เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องจากประสบการณ์ตรงของเราเองบางครั้งอาจจะเล่าไม่หมดด้วยซ้ำ อาจข้ามไปบ้าง ของเราเฉพาะเหตุการณ์ที่พีคแล้วกันนะคะเพราะตอนที่เราเป็นตอนนั่นแม่เราพาไปหาพวกพระ หรืออาจารย์เยอะมาก เราไม่แน่ใจว่า อายุ 15 นั่นเป็นช่วงวัยเบญจเพสหรือเปล่า เพราะเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในช่วงวัยนั่นพอดี เช้าวันนั่น เราก็นั่งรถตู้ไป ร.ร ตามปกติ อยู่ดีๆเราก็มีอาการร้องไห้ ขาก็เริ่มสั่น สั่นมากขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถลงจากรถตู้ได้เลย ความรู้สึกคือเราไม่สามารถหยุดมันได้มันอยากร้องไห้ตลอดเวลา วันนั่นเป็นวันที่อาจารย์ที่ครอบครัวเราเคารพนับถือ เสียชีวิตพอดี พ่อเราเลยให้เรากลับบ้านเพื่อไปไหว้ศพท่าน แต่เมื่อไปถึงศาลาที่ตั่งศพ อยู่ดีๆเราก็รู้สึกว่าลมพัดเย็นๆแล้วอยู่ดีๆเราก็อยากร้องไห้ เราไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เราร้องไห้ไม่หยุด(เราร้องไห้เหมือนว่าเราเป็นลูกของคนในครอบครัวเขาเลย ทั่งที่จริงเราเองก็ไม่ได้เสียใจอะไรขนาดนั่น) จนคนมองเต็มศาลา พ่อเราก็พาเราออกมาจากงาน เราก็นึกว่าเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะจบไป เช้าวันรุ้งขึ้นเราก็นั่งรถตู้ไป ร.ร ตามปกติ แต่อาการเดิมก็เกิดขึ้นคะ เมื่อใกล้ถึง รร. เราก็ขาสั่นเริ่มร้องไห้ ขาเราสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ สั่นแบบเท้าเรากระทบกับพื้นรถตู้ดังพึบๆ แล้วถึ่มากๆ เวลาเราร้องไห้ ที่มือของเราก็จะมีเศษผงคล้ายๆเป็นกากเพชรบ้างและก็มีพวกเศษสีดำๆ ให้ลองนึกถึงหนวดผู้ชายที่มันขึ้นเป็นตอๆ ที่แรกเราก็ไม่แน่ใจเราก็เอากระดาษทิชชู่เช็ดออก แต่มันก็ผุดขึ้นมาอีก เราตกใจมาก คราวนี่เราร้องไห้เองคะเราตกใจมาก มันเหมือนในหนังที่เราหงายมือเราขึ้นมาแล้วเจอเศษผงต่างๆอยู่ดีๆ ก็มาผุดที่มือเราเต็มไปหมด เราไม่สามารถหยุดหรือควบคุมมันได้เลย รถตู้จึงพาเรามาที่วัดแห่งหนึ่งเพื่อรอพ่อเรามารับ พ่อเราก็พาใครก็ไม่รู้มาด้วยคนนึงนั่งมาในรถ แล้วก็พาเราไปวัดใหญ่ พอไปถึงในบริเวณวัด เราก็ยังไม่มีอาการอะไรเกิดขึ้น แต่พอเข้าไปถึงวิหารหลวงพ่อ เพื่อจะไปกราบพระพุทธชินราชเราบอกกับพ่อตลอดว่าหนูไม่อยากเข้าแล้วก็ร้องไห้ พ่อเราบอกให้ฝืนเข้าไป เราไม่กล้าสบตาพระพุทธชินราชเลย เรามองพื้นต่ำตลอด เราพยามฝืนตัวเองแล้วพนมมือไหว้พระ เรามีอาการเริ่มสั่นมือเราที่พนมอยู่สั่นมากขึ้นเรายังรู้สึกตัวหมดทุกอย่างแต่เราควบคุมไม่ได้ แล้วเราก็กรีดลั่นวิหารแล้วก็พูดว่าเอากูออกไป คนที่มากับพ่อก็พยามเอาสร้อยปะคำมาคล้องคอให้ เราก็สะบัดออก เราก็ดิ้นไปด้วยรเองไห้ไปด้วยพูดตลอดเวลาว่าเอาหนูมาทำไม หนูไม่อยากมา เอาหนูมาทำไม เรายังมีสติอยู๋ตลอดเวลานะคะ แต่ในตอนนั่นเราไม่สามารถควบคุมอะไรได้ คำพูดที่พูดออกไปในตอนนั่น อยู่ดีๆมันก็อยากพูดขึ้นมาเอง
ประสบการณ์จริงตอน ม 4 ซึ่งตอนนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้!!