ทิชชู่ก็เอาไม่อยู่ น้ำตาแตกซะขนาดนี้

คิดว่าวันนี้จะเบาๆ ทั้งๆที่รู้ว่าเดี๋ยวจะมาขอขมากัน แต่พอดูฉากนี้เข้าไปเท่านั้น.... ร้องไห้ซะ..... ไม่คิดว่าจะอินขนาดนี้เลยนะ อุไร กับพยอม....มีความสุขกันซะทีนะ. เพื่อนกันยังไงก็เพื่อน เฮ้อ เดี๋ย

ปัญหาระดับชาติของผมคือ เวลาไปกินอาหาร บางร้านมันไม่มีทิชชู่นี่แหละ คือ อาหารไทยส่วนใหญ่นะครับ มันมีเครื่องเทศที่ชวนให้นำหูน้ำตาไหลเหลือเกิน ไหนจะก๋วยเตี๋ยวที่ร้อนๆ อีก เวลาที่จะต้องเช็ดแล้วมันไม่มีให

คือพ่อของเราเป็นคนเจ้าชู้ค่ะ เขามีเมียสองคน โดยแม่เราเป็นเมียน้อย ซึ่งตอนเด็กเราก็เคยน้อยใจว่าทำไมเราถึงต้องพ่วงคำว่าลูกเมียน้อยมาติดตัวตัวเองด้วย แต่ก็ไม่เคยโกรธพ่อหรือแม่เลย เพราะอย่างน้อยก็ได้เกิดม

พอเริ่มอายุมากขึ้น​ เพื่อนๆก็เริ่มน้อยลง​ ไม่ว่าจะด้วยจากกันไปจากโลกนี้​ หรือคนที่ยังอยู่ไม่ค่อยได้คุยกัน ใกล้จะสิ้นปีแล้ว​ ผ่านไปอีกปี​คิดย้อนไปก็นึกถึงเพื่อนๆสมัยก่อนนะคะ วันนี้เลยอยากมาตั้ง​กท. ถา

ฉากที่ประยง ไปขอขมาอาอ่ำ แล้ว พยอมขอขมาเพื่อนรักคืออุไร ทำให้ซื้งมากเลยคะ และอีกฉากที่ทำให้ซึ้งอีกฉาก คือ ตอนที่ระพี บอกกับพยอมว่าเราคือครอบครัวเดียวกัน (น้ำตาไหล ทั้งสองฉากเลยค่ะ) เป็นละครน้ำดี และให

คือเราชอบมีปัญหากับครอบครัวฝั่งทางพ่อ พอได้ระบายออกมาก็รู้สึกดีแต่พอพูดถึงทีไรน้ำตาจะชอบไหลตลอดเลยรู้สึกไม่อยากพูดถึงหรือนึกถึงเลยอย่างเช่นตอนนี้ที่เรากำลังพิมอยู่อยูาน้ำตาก็ไหลอัตโนมัดเลย ตอนที่เรายั

ตอนลือชัยก้มกราบแม่พยอม แม้บทสั้นๆ แต่อารมณ์ตอนนั้น มันเศร้า มันซึ้ง บอกไม่ถูก น้ำตาไหลออกมาเองไม่รู้ตัว เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจังเลยพยอม ส่วนลือชัย ถึงบทจะไม่เด่น ไม่ดีเท่ารุ่นเล็กคนอื่น แต่วันนี้นายทำให้

คือเราไปห้างมาหลายที่นะคะ ส่วนใหญ่ที่เห็น ในห้องน้ำจะไม่มีที่ฉีดก้น คือเราสงสัยอ่ะค่ะว่าทำไมเป็นอย่างนั้น เวลาปัสสาวะก็พอทน กำทิชชู่ข้างๆมาปาดได้ แต่เวลาอุจจาระนี่สิสุดจะทน หงุดหงิดมากๆค่ะ แล้ววันนั้น

อาทิตย์ก่อนเราอกหักหนักมากค่ะ แต่เป็นการอกหักที่คิดไปเอง เพราะพี่คนนั้นไม่ได้ชัดเจนอะไร ปัจจุบันยังคุยกันอยู่ เพราะพี่เค้าไม่รู้ตัวหรอก 555+ จนเราพยายามตัดใจ แต่ยังไม่ขาด เราเลือกที่จะรักษาระยะพี่น้