เคยไหม? กว่าจะเห็นค่า ก็เกือบจะสายเกินไปแล้ว

สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากประสบการณ์ชีวิตที่คิดว่าจะจำไว้เป็นบทเรียนของชีวิตตลอดไป ซึ่งประสบการณ์ครั้งนี้อาจทำให้มีความคิดและทัศนคติ โตขึ้นกว่าเดิม จริงจังกับชีวิตมากขึ้น และคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างจริงจัง

            เข้าเรื่องเลยนะ เราคบกับแฟนก็เหมือนคู่รักทั่วๆไป ตั้งแต่เริ่มคบกันคิดเสมอว่าผู้ชายคนนี้แหละคือคู่ชีวิต
เพราะกว่าเราจะได้รักกันได้คบกันมันเหมือนมีอุปสรรคหลายอย่าง เรารู้สึกชอบและสะดุจตาผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น
พอได้คบกันจริงๆ เรารู้สึกดีใจมากและคิดเสมอว่าจะไม่ทำให้คน คนนี้เสียใจ จะหยุดที่ผู้ชายคนนี้
ในช่วงแรกที่เราคบกันทุกอย่างมันดูดีไปหมด ความรักมันดูสวยงาม พี่เขาอายุมากกว่าเรา4-5ปี
เขาเป็นผู้ใหญ่มาก เป็นคนนิ่งๆเงียบๆ แต่ก็มีมุมน่ารัก ตลกขี้เล่น จริงจังกับงานมาก จนบางทีลืมใส้ใจคนรอบข้าง
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี เราทำงานคนละจังหวัด แต่ทุกๆวันหยุดเราจะไปหาไปอยู่กับเขาตลอด
เวลาที่เราไม่เจอกันเราก็จะคุยกันตลอดวิดิโอหากันทุกวัน แต่อยู่มาสักพัก เขาเริ่มคุยน้อยลงเขาบอกว่าทำงานเยอะ และไม่ค่อยคุยกะเรา
แล้วยังมีปัญหาเรื่องเพื่อนๆเขาอีก เพื่อนๆไม่ค่อยชอบเรายุให้เลิกกับเราตลอดเขาเป็นคนติดเพื่อนและรักเพื่อนมาก
และมีเพื่อนผู้หญิงของเขาคนนึงชอบโทรมาคุยกับเขาคุยเรื่องที่เพื่อนไม่น่าจะคุยกันเท่าไหร่
ปรึกษาปัญหาว่าวันนี้ไปทำผมมาไม่ถูกใจช่างเลย ทำผมให้ไม่สวย และคุยอะไรต่างๆนาๆ เป็นครึ่งๆชั่วโมง
ยอมรับว่าหึงและหวงมากไม่พอใจทุกครั้งที่เขาคุยกัน เราทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องเวลาที่มีให้กัน ทะเลาะจนบางทีท้อ น้อยใจ
ว่าทำไมเขาไม่สนใจเรา หรือเขาไม่รักเรา เขามีคนอื่นหรือเปล่า คิดมากไปต่างๆนาๆ จนทำให้เกิดความคิดอยากตัดใจจากผู้ชายคนนี้
เริ่มจากการไม่ค่อยโทรหาเขา(ฝืนใจตัวเองมาก) ไม่ไปหาเขา (ซึ่งยากมาก) พยายามอยู่กับเพื่อน เริ่มกลับมาเที่ยวมาดื่ม
ตอนนั้นในใจคิดอย่างเดียวทำไงก็ได้ให้รักเขาน้อยลง จะได้ไม่เจ็บไม่เสียใจเวลาเขาไม่สนใจ (ความคิดเด็กน้อยมากเลย)


แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดคาดกว่าที่คิดไว้ จากแค่อาการนอย น้อยใจแฟน กลายเป็นนอกใจ
เพราะในเวลาที่เรากำลังนอยมีผู้ชายอีกคนนึงเข้ามาคุยด้วย ซึ่งก่อนหน้านี้เราพอจะรู้ว่าเขาสนใจเรา แต่ด้วยความที่เรารักแฟนมาก
เราหลีกเลี่ยงตลอดที่จะเจอ และก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากต่างคนต่างมีแฟน เราก็คุยกันเหมือนเพื่อนร่วมงานปกติ แต่เหมือนใจเรามันช้ำอยู่
เขาเข้ามาคุยด้วยมากเข้ามาเติมส่วนที่เราต้องการ ดูแลใส่ใจ ใจเราเลยคล้อยตามไปก็เลยเริ่มคุยกันมา ตลอด เราเริ่มห่างแฟนได้และ
ไม่ค่อยโทรไป ไม่ไปหา ซึ่งปกติแฟนก็จะหายเงียบอยู่แล้วคราวนี้กลายเป็นห่างกันเลย แต่ก็ยังติดต่อกันไม่ได้หายเงียบ
ตั้งแต่เริ่มคุยกับคนใหม่นิสัยเราเปลี่ยนไปมาก หงุดหงิดใส่แฟนตลอดเวลา ทั้งด่าทั้งว่าเหวี่ยงวีนสารพัด แต่แฟนก็ยอม
นิ่งเงียบเพราะเขาไม่อยากมีปัญหา ช่วงนั้นเขาทำอะไรไม่ถูกใจเราเลย มีช่วงนึงที่เราต้องได้อยู่ใกล้กันตลอดเป็นเวลาเกือบสามเดือน(เพราะต้องมีภารกิจที่ต้องทำเหมือนกัน) เรายิ่งทำตัวแย่ๆใส่เขาไม่แคร์เขา สนใจแต่จะคุยกับคนใหม่ เรานั่งกดโทรสัพทั้งวัน เดินแอบไปคุยโทรสัพบ่อยๆ จนเขารู้ว่ามีคนอื่น แต่เขาไม่พูดไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้นทำตัวปกติมาก เขารอเรารู้สึกตัวและเลิกทำผิด


แต่ที่ไหนได้ นอกจากเราจะไม่รู้สึกตัวและไม่หยุด เรายังทำไม่ดีกับเขามากๆ เราบอกเลิกเขาเพราะคิดว่าทำไมเขานิ่งใส่เราจัง
ขนาดเจอกันทุกวันยังไม่เห็นเอาใจอะไรเราเลย หลังจากบอกเลิกเขาเขาก็เปลี่ยนสถานะในเฟต
เพื่อนๆเขามาร่วมยินดีกันยกใหญ่เพราะเพื่อนเขาไม่ชอบเรา ใจเราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีและไม่พอใจ  
ตอนแรกคิดว่าเขาคงไม่เลิกกับเราจริงๆ เขาคงง้อเราบ้าง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เขาเลิกจริง (เอาไงหละเราคราวนี้)
สั้นเลยทั้งตัวทั้งใจ โทรหาเขาเลย เขาถามว่าเรามีอะไรปิดบังเขามั้ย ในใจคิดแล้วหละว่า(ถามงี้รู้เรื่องแล้วแน่ๆ) แต่เราก็ยังตอบไปอีกว่า  
ไม่มีอะไรปิดบัง เขาก็ยิ่งเสียใจ จนเขาพูดออกมาทุกอย่างที่เขาเก็บไว้ เรานี่ถึงกับอึ้ง ทั้งหน้าชาและสงสารเขามาก
ในใจคิดว่า เขาทนเราขนาดนี้เลยหรอ เขาเป็นคนดีจัง เราทำไรลงไป ทำไมเราทำร้ายเขาได้ขนาดนี้ เราพยายามขอโอกาสเขานะ
เราอยากแก้ตัวจริงๆ อยากแก้ไขความผิด แต่รู้ว่ามันยากเกินจะอภัยกับสิ่งที่เราทำ และก็เป็นตามคาด เขาไม่ให้โอกาส
เขาบอกเขาเจ็บจริงเขาทนมานานแล้ว เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ คราวนี้แหละใจเรานี่แทบสลาย ใจจะขาด


เขาบอกเราทุกอย่างในสิ่งที่เขาเก็บและทนมาตลอด ทั้งเรื่องนิสัยที่ไม่ดีของเรา เรื่องที่เรานอกใจ เรื่องที่เราบอกเลิกเขา
พอเราเอาคำพูดเขามาคิด เราเสียใจมาก ที่ทำตัวแบบนั้น คิดว่าทำไมเรายังไม่คิดให้มันโตเป็นผู้ใหญ่สักที
ทำอะไรลงไป ทำไมทำร้ายคนที่รักเราได้ขนาดนี้


เราแก้ไขอยากปรับปรุงตัวแต่ใจก็รู้ดีว่าโอกาสมีน้อยมาก ที่เขาจะอภัยให้
แต่ตอนนี้พยายามทำตัวใหม่ทำให้ดีที่สุด พยายามง้อเขาทุกทาง ไม่ได้แค่จะพยายามทำตัวดีแค่ช่วงนี้เพื่อให้เขากลับมา
แต่จะทำตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อตัวเราเองและคนรอบข้าง ตอนนี้ถึงเขาจะไม่กลับมาแต่ใจเราก็ยังรักและเป็นห่วงเขาเสมอ
และจะจำบทเรียนครั้งนี้ไว้ให้ดี จะไม่ทำผิดแบบนี้อีก  กว่าจะรู้ค่าของที่รักเราที่ ก็เมื่อมันสายไปเสียแล้ว
             เราอยากให้เขากลับมามากแต่รู้ว่ามันยาก ใครพอมีวิธีจะแนะนำได้บ้างมั้ยคะ ว่าทำยังไงให้เรื่องนี้เกิดผลดีที่สุด เราสำนึกผิดแล้วจริงๆ

ขออภัยนะคะหากกระทู้นี้มีข้อผิดพลาดอะไร