[วอลเลย์บอล]"ครั้งสุดท้าย"บทความดีๆจากคุณเอก ประวิตร

เมื่อ 2 วันที่แล้วผมได้เขียนเรื่องราวค้างไว้อยู่ 1 เรื่อง นั้นก็คือ " ครั้งแรก และ ครั้งสุดท้าย " และ ต่อจากนี้หลังจากที่ใช้เวลาเรียบเรียงแล้ว จึงถือโอกาสมาจบเรื่อง เพื่อให้พี่น้องได้ติดตามกัน

" ครั้งสุดท้าย " แค่หัวข้อก็ทำให้ความรู้สึกหวิวๆอยู่เหมือนกัน




ขณะที่ทีมวอลเลย์บอลหญิงกำลังเดินทางด้วยรถบัส มุ่งหน้าสู่สนามบินปักกิ่ง หลังจากที่เสร็จสิ้นการแข่งขันชิงแชมป์เอเชีย พร้อมกับคว้าอันดับ 3 มาครอง

ผมนั่งอยู่ข้างกัปตันกิ๊ฟ .... โดยมี ปลื้มจิตร์ นั่งอยู่เบาะอีกฝั่งขนาบข้างอยู่ด้านซ้าย ( จะบอกทำไมว่า ปลื้มจิตร์นั่งข้างซ้าย 555 )

ช่วงเวลาที่รถออกเดินทางจากสนามแข่ง ไม่มีใครคุยกับใคร ทุกคนยังจดจ่อกับโทรศัพท์ของตัวเอง

ผมพูดลอยๆขึ้นมา " เป็นไงบ้างกัปตันรายการนี้ "

"ก็ดีนะ ได้เห็นน้องๆเล่น ทุกคนเล่นได้ดี ส่วนตัวเราก็เสียดายที่เข้าไปชิงไม่ได้ แต่ที่ 3 ก็ดีแล้ว ตามเป้าหมายที่เราวางกันไว้ " กัปตันตอบอย่างอารมณ์ดี

หลังจากที่ตอบเสร็จ เขาก็เปิดเพลงนี้ขึ้นมา " ชีวิตยังคงสวยงาม" https://youtu.be/q4Nagt1oBW0 พร้อมกับร้องตลอดเพลง ( ถูกคีย์บ้าง ผิดคีย์บ้างก็ว่ากันไป ส่วนผมก็ผสมโรงไปด้วยส่วนใหญ่จะผิดคีย์ 555 )

****** ในระหว่างที่อ่านเรื่องราวต่อจากนี้ แนะนำให้เปิดเพลงนี้ไปด้วย *******

เรานั่งดูเอ็มวีไปด้วยกัน กัปตันร้องคลอไปกับเพลง และ เล่าเรื่องในเอ็มวีให้ฟัง" นั้นพ่อเรา นี่ๆๆเราตอนเด็ก " ....... แต่เชื่อไหมครับ ในหัวผมไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาเล่ามาเลย

" มันกลับคิดไปถึงเรื่องอื่น "

มันคิดถึงวันที่กัปตันน้ำตานองตอนให้สัมภาษณ์กับสื่อ วันที่พาทีมคว้าแชมป์เอเชียได้ปี 2013
มันคิดไปตอนที่มีคนเล่าให้ฟังว่า กัปตัน คือคนที่บ้าวอลเลย์บอลมากๆ ฝึกหนักยังกับคนบ้า
มันคิดไปตอนที่ถูกกัปตัน เชิญไปงานเปิด สวนน้ำ ที่บ้าน และ มอบสิ่งๆดีๆให้กับสังคม
มันคิดถึงคนที่มีระเบียบวินัย หนักเอา เบาสู้ เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้อื่น
มันคิดถึง "คนบ้า" ที่เจ็บแต่ก็ฝืนลงเล่น
เฮ้ย....นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่โชคดีของผมมากๆที่ได้นั่งอยู่ข้างๆเขา ได้เคยเห็นช่วงเวลานึงของเขาในการลงสนาม และ เป็นแบบอย่างที่ดี

ผมเชื่อนะ....คำถามที่หลายคนอยากจะถามกัปตันว่ารู้สึกอย่างไร " เวลาไม่ได้ลงสนาม "

" ใครจะลงก็ได้ จะชนะก็ชนะทั้งทีม จะแพ้เราต้องต้องรับผิดชอบด้วยกันทั้งทีม เพราะนี่คือกีฬาประเภททีม " กัปตันเคยตอบไว้หลังจากจบเกมๆนึง

ผมไม่มีคำถามอะไรอีก แต่ถ้าใครอยากรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายในการเล่นชิงแชมป์เอเชียของกัปตันหรือไม่

ผมไม่มีคำตอบให้ครับ....ได้แต่หวังให้ทุกคนรอติดตามเรื่องราวนี้ด้วยตัวเองดีกว่า แต่สำหรับผม คนที่ใจสู้แบบนี้ ยังมีอะไรให้เราได้เซอร์ไพส์ ได้เห็นอีกมากมายแน่นอน

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


" พี่จะเลิกเล่นหลายครั้งแล้ว แต่ก็ถูกขอร้องไว้ให้ช่วยทีม ให้ช่วยน้องก่อน " คำพูดจาก วรรณา บัวแก้ว เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ผมมีโอกาสได้นั่งคุยแบบเปิดใจ ( ซึ่งผมได้เขียนลงไว้ในหนังสือวอลเลย์บอล สไปเกอร์เล่ม 1 )

เรื่องราวของคนๆนี้ มีอะไรมากมายให้เราได้ "ยอมใจ" ไม่ว่าจะเป็นการเสียสละ และ ความทุ่มเทในยามที่ได้ลงสนาม

ประเด็นของอายุ กับ ฟอร์มการเล่น อันนี้ผมขอข้ามไป เพราะคิดว่าทุกคนประจักษ์แก่สายตาอยู่แล้ว

การวางตัวในทีม วรรณา เป็นได้ทุกอย่าง พี่ที่น่าเคารพ เพื่อนที่ดี บ่อยครั้งที่สอนน้องใหม่ ในทีมให้รู้จักการวางตัว ให้รู้ว่าอันไหนควร อันไหนไม่ควร และ ก็พร้อมเป็นเพื่อนเคียงข้างทุกคน ยามที่อยู่ในสนาม ใครทำเสียก็ช่าง วรรณา จะเข้าไปประกบ แล้วกระตุ้นให้ลืม และ ปลุกให้เอาใหม่ทันที

เชื่อเหลือเกินว่าภาพนี้ หลายคนคงประทับใจกับการกระทำดังกล่าว

แต่...เราจะได้เห็นภาพแบบนี้อีกนานแค่ไหน ?

ใช่ครับทุกอย่างมันต้องมีปลายทาง ไม่มีใครที่ค้ำฟ้า เมื่อถึงเวลาเรื่องราวก็จะเป็นไปตามธรรมชาติของนักกีฬา

ที่สนาบินปักกิ่ง....ขณะที่หลายๆคนกำลังรอเครื่อง ผมนั่งอยู่ข้างๆ พี่นา นั่งฟังเพลงเก่าๆที่ อรอุมา เปิด

" ยาย ชิงแชมป์เอเชียครั้งสุดท้ายหรือยัง " ผมมองตาแล้วถามเบาๆ แบบเคารพ

" ครั้งสุดท้ายแล้วละ ไม่มีอีกแล้ว ต่อจากนี้ขอเต็มที่เพื่อทิ้งทวนกับทีมชาติแล้ว แต่...ปลายทางอยู่ที่โอลิมปิก ถ้าเราได้ไปตามที่ฝันไว้ หลังโอลิมปิก ก็ถึงแก่เวลาของพี่ที่ต้องลา เพราะพี่เองยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะทำ อยากมีเวลาให้ครอบครัว มีเวลาให้คนรัก " ยายตอบด้วยใบหน้าที่เหมือนยิ้ม แต่อีกอารมณ์ก็พลางถอนหายใจ

ไม่มีคำถามอะไรเพิ่มจากผม และ ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก นอกจากเพลงเก่าๆของ อรอุมา ที่เป็นมิวสิคซาวน์แทร็คให้คำถามกับคำตอบเมื่อครู่

การมีเป้าหมายของเส้นทางตัวเอง คืออีกอย่างที่มำให้เรามีเป้าหมายในชีวิต จะประสบความสำเร็จได้แค่ไหนมันอีกเรื่อง แต่ที่สำคัญนั้นก็คือเราเต็มที่กับสิ่งที่เราทำมากแค่ไหน

วรรณา บัวแก้ว คือคนที่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับวอลเลย์บอลไทยมาอย่างยาวนาน และ ตอนนี้ควรแก่เวลาที่เราต้องเคารพการตัดสินใจของเธอ

เวลาที่เหลืออีกไม่กี่เดือนต่อจากนี้ ขอให้ทุกคนเก็บความทรงจำดีๆจากการลงเล่นของเธอ ถ้าเป็นไปได้ ในรายการเวิลด์กรังด์ปรีซ์ที่ไทย เรามารวมตัวกันตะโกนชื่อเธอพร้อมกันดังๆเพื่อเป็นเกียรติ หรือ เป็นสิ่งที่เราสามารถจะตอบแทนเธอได้.... สัญญานะครับ ว่าเราจะช่วยกันตะโกน แต่ตอนนี้ผมขอตะโกนในใจ " วรรณา วรรณา วรรณา "


เอก ประวิตร
ขอบคุณแกรนด์สปอร์ตอีกครั้งนะครับ ที่ทำให้ผมได้เดินทางไปเก็บเรื่องราวดีๆ

cr.http://www.smmsport.com/reader.php?article=5016

อ่านแล้วซึ้งนะ เห็นถึงความทุ่มเทของทั้งกัปตันและยายที่มีต่อวอลเลย์ สิ่งที่เค้าทุ่มเทมาทั้งชีวิต เราก็มาช่วยให้ความหวังในกานได้ไปโอลิมปิกของทั้ง2คนเป็นจริงกันดีกว่านะ สู้ๆนะ