คือ...
อยู่กินกับแฟนมาเกือบ 4 ปีแล้ว แต่งงานแล้วแต่ไม่มีลูกด้วยกัน
ทุกวันนี้อยู่ด้วยความเจ็บปวด ทรมานใจ ฝ่ายชายไม่เคยเห็นค่าของความรักเลย
ทะเราะกันทุกวัน เราไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรเลย พูดไปก็ผิดตลอด
ตลอดเวลาเกือบ 4 ปี ที่ผ่านมา เราไม่แน่ใจว่าแฟนเรารักเราหรือแค่ทนอยู่
เราสรรหาทุกอย่างที่เขาต้องการแต่เรากับไม่เคยมีความดีเลย
ที่ผ่านมาเราเป็นฝ่ายให้มาตลอด แต่เราก็มีความสุขที่เราได้ทำสิ่งดีๆให้กับคนที่เรารัก
บางครั้งเราก็แอบน้อยใจ ว่าเมื่อไร เขาจะมองเห็นความดีของเราบ้าง ครบรอบแต่งงานเขาก็จำไม่ได้
วันเกิด หรือวันสำคัญใดๆ เขาไม่เคยทำให้เรามีความสุขเลย หลายครั้งแล้วที่เราคิดที่จะไป
แต่ะอนึกถึงช่วงเวลาดีๆ เราก็ทิ้งเขาไม่ลง ก็มีหลายครั้งที่เขาหนีเราไป
เราไม่เข้าใจว่าเราผิดตรงไหน ผิดที่อะไร หรือเราอาจะเป็นตัวน่ารำคาญ
หลายครั้งที่เขาหนีไป เราก็ต้องไปตามหาไปง้อเขากับมา พอมานั่งคิดๆดู เราจะทำไปเพื่ออะไร
ทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เห็นค่าของเราอยู่ดี แต่ทำไมเราถึงทิ้งเขาไม่ลง เป็นเพราะเราไม่ยอมตัดใจ
เลยต้องมาทน เจ็บปวดอยู่ทุกวันนี้ เพราะคำว่ารัก รักเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข
รักจนต้องยอมเจ็บตัวเวลาทะเราะกัน ยอมให้เขาทุบตีเพื่อที่จัไม่ให้เขาจากไปไหน
เราไม่รู้ว่าเราทำแบบนี้ไปทำไม เราว่ามันเกินมากกว่าคำว่า " รัก " แต่มันเป็นความผูกพัน
ไม่ต้องทำดีให้กันขอแค่ตื่นมาเจอน่ากันทุกๆเช้าก็มีความสุขขมากพอแล้ว
ยอมเจ็บแต่ไม่ยอมจาก หลายๆคนอาจจะคิดว่าเราบ้า เรางี่เง่า แต่เราก็ไม่เถียงนะ เราอาจจับ้าจิงๆ
คนดีๆที่ไหนจะยอมให้ผู้ชายทุบตี เพื่อแลกกับความรัก เมื่อไรที่เราหมดความอดทน เราจะเป็นฝ่ายเดินจากเขาไปเอง
แต่ก็พยายามแล้วที่จะอยู่คนเดียว แต่ทำไม่ได้ ใครมีวิธีหรือประสบการคล้ายๆเรา ก็เล่าสู่กันฟังบ้างนะ
ทำยังไงถึงจะสบายใจ
อยู่กินกับแฟนมาเกือบ 4 ปีแล้ว แต่งงานแล้วแต่ไม่มีลูกด้วยกัน
ทุกวันนี้อยู่ด้วยความเจ็บปวด ทรมานใจ ฝ่ายชายไม่เคยเห็นค่าของความรักเลย
ทะเราะกันทุกวัน เราไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรเลย พูดไปก็ผิดตลอด
ตลอดเวลาเกือบ 4 ปี ที่ผ่านมา เราไม่แน่ใจว่าแฟนเรารักเราหรือแค่ทนอยู่
เราสรรหาทุกอย่างที่เขาต้องการแต่เรากับไม่เคยมีความดีเลย
ที่ผ่านมาเราเป็นฝ่ายให้มาตลอด แต่เราก็มีความสุขที่เราได้ทำสิ่งดีๆให้กับคนที่เรารัก
บางครั้งเราก็แอบน้อยใจ ว่าเมื่อไร เขาจะมองเห็นความดีของเราบ้าง ครบรอบแต่งงานเขาก็จำไม่ได้
วันเกิด หรือวันสำคัญใดๆ เขาไม่เคยทำให้เรามีความสุขเลย หลายครั้งแล้วที่เราคิดที่จะไป
แต่ะอนึกถึงช่วงเวลาดีๆ เราก็ทิ้งเขาไม่ลง ก็มีหลายครั้งที่เขาหนีเราไป
เราไม่เข้าใจว่าเราผิดตรงไหน ผิดที่อะไร หรือเราอาจะเป็นตัวน่ารำคาญ
หลายครั้งที่เขาหนีไป เราก็ต้องไปตามหาไปง้อเขากับมา พอมานั่งคิดๆดู เราจะทำไปเพื่ออะไร
ทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เห็นค่าของเราอยู่ดี แต่ทำไมเราถึงทิ้งเขาไม่ลง เป็นเพราะเราไม่ยอมตัดใจ
เลยต้องมาทน เจ็บปวดอยู่ทุกวันนี้ เพราะคำว่ารัก รักเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข
รักจนต้องยอมเจ็บตัวเวลาทะเราะกัน ยอมให้เขาทุบตีเพื่อที่จัไม่ให้เขาจากไปไหน
เราไม่รู้ว่าเราทำแบบนี้ไปทำไม เราว่ามันเกินมากกว่าคำว่า " รัก " แต่มันเป็นความผูกพัน
ไม่ต้องทำดีให้กันขอแค่ตื่นมาเจอน่ากันทุกๆเช้าก็มีความสุขขมากพอแล้ว
ยอมเจ็บแต่ไม่ยอมจาก หลายๆคนอาจจะคิดว่าเราบ้า เรางี่เง่า แต่เราก็ไม่เถียงนะ เราอาจจับ้าจิงๆ
คนดีๆที่ไหนจะยอมให้ผู้ชายทุบตี เพื่อแลกกับความรัก เมื่อไรที่เราหมดความอดทน เราจะเป็นฝ่ายเดินจากเขาไปเอง
แต่ก็พยายามแล้วที่จะอยู่คนเดียว แต่ทำไม่ได้ ใครมีวิธีหรือประสบการคล้ายๆเรา ก็เล่าสู่กันฟังบ้างนะ