ดราม่าชีวิตตัวเอง ปิดเทอมเล่ล่อนหางาน ท้อเเท้ ทำไมไม่มีอย่างเขา

อยากให้ทุกคนรู้ไว้ คุณโชคดีเเค่ไหนที่มีงาน สำหรับเราซึ่งเป็นเด็กมหาลัย หางานทำช่วยปิดเทอม ขับรถตากเเดดคนเดียวหางาน ซึ้งเราอยู่จังหวัดบ้านนอก ไม่เจริญเหมือนคนอื่นเขา แอะอะเต็มแล้วๆไม่รับเด็ก เเต่ที่เห็นคือมีเเต่รุ่นเราทั้งนั้น เขาเข้ามาได้เพราะเส้นไง มีคนฝาก เเล้วเราละ ไม่มีไรเลย พ่อกับเเม่เป็นลูกจ้าง งานหนึ่งนี่เด็กเสิร์ฟ​มั่ง เเม่บ้านมั่ง สุดท้ายทำเด็กเสิร์ฟ​ ซึ่งเราเคยทำมาแล้ว เเต่เราไม่ชอบ เพราะเราซุ่มซ่าม เราชอบนั่งหน้าคอม พวกเอกสาร จัดการ เเต่ไม่มีโอกาส ขณะที่คนอื่นเขามีเงินเขาไปตจว.ไปกทม.ได้ ให้คนฝากให้ก็ได้ น่าอิจฉาเหลือเกิน เงินเยอะจัง ดีนะ เเต่เรา เราไม่มีเงิน เราไม่ชอบขอพ่อเเม่ กินข้าว อยุ่มหาลัย เรากิน50-100บาทต่อวัน ขับรถกลับบ้าน ปิดเทอมเลยต้องหางานแล้วเหมือนโชคชะตาเล่ยตลก ขณะที่คนอื่นมีงาน มีเงิน สนุก เที่ยวทะเล ทำงานสบายๆ เเต่ทำไมเราต้องมาเล่ล่อนหางาน อายเเต่ต้องอดทน เพื่อนบอกว่าเหนื่อย เเต่เราต้องทำ คนอื่นเขามีเงิน อยากได้ไรก็ได้ เเต่มาดูตัวเองอยากได้ไรก็เก็บ เราท้อ พอได้งานก็เด็กเสิร์ฟ​ได้วันละ120ทำ12ชม มองดูคนอื่น ชีวิตเขาช่างดีเหลือเกิน งานพ่อเเม่ก็หาดีๆให้ เงินก็ให้ใช้ คุณจงรู้ไว้ เราโคตรอิจฉาเลย!  เวลาเพื่อนพูดแบบว่าจะไปเปลี่ยนสร้อยทอง จำนำ ซื้อไหม่ ทำดั้ง ซื้อโทรศัพท์​ไหม่ เราต้องนั่งเงียบไว้ ดีที่บ้านเราอบอุ่น เเต่ไม่มีไรพิเศษ เเม่ก็บ่นอยากรวย อยากถูกหวย ต่างจังหวัดไม่เคยไปหรอกที่บ้านมีมอไซค์2คัน กินข้าวนอกบ้านได้เฉพาะสิ้นเดือนเพราะตังค์ออก โทรศัพท์​ตั้งเเต่เกิดมาใช้กับเครื่องนี้เป็นเครื่องที่2 เเค่อยากให้รู้ คุณโชคดีที่เกิดมาพ่อกับเเม่มีให้ ใครจะไปรู้ ชีวิตที่เกิดกับครอบครัวกลางๆที่ไม่ได้จน เเต่ทำไมเราถึงรู้สึกจนเเบบนี้ 😢😞