ใช่ครับ" พี่ยามตอบ "เห็นออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วนะ ยังไม่เข้ามาเลย"
ผมใจเสียเลยครับวินาทีนั้น ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ ผมจะทำยังไง ผมโดนหลอกแน่นอนแล้วใช่มั้ย
ผมโทรหาพี่คนนั้นอีกครั้งแล้วถามจริงๆจังๆ
ผม : พี่!! ตกลงเรื่องจริงใช่มั้ย
พี่ : เออสิ มันโดนสิบล้อชนที่แยกไฟแดง ตอนนี้พี่อยู่ที่เกิดเหตุ ยังไม่รู้ว่าใครผิด ตำรวจกำลังดูอยู่ แล้วเรื่องที่เอ็งไปคุยกับมันไปคุยตอนไหน
ผม : (เชื่อสนิทใจเลยครับว่าเรื่องจริง) ตอนนี้อาการมันเป็นยังไงบ้างพี่
พี่ : เอ็งทำใจดีๆนะ มันไปดีแล้ว มันสิ้นใจที่โรงบาล เขาโทรมาบอกบริษัทเมื่อก่อนหน้าที่พี่โทรไปหาเอ็งนี่แหละ
ผมช๊อคจนร้องไห้ออกมาเลยครับ ไม่อายใครเลย เข้าใจความรู้สึกในละครจริงๆ ว่าเวลามีคนโทรมาแจ้งข่าวใครตายต้องทำโทรศัพท์ตกพื้น เพราะมือไม้มันอ่อนนี่เองครับหมดแรงไปดื้อๆ ความกลัวหายเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกสงสารเจี๊ยบมันมากๆครับ
ต้องมาตายตอนอายุน้อยๆแบบนี้ ใช้ชีวิตยังไม่คุ้มเลย เศร้าครับ (จบทู้เลยดีมั้ย ) ผมนึกขอบคุณมันมากๆครับที่ไม่โผล่มาให้เห็น มันรู้ว่าผมเป็นคนกลัวผีละมั้งครับกลัวจนขี้หดตดหายไม่เป็นอันทำอะไร ไม่งั้นคงจะช็อคกว่าที่เป็นอยู่ มันทำใจไม่ได้จริงๆครับที่รู้ว่าตัวเองเคยเห็นผีแล้ว แต่ก็ดีที่แค่รู้สึกและสัมผัสได้ว่ามันมี และกลายเป็นคนตกใจง่ายกับขี้ระแวงขี้กลัวไปเลยครับเรียกง่ายๆว่าหลอนนั่นเอง พอหลังจากเกิดเรื่อง ผมก็ต้องลาหยุดงานหลายวันเพื่อไปช่วยงานศพซึ่งเอาไปทำณาปนกิจที่บ้านเกิดของมัน ก่อนเผาก็มีเรื่องแปลกๆเยอะแยะครับเพราะคนตายโหงไปย่อมมีห่วงเยอะอยู่แล้ว ทั้งแฟนมันแม่มัน พ่อเจี๊ยบก็เสียไปตั้งแต่เด็ก อยู่กับแม่แค่สองคน ตอนนี่มันไม่อยู่ ผมก็สงสารแม่เจี๊ยบจริงๆนะครับต้องมาเผาศพลูกตัวเอง สภาพการตายก็หนักเอาการอยู่ครับ
น่าจะโดนชนแรงมากๆจากที่ผมไปเห็นสภาพรถและศพมา มีกระโหลกร้าว ขาซ้ายหัก ซี่โครงหักไม่รู้กี่ซี่ หน้านี่เละเลยครับเพราะไถลครูดไปกับพื้น ดีนะครับที่ไม่โผล่มาให้ผมเห็นในสภาพนี้
เรื่องนี้อาจจะไม่ระทึกขวัญเท่ากระทู้ท๊อปๆ นะครับ แล้วผมก็เล่าไม่ค่อยจะน่าติดตามซักเท่าไหร่ แต่ผมอยากลองมาเล่าดู ถ้าใครอยากรู้เรื่องหลังจากนี้ก็ช่วงที่ใกล้เผา ทิ้งคอมเมนท์ไว้นะครับ ถ้าไม่มีก็ไม่เล่าครับเพราะขี้เกียจ ยกตัวอย่างก็มี ผมกลับไปอยู่ที่ห้องเดิมไม่ได้เพราะเจี๊ยบยังไม่ไปไหน หรือ คนในครอบครัวเจี๊ยบมาเล่าให้ผมฟัง ทำนองนี้แหละครับ แต่ผมยังไม่พูดถึง เอาแค่นี้ก่อน พิมพ์มาตั้งแต่ตี3แล้วครับง่วงนอนมาก
เมื่อเราเป็นคนกลัวผี แล้วเพื่อนสนิทที่เสียไปมาร่ำลา
ผมมีเพื่อนที่สนิทอยู่คนนึงที่สนิทมากๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.1นี่แหละครับ รู้จักกันเพราะไปเรียนในตัวอำเภอด้วยกัน แล้วเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมคบมาจนปัจจุบัน สมมติว่าชื่อเจี๊ยบนะครับ ที่ผมเกริ่นไว้แล้วว่าผมเป็นคนกลัวผีมากถึงมากที่สุด เรื่องนี้เจี๊ยบมันก็รู้ดีนะครับ ตั้งแต่เรียนจบมาเจี๊ยบกับผมก็เข้ามาหางานทำในกรุงเทพด้วยกัน มาเช่าห้องอยู่สองคน เจี๊ยบได้ทำงานในบริษัทแห่งนึงไม่ไกลจากห้องพักมากนัก จากนั้นผมก็ได้เหมือนกันแต่ใกล้กว่าที่ทำงานของเจี๊ยบ ผมได้ทำงานกะช่วงเย็น เลิกช่วงเช้า(ผมไม่ขอบอกว่างานอะไรนะครับ) เจี๊ยบได้กะดึกกว่าผมนิดหน่อย
เหตุการ์ณนี่เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งปีก่อน หลังช่วงปีใหม่นี่แหละครับ ผมแทบจะลืมไปหมดแล้วว่าเคยเสียใจร้องไห้ขนาดไหนที่เสียเพื่อนรักไป จนวันสุดท้ายที่มันมาหาผมก่อนที่จะรู้ตัวว่าตัวเองตาย วันที่เกิดเรื่อง ผมเลิกงานเช้าปกติกลับมาก็เห็นเจี๊ยบนอนอยู่แต่เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเท่าไหร่ครับ เพราะต่างคนต่างทำงานเหนื่อย หัวถึงหมอนก็หลับเลย ชีวิตดำเนินอยู่แบบนี้ทุกวันครับ จากนั้นผมตื่นมาช่วงเย็นเพราะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ 16.30 น. ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำปกติ แต่ไม่เห็นเจี๊ยบอยู่ในห้องแล้ว ผมก็คิดว่ามันน่าจะไปรับแฟนที่เลิกงานแล้ว จากนี้ผมจะเล่าละเอียดมากนะครับ
ช่วงที่ผมกำลังจะเข้าห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าตัวเองใจหายแปลกๆ แบบหดหู่อ่ะครับโดยไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งปกติผมเป็นคนไม่มีเซนส์เลยนะครับเรื่องแบบนี้ ก็อาบน้ำปกติไป จนสักพักผมได้ยินเสียงกลอนประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมากุกๆกักๆ ผมคิดว่าเจี๊ยบน่าจะกลับมาแล้ว ก็ตะโกนออกไปว่า "เจี๊ยบหรอ" เงียบไปสักพัก มันก็ตอบกลับมา "อืมมม" เสียงยานครางแปลกๆอ่ะครับ ผมก็ไมได้สนใจอะไรคิดว่ามันคงกวนตีนมั้ง เวลาตอนนั้นที่ผมกะๆเอานะครับช่วงผมตื่นมาแล้วก็เข้าห้องน้ำประมาณ 16.45 เพราะผมตื่น 16.30 ผมอาบน้ำไปเสียงก็ยังกุกๆกักๆอยู่ ผมถามมันต่อว่า "จะไปทำงานเลยหรือเปล่า กูจะติดรถไปด้วย" มันตอบกลับมาว่า "เดี๋ยวกูจะกลับมารับ" อันนี้น้ำเสียงปกตินะครับ ผมก็ตอบไป "เออ ไวๆล่ะ" จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องล็อคลูกบิด ผมออกมาจากห้องน้ำกำลังเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มีเบอร์แปลกๆโทรมา ผมรับสายเป็นพี่ที่ทำงานเจี๊ยบมันโทรมาซึ่งผมเคยเห็นหน้าอยู่
ผม : ฮัลโหลครับ
พี่ : (ชื่อผม) ใช่ไหม
ผม : ใช่ครับพี่ มีอะไรครับ
พี่ : เจี๊ยบมันโดนรถสิบล้อชน มันไปส่งเอกสารให้บริษัท ตอนนี้อยู่โรงบาล.....
ผม : พี่มาอำผมทำไมเนี่ย เมื่อกี้ผมอาบน้ำอยู่ เจี๊ยบมันยังเข้ามาในห้องอยู่เลย
พี่ : (เงียบไปสักพัก) แล้วเอ็งได้เห็นมันไหม
ผม : ไม่ได้เห็นพี่ ผมอยู่ในห้องน้ำ แต่มันก็ยังคุยกับผมเลย พี่จะล้อเล่นผมทำไมไม่นัดกับมันก่อนละ (หัวเราะกลบเกลื่อน)
พี่ : ตอนนี้มันอยู่ไหน มันบอกเอ็งว่าไง
ผม : มันออกไปแล้วพี่เมื่อกี้เองก่อนพี่จะโทรมา ผมกะจะให้มันไปส่งที่ทำงานอ่ะ มันบอกเดี๋ยวกลับมา
พี่ : (เงียบไปอีกครั้ง) ถ้าเอ็งพูดแบบนั้น งั้นเอางี้ เอ็งออกมาหาพี่ให้ไวเลยนะ พี่จะพาไปโรงบาล (แล้วก็วางสายไวมากครับ)
ตอนนั้นผมไม่เชื่อเลยนะครับ โดนอำแน่ๆ เพราะเกิดมาไม่เคยคิดว่าจะเจอสิ่งนี้ แต่ถามว่ากลัวไหม ผมกลัวมากครับ พอพี่เขาวางสายผมก็คิดอยู่ อะไรวะ งงชิบ คิดในใจกะว่าพี่เขาต้องล้อเล่นแน่ๆ พอความแตกก็รีบวางสายไปแต่จะอำทำไมว๊าว่างนักหรือ กะว่าจะออกไปหาจริงๆสักหน่อย เวลาตอนนั้นประมาณเกือบห้าโมงเย็น ผมแต่งตัวเสร็จก็ทำนู่นทำนี่รอเจี๊ยบมารับ จนได้ยินเสียงคนเดินมาหน้าห้อง ผมคิด นั่นไงแม่มมาแล้ว อุ่นใจมากครับ อิอิโดนหลอกแต่ไม่หลงกลหรอก
จนเสียงลูกบิดประตูปลดล็อค ประตุเปิดแง้มเปิดช้าๆ แต่ผมไม่ได้มองประตูนะครับ แค่ได้ยินเสียงแล้วตาก็มองไปที่ทีวี จากนั้นก็เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครเดินเข้ามา ผมเลยบอกออกไปว่า "ไปยังวะ เดี๋ยวสายแล้วเนี่ยจะออกไปกินข้าวก่อนด้วย" แต่เงียบไม่มีเสียงใครตอบกลับมา จนผมลุกออกไปกระชากประตูเปิดแรงๆคิดว่ามันแอบอยู่หรือยังไม่เข้ามา ออกไปมองหาก็ไม่เจอใคร ว่างเปล่า เงียบ เป็นช่วงเวลาพลบค่ำด้วย แสงหน้าห้องก็มืดสลัวๆ เพราะไฟตึกยังไม่เปิด มันคล้ายๆ หนังผีตอนผีจะมาเหลือเกินครับ มันไม่ใช่แล้วว่ะ แล้วใครกันที่ปลดล็อคประตูได้ ? ความกลัวเริ่มครอบงำผม ผมจำความรู้สึกนั้นได้ดีเลยล่ะครับ การรู้ตัวว่าตัวเองเจอสิ่งนี้ครั้งแรก รีบคว้าเสื้อกันหนาว คว้ากุญแจ ปิดทุกอย่างในห้อง แล้ววิ่งออกมา ไม่ลืมที่จะถามพี่ยามหน้าตึกผมว่า "พี่เห็นเพื่อนผมขึ้นมาข้างบนมั่งหรือเปล่าครับ" คำตอบพี่ยามทำผมหน้าเสีย "เพื่อนน้องที่ตัวขาวๆ สูงๆ ขี่รถรุ่น....ใช่มั้ย" ผมตอบ "ใช่ครับ" พี่ยามตอบ "เห็นออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วนะ ยังไม่เข้ามาเลย"
ผมใจเสียเลยครับวินาทีนั้น ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ ผมจะทำยังไง ผมโดนหลอกแน่นอนแล้วใช่มั้ย
ผมโทรหาพี่คนนั้นอีกครั้งแล้วถามจริงๆจังๆ
ผม : พี่!! ตกลงเรื่องจริงใช่มั้ย
พี่ : เออสิ มันโดนสิบล้อชนที่แยกไฟแดง ตอนนี้พี่อยู่ที่เกิดเหตุ ยังไม่รู้ว่าใครผิด ตำรวจกำลังดูอยู่ แล้วเรื่องที่เอ็งไปคุยกับมันไปคุยตอนไหน
ผม : (เชื่อสนิทใจเลยครับว่าเรื่องจริง) ตอนนี้อาการมันเป็นยังไงบ้างพี่
พี่ : เอ็งทำใจดีๆนะ มันไปดีแล้ว มันสิ้นใจที่โรงบาล เขาโทรมาบอกบริษัทเมื่อก่อนหน้าที่พี่โทรไปหาเอ็งนี่แหละ
ผมช๊อคจนร้องไห้ออกมาเลยครับ ไม่อายใครเลย เข้าใจความรู้สึกในละครจริงๆ ว่าเวลามีคนโทรมาแจ้งข่าวใครตายต้องทำโทรศัพท์ตกพื้น เพราะมือไม้มันอ่อนนี่เองครับหมดแรงไปดื้อๆ ความกลัวหายเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกสงสารเจี๊ยบมันมากๆครับ
ต้องมาตายตอนอายุน้อยๆแบบนี้ ใช้ชีวิตยังไม่คุ้มเลย เศร้าครับ (จบทู้เลยดีมั้ย ) ผมนึกขอบคุณมันมากๆครับที่ไม่โผล่มาให้เห็น มันรู้ว่าผมเป็นคนกลัวผีละมั้งครับกลัวจนขี้หดตดหายไม่เป็นอันทำอะไร ไม่งั้นคงจะช็อคกว่าที่เป็นอยู่ มันทำใจไม่ได้จริงๆครับที่รู้ว่าตัวเองเคยเห็นผีแล้ว แต่ก็ดีที่แค่รู้สึกและสัมผัสได้ว่ามันมี และกลายเป็นคนตกใจง่ายกับขี้ระแวงขี้กลัวไปเลยครับเรียกง่ายๆว่าหลอนนั่นเอง พอหลังจากเกิดเรื่อง ผมก็ต้องลาหยุดงานหลายวันเพื่อไปช่วยงานศพซึ่งเอาไปทำณาปนกิจที่บ้านเกิดของมัน ก่อนเผาก็มีเรื่องแปลกๆเยอะแยะครับเพราะคนตายโหงไปย่อมมีห่วงเยอะอยู่แล้ว ทั้งแฟนมันแม่มัน พ่อเจี๊ยบก็เสียไปตั้งแต่เด็ก อยู่กับแม่แค่สองคน ตอนนี่มันไม่อยู่ ผมก็สงสารแม่เจี๊ยบจริงๆนะครับต้องมาเผาศพลูกตัวเอง สภาพการตายก็หนักเอาการอยู่ครับ
น่าจะโดนชนแรงมากๆจากที่ผมไปเห็นสภาพรถและศพมา มีกระโหลกร้าว ขาซ้ายหัก ซี่โครงหักไม่รู้กี่ซี่ หน้านี่เละเลยครับเพราะไถลครูดไปกับพื้น ดีนะครับที่ไม่โผล่มาให้ผมเห็นในสภาพนี้
เรื่องนี้อาจจะไม่ระทึกขวัญเท่ากระทู้ท๊อปๆ นะครับ แล้วผมก็เล่าไม่ค่อยจะน่าติดตามซักเท่าไหร่ แต่ผมอยากลองมาเล่าดู ถ้าใครอยากรู้เรื่องหลังจากนี้ก็ช่วงที่ใกล้เผา ทิ้งคอมเมนท์ไว้นะครับ ถ้าไม่มีก็ไม่เล่าครับเพราะขี้เกียจ ยกตัวอย่างก็มี ผมกลับไปอยู่ที่ห้องเดิมไม่ได้เพราะเจี๊ยบยังไม่ไปไหน หรือ คนในครอบครัวเจี๊ยบมาเล่าให้ผมฟัง ทำนองนี้แหละครับ แต่ผมยังไม่พูดถึง เอาแค่นี้ก่อน พิมพ์มาตั้งแต่ตี3แล้วครับง่วงนอนมาก