11
“อะไร?”
“นอนกันดีกว่า ^^//”
ตุ้บ!
พี่บริงค์รีบล้มตัวนอนอย่างรวดเร็ว แถมยังหันหลังให้อีกแน่ะ ฉันขมวดคิ้วมุ่น ยื่นหน้าเข้าไปดูว่าเขาเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย - -* พอเห็นพี่แกหลับตาไม่รู้ว่าหลับจริงรึแกล้งฉันก็เลยเลิกสนใจ ดึงตัวกลับมานอนบ้างโดยหันหลังให้เหมือนกัน! ต่างคนต่างเงียบไปนาน สงสัยคราวนี้คงจะหลับจริงไปแล้วแหละ...แต่ก็ไม่แน่หรอก ;P ฉันค่อยๆ พลิกตัวให้นอนหันหน้าไปหาเขาอย่างเงียบเชียบ ต้องค่อยๆ นะ เพราะเดี๋ยวเขารู้ตัว >_<
ฉันมองผมยุ่งๆ ของพี่บริงค์จากด้านหลังแล้วอยากหวีให้จังเลยง่ะ อืม...เห็นยุ่งๆ อย่างนี้ ถ้าจับ...จะนุ่มมั้ยนะ? เพราะเวลาต่อหน้าสาธารณชน ฉันว่าผมเขาดูแข็งๆ ตั้งๆ ไม่น่าจับเลยสักนิด ผิดกับตอนนี้...
ฉันค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปใกล้ศีรษะพี่บริงค์ อยากจะลองจับ ลองเล่นผมของเขาดูบ้างจัง
ดวงตาฉันเหม่อมองผมสีดำสนิทนั่น เห็นมือตัวเองที่ยื่นออกไปใกล้ผมของเขามากขึ้นทุกที
และเมื่อได้แตะต้องเส้นผมอ่อนสีดำสนิท มันก็ทำให้ฉันคลายความสงสัย
หมับ!
“O_O!” ฉันเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ พี่บริงค์ก็จับมือฉันหมับก่อนจะค่อยๆ หันมา...หันมาสบตากัน ฉันมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ ส่วนพี่บริงค์ก็มองฉันแปลกๆ =_=;;
เตียงไม้ลั่นเบาๆ เมื่อพี่บริงค์ขยับตัวหมุนมาทางนี้ ฉันเหลือบมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้ยังไม่ปล่อยแล้วเงยหน้าขึ้นอย่างเดิม ลมหายใจอุ่นๆ ของเราสองคนเป่ารดกันและกันจนฉันขนลุกเกรียว
“อยากจับผมพี่เหรอ?” เสียงทุ้มถามเบาๆ อย่างอ่อนโยน ฉันเบิกตากว้างอีกเป็นครั้งที่ล้านในชีวิต คือฉันไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม? แต่ก็พยักหน้าตอบออกไปตามความจริง
“งั้นจับสิ”
“หา -O-?” มือของฉันที่เขากุมไว้เมื่อกี้ ถูกจับให้ไปวางไว้บนศีรษะของเขาก่อนจะปล่อยมือของฉันให้เป็นอิสระ ฉันเม้มปาก ไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจคิด ศีรษะเลยนะ...แล้วเขาไม่ถือเหรอ?
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ไม่ว่าหรอก” พี่บริงค์กลั้วหัวเราะ แถมยังยิ้มน่ารักให้แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีก ฉันเลยไม่เกรงใจ ลงน้ำหนักมือลูบผมเขาอย่างหลงใหล
“นุ่มจัง” ฉันจับผมเล่นได้ตามสบาย พี่บริงค์ก็ไม่ว่าอย่างที่พูดไว้จริงๆ ฉันเล่นผมเขาอย่างกับบนหัวตัวเองไม่มีอย่างนั้นอ่ะ แต่ผมเขานุ่มมากเลยนะ อิอิ ฉันชอบจัง ^^
แปร๊ดดด O///O
พะ...พี่บริงค์ทำอะไรน่ะ? ฉันหน้าร้อนวาบ มองพี่บริงค์อย่างตกใจที่เขาถดตัวให้นอนต่ำกว่าฉันแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเพื่อเอาหน้าซุกๆ หาไออุ่นจาก...
“พี่บริงค์? O///o” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเครือ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ให้ตายสิ! จะขยับตัวหนีเหรอ? ก็ไม่ได้ เพราะเขาเล่นโอบฉันแน่นซะขนาดนี้ จะขยับหนีไปไหนได้ล่ะ ฉันรู้สึกอึดอัด เขินจนอยากจะสลบเหมือดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย T^T
“ลูบหัวพี่ที นิกิม” พี่บริงค์พูดเสียงอู้อี้อยู่แถวๆ เอ่อ...หน้าอกฉัน -_-
เหอะๆ ช่างมัน ช่างมัน! >_< คิดซะว่าพี่บริงค์คือลูกชายของเธอละกัน...นิกิม ^^lll เอาล่ะ! ในเมื่อลูกชายอ้อนมาซะขนาดนี้ แม่อย่างฉันหรือจะไม่ทำให้
“หลับซะนะลูกแม่ ^_^” ฉันลูบหัวเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู แกล้งพูดแบบแม่กับลูกประชดเล่นๆ พี่บริงค์หัวเราะหึๆ
“ร้องเพลงกล่อมด้วยสิครับแม่ อยากฟังแม่ร้องเพลงจัง” พี่บริงค์รับมุก แล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น รู้สึก...จั๊กจี๋หน้าอกยังไงไม่รู้แฮะ =///=
“อ่า ลูกเอ๋ย...แม่จั๊กจี๋ว่ะ -o-”
“ฮ่าๆๆ” พี่บริงค์หลุดขำ แต่เขาก็ไม่คลายอ้อมแขนนะ อ้าว ไอ้พี่บ้า! ผมพี่มันคลอเคลียจนฉันขนลุกซู่แล้วนะ!
“อือ~” เสียงครางงัวเงียพร้อมเอาหน้าซุกยิ่งกว่าเดิมทำให้ฉันต้องหลับตาสูดหายใจลึกๆ ฮึ่ม~ ทนไว้ๆ อย่าสั่นนะยัยนิกิม ลูกเรา! จำไว้ ลูกเรา! เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว เริ่มร้องเพลงกล่อมซะที เดี๋ยวลูกมันก็แกล้งอีกหรอก =_=lll
“อะแฮ่มๆ โอ~ ละเห่....”
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่ชอบเพลงนี้ น่ากลัว” ยิ่งพี่เขาส่ายหน้าไปมาฉันก็ยิ่งสยิว TwT บรื้อ! แล้วจะเอาเพลงอะไรล่ะไอ้ลูกบ้า!?
“ก็นี่มันเพลงกล่อม รึจะเอาเพลงบางระจัน หะ?” ฉันเริ่มขึ้น พี่บริงค์หัวเราะหึๆ
“ยังไม่ถึงคราวเผด็จศึกซะหน่อย เก็บเพลงนี้ไว้ร้องเมื่อถึงเวลาดีกว่าครับแม่”
อึ๊ย~ O///o
ไอ้...ไอ้บ้า! ฉันทำปากขมุบขมิบด่าเขาแบบไร้เสียง
“แล้วจะให้ร้องเพลงอะไร”
“อะไรก็ได้ยกเว้นปอบกับกระสือ”
“งั้น หนู~ อยากกลับบ้าน หนูอยากกลับบ้าน ช่วยหนูด้วย ช่ว...”
“ถ้าร้องอีก ขอแช่งให้คืนนี้มันมาหานิกิมจริงๆ”
หุบปากทันที ฉับ! -x- ฉันหลุบตามองนายเรื่องมากคนนี้อย่างหมั่นไส้ -*- ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เอาเพลงปอบกับกระสืออ่ะ ที่ร้องไปเมื่อกี้มันคือเพลงตุ๊กตาผี! ไม่มีในรายการที่คุณบอกนะเว้ยเฮ้ย เรื่องมาก! >P
“ไม่เป็นไร พี่ว่าเงียบๆ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“อะไรนะ - -^” หมายความว่าไงเนี่ยพี่บริงค์ นี่ว่าฉันน่ารำคาญเหรอ?!
“คร่อกกก ZzZ”
“ไม่ต้องมาเนียนเลยพี่บริงค์ =^=” ฉันดันหัวเขาเบาๆ
“คร่อกกก ZzZ”
“หึ ทำกรนๆ ร้อยวันพันปีไม่เห็นกรนเลยนะพี่บริงค์” ฉันรู้ทัน แต่เขาก็ยังเนียนหลับต่อไปอย่างนั้น
กวนประสาททท~ - -^ ฮึ่ม!
ฉันยกมือขึ้นทำท่าจะเบิ๊ดกะโหลกเขาให้สักที แต่เขาก็ครางออกมาแล้วเอาเหม่งคิๆๆ คิหาอะไรเนี่ย จั๊กจี๋โว้ยยยย >O<
“อือ~ ลูบหัวที จะหลับแล้ว” ฉันค้างมือไว้ท่านั้น ก่อนจะยอมลดต่ำลงมาแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู ฮึ่ม! เอ็นดู...เอ็นดูคนอย่างเขาเนี่ยนะ?
เฮ้อ ฉันลอบถอนใจเบาๆ กับวิญญาณเด็กผีที่วันนี้คงเข้าสิงพี่บริงค์ เลยทำให้เขาออดอ้อนได้น่าตบขนาดนี้ ถ้าผีออกเมื่อไหร่แม่จะยันให้กระเด็นเลยพี่บริงค์ = =*
“...”
พอลูบผมนิ่มๆ ไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มนิ่งและเงียบ ฉันลองเงี่ยหูฟังเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ ก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “หลับจริงๆ แล้วสินะ...ลูกแม่” แล้วฉันก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ที่ป่านนี้ยังไม่เลิกเล่นอีก
...หึหึ รู้สึกเอ็นดูจริงๆ แล้วสิเรา คนอะไรกันนะ...บ้าที่สุดเลย
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 11]
“อะไร?”
“นอนกันดีกว่า ^^//”
ตุ้บ!
พี่บริงค์รีบล้มตัวนอนอย่างรวดเร็ว แถมยังหันหลังให้อีกแน่ะ ฉันขมวดคิ้วมุ่น ยื่นหน้าเข้าไปดูว่าเขาเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย - -* พอเห็นพี่แกหลับตาไม่รู้ว่าหลับจริงรึแกล้งฉันก็เลยเลิกสนใจ ดึงตัวกลับมานอนบ้างโดยหันหลังให้เหมือนกัน! ต่างคนต่างเงียบไปนาน สงสัยคราวนี้คงจะหลับจริงไปแล้วแหละ...แต่ก็ไม่แน่หรอก ;P ฉันค่อยๆ พลิกตัวให้นอนหันหน้าไปหาเขาอย่างเงียบเชียบ ต้องค่อยๆ นะ เพราะเดี๋ยวเขารู้ตัว >_<
ฉันมองผมยุ่งๆ ของพี่บริงค์จากด้านหลังแล้วอยากหวีให้จังเลยง่ะ อืม...เห็นยุ่งๆ อย่างนี้ ถ้าจับ...จะนุ่มมั้ยนะ? เพราะเวลาต่อหน้าสาธารณชน ฉันว่าผมเขาดูแข็งๆ ตั้งๆ ไม่น่าจับเลยสักนิด ผิดกับตอนนี้...
ฉันค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปใกล้ศีรษะพี่บริงค์ อยากจะลองจับ ลองเล่นผมของเขาดูบ้างจัง
ดวงตาฉันเหม่อมองผมสีดำสนิทนั่น เห็นมือตัวเองที่ยื่นออกไปใกล้ผมของเขามากขึ้นทุกที
และเมื่อได้แตะต้องเส้นผมอ่อนสีดำสนิท มันก็ทำให้ฉันคลายความสงสัย
หมับ!
“O_O!” ฉันเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆ พี่บริงค์ก็จับมือฉันหมับก่อนจะค่อยๆ หันมา...หันมาสบตากัน ฉันมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ ส่วนพี่บริงค์ก็มองฉันแปลกๆ =_=;;
เตียงไม้ลั่นเบาๆ เมื่อพี่บริงค์ขยับตัวหมุนมาทางนี้ ฉันเหลือบมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้ยังไม่ปล่อยแล้วเงยหน้าขึ้นอย่างเดิม ลมหายใจอุ่นๆ ของเราสองคนเป่ารดกันและกันจนฉันขนลุกเกรียว
“อยากจับผมพี่เหรอ?” เสียงทุ้มถามเบาๆ อย่างอ่อนโยน ฉันเบิกตากว้างอีกเป็นครั้งที่ล้านในชีวิต คือฉันไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม? แต่ก็พยักหน้าตอบออกไปตามความจริง
“งั้นจับสิ”
“หา -O-?” มือของฉันที่เขากุมไว้เมื่อกี้ ถูกจับให้ไปวางไว้บนศีรษะของเขาก่อนจะปล่อยมือของฉันให้เป็นอิสระ ฉันเม้มปาก ไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจคิด ศีรษะเลยนะ...แล้วเขาไม่ถือเหรอ?
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ไม่ว่าหรอก” พี่บริงค์กลั้วหัวเราะ แถมยังยิ้มน่ารักให้แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีก ฉันเลยไม่เกรงใจ ลงน้ำหนักมือลูบผมเขาอย่างหลงใหล
“นุ่มจัง” ฉันจับผมเล่นได้ตามสบาย พี่บริงค์ก็ไม่ว่าอย่างที่พูดไว้จริงๆ ฉันเล่นผมเขาอย่างกับบนหัวตัวเองไม่มีอย่างนั้นอ่ะ แต่ผมเขานุ่มมากเลยนะ อิอิ ฉันชอบจัง ^^
แปร๊ดดด O///O
พะ...พี่บริงค์ทำอะไรน่ะ? ฉันหน้าร้อนวาบ มองพี่บริงค์อย่างตกใจที่เขาถดตัวให้นอนต่ำกว่าฉันแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเพื่อเอาหน้าซุกๆ หาไออุ่นจาก...
“พี่บริงค์? O///o” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเครือ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ให้ตายสิ! จะขยับตัวหนีเหรอ? ก็ไม่ได้ เพราะเขาเล่นโอบฉันแน่นซะขนาดนี้ จะขยับหนีไปไหนได้ล่ะ ฉันรู้สึกอึดอัด เขินจนอยากจะสลบเหมือดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย T^T
“ลูบหัวพี่ที นิกิม” พี่บริงค์พูดเสียงอู้อี้อยู่แถวๆ เอ่อ...หน้าอกฉัน -_-
เหอะๆ ช่างมัน ช่างมัน! >_< คิดซะว่าพี่บริงค์คือลูกชายของเธอละกัน...นิกิม ^^lll เอาล่ะ! ในเมื่อลูกชายอ้อนมาซะขนาดนี้ แม่อย่างฉันหรือจะไม่ทำให้
“หลับซะนะลูกแม่ ^_^” ฉันลูบหัวเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู แกล้งพูดแบบแม่กับลูกประชดเล่นๆ พี่บริงค์หัวเราะหึๆ
“ร้องเพลงกล่อมด้วยสิครับแม่ อยากฟังแม่ร้องเพลงจัง” พี่บริงค์รับมุก แล้วกระชับกอดให้แน่นขึ้น รู้สึก...จั๊กจี๋หน้าอกยังไงไม่รู้แฮะ =///=
“อ่า ลูกเอ๋ย...แม่จั๊กจี๋ว่ะ -o-”
“ฮ่าๆๆ” พี่บริงค์หลุดขำ แต่เขาก็ไม่คลายอ้อมแขนนะ อ้าว ไอ้พี่บ้า! ผมพี่มันคลอเคลียจนฉันขนลุกซู่แล้วนะ!
“อือ~” เสียงครางงัวเงียพร้อมเอาหน้าซุกยิ่งกว่าเดิมทำให้ฉันต้องหลับตาสูดหายใจลึกๆ ฮึ่ม~ ทนไว้ๆ อย่าสั่นนะยัยนิกิม ลูกเรา! จำไว้ ลูกเรา! เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว เริ่มร้องเพลงกล่อมซะที เดี๋ยวลูกมันก็แกล้งอีกหรอก =_=lll
“อะแฮ่มๆ โอ~ ละเห่....”
“ไม่เอา ไม่เอา ไม่ชอบเพลงนี้ น่ากลัว” ยิ่งพี่เขาส่ายหน้าไปมาฉันก็ยิ่งสยิว TwT บรื้อ! แล้วจะเอาเพลงอะไรล่ะไอ้ลูกบ้า!?
“ก็นี่มันเพลงกล่อม รึจะเอาเพลงบางระจัน หะ?” ฉันเริ่มขึ้น พี่บริงค์หัวเราะหึๆ
“ยังไม่ถึงคราวเผด็จศึกซะหน่อย เก็บเพลงนี้ไว้ร้องเมื่อถึงเวลาดีกว่าครับแม่”
อึ๊ย~ O///o
ไอ้...ไอ้บ้า! ฉันทำปากขมุบขมิบด่าเขาแบบไร้เสียง
“แล้วจะให้ร้องเพลงอะไร”
“อะไรก็ได้ยกเว้นปอบกับกระสือ”
“งั้น หนู~ อยากกลับบ้าน หนูอยากกลับบ้าน ช่วยหนูด้วย ช่ว...”
“ถ้าร้องอีก ขอแช่งให้คืนนี้มันมาหานิกิมจริงๆ”
หุบปากทันที ฉับ! -x- ฉันหลุบตามองนายเรื่องมากคนนี้อย่างหมั่นไส้ -*- ก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่เอาเพลงปอบกับกระสืออ่ะ ที่ร้องไปเมื่อกี้มันคือเพลงตุ๊กตาผี! ไม่มีในรายการที่คุณบอกนะเว้ยเฮ้ย เรื่องมาก! >P
“ไม่เป็นไร พี่ว่าเงียบๆ อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“อะไรนะ - -^” หมายความว่าไงเนี่ยพี่บริงค์ นี่ว่าฉันน่ารำคาญเหรอ?!
“คร่อกกก ZzZ”
“ไม่ต้องมาเนียนเลยพี่บริงค์ =^=” ฉันดันหัวเขาเบาๆ
“คร่อกกก ZzZ”
“หึ ทำกรนๆ ร้อยวันพันปีไม่เห็นกรนเลยนะพี่บริงค์” ฉันรู้ทัน แต่เขาก็ยังเนียนหลับต่อไปอย่างนั้น
กวนประสาททท~ - -^ ฮึ่ม!
ฉันยกมือขึ้นทำท่าจะเบิ๊ดกะโหลกเขาให้สักที แต่เขาก็ครางออกมาแล้วเอาเหม่งคิๆๆ คิหาอะไรเนี่ย จั๊กจี๋โว้ยยยย >O<
“อือ~ ลูบหัวที จะหลับแล้ว” ฉันค้างมือไว้ท่านั้น ก่อนจะยอมลดต่ำลงมาแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู ฮึ่ม! เอ็นดู...เอ็นดูคนอย่างเขาเนี่ยนะ?
เฮ้อ ฉันลอบถอนใจเบาๆ กับวิญญาณเด็กผีที่วันนี้คงเข้าสิงพี่บริงค์ เลยทำให้เขาออดอ้อนได้น่าตบขนาดนี้ ถ้าผีออกเมื่อไหร่แม่จะยันให้กระเด็นเลยพี่บริงค์ = =*
“...”
พอลูบผมนิ่มๆ ไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มนิ่งและเงียบ ฉันลองเงี่ยหูฟังเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ ก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “หลับจริงๆ แล้วสินะ...ลูกแม่” แล้วฉันก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ที่ป่านนี้ยังไม่เลิกเล่นอีก
...หึหึ รู้สึกเอ็นดูจริงๆ แล้วสิเรา คนอะไรกันนะ...บ้าที่สุดเลย