ตอนนี้รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร บางครั้งที่เราปรึกษาน้าแต่ไม่บ่อย จริงๆเป็นคนที่ไม่ชอบเล่าเรื่องตัวเองเท่าไหร่นอกจากจะรู้สึกอึดอัดสุดๆเเล้วปรึกษาหรือระบายกับคนที่สนิท เรารู้สึกว่า เขาไม่รู้สึกเท่าที่เรารู้สึก ครั้งนี้เราอยากขอคำปรึกษาเพื่อนๆในพันทิปทุกคนที่เข้ามาอ่าน ปกติบ้างครั้งเราก็อ่านชีวิตครอบครัวปัญหาคนอื่น เชื่อว่าต่างคนต่างครอบครัวมีปัญหาภาระหน้าที่และเรื่องเลวร้ายที่แตกต่างกันมาก อยากขอคำแนะนำชีวิตในมุมมองของทุกๆ ถ้าเราผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วย
ตอนนี้เราอายุ 18 กำลังจะเข้าปี 1 ค่ะ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์มาตั้งแต่เราจำความได้เลย พ่อเราแต่งกับแม่เราเป็นคนที่ 2 แต่พอเราคลอดได้ไม่กี่เดือนพ่อเราก็แอบไม่มีบ้านน้อย ทำให้ตั้งแต่เด็กนั้นครอบครัวเราแตกแยกทันที พ่อเราก็ไปอยู่กับบ้านน้อย แต่ก็ยังคอยวนเวียนมาหาเราทุกอาทิตย์ แม่เราเล่าให้ฟัง พ่อ แม่ และ นางนั้น มีปัญหากันตลอด นางจะคอยโทรมาด่ามาว่าแม่เราทุกครั้งทุกวันที่พ่อเรากลับมาเรา พอเผลอก็จะแอบมาโทรด่าแม่เรา แต่พอเราก็เข้าข้างนางบอกว่า ปล่อยๆมันไป ประมาณนี้ตลอดบางครั้งก็กลับมาว่าแม่เราซะอีก แต่คงมีเรื่องที่ปวดใจกว่านี้คือพ่อเราแอบไปแต่งงานกับนางนั่นโดยที่ครอบครัวพ่อก็เห็นดีเห็นงาม ย่าเราก็ยอมให้แต่งทั้งๆที่ย่าก็รู้ว่า พ่อก็มีแม่และเราที่อายุไม่กี่เดือน เหตุการณ์วันนั้นแม่เราเล่าให้ฟังทุกอย่าง เราฟังยังปวดใจแทนแม่เลย แม่เราโทรหาพ่อทั้งวันพ่อไม่รับสาย โทรหาพี่น้องพ่อก็ไม่มีใครรับ จนแม่เราโทรไปหาอา น้องสาวของพ่อ อาเราเคยมาอยู่กับแม่เราสมัยเรียนมหาลัย แม่บอกแม่ก็ช่วยดูแลเลี้ยงดูอา วันนั้นอารับสาย แม่ถามถึงพ่อ แต่ปรากฎว่าวันนั้นแม่เราได้ยินเสียงขันหมาก แม่เราถามว่า พ่อแต่งงานเหรอ แม่บอกวันนั้น ทั้งแม่และอาพูดไม่ออกแม่เราร้องไห้ อาเราก็ร้องไห้เหมือนกัน แต่ในวันนั้นพ่อเราที่ไปแต่งงานกับนางนั่นก็ยังอุตส่าห์กลับมาบ้านมาหาเรากับแม่ แม่เราดลี้ยงเราอยู่ในบ้าน แม่บอกว่า แม่ไม่พูดอะไรเลย พอพ่อมาถึงบ้าน พ่อเดินมากราบเท้าแม่ ร้องไห้ แม่เราก็ร้องไห้ แม่เราเล่าอะไรอีกเราก็จำไม่ได้ แต่แม่บอกว่า พ่อขอร้องให้เห็นใจนางนั่น พ่อบอกมันต้องดูแลพ่อกับแม่คนเดียว เราก็ลืมว่าแม่พูดอะไรอีก แต่แม่บอกว่า พ่อขอความเห็นใจอย่างเดียว เราฟังแล้วก็ยังเจ็บแทนแม่ ว่าทำไมพ่อทำกับแม่ขนาดนี้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ตกลงอะไรกันไว้บ้างที่แม่เล่ามามันก็เลื่อนๆจำได้แค่บางตอน แต่ปัจจุบันเราก็เป็นลูกพ่อตามกฎหมายคือทำเรื่องรับรองบุตร ทำตั้งแต่เด็กแล้ว จำได้เลยตอนนั้นคือเราไม่รู้หรอกว่า พ่อกับแม่เราสถานที่ไหนสักอย่าง พ่อกับแม่เราพูดกับบ้าง ทะเลาะกันด้วย ในวันนั้นเรานั่งงงๆ เขาให้เราเขียนชื่อ และประทับนิ้วในเอกสารนั้น พอโตมา เราเปิดดูเอกสารเวลาต้องไปทำนู่นนี่เราถึงรู้ว่า นี่คือเอกสารรับรองบุตร พ่อเราก็คงจดทะเบียนกับนางนั่น ทุกวันนี้พ่อเราก็ไปอยู่กับบ้านนั้นนะ ไปแบบถาวรเลย กลับมาหาเราเเรกๆก็ทุกอาทิตย์ นานไปสองอาทิตย์ครั้งจนทุกวันนี้มาเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่มาเลย สำหรับเราเรื่องครอบครัวที่ว่าเหมือนแผลในใจที่ใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้ เราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ตบตี จะฆ่ากันก็มี เราก็ได้แต่นั่งเงียบบ้างครั้งก็ร้องไห้ ตอนเด็กเราติดพ่อมาก ตอนนั้นพ่อยังไม่มีน้องพ่อก็โทรหาเราตลอดทุกวันคุยกับเราทุกเวลาเลยโทรหาเรา เราจำเวลานั้นได้ที่แม่เราบอกว่า พ่อโทรมาหา เรานี่รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์เลย แต่เจ็บปวดยิ่งกว่านั้นคือทุกอาทิตย์ที่พ่อกลับมาหาเรา ตี 3 กว่าพ่อเราจะตื่นนอนเตรียมอาบน้ำไปทำงาน พ่อเราทำใน ตจว. เดือนทางประมาณ 3 ชม. เราจะตื่นตามพ่อทุกครั้งตั้งแต่พ่อลุกไปอาบน้ำ ตักกับข้าวที่แม่เราไปกิน เราเดินหัวฟูๆไปส่งพ่อ ถามพ่อว่า พ่อจะไปแล้วเหรอ ไม่ไปได้ไหม พ่อเราก็บอกไม่ได้พ่อต้องไปทำงาน เราจะส่งพ่อแค่หน้าตึก พอพ่อลับตาไปเราก็แอบย่องๆตามพ่อไป มองจนพ่อลับตา บางครั้งพ่อเราจำได้ว่าเราแอบตามมา พ่อเราก็จะต้องมาส่งเราที่บ้านแล้วรีบไปทำงาน บางครั้งพ่อก็ให้เราไปนอน เราเดินกลับมาคอตก แม่เราก็รู้แหละว่าเราตื่นไปส่งพ่อทุกครั้ง พ่อเราถึงห้องเราก็จะร้องไห้กอดแม่แล้วบอกว่า พ่อไปแล้ว แม่ก็จะปลอบเราทุกครั้งว่าเดี๋ยวพ่อก็กลับมาไม่ต้องร้อง แล้วเราก็หลับไป เป็นแบบนี้นานมากสมัยเด็ก จนเราเลิกร้องไห้ตอนไหนก็จำไม่ค่อยได้ อีกเรื่องหนึ่งคือเรากับนางนั่นไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก สมัยเด็กพอปิดเทอมเราไปอยู่กับพ่อ คือเราติดพ่อมาก เราก็ไปอยู่กับพ่อที่ ตจว. แต่พ่อก็อยู่กับนางนั่นนะ สมัยนั้นกี่ขวบแล้วไม่รู้ คืนนั้น เรานอนกลางคั่นระหว่างพ่อกับนางนั่น แล้วกลางดึกเราตื่นมา แล้วจะไปห้องน้ำกำลังจะเรียกพ่อนางนั่นตื่นมา ชี้หน้าเราแล้วบอกว่า นอนไปเลยนะ สมัยเด็กนั่นเราก็กลัวเาก็เลยนอน แม่เราบอกว่า มันเคยสาปแช่งเราว่า ขอให้ลูกเป็นกะห..ขาย.. ด่าเรากับแม่เราทุกวัน เราเคยไปบ้านพ่อ สามสี่ครั้ง มันเผาเสื้อผ้าเราหมด เราไม่มีเสื้อผ้าใส่เลยสักตัว มีแต่เสื้อตัวเดียวที่ใส่กลับมา โทรศัพท์เครื่องแรกที่แม่เราซื้อให้มามันก็ยึดไป และบอกพ่อว่าให้เราออกจากบ้านนี้ไป สมัยที่มันขโมยโทรศัพท์เราตอนนั้นมันก็เพิ่งมี ลช. คนแรก แม่เราก็ด่าพ่อยับว่าทำไมปกป้องลูกไม่เคยได้เลย หลงมันเหรอ สารพัดที่แม่เราด่าพ่อ เหตุการณ์ที่แย่ที่สุดในชีวิตครั้งนั้นก็คือเราเกือบเสียแม่ไป ปกติแม่เราเป้นคนไม่กินเหล้าบียร์เลย งานการก็ทำ กับข้าวก็ทำอร่อย งานฝีมือแม่เราทำเป็นทุกอย่าง เรียกว่าแม่บ้านที่ดีคนนึงเลย แต่พอเรื่องพ่อ แม่เราก็เครียดไหนจะเลี้ยงเรา สมัยเด็กเราก็เข้า รพ. บ่อยมากแม่บอกเราป่วยบ่อยมาก แต่พ่อเราก็ไม่สนใจเลย พอแม่เริ่มหัดกินเบียร์ แม่ก็เมาบ้างอ้วกบ้าง มีคืนนึงแม่เรากินเยอะมาก เราก็อยู่กับแม่แค่สองคน ตอนนั้น 4-5ขวบ แม่เราอ้วกทั้งคืนนั้น แบบนอนอ้วกอยู่ตรงนั้นลุกไปไหนไม่ไหวเลย คืนนั้นเราจำได้ดีเลยว่าเราเป็นคนเช็ดอ้วกแม่ เอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวแม่ แล้วก็นอนเฝ้าแม่ด้วยทั้งคืน อีกเหตุการณ์นึงแม่เราก็เมาทะเลาะกับพ่อ จะเอากรรไกรแทงตัวเอง ตอนนั้นพ่อก็ไม่กล้าทำไรเลย มีแต่เราที่วิ่งไปหาแม่แล้วร้องไห้บอกให้แม่หยุดเถอะ เราก็เป็นคนหยิบกรไกรออกจากมือแม่ แม่เราก็ร้องไห้ เรารู้สึกแย่ตลอดเลยเวลาพ่อแม่ทะเลาะกันและทุกครั้งที่เราไม่ได้เจอพ่อ ส่วนนางนั่นก็ชอบโทรมาด่าทุกเบอ เรากับแม่นี่รับสายมันไว้นะ แล้วก็วางโทรศัพท์เฉยๆให้มันด่า แบบครึ่ง ชม.ผ่านไปมันก็ยังอยู่ จนแม่เราเดินไปบอกว่า ไปกินข้าวกินปลาเห้อ แล้วค่อยโทรมาใหม่ แล้วก็ปล่อยโทรศัพท์ไว้ นางนั่นก็วางจริงพอซักพักก็โทรมาด่าอีกรอบ จนโตมาหน่อยเราได้ไปบ้านพ่ออีก สมัยม.3จะเข้าม.4 ตอนนั้นคือไม่ยอมใครแล้วเริ่มกล้าพูดกล้าที่จะตอบโต้ วันนั้นเป็นวันที่นางทำบุญหาพ่อของมัน พ่อของมันเสียแล้ว ทำบุญครบ100วัน เราเคยเจอพ่อกับแม่นางนะ เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แม่ของนางเคยขอโทษเราแทนนางที่ทำกับเราไว้ ตอนนั้นก็แค่ยิ้มให้ ที่เราเกลียดคือนางนั่นกับสิ่งที่ทำกับเราไว้ วันนั้นทะเลาะกันในเฟสกันก่อนคือนางแอบเอาเฟชของหลานตัวเองที่อายุเท่ากับเรามาส่อง เราโพสประมาณว่า อย่าแสร้งทำดีใส่ เกลียดก็คือเกลียด ตอนแรกก็ด่ากันในเฟส พอซักพักเดินมาด่าเราต่อหน้าพ่อเลย แล้วคืนนั้นก็ทะเลาะกัน เถียงกับแบบเราไม่ยอมมันก็ไม่ยอมมันพูดกูใส่เราทุกคำ แต่เราพูดแค่คำว่าคุณๆ เราเอาสิ่งที่อึดอัดในใจมาตลอดหลายปีใส่มัน มันก็ยังไม่พอด่าเรา ลามไปแม่เรา จนพ่อเราก็งงว่าไปทะเลาะกันตอนนั้นพ่อเราบอกให้เราเงียบ เราไม่เงียบ บอกให้มันเงียบมันก็ไม่เงียบสุดท้ายก็มีข้างของพังในบ้าน มันถึงจะยอมหยุดแล้วคืนนั้นนอนเตียงเดียวกัน 4 คน มัน ลส. พ่อ และ เรา คืนนั้นนอนแทบไม่หลับ ตอนก่อนจะนอนเราก็ออกไปโทรหาแม่บอกให้พรุ่งนี้แม่มารับหน่อย เพราะคิดยังไงพ่อเราไม่ไปส่งเราหรอก พ่อไม่เคยปกป้องเราได้เลยสักอย่าง มันก็เดินตามออกมา เดินไปหยิบมีดแล้วเอามะม่วงมาสับๆๆๆๆๆๆๆแบบสับรัวไม่หยุดเลยแล้วสับข้างหลังเรา เราก็เลยบอกแม่ว่าเดี๋ยวขอไปนอนก่อนนางนั่นมันสับมะม่วงข้างหลัง น่ากลัว (เรื่อง นางมีลูกชายกับลูกสาวเราก็ไม่ติดใจตรงนี้นะ เพราะเราเคยเจอน้องสองคนนี้แล้วน้องก็ไม่เกลียดไรเราเลย เรียกเราพี่ กอดเรา เล่ากับเราตั้งแต่เด็กจนโต) จนผ่านมา 18 ปีแล้วเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเงียบไปตอนไหน แต่มันก็มีมาเรื่อยๆคือเรื่องพ่อกับแม่ที่ไม่ลงรอยกันเลย มันเหมือนแผลที่รักษาไม่หายมากกว่า ปัจจุบันนี้เราก็เจอพ่อบ้างเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่เจอ แต่มันรู้สึกว่าพอคิดเรื่องนี้ใจเรามันปวดมาก เราเลิกร้องไห้มานานมาก แบบพอรู้สึกจะร้องไห้เราก็จะมองฟ้า รีบไม่ให้น้ำตาไหลหรือแบบจมูกตลอด มันเลยกลายเป็นว่าเราไม่ชอบร้องไห้ไปเลย เพราะเคยร้องไห้เรื่องครอบครัวครั้งนึงที่เรารู้สึกแย่มาก คืนนั้นร้องจนไม่ไหวหมดแรง ตื่นมาตาบวมร่างกายแบบแย่ไปหมดทุกอย่างเลย เลยไม่อยากร้องไห้อีกเลย เวลาเห็นแม่เราเครียด เวลาแม่เราเจอปัญหาแล้วร้องไห้ เราก็ไม่ร้อง เราจะนั่งมองหน้าแม่ เงียบ ไม่พูดอะไร ถ้าร้องเราจะรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่อยากให้แม่มารู้สึกแย่ไปอีก แล้วพอคิดถึงอนาคต เราเนี่ยแหละจะกลายเป็นเสาหลักครอบครัวที่จะดูแลพ่อแม่ตอนแก่ ถึงแม้พ่อจะมีครอบครัวนั้นแต่ยังไงเราก็ไม่ทิ้งพ่อแน่นอน เราควรทำยังไงไม่ให้แม่เราเป็นคนคิดมาก แม่เราเจอเรื่องราวมาเยอะทั้วเรื่องพ่อเรื่องเพื่อนบ้านที่เคยหักหลังแม่เราโกงเงินแม่เราทุกวันนี้ก็ยังมากระแระกระแหนใส่แม่เราพอแม่เราระเบิดที่ไรบ้านแทบแตกทุกที เราอยากให้พ่อกับแม่คุยกันดีๆสักครั้งแต่พ่อกับแม่เราไม่คุยกันเลยคุยทีไรด่ากันตลอด เรารู้นะสิ่งที่เราควรทำคือ ไม่ทิ้งพ่อแม่ ตั้งใจเรียน มีฐานะมั่นคงเลี้ยงพ่อแม่ให้ได้ แต่เราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี มันเหมือนสับสนกับชีวิตครอบครัวที่แตกแยก ควรทำยังให้มันดีขึ้นถึงรู้ว่าไม่มีทางดีขึ้นได้แล้วแต่เราห่วงแม่ มากกว่า เราก็พูดกับแม่น้อยนะ พิมพ์งงไปหมดแล้วขออภัยด้วยนะคะ ตอนนี้ใจไม่สงบเลย
พื้นฐานของครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ทำให้โตมารู้สึกว่าไม่มีความสุขและเหมือนคนซึมเศร้า ไม่ชอบการร้องไห้
ตอนนี้เราอายุ 18 กำลังจะเข้าปี 1 ค่ะ ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์มาตั้งแต่เราจำความได้เลย พ่อเราแต่งกับแม่เราเป็นคนที่ 2 แต่พอเราคลอดได้ไม่กี่เดือนพ่อเราก็แอบไม่มีบ้านน้อย ทำให้ตั้งแต่เด็กนั้นครอบครัวเราแตกแยกทันที พ่อเราก็ไปอยู่กับบ้านน้อย แต่ก็ยังคอยวนเวียนมาหาเราทุกอาทิตย์ แม่เราเล่าให้ฟัง พ่อ แม่ และ นางนั้น มีปัญหากันตลอด นางจะคอยโทรมาด่ามาว่าแม่เราทุกครั้งทุกวันที่พ่อเรากลับมาเรา พอเผลอก็จะแอบมาโทรด่าแม่เรา แต่พอเราก็เข้าข้างนางบอกว่า ปล่อยๆมันไป ประมาณนี้ตลอดบางครั้งก็กลับมาว่าแม่เราซะอีก แต่คงมีเรื่องที่ปวดใจกว่านี้คือพ่อเราแอบไปแต่งงานกับนางนั่นโดยที่ครอบครัวพ่อก็เห็นดีเห็นงาม ย่าเราก็ยอมให้แต่งทั้งๆที่ย่าก็รู้ว่า พ่อก็มีแม่และเราที่อายุไม่กี่เดือน เหตุการณ์วันนั้นแม่เราเล่าให้ฟังทุกอย่าง เราฟังยังปวดใจแทนแม่เลย แม่เราโทรหาพ่อทั้งวันพ่อไม่รับสาย โทรหาพี่น้องพ่อก็ไม่มีใครรับ จนแม่เราโทรไปหาอา น้องสาวของพ่อ อาเราเคยมาอยู่กับแม่เราสมัยเรียนมหาลัย แม่บอกแม่ก็ช่วยดูแลเลี้ยงดูอา วันนั้นอารับสาย แม่ถามถึงพ่อ แต่ปรากฎว่าวันนั้นแม่เราได้ยินเสียงขันหมาก แม่เราถามว่า พ่อแต่งงานเหรอ แม่บอกวันนั้น ทั้งแม่และอาพูดไม่ออกแม่เราร้องไห้ อาเราก็ร้องไห้เหมือนกัน แต่ในวันนั้นพ่อเราที่ไปแต่งงานกับนางนั่นก็ยังอุตส่าห์กลับมาบ้านมาหาเรากับแม่ แม่เราดลี้ยงเราอยู่ในบ้าน แม่บอกว่า แม่ไม่พูดอะไรเลย พอพ่อมาถึงบ้าน พ่อเดินมากราบเท้าแม่ ร้องไห้ แม่เราก็ร้องไห้ แม่เราเล่าอะไรอีกเราก็จำไม่ได้ แต่แม่บอกว่า พ่อขอร้องให้เห็นใจนางนั่น พ่อบอกมันต้องดูแลพ่อกับแม่คนเดียว เราก็ลืมว่าแม่พูดอะไรอีก แต่แม่บอกว่า พ่อขอความเห็นใจอย่างเดียว เราฟังแล้วก็ยังเจ็บแทนแม่ ว่าทำไมพ่อทำกับแม่ขนาดนี้ แต่เราก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ตกลงอะไรกันไว้บ้างที่แม่เล่ามามันก็เลื่อนๆจำได้แค่บางตอน แต่ปัจจุบันเราก็เป็นลูกพ่อตามกฎหมายคือทำเรื่องรับรองบุตร ทำตั้งแต่เด็กแล้ว จำได้เลยตอนนั้นคือเราไม่รู้หรอกว่า พ่อกับแม่เราสถานที่ไหนสักอย่าง พ่อกับแม่เราพูดกับบ้าง ทะเลาะกันด้วย ในวันนั้นเรานั่งงงๆ เขาให้เราเขียนชื่อ และประทับนิ้วในเอกสารนั้น พอโตมา เราเปิดดูเอกสารเวลาต้องไปทำนู่นนี่เราถึงรู้ว่า นี่คือเอกสารรับรองบุตร พ่อเราก็คงจดทะเบียนกับนางนั่น ทุกวันนี้พ่อเราก็ไปอยู่กับบ้านนั้นนะ ไปแบบถาวรเลย กลับมาหาเราเเรกๆก็ทุกอาทิตย์ นานไปสองอาทิตย์ครั้งจนทุกวันนี้มาเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่มาเลย สำหรับเราเรื่องครอบครัวที่ว่าเหมือนแผลในใจที่ใหญ่ที่สุดเลยก็ว่าได้ เราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ตบตี จะฆ่ากันก็มี เราก็ได้แต่นั่งเงียบบ้างครั้งก็ร้องไห้ ตอนเด็กเราติดพ่อมาก ตอนนั้นพ่อยังไม่มีน้องพ่อก็โทรหาเราตลอดทุกวันคุยกับเราทุกเวลาเลยโทรหาเรา เราจำเวลานั้นได้ที่แม่เราบอกว่า พ่อโทรมาหา เรานี่รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์เลย แต่เจ็บปวดยิ่งกว่านั้นคือทุกอาทิตย์ที่พ่อกลับมาหาเรา ตี 3 กว่าพ่อเราจะตื่นนอนเตรียมอาบน้ำไปทำงาน พ่อเราทำใน ตจว. เดือนทางประมาณ 3 ชม. เราจะตื่นตามพ่อทุกครั้งตั้งแต่พ่อลุกไปอาบน้ำ ตักกับข้าวที่แม่เราไปกิน เราเดินหัวฟูๆไปส่งพ่อ ถามพ่อว่า พ่อจะไปแล้วเหรอ ไม่ไปได้ไหม พ่อเราก็บอกไม่ได้พ่อต้องไปทำงาน เราจะส่งพ่อแค่หน้าตึก พอพ่อลับตาไปเราก็แอบย่องๆตามพ่อไป มองจนพ่อลับตา บางครั้งพ่อเราจำได้ว่าเราแอบตามมา พ่อเราก็จะต้องมาส่งเราที่บ้านแล้วรีบไปทำงาน บางครั้งพ่อก็ให้เราไปนอน เราเดินกลับมาคอตก แม่เราก็รู้แหละว่าเราตื่นไปส่งพ่อทุกครั้ง พ่อเราถึงห้องเราก็จะร้องไห้กอดแม่แล้วบอกว่า พ่อไปแล้ว แม่ก็จะปลอบเราทุกครั้งว่าเดี๋ยวพ่อก็กลับมาไม่ต้องร้อง แล้วเราก็หลับไป เป็นแบบนี้นานมากสมัยเด็ก จนเราเลิกร้องไห้ตอนไหนก็จำไม่ค่อยได้ อีกเรื่องหนึ่งคือเรากับนางนั่นไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก สมัยเด็กพอปิดเทอมเราไปอยู่กับพ่อ คือเราติดพ่อมาก เราก็ไปอยู่กับพ่อที่ ตจว. แต่พ่อก็อยู่กับนางนั่นนะ สมัยนั้นกี่ขวบแล้วไม่รู้ คืนนั้น เรานอนกลางคั่นระหว่างพ่อกับนางนั่น แล้วกลางดึกเราตื่นมา แล้วจะไปห้องน้ำกำลังจะเรียกพ่อนางนั่นตื่นมา ชี้หน้าเราแล้วบอกว่า นอนไปเลยนะ สมัยเด็กนั่นเราก็กลัวเาก็เลยนอน แม่เราบอกว่า มันเคยสาปแช่งเราว่า ขอให้ลูกเป็นกะห..ขาย.. ด่าเรากับแม่เราทุกวัน เราเคยไปบ้านพ่อ สามสี่ครั้ง มันเผาเสื้อผ้าเราหมด เราไม่มีเสื้อผ้าใส่เลยสักตัว มีแต่เสื้อตัวเดียวที่ใส่กลับมา โทรศัพท์เครื่องแรกที่แม่เราซื้อให้มามันก็ยึดไป และบอกพ่อว่าให้เราออกจากบ้านนี้ไป สมัยที่มันขโมยโทรศัพท์เราตอนนั้นมันก็เพิ่งมี ลช. คนแรก แม่เราก็ด่าพ่อยับว่าทำไมปกป้องลูกไม่เคยได้เลย หลงมันเหรอ สารพัดที่แม่เราด่าพ่อ เหตุการณ์ที่แย่ที่สุดในชีวิตครั้งนั้นก็คือเราเกือบเสียแม่ไป ปกติแม่เราเป้นคนไม่กินเหล้าบียร์เลย งานการก็ทำ กับข้าวก็ทำอร่อย งานฝีมือแม่เราทำเป็นทุกอย่าง เรียกว่าแม่บ้านที่ดีคนนึงเลย แต่พอเรื่องพ่อ แม่เราก็เครียดไหนจะเลี้ยงเรา สมัยเด็กเราก็เข้า รพ. บ่อยมากแม่บอกเราป่วยบ่อยมาก แต่พ่อเราก็ไม่สนใจเลย พอแม่เริ่มหัดกินเบียร์ แม่ก็เมาบ้างอ้วกบ้าง มีคืนนึงแม่เรากินเยอะมาก เราก็อยู่กับแม่แค่สองคน ตอนนั้น 4-5ขวบ แม่เราอ้วกทั้งคืนนั้น แบบนอนอ้วกอยู่ตรงนั้นลุกไปไหนไม่ไหวเลย คืนนั้นเราจำได้ดีเลยว่าเราเป็นคนเช็ดอ้วกแม่ เอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวแม่ แล้วก็นอนเฝ้าแม่ด้วยทั้งคืน อีกเหตุการณ์นึงแม่เราก็เมาทะเลาะกับพ่อ จะเอากรรไกรแทงตัวเอง ตอนนั้นพ่อก็ไม่กล้าทำไรเลย มีแต่เราที่วิ่งไปหาแม่แล้วร้องไห้บอกให้แม่หยุดเถอะ เราก็เป็นคนหยิบกรไกรออกจากมือแม่ แม่เราก็ร้องไห้ เรารู้สึกแย่ตลอดเลยเวลาพ่อแม่ทะเลาะกันและทุกครั้งที่เราไม่ได้เจอพ่อ ส่วนนางนั่นก็ชอบโทรมาด่าทุกเบอ เรากับแม่นี่รับสายมันไว้นะ แล้วก็วางโทรศัพท์เฉยๆให้มันด่า แบบครึ่ง ชม.ผ่านไปมันก็ยังอยู่ จนแม่เราเดินไปบอกว่า ไปกินข้าวกินปลาเห้อ แล้วค่อยโทรมาใหม่ แล้วก็ปล่อยโทรศัพท์ไว้ นางนั่นก็วางจริงพอซักพักก็โทรมาด่าอีกรอบ จนโตมาหน่อยเราได้ไปบ้านพ่ออีก สมัยม.3จะเข้าม.4 ตอนนั้นคือไม่ยอมใครแล้วเริ่มกล้าพูดกล้าที่จะตอบโต้ วันนั้นเป็นวันที่นางทำบุญหาพ่อของมัน พ่อของมันเสียแล้ว ทำบุญครบ100วัน เราเคยเจอพ่อกับแม่นางนะ เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แม่ของนางเคยขอโทษเราแทนนางที่ทำกับเราไว้ ตอนนั้นก็แค่ยิ้มให้ ที่เราเกลียดคือนางนั่นกับสิ่งที่ทำกับเราไว้ วันนั้นทะเลาะกันในเฟสกันก่อนคือนางแอบเอาเฟชของหลานตัวเองที่อายุเท่ากับเรามาส่อง เราโพสประมาณว่า อย่าแสร้งทำดีใส่ เกลียดก็คือเกลียด ตอนแรกก็ด่ากันในเฟส พอซักพักเดินมาด่าเราต่อหน้าพ่อเลย แล้วคืนนั้นก็ทะเลาะกัน เถียงกับแบบเราไม่ยอมมันก็ไม่ยอมมันพูดกูใส่เราทุกคำ แต่เราพูดแค่คำว่าคุณๆ เราเอาสิ่งที่อึดอัดในใจมาตลอดหลายปีใส่มัน มันก็ยังไม่พอด่าเรา ลามไปแม่เรา จนพ่อเราก็งงว่าไปทะเลาะกันตอนนั้นพ่อเราบอกให้เราเงียบ เราไม่เงียบ บอกให้มันเงียบมันก็ไม่เงียบสุดท้ายก็มีข้างของพังในบ้าน มันถึงจะยอมหยุดแล้วคืนนั้นนอนเตียงเดียวกัน 4 คน มัน ลส. พ่อ และ เรา คืนนั้นนอนแทบไม่หลับ ตอนก่อนจะนอนเราก็ออกไปโทรหาแม่บอกให้พรุ่งนี้แม่มารับหน่อย เพราะคิดยังไงพ่อเราไม่ไปส่งเราหรอก พ่อไม่เคยปกป้องเราได้เลยสักอย่าง มันก็เดินตามออกมา เดินไปหยิบมีดแล้วเอามะม่วงมาสับๆๆๆๆๆๆๆแบบสับรัวไม่หยุดเลยแล้วสับข้างหลังเรา เราก็เลยบอกแม่ว่าเดี๋ยวขอไปนอนก่อนนางนั่นมันสับมะม่วงข้างหลัง น่ากลัว (เรื่อง นางมีลูกชายกับลูกสาวเราก็ไม่ติดใจตรงนี้นะ เพราะเราเคยเจอน้องสองคนนี้แล้วน้องก็ไม่เกลียดไรเราเลย เรียกเราพี่ กอดเรา เล่ากับเราตั้งแต่เด็กจนโต) จนผ่านมา 18 ปีแล้วเราก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเงียบไปตอนไหน แต่มันก็มีมาเรื่อยๆคือเรื่องพ่อกับแม่ที่ไม่ลงรอยกันเลย มันเหมือนแผลที่รักษาไม่หายมากกว่า ปัจจุบันนี้เราก็เจอพ่อบ้างเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่เจอ แต่มันรู้สึกว่าพอคิดเรื่องนี้ใจเรามันปวดมาก เราเลิกร้องไห้มานานมาก แบบพอรู้สึกจะร้องไห้เราก็จะมองฟ้า รีบไม่ให้น้ำตาไหลหรือแบบจมูกตลอด มันเลยกลายเป็นว่าเราไม่ชอบร้องไห้ไปเลย เพราะเคยร้องไห้เรื่องครอบครัวครั้งนึงที่เรารู้สึกแย่มาก คืนนั้นร้องจนไม่ไหวหมดแรง ตื่นมาตาบวมร่างกายแบบแย่ไปหมดทุกอย่างเลย เลยไม่อยากร้องไห้อีกเลย เวลาเห็นแม่เราเครียด เวลาแม่เราเจอปัญหาแล้วร้องไห้ เราก็ไม่ร้อง เราจะนั่งมองหน้าแม่ เงียบ ไม่พูดอะไร ถ้าร้องเราจะรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ ไม่อยากให้แม่มารู้สึกแย่ไปอีก แล้วพอคิดถึงอนาคต เราเนี่ยแหละจะกลายเป็นเสาหลักครอบครัวที่จะดูแลพ่อแม่ตอนแก่ ถึงแม้พ่อจะมีครอบครัวนั้นแต่ยังไงเราก็ไม่ทิ้งพ่อแน่นอน เราควรทำยังไงไม่ให้แม่เราเป็นคนคิดมาก แม่เราเจอเรื่องราวมาเยอะทั้วเรื่องพ่อเรื่องเพื่อนบ้านที่เคยหักหลังแม่เราโกงเงินแม่เราทุกวันนี้ก็ยังมากระแระกระแหนใส่แม่เราพอแม่เราระเบิดที่ไรบ้านแทบแตกทุกที เราอยากให้พ่อกับแม่คุยกันดีๆสักครั้งแต่พ่อกับแม่เราไม่คุยกันเลยคุยทีไรด่ากันตลอด เรารู้นะสิ่งที่เราควรทำคือ ไม่ทิ้งพ่อแม่ ตั้งใจเรียน มีฐานะมั่นคงเลี้ยงพ่อแม่ให้ได้ แต่เราควรจะทำยังไงกับชีวิตดี มันเหมือนสับสนกับชีวิตครอบครัวที่แตกแยก ควรทำยังให้มันดีขึ้นถึงรู้ว่าไม่มีทางดีขึ้นได้แล้วแต่เราห่วงแม่ มากกว่า เราก็พูดกับแม่น้อยนะ พิมพ์งงไปหมดแล้วขออภัยด้วยนะคะ ตอนนี้ใจไม่สงบเลย