ออกจากคอนโดไปตอนเก้าโมงเช้า แพลนที่วางไว้ กะว่าจะไปสวนละไม เห็น feedback ค่อนข้างดี แล้วก็จะไปพักแถวแหลมแม่พิมพ์ พร้อมหาซื้อผลไม้ติดไม้ติดมือกลับมา แต่สิ่งที่เจอมาวันนี้
-รถติดตั้งแต่มอเตอร์เวย์ โดยเฉพาะตรงหน้าด่านพานทอง ติดยาวเป็นกิโล พอออกตรงทางออกบ้านบึงได้ไม่ถึงห้ากิโล ติดอีกครั้งยาวไปจนถึงทางยกระดับข้ามถนนอะไรสักอย่าง ผมจำชื่อไม่ได้ละ เลยตัวบ้านบึงไปค่อนข้างไกล ถึงจะพอเหยียบได้ 90-100 แต่ถนนนี่ ไม่ต้องพูดถึงครับ แย่มากๆ รถเก๋งนี่สงสารช่วงล่างเลย
-หาทางเลี้ยวจากถนนใหญ่ เพื่อจะไปสวนละไม พอเลี้ยวเข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ เจอขบวนรถติดแบบยาวมากๆ ได้ยินคันข้างหน้า เปิดกระจกคุยกับแม่ค้าข้างทางว่าติดอะไรประมาณนั้น แม่ค้าบอก ติดมาตั้งแต่เช้าแล้ว เข้าสวนกันไม่ได้ จริงๆผมเองก็ยังไม่เชื่อซะทีเดียว เพราะเห็นว่าป้าเป็นแม่ค้าขายทุเรียน อาจจะสกัดดาวรุ่งให้ซื้อที่ป้าแกมากกว่า ไม่อยากให้ไปที่สวนอะไรทำนองนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมเลี้ยวรถกลับทันทีเลยคือ ตอนที่คันข้างหน้าคุยกับแม่ค้าอยู่นั้น มีป้าสองสามคนเดินสวนทางออกมา แล้วบอกว่าในสวนไม่มีอะไรให้กินเลย ของที่ให้กินก็ไม่สดเลย ไปซื้อมากองๆไว้ให้กินแค่นั้น ป้าแกบอก ของป้าเนี่ย มากันห้าคนคน ค่าเข้าคนละ 300 รวมกัน 1500 บาท กินกันได้ไม่ถึงโลเลย แถมบรรยากาศในสวนยังร้อนมากด้วย ได้ยินดังนั้นปุ๊บ ผมนี่กลับรถเลย ตอนกลับรถสวนทางออกมานั้น เห็นรถติดยาวกว่าเดิมอีก และรถบางคันพอเห็นผมกลับรถออกมา ก็เลี้ยวออกมาตามๆกัน จนออกมาถนนใหญ่ ข้าวก็หิว จนต้องมาแวะร้านข้างท้างแบบ กินกันตาย แค่นั้น
-จากนั้นผมวิ่งมุ่งหน้าต่อไปยังแกลง เพื่อจะไปแหลมแม่พิมพ์ ระหว่างทางแวะร้านทุเรียนเกือบทุกร้าน ไม่มีร้านไหนมีทุเรียนสุกเลย บอกอย่างน้อยรอสองวัน ถึงจะกินได้ แถมราคาโลละ 90-100 ซึ่งเท่าที่ผมเจอใน กทม โลละ 80บาทเอง ก็แปลกดี ไปถึงสวน แต่ราคาแพงกว่า จนสุดท้ายแวะตลาดตรงเลยอำเภอแกลง เพื่อจะดูทุเรียนอีก แบบยังไงต้องกินให้ได้ อยากมาก อารมณ์ตอนนั้น แต่ก็ได้คำตอบเดียวกันว่า ไม่มีสุก ต้องรอ สอง สามวัน ถ้าซื้อไป
-พอพลาดจากทุเรียน ก็คุยกับแฟนว่า เดี๋ยวไปนั่งชิวๆริมหาดแม่พิมพ์กัน พอไปถึง โอ้วพระเจ้า นี่มัน บางแสน2ชัดๆ ชายหาดเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย รถไม่มีที่จอด ขับเลาะหาดต่อไปเรื่อย หาดสวนสน ยิ่งหนักเลย คนเพียบ แถมมีแต่ปิ๊คอัพจอดเปิดเครื่องเสียงโชว์กันไปมา เกือบทั้งหาดเลย
-ผิดหวังจากหาดอีกคราวนี้เลยไปแวะซื้อของที่บ้านเพ เลยปรึกษากับแฟนว่าข้ามไปเสม็ดมั้ย แต่แฟนก็บอกไม่ไหวละ หมดสนุกแล้ว เลยตัดสินใจกลับ กทม ดีกว่า
-พออกจากบ้านเพ เข้าเส้นสุขุมวิท เลยร้านตำนานอาหารป่าไม่ถึงกิโล รถหยุดนิ่งสนิทครับ อารมณ์เหมือนกับอยู่บนเส้นมิตรภาพเวลากลับบ้านตอนเทศกาลเลยครับ เส้นนี้ผมใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงจนกว่าจะผ่านเซนทรัลระยอง ระหว่างทางเจอร้านทุเรียน แวะถามตลอด และได้คำตอบเดิม คือไม่มีสุกเลย ราคาโลละ 100 เหอๆ
-พอเลยระยองมา ก็ไม่พ้นครับ ติดอีก ใช่เวลาบนเส้นนี้ไปร่วมชั่วโมงครึ่ง (ติดตรงทางเบี่ยงที่ทำสะพานในมอเตอร์เวย์) จนกว่าจะเข้าเส้นมาหาดบางแสน (ตัดสินใจแวะกินอาหารทะเลที่นี่แล้วกัน)
-มาถึงหาดบางแสนสองทุ่มเกือบสามทุ่ม กะว่ารถคงไม่ติด คนมาเที่ยวคงกลับหมดแล้ว ที่ไหนได้ มาติดตรงวงเวียนปลาโลมาเกือบครึ่ง ชม เนื่องจากรถทั้งขาเข้าและขาออกแย่งกัน ไม่ขับวนตามวงเวียน เลยทำให้เป็นงูกินหาง ไปกันไม่ได้สักทาง
-สุดท้ายหาที่จอดอยู่เกือบสิบนาที เนื่องจากคนที่ชายหาดยังเยอะมากๆ จนได้มาสั่งอาหารกินแถวๆหาด พอเห็นกับข้าว อาหารทะเลมาเสริฟ น้ำตาจะไหลครับ ไปซะไกล กลับต้องมานั่งกินบางแสนเนี่ยย T-T
สรุป สิ่งที่เจอวันนี้ครับ
1.ไปถึงแหล่งทุเรียน เงาะ มังคุด แต่กลับไม่มีของให้ซื้อ แถมราคาแพงกว่าที่ กทม อีก ไอ้เราก็วาดฝันไว้ซะเยอะ ว่าราคาหน้าสวนคงถูกกว่าที่ กทม
2. รถติดหนักมากกกกกกกก. ทุกที่เต็มไปด้วยผุ้คน
#เที่ยวเมืองไทยไม่ไปก็นอนอยู่ห้องสบาย. 555
ขอบคุณที่อ่านครับ สวัสดี
วันนี้ไปเที่ยวระยองมา วาดฝันเรื่องผลไม้ เงาะ ทุเรียน ไว้ซะเยอะ แต่ปรากฏว่า..
-รถติดตั้งแต่มอเตอร์เวย์ โดยเฉพาะตรงหน้าด่านพานทอง ติดยาวเป็นกิโล พอออกตรงทางออกบ้านบึงได้ไม่ถึงห้ากิโล ติดอีกครั้งยาวไปจนถึงทางยกระดับข้ามถนนอะไรสักอย่าง ผมจำชื่อไม่ได้ละ เลยตัวบ้านบึงไปค่อนข้างไกล ถึงจะพอเหยียบได้ 90-100 แต่ถนนนี่ ไม่ต้องพูดถึงครับ แย่มากๆ รถเก๋งนี่สงสารช่วงล่างเลย
-หาทางเลี้ยวจากถนนใหญ่ เพื่อจะไปสวนละไม พอเลี้ยวเข้าไปได้ไม่เท่าไหร่ เจอขบวนรถติดแบบยาวมากๆ ได้ยินคันข้างหน้า เปิดกระจกคุยกับแม่ค้าข้างทางว่าติดอะไรประมาณนั้น แม่ค้าบอก ติดมาตั้งแต่เช้าแล้ว เข้าสวนกันไม่ได้ จริงๆผมเองก็ยังไม่เชื่อซะทีเดียว เพราะเห็นว่าป้าเป็นแม่ค้าขายทุเรียน อาจจะสกัดดาวรุ่งให้ซื้อที่ป้าแกมากกว่า ไม่อยากให้ไปที่สวนอะไรทำนองนั้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมเลี้ยวรถกลับทันทีเลยคือ ตอนที่คันข้างหน้าคุยกับแม่ค้าอยู่นั้น มีป้าสองสามคนเดินสวนทางออกมา แล้วบอกว่าในสวนไม่มีอะไรให้กินเลย ของที่ให้กินก็ไม่สดเลย ไปซื้อมากองๆไว้ให้กินแค่นั้น ป้าแกบอก ของป้าเนี่ย มากันห้าคนคน ค่าเข้าคนละ 300 รวมกัน 1500 บาท กินกันได้ไม่ถึงโลเลย แถมบรรยากาศในสวนยังร้อนมากด้วย ได้ยินดังนั้นปุ๊บ ผมนี่กลับรถเลย ตอนกลับรถสวนทางออกมานั้น เห็นรถติดยาวกว่าเดิมอีก และรถบางคันพอเห็นผมกลับรถออกมา ก็เลี้ยวออกมาตามๆกัน จนออกมาถนนใหญ่ ข้าวก็หิว จนต้องมาแวะร้านข้างท้างแบบ กินกันตาย แค่นั้น
-จากนั้นผมวิ่งมุ่งหน้าต่อไปยังแกลง เพื่อจะไปแหลมแม่พิมพ์ ระหว่างทางแวะร้านทุเรียนเกือบทุกร้าน ไม่มีร้านไหนมีทุเรียนสุกเลย บอกอย่างน้อยรอสองวัน ถึงจะกินได้ แถมราคาโลละ 90-100 ซึ่งเท่าที่ผมเจอใน กทม โลละ 80บาทเอง ก็แปลกดี ไปถึงสวน แต่ราคาแพงกว่า จนสุดท้ายแวะตลาดตรงเลยอำเภอแกลง เพื่อจะดูทุเรียนอีก แบบยังไงต้องกินให้ได้ อยากมาก อารมณ์ตอนนั้น แต่ก็ได้คำตอบเดียวกันว่า ไม่มีสุก ต้องรอ สอง สามวัน ถ้าซื้อไป
-พอพลาดจากทุเรียน ก็คุยกับแฟนว่า เดี๋ยวไปนั่งชิวๆริมหาดแม่พิมพ์กัน พอไปถึง โอ้วพระเจ้า นี่มัน บางแสน2ชัดๆ ชายหาดเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย รถไม่มีที่จอด ขับเลาะหาดต่อไปเรื่อย หาดสวนสน ยิ่งหนักเลย คนเพียบ แถมมีแต่ปิ๊คอัพจอดเปิดเครื่องเสียงโชว์กันไปมา เกือบทั้งหาดเลย
-ผิดหวังจากหาดอีกคราวนี้เลยไปแวะซื้อของที่บ้านเพ เลยปรึกษากับแฟนว่าข้ามไปเสม็ดมั้ย แต่แฟนก็บอกไม่ไหวละ หมดสนุกแล้ว เลยตัดสินใจกลับ กทม ดีกว่า
-พออกจากบ้านเพ เข้าเส้นสุขุมวิท เลยร้านตำนานอาหารป่าไม่ถึงกิโล รถหยุดนิ่งสนิทครับ อารมณ์เหมือนกับอยู่บนเส้นมิตรภาพเวลากลับบ้านตอนเทศกาลเลยครับ เส้นนี้ผมใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงจนกว่าจะผ่านเซนทรัลระยอง ระหว่างทางเจอร้านทุเรียน แวะถามตลอด และได้คำตอบเดิม คือไม่มีสุกเลย ราคาโลละ 100 เหอๆ
-พอเลยระยองมา ก็ไม่พ้นครับ ติดอีก ใช่เวลาบนเส้นนี้ไปร่วมชั่วโมงครึ่ง (ติดตรงทางเบี่ยงที่ทำสะพานในมอเตอร์เวย์) จนกว่าจะเข้าเส้นมาหาดบางแสน (ตัดสินใจแวะกินอาหารทะเลที่นี่แล้วกัน)
-มาถึงหาดบางแสนสองทุ่มเกือบสามทุ่ม กะว่ารถคงไม่ติด คนมาเที่ยวคงกลับหมดแล้ว ที่ไหนได้ มาติดตรงวงเวียนปลาโลมาเกือบครึ่ง ชม เนื่องจากรถทั้งขาเข้าและขาออกแย่งกัน ไม่ขับวนตามวงเวียน เลยทำให้เป็นงูกินหาง ไปกันไม่ได้สักทาง
-สุดท้ายหาที่จอดอยู่เกือบสิบนาที เนื่องจากคนที่ชายหาดยังเยอะมากๆ จนได้มาสั่งอาหารกินแถวๆหาด พอเห็นกับข้าว อาหารทะเลมาเสริฟ น้ำตาจะไหลครับ ไปซะไกล กลับต้องมานั่งกินบางแสนเนี่ยย T-T
สรุป สิ่งที่เจอวันนี้ครับ
1.ไปถึงแหล่งทุเรียน เงาะ มังคุด แต่กลับไม่มีของให้ซื้อ แถมราคาแพงกว่าที่ กทม อีก ไอ้เราก็วาดฝันไว้ซะเยอะ ว่าราคาหน้าสวนคงถูกกว่าที่ กทม
2. รถติดหนักมากกกกกกกก. ทุกที่เต็มไปด้วยผุ้คน
#เที่ยวเมืองไทยไม่ไปก็นอนอยู่ห้องสบาย. 555
ขอบคุณที่อ่านครับ สวัสดี