คนบ้า the bottom blues
เสียงดนตรีโรยรีนกลีบดอกไม้หลายสีโบกโบยบินไกลแสนไกลเหนือนภากว้าง แม้กระทำไม่อาจหวนคืนดั่งใจคิด เพียงทรงจำไม่อาจเลือนหายจะนิรันดร์ หากได้นึกถึง คิดถึง ศรัทธาถึง เท่านั้น สิ่งเลือนลางคงหายพลัน หวังเป็นวักเป็นเวรว่าสักคน ใครนั้นที่ไม่อาจหวน จะกลับคืน จะมาทักทายด้วยท่อยหวานซึ้ง ท่อยอบอุ่นชวนให้นึกถึงได้ แต่เพียงไม่ได้ ไม่อาจทำได้ เตือนตัวหักห้ามใจ หักห้ามตนต่อสิ่งเร้า บอกกล่าวตนให้ละทิ้งทรงจำนั้นให้พ้นสิ้น ให้หายไปจากกาลเวลาที่เคยผ่าน ท่วงทำนองเหล่านั้นขับไล่มันไปเสีย ทิ้งทุกสิ่งอย่างไปเสีย หากเธอยังคงจำทุกท่อย ทุกกระทำ เธอจะทรมาน
ภาพเธอถูกส่งจากสมองส่วนท้าย ฉายออกในม่านตา มองเห็นในจินตนาการ เป็นกระทำของเรา ท่อยของเรา ทรงจำของเรา ทุกข์ใจเหลือล้น หนีเธอไม่ลง หนีเธอไม่ไปไหน วนเวียนเช่นนี้เรื่อยมา ขอลบเธอ เลือนเธอ จางเธอให้สิ้น ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีสักทาง คิดถึง คิดถึง คิดถึงเกินทน อ่อนแอเสียแล้ว เปราะบางเสียแล้ว ยอมแพ้เสียแล้ว ละเมอพร่ำเพ้อเกินไปเสียแล้ว ไม่พ้นเธอเสียแล้ว กระอักออกเป็นเลือด กระอ่วนออกเป็นน้ำตา
น้ำนองที่หน้าระเหยครายละอองหวังเพียงเกิดเป็นฝนเผื่อจะตกไปถึงเธอ หากเธอรับรู้เสียบ้างอาจจะดี ฝืนทนไม่ไหวอีกต่อไปเสียแล้ว ไม่ขอโทษเพราะหาจำเป็นยาก โทษใครนอกจากตัว หวังค่ำคืนนี้เป็นพยานต่อเสียงสะอื้นไห้ หลังหลั่งรินคงไหวเอง ไม่ขอความช่วยเหลือใด เพียงทรงจำเจ็บช้ำมันบังตา สักคราที่ได้เห็นก็สุขดี เสียน้ำตาให้ถือคุ้มค่า แล้วเจอกันในฝัน ในทรงจำ ในสักวัน...
#เป็นงานเขียนจากจิตสำนึกที่เกิดขึ้นในเพลง มุมมองอาจต่างออกบ้าง หรือตรงตัวเสมอ ลองฟังตัวเพลงและอ่านงานนี้ดูครับ
#อยากรับฟังคำติชมครับ ขอบคุณสำหรับการอ่านครับ
คนบ้า
เสียงดนตรีโรยรีนกลีบดอกไม้หลายสีโบกโบยบินไกลแสนไกลเหนือนภากว้าง แม้กระทำไม่อาจหวนคืนดั่งใจคิด เพียงทรงจำไม่อาจเลือนหายจะนิรันดร์ หากได้นึกถึง คิดถึง ศรัทธาถึง เท่านั้น สิ่งเลือนลางคงหายพลัน หวังเป็นวักเป็นเวรว่าสักคน ใครนั้นที่ไม่อาจหวน จะกลับคืน จะมาทักทายด้วยท่อยหวานซึ้ง ท่อยอบอุ่นชวนให้นึกถึงได้ แต่เพียงไม่ได้ ไม่อาจทำได้ เตือนตัวหักห้ามใจ หักห้ามตนต่อสิ่งเร้า บอกกล่าวตนให้ละทิ้งทรงจำนั้นให้พ้นสิ้น ให้หายไปจากกาลเวลาที่เคยผ่าน ท่วงทำนองเหล่านั้นขับไล่มันไปเสีย ทิ้งทุกสิ่งอย่างไปเสีย หากเธอยังคงจำทุกท่อย ทุกกระทำ เธอจะทรมาน
ภาพเธอถูกส่งจากสมองส่วนท้าย ฉายออกในม่านตา มองเห็นในจินตนาการ เป็นกระทำของเรา ท่อยของเรา ทรงจำของเรา ทุกข์ใจเหลือล้น หนีเธอไม่ลง หนีเธอไม่ไปไหน วนเวียนเช่นนี้เรื่อยมา ขอลบเธอ เลือนเธอ จางเธอให้สิ้น ไม่มีทาง ไม่มีทาง ไม่มีสักทาง คิดถึง คิดถึง คิดถึงเกินทน อ่อนแอเสียแล้ว เปราะบางเสียแล้ว ยอมแพ้เสียแล้ว ละเมอพร่ำเพ้อเกินไปเสียแล้ว ไม่พ้นเธอเสียแล้ว กระอักออกเป็นเลือด กระอ่วนออกเป็นน้ำตา
น้ำนองที่หน้าระเหยครายละอองหวังเพียงเกิดเป็นฝนเผื่อจะตกไปถึงเธอ หากเธอรับรู้เสียบ้างอาจจะดี ฝืนทนไม่ไหวอีกต่อไปเสียแล้ว ไม่ขอโทษเพราะหาจำเป็นยาก โทษใครนอกจากตัว หวังค่ำคืนนี้เป็นพยานต่อเสียงสะอื้นไห้ หลังหลั่งรินคงไหวเอง ไม่ขอความช่วยเหลือใด เพียงทรงจำเจ็บช้ำมันบังตา สักคราที่ได้เห็นก็สุขดี เสียน้ำตาให้ถือคุ้มค่า แล้วเจอกันในฝัน ในทรงจำ ในสักวัน...
#เป็นงานเขียนจากจิตสำนึกที่เกิดขึ้นในเพลง มุมมองอาจต่างออกบ้าง หรือตรงตัวเสมอ ลองฟังตัวเพลงและอ่านงานนี้ดูครับ
#อยากรับฟังคำติชมครับ ขอบคุณสำหรับการอ่านครับ