ใครมีน้องแบบนี้บ้างคะ ทำไงดีคะ มีน้องที่ไม่เคยคิดช่วยแบ่งเบาอะไรเลย อ้างแต่ว่าเรียนหนัก กลับบ้านไม่เคยแม้แต่จะล้างจาน กวาดถูบ้าน ผ้าทุกวันนี้แม่ยังซักให้อยู่เลย กลางคืนนอนดูหนัง กลางวันไม่ตื่น พอตื่นมากินข้าวจานก็แช่ไว้ให้แม่ล้าง เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับน้องนะคะ ทนเห็นไม่ได้คะ เลยแยกออกมา ที่บ้านก็ตามใจเพราะเห็นว่าเป็นลูกคนเดียวที่เรียนเก่ง สอบติดมหาวิทยาลัยดัง และเรียนสูงกว่าพี่น้องคนอื่นๆ (พ่อกับแม่เขาฝากหวังอนาคตไว้กับน้องเลยละคะ) แต่เรากลับไม่คิดแบบนั้น ไม่ใช่อิจฉาน้องนะคะ แต่รู้สึกว่าน้องยังไม่พร้อมที่จะเผชิญกับหน้าที่อะไรเลย  เพราะแค่หน้าที่ของตัวเองในบ้าน(แม้กระทั่งซักผ้าของตัวเอง)น้องเรายังไม่มีความคิดนี้ในหัวเลย  ตอนนี้น้องใกล้จบแล้วบอกว่าอยากจะต่อโทซึ่งค่าเรียนแพงงงมากเขาบอกว่าเทอมเป็นแสน  ปัญหาคือบ้านเราไม่ได้มีเงินมากมายทุกวันนี้เงินที่ส่งน้องเรียนอยู่บางครั้งไม่พอต้องไปกู้หนี้ยืมสินญาติๆมา จะทำยังงัยให้เขารู้สึกว่า ทุกคนลำบากเพื่อเขาให้เรียนจบ ให้เขารู้สึกถึงความยากลำบากที่พ่อแม่และพี่น้องช่วยกันหาเงินส่งเขาเรียน ให้เขาคิดได้ว่าจบแล้วหางานทำก่อนดีไหม หลายครั้งเคยคุยกับน้องว่าอยู่บ้านก็ช่วยงานบ้านบ้าง ไม่อยากให้แม่เหนื่อยมากคะ เราเองก็ต้องทำงานช่วยพ่อเหมือนกัน คือทุกคนจะมีหน้าที่ของตัวเองหมด ยกเว้นน้องคนนี้ แต่น้องกลับขึ้นเสียงกับเรา เราโมโหด่ากลับไป เขาร้องไห้ไปฟ้องแม่คะ เราเห็นหน้าพ่อกับแม่แล้วรู้เลยว่าท่านไม่สบายใจ เราเลยไม่พูดอะไรเลยคะสงสารพ่อกับแม่คะ  เลยเดินออกมาเงียบๆ ใช้วิธีไหนที่จะทำให้เขาดีขึ้นมาบ้างได้ไหมคะ