สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าประสบการณ์ของเราเองเพราะมีรุ่นน้องคนนึงมาร้องไห้เสียอกเสียใจที่พ่อแม่ไม่ยอมปล่อยให้ไปกับเพื่อนเลย ไม่ให้เที่ยว ต้องไปตามโปรแกรมต่างๆที่แม่กำหนด ซึ่งมันก้ดีกับตัวน้องเค้าเองนะคะ เช่น เรียนพิเศษ ว่ายน้ำ แล้วก้วิ่งค่ะ ส่วนเสาร์อาทิตย์น้องเค้าก้ต้องไปฝึกเตรียมทหารค่ะ รุ่นน้องคนนี้เป็นผู้ชาย เป็นลูกคนเดียว แม่หวงมากค่ะ น้องเค้าชอบมาขอคำปรึกษาเราอยู่เรื่อยค่ะ ส่วนเรา แม่เราเย็บผ้าค่ะ เย็บมาตั้งแต่เราเกิด ส่วนพ่อเราทิ้งไปตอนเราเกิดเดือนแรก แม่ก้ทำงานหนัก เย็บผ้าเดือนๆนึงก้ไม่เท่าไหร่ เราเลยต้องช่วยแม่ส่งผ้า เก็บตัง แล้วก้ทำงานแต่เด็กค่ะ จนมีคุณลุงใจดีคนนึงเป็นเพื่อนกับตามาชวนแม่ไปทำงานค่ะ แม่ก้เป็น single mom ที่ขยันมากค่ะ แม่ขายของเก่งมาก แม่เราไปเป้นตัวแทนจำหน่ายขายของทั่วประเทศเลยค่ะ จากได้เงินเดือนไม่กี่บาทต่อเดือน ตอนนี้มีบ้านของตัวเอง เงินเดือนหลักแสน แม่เราจบ ม.4 เองค่ะ แต่เมื่อรวยมันก้ต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างใช่ไหมคะ คือลูกๆ หรือเราเนี่ยต้องอยู่กันเอง แม่ก้จะส่งเงินมาให้ทุกเดือน ต้องไปโรงเรียนเอง กลับบ้านเอง ตั้งแต่ ป.4 ค่ะ แล้วแม่เราคือต้องการฝึกให้เราอยู่คนเดียวให้ได้ค่ะ เวลาเราโทรไปร้องไห้แม่ก้ตัดสายเราทิ้ง แล้วบอกว่าแม่เข้มแข็งถ้าลูกแม่อ่อนแอเราก้ไม่ใช่แม่ลูกกัน เราเลยต้องเข้มแข็งแล้วอยู่คนเดียวมาตลอด ตอนเด็กเราก้ไม่เข้าใจทำไมแม่ต้องทิ้งให้เราอยู่บ้าน เราโคตรเหงา โคตรเสียใจเลยค่ะ แต่ตอนนี้เราอยู่ ม.3 แล้วค่ะ ชินกับการอยู่คนเดียวมาก ความคิดก้รู้สึกว่าเหมือนผู้ใหญ่เพราะส่วนใหญ่เราต้องคิดเองทำเองค่ะ เรียกง่ายก้กลายเป็นไม่รู้จักความเหงา 5555 ความคิดของเรา เราว่าคนที่พ่อแม่มีเวลาเอาใจใส่อบรมเลี้ยงดูมันเป็นอะไรที่วิเศษณ์มากเลยนะคะ ใครกำลังน้อยใจพ่อแม่ที่วุ่นวายกับชีวิตตัวเองลองคิดใหม่กันดูนะคะ มีพ่อแม่อยู่ข้างกายดีเสมอค่ะ