จะมาแบ่งปันประสบการณ์ชีวิตและอยากถามเพื่อนๆว่า เค้าจะกลับมาไหม ถ้าเค้าพูดแบบนี้ไว้ก่อนจะจากกัน...TT
อันดับแรก เราจะเล่าเรื่องราวสี่ปีที่ผ่านมาให้ฟัง มันน่าอิจฉา(มั้ง^^)เพราะเราได้ยินคนรอบข้างพูดบ่อยๆ อิอิ เราเริ่มจีบกันตอนม.5 เค้าเป็นประธานนักเรียนอยู่อีกโรงเรียนอยู่ม.6เป็นคนแรกของเราหลังจากพ่อเราเสียจึงได้รู้จักกัน เราเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะกั้นรั้วสูง เราไม่เคยไปเล่นนอกบ้าน คนข้างบ้านก็ไม่รู้จัก ชีวิตอยู่ในกรอบตลอดเวลา การเรียนถือว่าดีTop. 1ใน3 ตลอด แต่เมื่อวันนึงได้คุยกันเรารู้สึกว่า เราพิเศษ เราไม่เคยมีคนอื่นนอกจากครอบครัวที่ดูแลเทคแคร์เราดีขนาดนี้ เราคุยกันได้ประมาณ 2 เดือนเค้าจึงขอคบกับเราแบบแฟนเราก็ตกลง เรานัดเจอกันครั้งแรกที่ห้างสรรพสินค้า เค้านั่งรถไฟมาหา เราไปนั่งอ่านหนังสือกันในร้านนายอินทร์(ร้านหนังสือ)รักวัยเรียนก็งี้555+ แล้วเค้าก็กลับบ้านด้วยรถเมล์กับเรา เราถามเค้าว่า แล้วจะไปลงไหน เค้าบอกว่าบ้านญาติอยู่แถวบ้านเรา เดี๋ยวนั่งไปเป็นเพื่อน แต่จะลงก่อน เราก็โอเคค้าา ตามนั้น นั่งรถไปถามเรื่องโน่นนี่นั่นไป พอเค้าถึงบ้านญาติก่อนเค้าก็ลง โบกมือบ๊ายบาย รู้สึกดีนะ อิอิ พอเราถึงบ้านก็โทรหากัน คุยกัน เป็นแบบนี้ไปนานนนนนนน พอถึงวันเกิดเค้าเราทำกล่องช้อคโกแลตสีชมพูใบใหญ่ใส่ช้อคโกแลตไปเต็มกล่องไปให้เค้า เค้ามาบ้านญาติเพื่อที่วันเกิดเค้าจะได้เจอเรา ก็เป็นไปตามที่คิดไว้ เราได้ให้ของขวัญชิ้นแรกกับเค้าจนมาวันหนึ่ง เราทำโทรศัพท์ร่วงหาย เสียใจมากกลัวไม่ได้คุยกันอีก เอาโทรศัพท์แม่โทรไป555+ (ไม่ลดละความพยายาม แม่รู้นะ มีน้ำโห) เค้าบอกว่าจะซื้อให้ใหม่ ใช้เงินที่เก็บไว้ซื้อให้ โนเกีย ทัชสกรีน ตอนนั้นรุ่นเลขอะไรจำไม่ได้ 4,xxx บาทโดยประมาณ เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าทุ่มเทมากกับเรา โหย ไม่คิดได้ไง แพงขนาดนั้น555+ คบกันมาจนเราย้ายบ้านไกลกว่าเดิม ข้ามจังหวัดเลยทีนี้ นึกว่าจะได้เลิกกันซะแล้ว แต่ไม่ค่ะ เค้าขี่รถมอเตอร์ไซมาหา แทบทุกอาทิตย์ไปทำการบ้านด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แม่รู้เห็นเป็นใจแล้วเย้ๆๆ เป็นแบบนี้หวานกันแบบนี้จนพี่เค้าจบมัธยมไปเรียนมหาลัยในกรุงเทพ แต่ถึงกระนั้นระยะทางก็ไม่ใช่อุปสรรค555+ เค้าขับมอเตอร์ไซมาหาเราทุกเดือน บางเดือนเราก็ไปหาเค้า ทะเลาะกันนิดหน่อยอยากเจอหน้าเค้าก็ขับมาหาเราระยะทางไปกลับร่วมๆ300+ กิโลเมตร. บางทีเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ขับมา โหย..อะไรจะบ้าบอขนาดนั้น แต่จริงค่ะ ไม่คิดเหมือนกันว่าขับรถกินลมมาร้อยๆโลเพื่อมาเจอเรา แล้วก็กลับ เฮ้อ พอเค้ากลับเราก็ร้องไห้ตามทุกที เป็นห่วงเค้าไม่ใช่อะไรหรอก คบกันมาจนวันนึงเราก็เข้ามหาลัยบ้าง เราอยู่มหาลัยแถวๆเขาใหญ่ อิอิ(อ๋อไหมคะ รู้ยัง ถ้ายังก็ช่างมันเถอะ555+) ม.เรากะม.พี่เค้าก็ห่างกันเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือเราเอง เราเริ่มหลงละเริงกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาจีบ เริ่มทำนิสัยแย่ๆ แต่ถึงกระนั้นพี่แกก็ไม่ว่าแต่จะคอยเตือนว่ามันไม่ดีนะเค้าเข้ามาไม่นานเดี๋ยวก็ไป มีแต่เค้าเท่านั้นแหละที่รักเราจริง หรอ?? (คำถามในใจเรา ยังกูยังไม่รู้สึก). เราทำตัวแย่มาก พี่เค้าจับได้แต่ก็ให้อภัยทุกครั้ง พี่เค้าจะทำงานไปเรียนไป เราอยากได้อะไรหาให้ได้ทุกอย่าง เรามีคนอื่นเพราะรู้สึกเหมือนว่าพี่เค้าจะไม่ค่อยใส่ใจสนใจ จนวันนึงเรากลับบ้านแล้วออกไปเที่ยวกับเพื่อนรุ่นพี่แต่เราไปแค่นั่งคุยกันกินเบียร์แล้วเล่าความในใจที่มันอึดอัด แค่นั้นจริงๆตอนแรกก็คิดนะ เค้าจะร่วงเกินกูป่าวว้ะ. แต่เรามีแฟนแล้วพี่เค้ารู้ อืมก็ไม่มีไรกลับมาบ้านตอนดึกๆ ออกไปแค่สองสามชั่วโมง เชื่อไหม. พี่แกนั่งรออยู่หน้าบ้าน ลงรถมาตกใจมาก คบกันมา4ปี จบเห่ก็คราวนี้แหละว้ะ เอาว้ะเห็นขนาดนี้คงจะเชื่ออยู่หรอกว่าไปกินเบียร์แก้เซ็งเฉยๆ เอาไว้พี่แกอารมณ์เย็นๆค่อยเล่าแล้วกัน วันนี้ถามอะไรมาอืมๆๆไปก่อน เดี๋ยวจะเจ็บหนักถ้ามัวแต่เถียงๆๆ นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้พี่เค้าเครียดทุกวันทุกครั้งที่คุยกับเรา สองเดือนผ่านมาเค้าพูดบ่อยๆกับคำว่า ลืมเรื่องพวกนั้นไม่ได้ เครียด อยากหายไป ไม่อยากเจอใคร คุยกันแป้บเดียวก็วาง ถามพี่ว่ารักไหม รักนะ ถามพี่ว่าอยากเลิกไหม. ไม่นะ. แล้วทำไมพี่ไม่รักน้องเหมือนเมื่อก่อน พี่ทำใจไม่ได้ พี่เห็นเองลงจากรถเค้ามา เองต้องมีอะไรกับมันแล้วแน่ๆ แต่เองไม่บอกพี่ คือเราก็ไม่มีจริงๆแหละแต่บอกไปก็จะหาว่าอ้างว่าแก้ตัว เราเลยนิ่งๆไม่พูดอะไรได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ อึดอัดฉมัด เราสงสารเค้ามากที่ทำเพื่อเราทุกอย่างแต่เรากลับทำให้เค้าไม่สบายใจเราเลยปฏิวัติตัวเองไม่ยุ่งกับคนอื่นไอ่พี่คนนั้นตั้งแต่เกิดเรื่องก็เลิกยุ่ง
เลย. สาเหตุที่ทำให้พี่เค้าเสียใจเพราะกูลงจากรถอ้ะ(โทษคนอื่นไปเรื่อย)เราเริ่มตั้งใจเรียนสนใจเค้ามากขึ้น(เอ้อ ทำดีกูก็ทำได้นี่หว่า)จนวันนึงเค้าได้คุยกับแม่หม้ายอารมณ์ดี อิดอก เอาแล้ว. มันเริ่มไม่ใช่แล้วเค้าบอกว่า เค้ารู้สึกดีมากเวลาคุยกับคนนี้ เค้าขอเวลาของเค้าบ้าง เลิกกันเถอะ ทำตัวดีกว่านี้เมื่อไหร่จะกลับมา เอ้า!!จะ5ปีแล้วนะ อีกไม่กี่วันเอง แล้วที่เราเปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้าหล่ะ เค้าตัดสินใจบล็อคเฟส ไลน์ เบอร์โทร เราเสียใจมาก (คำพูดเดิมๆ เสียใจมากกกกกกกก) จนวันรุ่งขึ้นเค้าโทรมาประมาณว่าอย่าไปยุ่งกับคนของเค้านะ ฮื้อออ เจ็บจี้ดดด เราเลยตัดสินใจบอกพี่เค้าว่าคืนนั้นที่เห็นอ่ะไม่มีอะไรมากไปกว่านั่งกินเบียร์แล้วระบายเรื่องที่อึดอัดออกมานะ เฮ้อโล่งละ ได้พูดสักที แต่คงไม่ทันแล้วหล่ะ เค้ามีคนใหม่แล้วเพิ่งคุยกันได้ไม่นาน แต่คุยแล้วรู้สึกดี เราก็เสียใจนะเหมือนพยายามทำอะไรที่มันสายเกินไป เสียดายเวลาสวีทกันไว้เยอะ ความทรงจำดีๆมีเยอะ ลืมยาก(พี่เค้ารักกูมาก มันลืมได้ไงว๊าาาาา) จะกลับมาไหมไม่รู้ รู้แต่จะทำนิสัยดีๆต่อไป เพราะทำแล้วรู้สึกดี มีค่ากว่าเมื่อก่อนเยอะ ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่เลย เมื่อไหร่มันจะเลิกกัน รู้สึกไม่ชินเวลาเห็นพี่เค้ารักคนอื่นมากกว่า เวรกรรมติดจรวดจริงๆนะ ยอมรับผิด
เอง เจ็บเอง ไม่โทษพี่เค้าเลยที่ไปมีใหม่ รักเหมือนเดิม ทำดีรอความรักดีๆกลับมา #น้องเหม่งรักพี่อ้วนเสมอ เฮ้อ TT
..ขอโทษนะถ้ามันหยาบคายไร้สาระ แค่อยากระบาย อยากหากำลังใจจากคนคอเดียวกันอ่ะมีไหม
กลับใจแบบนี้อ่ะมีไหมค๊าา TT..
เป็นคนผิดแต่เปลี่ยนตัวเองแล้วเพื่อรักษาเค้าไว้แต่เหมือนจะไม่ทัน
อันดับแรก เราจะเล่าเรื่องราวสี่ปีที่ผ่านมาให้ฟัง มันน่าอิจฉา(มั้ง^^)เพราะเราได้ยินคนรอบข้างพูดบ่อยๆ อิอิ เราเริ่มจีบกันตอนม.5 เค้าเป็นประธานนักเรียนอยู่อีกโรงเรียนอยู่ม.6เป็นคนแรกของเราหลังจากพ่อเราเสียจึงได้รู้จักกัน เราเติบโตมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะกั้นรั้วสูง เราไม่เคยไปเล่นนอกบ้าน คนข้างบ้านก็ไม่รู้จัก ชีวิตอยู่ในกรอบตลอดเวลา การเรียนถือว่าดีTop. 1ใน3 ตลอด แต่เมื่อวันนึงได้คุยกันเรารู้สึกว่า เราพิเศษ เราไม่เคยมีคนอื่นนอกจากครอบครัวที่ดูแลเทคแคร์เราดีขนาดนี้ เราคุยกันได้ประมาณ 2 เดือนเค้าจึงขอคบกับเราแบบแฟนเราก็ตกลง เรานัดเจอกันครั้งแรกที่ห้างสรรพสินค้า เค้านั่งรถไฟมาหา เราไปนั่งอ่านหนังสือกันในร้านนายอินทร์(ร้านหนังสือ)รักวัยเรียนก็งี้555+ แล้วเค้าก็กลับบ้านด้วยรถเมล์กับเรา เราถามเค้าว่า แล้วจะไปลงไหน เค้าบอกว่าบ้านญาติอยู่แถวบ้านเรา เดี๋ยวนั่งไปเป็นเพื่อน แต่จะลงก่อน เราก็โอเคค้าา ตามนั้น นั่งรถไปถามเรื่องโน่นนี่นั่นไป พอเค้าถึงบ้านญาติก่อนเค้าก็ลง โบกมือบ๊ายบาย รู้สึกดีนะ อิอิ พอเราถึงบ้านก็โทรหากัน คุยกัน เป็นแบบนี้ไปนานนนนนนน พอถึงวันเกิดเค้าเราทำกล่องช้อคโกแลตสีชมพูใบใหญ่ใส่ช้อคโกแลตไปเต็มกล่องไปให้เค้า เค้ามาบ้านญาติเพื่อที่วันเกิดเค้าจะได้เจอเรา ก็เป็นไปตามที่คิดไว้ เราได้ให้ของขวัญชิ้นแรกกับเค้าจนมาวันหนึ่ง เราทำโทรศัพท์ร่วงหาย เสียใจมากกลัวไม่ได้คุยกันอีก เอาโทรศัพท์แม่โทรไป555+ (ไม่ลดละความพยายาม แม่รู้นะ มีน้ำโห) เค้าบอกว่าจะซื้อให้ใหม่ ใช้เงินที่เก็บไว้ซื้อให้ โนเกีย ทัชสกรีน ตอนนั้นรุ่นเลขอะไรจำไม่ได้ 4,xxx บาทโดยประมาณ เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าทุ่มเทมากกับเรา โหย ไม่คิดได้ไง แพงขนาดนั้น555+ คบกันมาจนเราย้ายบ้านไกลกว่าเดิม ข้ามจังหวัดเลยทีนี้ นึกว่าจะได้เลิกกันซะแล้ว แต่ไม่ค่ะ เค้าขี่รถมอเตอร์ไซมาหา แทบทุกอาทิตย์ไปทำการบ้านด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แม่รู้เห็นเป็นใจแล้วเย้ๆๆ เป็นแบบนี้หวานกันแบบนี้จนพี่เค้าจบมัธยมไปเรียนมหาลัยในกรุงเทพ แต่ถึงกระนั้นระยะทางก็ไม่ใช่อุปสรรค555+ เค้าขับมอเตอร์ไซมาหาเราทุกเดือน บางเดือนเราก็ไปหาเค้า ทะเลาะกันนิดหน่อยอยากเจอหน้าเค้าก็ขับมาหาเราระยะทางไปกลับร่วมๆ300+ กิโลเมตร. บางทีเที่ยงคืนตีหนึ่งก็ขับมา โหย..อะไรจะบ้าบอขนาดนั้น แต่จริงค่ะ ไม่คิดเหมือนกันว่าขับรถกินลมมาร้อยๆโลเพื่อมาเจอเรา แล้วก็กลับ เฮ้อ พอเค้ากลับเราก็ร้องไห้ตามทุกที เป็นห่วงเค้าไม่ใช่อะไรหรอก คบกันมาจนวันนึงเราก็เข้ามหาลัยบ้าง เราอยู่มหาลัยแถวๆเขาใหญ่ อิอิ(อ๋อไหมคะ รู้ยัง ถ้ายังก็ช่างมันเถอะ555+) ม.เรากะม.พี่เค้าก็ห่างกันเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือเราเอง เราเริ่มหลงละเริงกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาจีบ เริ่มทำนิสัยแย่ๆ แต่ถึงกระนั้นพี่แกก็ไม่ว่าแต่จะคอยเตือนว่ามันไม่ดีนะเค้าเข้ามาไม่นานเดี๋ยวก็ไป มีแต่เค้าเท่านั้นแหละที่รักเราจริง หรอ?? (คำถามในใจเรา ยังกูยังไม่รู้สึก). เราทำตัวแย่มาก พี่เค้าจับได้แต่ก็ให้อภัยทุกครั้ง พี่เค้าจะทำงานไปเรียนไป เราอยากได้อะไรหาให้ได้ทุกอย่าง เรามีคนอื่นเพราะรู้สึกเหมือนว่าพี่เค้าจะไม่ค่อยใส่ใจสนใจ จนวันนึงเรากลับบ้านแล้วออกไปเที่ยวกับเพื่อนรุ่นพี่แต่เราไปแค่นั่งคุยกันกินเบียร์แล้วเล่าความในใจที่มันอึดอัด แค่นั้นจริงๆตอนแรกก็คิดนะ เค้าจะร่วงเกินกูป่าวว้ะ. แต่เรามีแฟนแล้วพี่เค้ารู้ อืมก็ไม่มีไรกลับมาบ้านตอนดึกๆ ออกไปแค่สองสามชั่วโมง เชื่อไหม. พี่แกนั่งรออยู่หน้าบ้าน ลงรถมาตกใจมาก คบกันมา4ปี จบเห่ก็คราวนี้แหละว้ะ เอาว้ะเห็นขนาดนี้คงจะเชื่ออยู่หรอกว่าไปกินเบียร์แก้เซ็งเฉยๆ เอาไว้พี่แกอารมณ์เย็นๆค่อยเล่าแล้วกัน วันนี้ถามอะไรมาอืมๆๆไปก่อน เดี๋ยวจะเจ็บหนักถ้ามัวแต่เถียงๆๆ นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้พี่เค้าเครียดทุกวันทุกครั้งที่คุยกับเรา สองเดือนผ่านมาเค้าพูดบ่อยๆกับคำว่า ลืมเรื่องพวกนั้นไม่ได้ เครียด อยากหายไป ไม่อยากเจอใคร คุยกันแป้บเดียวก็วาง ถามพี่ว่ารักไหม รักนะ ถามพี่ว่าอยากเลิกไหม. ไม่นะ. แล้วทำไมพี่ไม่รักน้องเหมือนเมื่อก่อน พี่ทำใจไม่ได้ พี่เห็นเองลงจากรถเค้ามา เองต้องมีอะไรกับมันแล้วแน่ๆ แต่เองไม่บอกพี่ คือเราก็ไม่มีจริงๆแหละแต่บอกไปก็จะหาว่าอ้างว่าแก้ตัว เราเลยนิ่งๆไม่พูดอะไรได้แต่ถอนหายใจ เฮ้อ อึดอัดฉมัด เราสงสารเค้ามากที่ทำเพื่อเราทุกอย่างแต่เรากลับทำให้เค้าไม่สบายใจเราเลยปฏิวัติตัวเองไม่ยุ่งกับคนอื่นไอ่พี่คนนั้นตั้งแต่เกิดเรื่องก็เลิกยุ่ง
..ขอโทษนะถ้ามันหยาบคายไร้สาระ แค่อยากระบาย อยากหากำลังใจจากคนคอเดียวกันอ่ะมีไหม