ความเป็นมาคือ ทางบ้านชอบชมพี่สาว (ลูกพี่ลูกน้องกัน) ว่าเก่ง เรียนได้เกียรตินิยม ของคณะเทคนิคการแพทย์ (ทั้งคณะมีประมาณ 60 คน) ส่วนเราก้องั้นๆ คณะวิศวะ เรียนได้เกรดปานกลาง (ทั้งคณะ 600 กว่าคน) ภาษาอังกฤษเราก้อด้อยกว่าพี่ ไม่เคยมีใครชมเราเลย มีแต่ว่าเรียนยังไงเกรดน้อยกว่าตอนมัธยม มัวแต่เที่ยวอะดิ คือ จริงๆ แล้วเราก้อตั้งใจเรียนน่ะ เท่วบ้างแต่คือน้อยมาก จะเท่วแค่หลังสอบเสด ก้อขยันน่ะ แต่เกรดก้อออกมาไม่ดีเท่าไหร่
พอจบมา เราก้อทำงานเก็บเงินกะจะเก็บไว้ใช้จ่ายตอนเรียนโท ช่วยทางบ้านสักนิดก้อยังดี 7 เดือน เก็บได้เกือบ 70000 พอเข้ามาเรียนโท (คณะเดิม) ที่กทม เราก้ออยุหอคนเดียวไม่ได้อยุกะเพื่อน เพราะไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันมาต่อด้วย ใช้ชีวิตคนเดียวแบบคนกรุง ต้องคอยระวัง ดูแลตัวเองตลอดเวลาเพราะเปนผญ ผ่านไปปีนึงพี่สาวก้อขึ้นมาต่อ ป.เอกที่มหาลัยเดียวกัน เลยทำให้รู้สึกว่ามีข้อเปรียบเทียบอีกแล้วว เราขอเปนคนเก่งที่มาเรียนที่นี่คนเดียวบ้างไม่ได้หรอ ทำไมต้องมาทำให้เรามีข้อเปรียบเทียบอีก พอพี่มาอยู่ที่นี่ ทางบ้านเป็นห่วงกันมาก " พี่สาวมากทม น่ะ รู้ยัง เจอกันยัง ให้มาพักที่หอวันที่พี่ขึ้นมาสอบ" อยากให้อยุหอเดียวกัน คือ ตอนเรามา เราลำบากกว่านี้อีก มาหาหอ กว่าจะหาหอได้ เข้ากทม มา ไม่เคยมีคัยคอยพาไปไหนมาไหน หาทางไปเอง ไม่เคยกลัวการเดินทาง หลงก้อได้รู้
เราพยายามไม่คิดอิจฉาพี่น่ะ พยายามคิดว่าตัวเองก้อเก่ง ทำงานเก็บเงินได้ ดูแลตัวเองได้ แม้เราจะไม่ได้เรียนคณะแพทย์ก้อตาม ไม่ได้เกียรตินิยมก้อตาม ขนาดพี่น้องท้องเดียวกันยังน้อยใจที่พ่อแม่รักไม่เท่ากัน เราคนละพ่อคนล่ะแม่ยังน้อยใจเลยที่แม่ตัวเองไปชมพี่สาวว่าเก่ง ไม่เคยชมเราบ้างเลย ทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบลูกหลานที่เรียนคณะแพทย์ มันทำให้เราอดคิดไม่ได้น่ะว่า แพทย์ กับวิศวะ ใครเก่งกว่ากัน แพทย์เรียนเจอะลึกแค่สิ่งมีชีวิต จำเยอะ และวิเคราะห์เก่ง แต่วิศวะคือเรียน
ทุกอย่างรอบตัว เนื้อหาเยอะกว่ามาก ทำงานก้อหนักกว่า แต่ความเครียดในการทำงานก้อคงพอๆกัน ถ้าเราไม่ขยะแขยงพวกเลือด ของเสีย น้ำเหลืองคนอื่น ผ่าตัดเนื้อคนได้ เราก้อคงเรียน แต่เราใจอ่อนเกินไป ขี้สงสาร ประกอบกับชอบคำนวณมากกว่าเลยเรียนวิศวะแทน
อยากถามว่าจะคิดบวกยังไงดี อยากเปิดใจ อยากเป็นคนไม่คิดมาก ต้องทำยังไงดีคะ (ขออนุญาตไม่ว่ากล่าวผู้ใหญ่น่ะคะ ขอแค่คำปรึกษาในการคิด) เราก้อเคยปรึกษาแฟนน่ะ เค้าบอกว่าเราก้อเก่ง จะไปคิดมากทำไม เกรดไม่ได้วัดความสำเร็จในชีวิต และการงาน แต่มันก้ออดน้อยใจไม่ได้นิเนอะ >< พยายามแล้วก้อทำไม่ได้นิ
อยากคิดบวก ต้องทำยังไง
พอจบมา เราก้อทำงานเก็บเงินกะจะเก็บไว้ใช้จ่ายตอนเรียนโท ช่วยทางบ้านสักนิดก้อยังดี 7 เดือน เก็บได้เกือบ 70000 พอเข้ามาเรียนโท (คณะเดิม) ที่กทม เราก้ออยุหอคนเดียวไม่ได้อยุกะเพื่อน เพราะไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกันมาต่อด้วย ใช้ชีวิตคนเดียวแบบคนกรุง ต้องคอยระวัง ดูแลตัวเองตลอดเวลาเพราะเปนผญ ผ่านไปปีนึงพี่สาวก้อขึ้นมาต่อ ป.เอกที่มหาลัยเดียวกัน เลยทำให้รู้สึกว่ามีข้อเปรียบเทียบอีกแล้วว เราขอเปนคนเก่งที่มาเรียนที่นี่คนเดียวบ้างไม่ได้หรอ ทำไมต้องมาทำให้เรามีข้อเปรียบเทียบอีก พอพี่มาอยู่ที่นี่ ทางบ้านเป็นห่วงกันมาก " พี่สาวมากทม น่ะ รู้ยัง เจอกันยัง ให้มาพักที่หอวันที่พี่ขึ้นมาสอบ" อยากให้อยุหอเดียวกัน คือ ตอนเรามา เราลำบากกว่านี้อีก มาหาหอ กว่าจะหาหอได้ เข้ากทม มา ไม่เคยมีคัยคอยพาไปไหนมาไหน หาทางไปเอง ไม่เคยกลัวการเดินทาง หลงก้อได้รู้
เราพยายามไม่คิดอิจฉาพี่น่ะ พยายามคิดว่าตัวเองก้อเก่ง ทำงานเก็บเงินได้ ดูแลตัวเองได้ แม้เราจะไม่ได้เรียนคณะแพทย์ก้อตาม ไม่ได้เกียรตินิยมก้อตาม ขนาดพี่น้องท้องเดียวกันยังน้อยใจที่พ่อแม่รักไม่เท่ากัน เราคนละพ่อคนล่ะแม่ยังน้อยใจเลยที่แม่ตัวเองไปชมพี่สาวว่าเก่ง ไม่เคยชมเราบ้างเลย ทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบลูกหลานที่เรียนคณะแพทย์ มันทำให้เราอดคิดไม่ได้น่ะว่า แพทย์ กับวิศวะ ใครเก่งกว่ากัน แพทย์เรียนเจอะลึกแค่สิ่งมีชีวิต จำเยอะ และวิเคราะห์เก่ง แต่วิศวะคือเรียน
อยากถามว่าจะคิดบวกยังไงดี อยากเปิดใจ อยากเป็นคนไม่คิดมาก ต้องทำยังไงดีคะ (ขออนุญาตไม่ว่ากล่าวผู้ใหญ่น่ะคะ ขอแค่คำปรึกษาในการคิด) เราก้อเคยปรึกษาแฟนน่ะ เค้าบอกว่าเราก้อเก่ง จะไปคิดมากทำไม เกรดไม่ได้วัดความสำเร็จในชีวิต และการงาน แต่มันก้ออดน้อยใจไม่ได้นิเนอะ >< พยายามแล้วก้อทำไม่ได้นิ