Horror Story Thailand : อย่าเล่า 1.6
"เห้ย!?!!" พลั่กกก!!
~ตึง!!!!!
จู่ๆประตูก็เปิดออกมาอย่างเเรงเหมือนมีคนพลักออกมาอย่างเเรง กระเเทกเข้ากับร่างของเเพทก่อนที่จะกระเด็นล้มเซไปข้างหลังอย่างเเรง
"เเพท กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!! "
สีเทียนกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างมากที่จู่ๆเหตุการณ์ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างของเเพทที่นอนบาดเจ็บเลือดท่วมเต็มเสื้อเนื่องจากหัวเเตก ตำเเหน่งที่เเพทกระเด็นไปนั้นไกลเกือบ 2 เมตร สีเทียนตั้งสติก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วงอย่างรวดเร็ว
" เเพท เเกเป็นอะไรมากรึเปล่า!!!"
..........................................
เจนกับกรอสเดินตามหาเพื่อนอย่างร้อนใจตอนนี้ทั้งคู่เหงื่อเเตกพลั่ก กรอสฉายไฟฉายจากเเอพฯโทรศัพท์มือถือส่องตามทาง ส่วนเจนได้เเต่เดินตามหลังกรอสเนื่องจากโทรศัพท์มือถือของตนหน้าจอเเตกละเอียดไปตั้งเเต่เมื่อไหร่โดยที่ตนเองก็ไม่รู้ ตอนนี้ทั้งคู่เดินลงมาจากชั้น 4 เเต่เเล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงของสีเทียนที่กรีดร้อง
"แพท กรี๊ดดดดด !!!!!!"
"เห้ย กรอส เสียงสีเทียนนี่หว่า...
ปูนิ่ม!!! " เจนรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาจึงคว้าเเขนกรอสวิ่งลงชั้นล่างที่เป็นที่มาของเสียง
สีเทียนวิ่งไปหาเพื่อนทันที เเต่ต้องออกห่างมาด้วยความเกรงกลัว เมื่อเลือดที่ไหลออกมาอย่างมาก
" เเพท เป็นไงมั่ง " สีเทียนถามเพื่อน
"หัวเเตกอ้ะ" เเพทตอบพร้อมเเสดงความเจ็บปวด
"เห้ย ไอ้เเพทเป็นไรวะ?!!"
กรอสตะโกนถามเพื่อนจากชั้นบน ก่อนจะวิ่งลงมาหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว
"เกิดอะไรขึ้นอ้ะสีเทียน" เจนถามเพื่อน ก่อนจะที่จะหันไปยังเพื่อนที่เจ็บอยู่
"ฉันไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆประตูมันก็เปิดมากระเเทกอย่างเเรงจนเเพทกระเด็นมาตรงนี้" สีเทียนตอบ
"เเล้วเเกเป็นอะไรรึเปล่า?" เจนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ๆ ฉันไม่ได้โดนอะไร พอดีฉันขึ้นมาหาของที่จะสามารถพังโซ่ที่ล็อคกลอนประตูเหล็กน่ะ เเต่ดันมาเจอเรื่องเเบบนี้เข้า "
เจนเปิดกระเป๋าขึ้นมาเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาหนึ่งผืนเพื่อให้เเพทโปะหัวห้ามเลือด
"อ้ะเอาผ้าไปปิดเเผลหยุดเลือดก่อน"
"ขอบใจมากเจ๊"
เเพทรับมาก่อนที่จะกล่าวขอบคุณ
"เรื่องที่หลอกผีกูเดี๋ยวค่อยสะสางกูไม่ลืมนะ"
เจนกล่าวพลางชี้หน้า
กรอสเข้าไปพยุงเพื่อนลุกขึ้นอย่างยากเย็น เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บที่น่องของเเพท
"นี่เจ็บขาด้วยหรอวะ?"
"เออ กู
ซวยเอง ทุบเก้าอีพัง เสือ_กโดนไม้ขาเก้าที่พังเสียบขาว่ะ"
กรอสทำหน้าไม่ถูกเพราะเพื่อนโดนหนักมากจริงๆ เเต่ก็พยายามพาเพื่อนเดิน เมื่อเห็นว่าเเพทเดินไม่ได้จึงให้ขี่หลังตนทันที
"โชคดีนะที่ยังตัวเล็กกว่ากู ไม่งั้นกูให้คลานเเละ"
กรอสพูดหยอกเเพทเเต่เเพทได้เเต่ยิ้มอยู่บนหลังไม่มีเเรงตอบเพราะเจ็บระบมไปหมด
"พวกเราอยู่กันครบหมดเเล้ว งั้นลงไปหาปูนิ่มกันเหอะ ฉันให้มันรอรออยู่ข้างล่าง"
สีเทียนบอกพร้อมนำทางเพื่อนๆ ทั้งสี่คนรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เเละไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงใช้เวลามากมายในการวิ่งขึ้นวิ่งลงในการตามหาเพื่อนได้นานขนาดนี้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรก็เเค่อาคารเล็กๆอาคารหนึ่งที่เเค่เดินไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมายในช่วงเวลากลางวัน เเต่ในเวลากลางคืนกลับดูเหมือนเดินวนไปมาไม่ถึงไหนเสียที เหมือนมีอะไรบางอย่างเล่นตลกกับพวกเขา ไหนจะลเหตุการณ์ประหลาดๆที่เกิดขึ้นกับเเพทจนเจ็บหนักทั้งหมดนี้มันคืออะไรกัน
------------------------------
-ปูนิ่ม-
เวลาเท่าไหร่เเล้วไม่รู้เเต่ปูนิ่มรู้สึกได้เเต่เพียงว่าเนิ่นนานมากที่ตนนั่งอยู่เพียงคนเดียวในเงาของใต้อาคารอย่างไร้เพื่อน มองไปบริเวณรอบๆมีเเต่เงาต้นไม้ใหญ่รอบๆบริเวณโรงเรียน เธอรู้ดีว่าตนเองจะตะโกนให้ใครมาเปิดก็คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปได้เเต่รอเพื่อนๆให้ลงมาพร้อมกับของหนึ่งอย่างที่นำมาพังกลอนประตูเหล็ก เธอนึกโกรธเป็นอย่างมาก ใครกันที่เป็นคนล็อคกลอนประตูโดยไม่ขึ้นมาเช็คว่ามีนักเรียนอยู่บ้างหรือเปล่า นี่หรือโรงเรียนที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นโรงเรียนคุณภาพ มีมาตรฐานอันดับหนึ่งของจังหวัด ทำไมทำให้ตนเองมีสภาพเช่นนี้ ถ้าตนออกไปได้เมื่อไหร่จะให้พ่อกับเเม่เอาเรื่องให้ถึงที่สุดเนื่องจากทำให้ตนเกือบตายจากโรคประจำตัว ปูนิ่มเปิดกระเป๋านักเรียนดูเพื่อเช็คดูยาสเปรย์สำหรับพ่นยาของตนเพื่อความเเน่ใจว่ายังอยู่
~ ฮิฮิฮิ~
เสียงคนหยอกล้อต่อกระซิกกันอยู่ชั้นบน อาจจะเป็นสีเทียนก็ได้
~คิกๆๆ ฮิๆๆๆ~
เมื่อไหร่จะลงมาถึงนะชั้นกลัวจะเเย่อยู่เเล้ว
"สีเทียน เมื่อไหร่เเกจะลงมาชั้นกลัว!!!!" ปูนิ่มตะโกนเรียกเพื่อน
~ฮะฮะฮ่า ซุบซิบๆๆๆๆ~
ปูนิ่มทนไม่ไหวรีบวิ่งขึ้นไปหาเพื่อนทันที
"สีเทียนนนนน....(!!?)"
เมื่อวิ่งขึ้นไปถึงกับพบเพียงความว่างเปล่า.................................
อะไรกันเเล้วเสียงที่เราได้ยินมันคืออะไร
ปูนิ่มเดินสำรวจทั่วบริเวณก็ไม่มีใคร จึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่ไร้สัญญานขึ้นมาเปิดเเอพฯไฟฉายขึ้นมาส่องทาง ในใจนึกหงุดหงิดเเละโมโหอย่างมาก
"ถ้าเป็นเเผนเเกล้งของพวกเเก ฉันบอกเลยว่า.. กูไม่ตลกกับพวกนะ!!! 😡"
ประโยคหลังที่ฟังหยาบคาย เหมือนพูดเพื่อสื่อสารกับเพื่อน เเต่ในใจไม่ใช่
~ฮ่า ฮ่า ฮ่า~
เสียงฟังดูไกลออกไป
"ใครว่ะ ไอ้เหี้_ย คิดว่ากุตลกมากไหม!!!"
จากความกลัวได้เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ เด็กสาวร่างอวบผู้มีใบหน้าที่น่ารักตอนนี้ตึงเครียดขึงขังจนน่ากลัว
เด็กสาววิ่งตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆในใจคิดตลอดว่าตนกำลังตามอะไรอยู่กันเเน่ เสียงนั้นค่อยไกลห่างออกไปเเต่ปูนิ่มก็พอเดาได้ว่าอยู่ตรงตำเเหน่งใด
เสียงซุบซิบหัวเราะได้หยุดลงตรงห้องสุดท้ายตรงของมุมสุดของอาคารชั้น4 ห้องเก็บของ ปูนิ่มยืนมองนิ่งก่อนจะผงะด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆประตูดันเปิดเองอย่างเเรง
~ปังงง!!!!!!!~
ว๊ายยยยยย!!!!!
ปูนิ่มตกใจกับภาพตรงหน้าอย่างมาก ประตูห้องเก็บของถูกผลักออกมาเหมือนมีคนผลักมันออกมาจากข้างใน.....
เด็กสาวยืนตัวสั่นจ้องมองเข้าไปข้างความมืด ในใจคิดอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้เเต่ก็ทำได้เพียงคิดเนื่องจากตนขยับร่างกายไม่ได้เสียเเล้ว
~ฮิฮิฮิ~
เสียงหัวเราะคิกคัก ประดุจว่ามีใครบางคนอยู่ข้างใน เสียงเหมือนมีใครสักคนอยู่ในนั้นที่กำลังเจรจากันอยู่ข้างใน
"เธอๆ.. ดูยัยอ้วนนั่นสิ มันยืนจ้องมองเราทำไมก็ไม่รู้"
มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมาจากข้างในห้อง
"ไหนๆ อืมนั่นสิ ท่าทางมันคงอยากจะเข้ามานะ ไปชวนเข้ามาดีมั้ย?"
เสียงหนึ่งโต้ตอบพร้อมกับเเนะนำอะไรออกมาที่ทำให้ตนกลัวสุดขีดจนถึงขั้นกรีดร้องออกมา
~กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!~
ปูนิ่มกรีดร้องขึ้นมาทันทีเมื่อภาพที่เห็นเป็นเด็กสาวสองคนในสภาพชุดนักเรียนขาดวิ่นสกปรกกำลังเดินเข้ามา ใบหน้าเขียวซีด ดวงตาลึกดำที่มองเเล้วไม่มีดวงตาเป็นเน่เพ่งมองมายังเธอ ใบหน้าทั้งสองดูดีใจกับการปรากฏตัวของปูนิ่มเหมือนกับว่าจะมีเพื่อนใหม่
"อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวเเล้ววว!!!"
เด็กสาวที่มีสภาพไม่ต่างกับศพไม่ฟังสิ่งที่ปูนิ่มขอ ต่างเข้ามาจับเเขนจูงคนละข้างก่อนที่จะพยายามดึงเข้าไป
"อย่านะเว้ย พวกเเจะเอาฉันไปไหน ฉันไม่ไปอย่ามายุ่งกับฉันนน!!!!"
เด็กสาวสภาพศพทั้งสองมีสีหน้าที่ตอนนี้ไม่พอใจอย่างมากบีบเเขนปูนิ่มเเน่นจนเจ็บ
"โอ๊ยย ฮือๆๆๆ ปล่อยฉัน อีศพ!!!!"
ปูนิ่มพยามยื้อทุกวิถีทางเพื่อโน้มน้าว ทั้งนั่งลงกับพื้น เเละเอาขาเกี่ยวเเต่ก็ต้องหมดเเรงไป
"เข้าไปอยู่ข้างในกับพวกเราเถอะ เธอเองก็จะได้มีเพื่อนไง เธออยู่คนเดียวมานานเเล้วไม่ใช่หรอเราเห็น"
เสียงเด็กสาวมี่มีสภาพดั่งศพคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมฉีกยิ้มเผยให้เห็นฟันเขียวเหมือนตะไคร่น้ำ
"ฉันไม่อยากอยู่กับพวกเเก!!!"
เด็กสาวคิดไว้ว่ายังไงก็ต้องโดนผีพวกนี้ฆ่าตายเเน่ๆ มือหนึ่งข้างของเธอที่จับยึดไว้ที่ขอบประตูเริ่มที่จะรั้งตัวเธอไม่ไหวเสียเเล้ว ผีสาวที่กำลังดึงเเขนเธอกระชากเพื่อที่จะเอาตัวเธอไปให้ได้ ส่วนอีกคนก็พยามเเกะมือเธอออกบ้างดึงตัวเธอบ้าง ปูนิ่มน้ำตาไหลพราก เธอรู้สึกกลัวอย่างมาก ไม่ได้กลัวผีเด็กสาวทั้งสองฆ่าเธอตายเเต่อย่างใด เเต่เธอกลัวที่จะไม่มีวันได้ไปเห็นหน้าพ่อเเม่ของเธออีกเเล้ว กลัวที่จะไม่ได้เจอะเจอกับเพื่อนๆอีกต่อไป น้ำตาไหลเอ่อล้นในครั้งนี้มันมาเพราะความเศร้าโศกเเละคงเป็นนำ้ตาที่ไหลเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อมือของเธอเริ่มคลายออกด้วยความอ่อนเเรง "นี่เราคงต้องตายเเล้วสินะ"
"ปูนิ่ม!!!! "
มือที่เเสนจะอ่อนนุ่มของสีเทียนคว้ามือปูนิ่มเอาไว้ได้ทัน
"เห้ย!!! นี่
ตัวเหี้_ย อะไรของ
วะ"
เเพทพูดด้วยความตกใจกลัวอย่างสุดขีด เจนไม่รีรอรีบช่วยดึงปูนิ่มกลับจนกระทั่งผีสาวอีกตัวหัวมาลากเจนไปอีกคน
"ปล่อยกูนะอีซากศพ!!!!!"
เจนตะโกนด้วยความโกรธที่มีมือที่น่าขยะเเขยงมาจับเเขนของเธอ เเละยังที่ยังไม่ได้เริ่มที่จะต่อสู้ ก็มีมือของกรอสระดมต่อยผีสาวอย่างไม่ยั้งไปที่หน้าด้วยจำนวนไม่นับ จนผีตัวนั้นปล่อยมือเเละกระเด็นล้มไปนอนด้วยสภาพที่หน้ายับเยินจนบุบไปหนึ่งข้าง
เจนได้สติก่อนจึงกระโดดถีบไปที่กลางอกของผีสาวอีกตัวที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากเพื่อเเย่งปูนิ่มไปจากสีเทียนจนกระเด็นไปชนกับตู้ไม้ใหญ่ก่อนที่จะล้มกระเด็นหน้าคว่ำมาข้างหน้า ทันใดนั้นตู้ไม้หลังใหญ่ที่ถูกชนกระเเทกก่อนหน้านั้นจึงได้ล้มลงมาข้างหน้าทับร่างส่วนร่างของผีสาวตัวนั้นจนเลือดกระจายเต็มห้อง เลือดสีดำมีกลิ่นคาวเเละเหม็นเน่าไหลออกมาล้นเจิ่งนองจนสีเทียนเกิดอาการอาเจียนออกมา
"สีเทียน เเกเป็นไงมั่งโอเคมั้ย?"
ปูนิ่มถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรๆ ดูตัวเเกเองเหอะเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
สีเทียนไม่วายที่จะเป็นห่วงเพื่อนกลับ เจนยิ้มดีใจกับภาพที่เห็นภาพที่เพื่อนอยู่กันครบทุกคน เเละก็ได้เวลาหาทางออกจากอาคารนี้กันสักที่ก่อนที่จะมีผีออกมาอีกตัว
ทันใดนั้นเองผีตัวที่โดนกรอสระดมต่อยไม่ยั้งนั้นเริ่มขยับตัวขึ้น ทั้งห้าคนตกใจเเละต่างหาทางจัดการกับผีตัวนี้ เเละดูเหมือนมันกำลังพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
~พวกเเก..พวกเเกต้องตายยย~
~ต้องตาย..ยย ทั้งหมด~
~วันนี้..วันนี้มันคือคำสาป!!~
ฮี่ๆๆๆๆ ฮ่าาๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!!!!
ผั่วะ !!!!! แผละ~!!!!
สิ้นสุดเสียงหัวเราะอันน่าสะอิดสะเอียนนั้นถูกจบลงด้วยนิ่มที่ใช้ถังสีถังใหญ่ยกทุบลงไปที่หัวของซากศพพูดได้นั้นอย่างเเรง ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือหัวของผีนั่นเเบะออกจนสมองไหลออกมาก่อนที่เลือดจะไหลนองเเละมีบางส่วนกระเด็นมาติดเสื้อกรอสเเละเเพท
"ปูนิ่ม!!?"
ทุกคนอึ้งกับภาพที่เห็น ถึงจะเป็นผีที่มองยังไงก็ไม่มีลมหายใจเเล้วก็ตามเเต่ เเต่ภาพที่เห็นช่างดูโหดร้ายเเละอำมหิตเกินรับได้
"โทษฐานที่เเกทำฉันเจ็บนังผีเลว!!! จบกันสักที"
ปูนิ่มพูดด้วยความโกรธเเค้น เเววตาอาฆาต
ภาพตรงหน้าทำเอาสีเทียนถึงกับอาเจียนครั้งใหญ่จนเพื่อนๆเข้าไปช่วยกันดู เเพทที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ด้วยอาการเจ็บอยู่รีบเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องห่วงฉัน"
สีเทียนพูดเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงเเต่อาการไม่ใช่ เจนลูบหลังเพื่อนลงด้วยความเป็นห่วง
" กูว่าพาสีเทียนออกจากตรงนี้ดีกว่า ไม่งั้นก็อ้วกเเตกตายตรงนี้เเน่ กรอส กับเจนช่วยพยุงสีเทียนกับปูนิ่มไปที เดี๋ยวกูเดินเองได้ "
เเพทบอกเพื่อนพร้อมเเจกเเจงหน้าที่ก่อนที่ทุกคนจะต่างพากันพยุงลงไป
"เดินเองได้เเน่นะ ขาเจ็บไม่ใช่รึไง?" กรอสถามด้วยความห่วง
"เออ กูเดินเองได้"
ทุกคนต่างพากันลงบันไดไปเพื่อหาทางพังประตูเหล็กชั้นล่าง เเละช่วยกันหาทางคิด
ภายในห้องเก็บของบนอาคาร4 ยังมีร่างร่างหนึ่งที่พยายามขยับขึ้นเพื่อยกตัวเองขึ้น เเละลากคลานออกจะตู้ไม้ใหญ่ที่ทับร่างของตนจนขาดครึ่งค่อยๆคลานอย่างทุลักทุเลโดยมีรอยเลือดลากเป็นทางๆจากไส้ที่ไหลเละออกมา
------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฝากติดตามเเฟนเพจที่มีชื่อภาษาอังกฤษตรงกับเรื่อง
Horror Story Thailand : อย่าเล่า 1.6
"เห้ย!?!!" พลั่กกก!!
~ตึง!!!!!
จู่ๆประตูก็เปิดออกมาอย่างเเรงเหมือนมีคนพลักออกมาอย่างเเรง กระเเทกเข้ากับร่างของเเพทก่อนที่จะกระเด็นล้มเซไปข้างหลังอย่างเเรง
"เเพท กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!! "
สีเทียนกรีดร้องด้วยความตกใจอย่างมากที่จู่ๆเหตุการณ์ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือร่างของเเพทที่นอนบาดเจ็บเลือดท่วมเต็มเสื้อเนื่องจากหัวเเตก ตำเเหน่งที่เเพทกระเด็นไปนั้นไกลเกือบ 2 เมตร สีเทียนตั้งสติก่อนจะวิ่งไปหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วงอย่างรวดเร็ว
" เเพท เเกเป็นอะไรมากรึเปล่า!!!"
..........................................
เจนกับกรอสเดินตามหาเพื่อนอย่างร้อนใจตอนนี้ทั้งคู่เหงื่อเเตกพลั่ก กรอสฉายไฟฉายจากเเอพฯโทรศัพท์มือถือส่องตามทาง ส่วนเจนได้เเต่เดินตามหลังกรอสเนื่องจากโทรศัพท์มือถือของตนหน้าจอเเตกละเอียดไปตั้งเเต่เมื่อไหร่โดยที่ตนเองก็ไม่รู้ ตอนนี้ทั้งคู่เดินลงมาจากชั้น 4 เเต่เเล้วก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงของสีเทียนที่กรีดร้อง
"แพท กรี๊ดดดดด !!!!!!"
"เห้ย กรอส เสียงสีเทียนนี่หว่า...
ปูนิ่ม!!! " เจนรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาจึงคว้าเเขนกรอสวิ่งลงชั้นล่างที่เป็นที่มาของเสียง
สีเทียนวิ่งไปหาเพื่อนทันที เเต่ต้องออกห่างมาด้วยความเกรงกลัว เมื่อเลือดที่ไหลออกมาอย่างมาก
" เเพท เป็นไงมั่ง " สีเทียนถามเพื่อน
"หัวเเตกอ้ะ" เเพทตอบพร้อมเเสดงความเจ็บปวด
"เห้ย ไอ้เเพทเป็นไรวะ?!!"
กรอสตะโกนถามเพื่อนจากชั้นบน ก่อนจะวิ่งลงมาหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว
"เกิดอะไรขึ้นอ้ะสีเทียน" เจนถามเพื่อน ก่อนจะที่จะหันไปยังเพื่อนที่เจ็บอยู่
"ฉันไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆประตูมันก็เปิดมากระเเทกอย่างเเรงจนเเพทกระเด็นมาตรงนี้" สีเทียนตอบ
"เเล้วเเกเป็นอะไรรึเปล่า?" เจนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ๆ ฉันไม่ได้โดนอะไร พอดีฉันขึ้นมาหาของที่จะสามารถพังโซ่ที่ล็อคกลอนประตูเหล็กน่ะ เเต่ดันมาเจอเรื่องเเบบนี้เข้า "
เจนเปิดกระเป๋าขึ้นมาเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาหนึ่งผืนเพื่อให้เเพทโปะหัวห้ามเลือด
"อ้ะเอาผ้าไปปิดเเผลหยุดเลือดก่อน"
"ขอบใจมากเจ๊"
เเพทรับมาก่อนที่จะกล่าวขอบคุณ
"เรื่องที่หลอกผีกูเดี๋ยวค่อยสะสางกูไม่ลืมนะ"
เจนกล่าวพลางชี้หน้า
กรอสเข้าไปพยุงเพื่อนลุกขึ้นอย่างยากเย็น เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บที่น่องของเเพท
"นี่เจ็บขาด้วยหรอวะ?"
"เออ กู
กรอสทำหน้าไม่ถูกเพราะเพื่อนโดนหนักมากจริงๆ เเต่ก็พยายามพาเพื่อนเดิน เมื่อเห็นว่าเเพทเดินไม่ได้จึงให้ขี่หลังตนทันที
"โชคดีนะที่ยังตัวเล็กกว่ากู ไม่งั้นกูให้คลานเเละ"
กรอสพูดหยอกเเพทเเต่เเพทได้เเต่ยิ้มอยู่บนหลังไม่มีเเรงตอบเพราะเจ็บระบมไปหมด
"พวกเราอยู่กันครบหมดเเล้ว งั้นลงไปหาปูนิ่มกันเหอะ ฉันให้มันรอรออยู่ข้างล่าง"
สีเทียนบอกพร้อมนำทางเพื่อนๆ ทั้งสี่คนรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เเละไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงใช้เวลามากมายในการวิ่งขึ้นวิ่งลงในการตามหาเพื่อนได้นานขนาดนี้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรก็เเค่อาคารเล็กๆอาคารหนึ่งที่เเค่เดินไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมายในช่วงเวลากลางวัน เเต่ในเวลากลางคืนกลับดูเหมือนเดินวนไปมาไม่ถึงไหนเสียที เหมือนมีอะไรบางอย่างเล่นตลกกับพวกเขา ไหนจะลเหตุการณ์ประหลาดๆที่เกิดขึ้นกับเเพทจนเจ็บหนักทั้งหมดนี้มันคืออะไรกัน
------------------------------
-ปูนิ่ม-
เวลาเท่าไหร่เเล้วไม่รู้เเต่ปูนิ่มรู้สึกได้เเต่เพียงว่าเนิ่นนานมากที่ตนนั่งอยู่เพียงคนเดียวในเงาของใต้อาคารอย่างไร้เพื่อน มองไปบริเวณรอบๆมีเเต่เงาต้นไม้ใหญ่รอบๆบริเวณโรงเรียน เธอรู้ดีว่าตนเองจะตะโกนให้ใครมาเปิดก็คงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปได้เเต่รอเพื่อนๆให้ลงมาพร้อมกับของหนึ่งอย่างที่นำมาพังกลอนประตูเหล็ก เธอนึกโกรธเป็นอย่างมาก ใครกันที่เป็นคนล็อคกลอนประตูโดยไม่ขึ้นมาเช็คว่ามีนักเรียนอยู่บ้างหรือเปล่า นี่หรือโรงเรียนที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นโรงเรียนคุณภาพ มีมาตรฐานอันดับหนึ่งของจังหวัด ทำไมทำให้ตนเองมีสภาพเช่นนี้ ถ้าตนออกไปได้เมื่อไหร่จะให้พ่อกับเเม่เอาเรื่องให้ถึงที่สุดเนื่องจากทำให้ตนเกือบตายจากโรคประจำตัว ปูนิ่มเปิดกระเป๋านักเรียนดูเพื่อเช็คดูยาสเปรย์สำหรับพ่นยาของตนเพื่อความเเน่ใจว่ายังอยู่
~ ฮิฮิฮิ~
เสียงคนหยอกล้อต่อกระซิกกันอยู่ชั้นบน อาจจะเป็นสีเทียนก็ได้
~คิกๆๆ ฮิๆๆๆ~
เมื่อไหร่จะลงมาถึงนะชั้นกลัวจะเเย่อยู่เเล้ว
"สีเทียน เมื่อไหร่เเกจะลงมาชั้นกลัว!!!!" ปูนิ่มตะโกนเรียกเพื่อน
~ฮะฮะฮ่า ซุบซิบๆๆๆๆ~
ปูนิ่มทนไม่ไหวรีบวิ่งขึ้นไปหาเพื่อนทันที
"สีเทียนนนนน....(!!?)"
เมื่อวิ่งขึ้นไปถึงกับพบเพียงความว่างเปล่า.................................
อะไรกันเเล้วเสียงที่เราได้ยินมันคืออะไร
ปูนิ่มเดินสำรวจทั่วบริเวณก็ไม่มีใคร จึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่ไร้สัญญานขึ้นมาเปิดเเอพฯไฟฉายขึ้นมาส่องทาง ในใจนึกหงุดหงิดเเละโมโหอย่างมาก
"ถ้าเป็นเเผนเเกล้งของพวกเเก ฉันบอกเลยว่า.. กูไม่ตลกกับพวกนะ!!! 😡"
ประโยคหลังที่ฟังหยาบคาย เหมือนพูดเพื่อสื่อสารกับเพื่อน เเต่ในใจไม่ใช่
~ฮ่า ฮ่า ฮ่า~
เสียงฟังดูไกลออกไป
"ใครว่ะ ไอ้เหี้_ย คิดว่ากุตลกมากไหม!!!"
จากความกลัวได้เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ เด็กสาวร่างอวบผู้มีใบหน้าที่น่ารักตอนนี้ตึงเครียดขึงขังจนน่ากลัว
เด็กสาววิ่งตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆในใจคิดตลอดว่าตนกำลังตามอะไรอยู่กันเเน่ เสียงนั้นค่อยไกลห่างออกไปเเต่ปูนิ่มก็พอเดาได้ว่าอยู่ตรงตำเเหน่งใด
เสียงซุบซิบหัวเราะได้หยุดลงตรงห้องสุดท้ายตรงของมุมสุดของอาคารชั้น4 ห้องเก็บของ ปูนิ่มยืนมองนิ่งก่อนจะผงะด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆประตูดันเปิดเองอย่างเเรง
~ปังงง!!!!!!!~
ว๊ายยยยยย!!!!!
ปูนิ่มตกใจกับภาพตรงหน้าอย่างมาก ประตูห้องเก็บของถูกผลักออกมาเหมือนมีคนผลักมันออกมาจากข้างใน.....
เด็กสาวยืนตัวสั่นจ้องมองเข้าไปข้างความมืด ในใจคิดอยากจะวิ่งออกไปจากตรงนี้เเต่ก็ทำได้เพียงคิดเนื่องจากตนขยับร่างกายไม่ได้เสียเเล้ว
~ฮิฮิฮิ~
เสียงหัวเราะคิกคัก ประดุจว่ามีใครบางคนอยู่ข้างใน เสียงเหมือนมีใครสักคนอยู่ในนั้นที่กำลังเจรจากันอยู่ข้างใน
"เธอๆ.. ดูยัยอ้วนนั่นสิ มันยืนจ้องมองเราทำไมก็ไม่รู้"
มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้นมาจากข้างในห้อง
"ไหนๆ อืมนั่นสิ ท่าทางมันคงอยากจะเข้ามานะ ไปชวนเข้ามาดีมั้ย?"
เสียงหนึ่งโต้ตอบพร้อมกับเเนะนำอะไรออกมาที่ทำให้ตนกลัวสุดขีดจนถึงขั้นกรีดร้องออกมา
~กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!~
ปูนิ่มกรีดร้องขึ้นมาทันทีเมื่อภาพที่เห็นเป็นเด็กสาวสองคนในสภาพชุดนักเรียนขาดวิ่นสกปรกกำลังเดินเข้ามา ใบหน้าเขียวซีด ดวงตาลึกดำที่มองเเล้วไม่มีดวงตาเป็นเน่เพ่งมองมายังเธอ ใบหน้าทั้งสองดูดีใจกับการปรากฏตัวของปูนิ่มเหมือนกับว่าจะมีเพื่อนใหม่
"อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวเเล้ววว!!!"
เด็กสาวที่มีสภาพไม่ต่างกับศพไม่ฟังสิ่งที่ปูนิ่มขอ ต่างเข้ามาจับเเขนจูงคนละข้างก่อนที่จะพยายามดึงเข้าไป
"อย่านะเว้ย พวกเเจะเอาฉันไปไหน ฉันไม่ไปอย่ามายุ่งกับฉันนน!!!!"
เด็กสาวสภาพศพทั้งสองมีสีหน้าที่ตอนนี้ไม่พอใจอย่างมากบีบเเขนปูนิ่มเเน่นจนเจ็บ
"โอ๊ยย ฮือๆๆๆ ปล่อยฉัน อีศพ!!!!"
ปูนิ่มพยามยื้อทุกวิถีทางเพื่อโน้มน้าว ทั้งนั่งลงกับพื้น เเละเอาขาเกี่ยวเเต่ก็ต้องหมดเเรงไป
"เข้าไปอยู่ข้างในกับพวกเราเถอะ เธอเองก็จะได้มีเพื่อนไง เธออยู่คนเดียวมานานเเล้วไม่ใช่หรอเราเห็น"
เสียงเด็กสาวมี่มีสภาพดั่งศพคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมฉีกยิ้มเผยให้เห็นฟันเขียวเหมือนตะไคร่น้ำ
"ฉันไม่อยากอยู่กับพวกเเก!!!"
เด็กสาวคิดไว้ว่ายังไงก็ต้องโดนผีพวกนี้ฆ่าตายเเน่ๆ มือหนึ่งข้างของเธอที่จับยึดไว้ที่ขอบประตูเริ่มที่จะรั้งตัวเธอไม่ไหวเสียเเล้ว ผีสาวที่กำลังดึงเเขนเธอกระชากเพื่อที่จะเอาตัวเธอไปให้ได้ ส่วนอีกคนก็พยามเเกะมือเธอออกบ้างดึงตัวเธอบ้าง ปูนิ่มน้ำตาไหลพราก เธอรู้สึกกลัวอย่างมาก ไม่ได้กลัวผีเด็กสาวทั้งสองฆ่าเธอตายเเต่อย่างใด เเต่เธอกลัวที่จะไม่มีวันได้ไปเห็นหน้าพ่อเเม่ของเธออีกเเล้ว กลัวที่จะไม่ได้เจอะเจอกับเพื่อนๆอีกต่อไป น้ำตาไหลเอ่อล้นในครั้งนี้มันมาเพราะความเศร้าโศกเเละคงเป็นนำ้ตาที่ไหลเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อมือของเธอเริ่มคลายออกด้วยความอ่อนเเรง "นี่เราคงต้องตายเเล้วสินะ"
"ปูนิ่ม!!!! "
มือที่เเสนจะอ่อนนุ่มของสีเทียนคว้ามือปูนิ่มเอาไว้ได้ทัน
"เห้ย!!! นี่
เเพทพูดด้วยความตกใจกลัวอย่างสุดขีด เจนไม่รีรอรีบช่วยดึงปูนิ่มกลับจนกระทั่งผีสาวอีกตัวหัวมาลากเจนไปอีกคน
"ปล่อยกูนะอีซากศพ!!!!!"
เจนตะโกนด้วยความโกรธที่มีมือที่น่าขยะเเขยงมาจับเเขนของเธอ เเละยังที่ยังไม่ได้เริ่มที่จะต่อสู้ ก็มีมือของกรอสระดมต่อยผีสาวอย่างไม่ยั้งไปที่หน้าด้วยจำนวนไม่นับ จนผีตัวนั้นปล่อยมือเเละกระเด็นล้มไปนอนด้วยสภาพที่หน้ายับเยินจนบุบไปหนึ่งข้าง
เจนได้สติก่อนจึงกระโดดถีบไปที่กลางอกของผีสาวอีกตัวที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากเพื่อเเย่งปูนิ่มไปจากสีเทียนจนกระเด็นไปชนกับตู้ไม้ใหญ่ก่อนที่จะล้มกระเด็นหน้าคว่ำมาข้างหน้า ทันใดนั้นตู้ไม้หลังใหญ่ที่ถูกชนกระเเทกก่อนหน้านั้นจึงได้ล้มลงมาข้างหน้าทับร่างส่วนร่างของผีสาวตัวนั้นจนเลือดกระจายเต็มห้อง เลือดสีดำมีกลิ่นคาวเเละเหม็นเน่าไหลออกมาล้นเจิ่งนองจนสีเทียนเกิดอาการอาเจียนออกมา
"สีเทียน เเกเป็นไงมั่งโอเคมั้ย?"
ปูนิ่มถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรๆ ดูตัวเเกเองเหอะเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
สีเทียนไม่วายที่จะเป็นห่วงเพื่อนกลับ เจนยิ้มดีใจกับภาพที่เห็นภาพที่เพื่อนอยู่กันครบทุกคน เเละก็ได้เวลาหาทางออกจากอาคารนี้กันสักที่ก่อนที่จะมีผีออกมาอีกตัว
ทันใดนั้นเองผีตัวที่โดนกรอสระดมต่อยไม่ยั้งนั้นเริ่มขยับตัวขึ้น ทั้งห้าคนตกใจเเละต่างหาทางจัดการกับผีตัวนี้ เเละดูเหมือนมันกำลังพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
~พวกเเก..พวกเเกต้องตายยย~
~ต้องตาย..ยย ทั้งหมด~
~วันนี้..วันนี้มันคือคำสาป!!~
ฮี่ๆๆๆๆ ฮ่าาๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!!!!
ผั่วะ !!!!! แผละ~!!!!
สิ้นสุดเสียงหัวเราะอันน่าสะอิดสะเอียนนั้นถูกจบลงด้วยนิ่มที่ใช้ถังสีถังใหญ่ยกทุบลงไปที่หัวของซากศพพูดได้นั้นอย่างเเรง ภาพที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคือหัวของผีนั่นเเบะออกจนสมองไหลออกมาก่อนที่เลือดจะไหลนองเเละมีบางส่วนกระเด็นมาติดเสื้อกรอสเเละเเพท
"ปูนิ่ม!!?"
ทุกคนอึ้งกับภาพที่เห็น ถึงจะเป็นผีที่มองยังไงก็ไม่มีลมหายใจเเล้วก็ตามเเต่ เเต่ภาพที่เห็นช่างดูโหดร้ายเเละอำมหิตเกินรับได้
"โทษฐานที่เเกทำฉันเจ็บนังผีเลว!!! จบกันสักที"
ปูนิ่มพูดด้วยความโกรธเเค้น เเววตาอาฆาต
ภาพตรงหน้าทำเอาสีเทียนถึงกับอาเจียนครั้งใหญ่จนเพื่อนๆเข้าไปช่วยกันดู เเพทที่ยืนพิงผนังห้องอยู่ด้วยอาการเจ็บอยู่รีบเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องห่วงฉัน"
สีเทียนพูดเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงเเต่อาการไม่ใช่ เจนลูบหลังเพื่อนลงด้วยความเป็นห่วง
" กูว่าพาสีเทียนออกจากตรงนี้ดีกว่า ไม่งั้นก็อ้วกเเตกตายตรงนี้เเน่ กรอส กับเจนช่วยพยุงสีเทียนกับปูนิ่มไปที เดี๋ยวกูเดินเองได้ "
เเพทบอกเพื่อนพร้อมเเจกเเจงหน้าที่ก่อนที่ทุกคนจะต่างพากันพยุงลงไป
"เดินเองได้เเน่นะ ขาเจ็บไม่ใช่รึไง?" กรอสถามด้วยความห่วง
"เออ กูเดินเองได้"
ทุกคนต่างพากันลงบันไดไปเพื่อหาทางพังประตูเหล็กชั้นล่าง เเละช่วยกันหาทางคิด
ภายในห้องเก็บของบนอาคาร4 ยังมีร่างร่างหนึ่งที่พยายามขยับขึ้นเพื่อยกตัวเองขึ้น เเละลากคลานออกจะตู้ไม้ใหญ่ที่ทับร่างของตนจนขาดครึ่งค่อยๆคลานอย่างทุลักทุเลโดยมีรอยเลือดลากเป็นทางๆจากไส้ที่ไหลเละออกมา
------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฝากติดตามเเฟนเพจที่มีชื่อภาษาอังกฤษตรงกับเรื่อง