ขอระบายหน่อยนะคะ
ตอนเรียน ฉันได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง
เราได้ครบดูใจกันมาเกือบ2ปีกว่า ช่วงนั้นกำลังจะเรียนจบ
แต่ดันมาพลาด ท้องสะก่อน พอเรารู้ว่าท้อง เราก็เคลียดไม่รู้จะปรึกษาใคร ปรึกษาคนไกล้ชิดที่สุดคือเพื่อน ตอนนั้นเราอยากจะเอาออกแต่เราทำไม่ได้ ชีวิตหนึ่งมันเกิดมาแล้วเราก็ต้องรับผิดชอบเค้า เราก็โทรไปปรึกษาแฟน แฟนบอกให้เอาออก ยังไม่พร้อมจะรับผิดชอบ เราเสียใจคะ คบกันมาขนาดนี้แล้ว มาพลาดแค่นี้ถึงกับหนีปัณหา เราหาทางออกไม่ได้เลยปรึกษาผู้ใหญ่ คือให้มาแต่ง พอหลังงานแต่ง เราอยู่ด้วยกันแค่4เดือน เราก็เลิกกันคะ เพราะทางบ้านเราไม่ค่อยถูกกัน เรารู้สึกพอมีลูก อะไรๆก็เปลี่ยน เขาอยู่บ้านไม่ติด เขาติดเล่น ติดเที่ยว มีผู้หญิง ตอนนั้นเราท้องได้8เดือนกว่า ความสุขไม่มีเลย เสียใจ เราเองก็ไม่น่าปล่อยให้พลาด แค่ไม่ได้กินยาแค่วันเดียว เราอดทนมาตลอด จนวันหนึ่งเราไม่ไหวจริงๆเก็บของกลับบ้าน โทรให้แฟนไปส่ง ตอนนั้นตัดใจจริงๆแล้วจะเลิกแต่ไม่ได้บอกเค้า เรากลับบ้านมาทั้งน้ำตา เค้าไม่ถามเราสักคำว่ายังไง เรื่องลูก จะเอาไง ส่งเสร็จกลับเลย เราก็ทำใจคะ ยอมรับความจริง ยังไงก็ต้องเลิก วันคลอดตัวเล็ก เราร้องไห้ คือจากนี้ไปเรามีกัน2คนแล้วนะ
เราไม่มีเค้าก็ไม่เป็นไร ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เราก็เลี้ยงลูกคนเดียว เค้าก็ไม่เคยมาดูลูกมารับผิดชอบอะไรนะคะ
เราคิดว่าทำไมมันทำกับเราแบบนี้ เคยร่วมสุขกันมาพอมีเค้าเกิดมา ทิ้งกันแบบนี้คิดถึงแต่เรื่องสนุก แต่ทิ้งเราไว้แบบนี้ ทุกวันนี้ก็ไม่เคยเจอไม่เคยติดต่อกัน เราคิดละเสียดายนะ ถ้าย้อนกลับไปได้ เราจะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้สะดีกว่า ทุกวันนี้เรามีความสุขนะ ตัวเล็กได้2ขวบแล้ว รู้มาก ซนบ้าง เก้บ้าง เราเลี้ยงของเรามาคนเดียว
เราก็มีท้อนะ เป็นบางครั้ง ถ้าสักวันเค้าโต เราก็คงต้องบอกความจริง เค้าคงจะเข้าใจเรา 😢😭
ปล.นี่เป็นกระทู้แรก อ่านแล้วอย่าว่ากันนะ 😊
ถ้าเวลาย้อนกลับไปได้ จะขอย้อนกลับไปเมื่อ2ปีที่แล้ว
ตอนเรียน ฉันได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง
เราได้ครบดูใจกันมาเกือบ2ปีกว่า ช่วงนั้นกำลังจะเรียนจบ
แต่ดันมาพลาด ท้องสะก่อน พอเรารู้ว่าท้อง เราก็เคลียดไม่รู้จะปรึกษาใคร ปรึกษาคนไกล้ชิดที่สุดคือเพื่อน ตอนนั้นเราอยากจะเอาออกแต่เราทำไม่ได้ ชีวิตหนึ่งมันเกิดมาแล้วเราก็ต้องรับผิดชอบเค้า เราก็โทรไปปรึกษาแฟน แฟนบอกให้เอาออก ยังไม่พร้อมจะรับผิดชอบ เราเสียใจคะ คบกันมาขนาดนี้แล้ว มาพลาดแค่นี้ถึงกับหนีปัณหา เราหาทางออกไม่ได้เลยปรึกษาผู้ใหญ่ คือให้มาแต่ง พอหลังงานแต่ง เราอยู่ด้วยกันแค่4เดือน เราก็เลิกกันคะ เพราะทางบ้านเราไม่ค่อยถูกกัน เรารู้สึกพอมีลูก อะไรๆก็เปลี่ยน เขาอยู่บ้านไม่ติด เขาติดเล่น ติดเที่ยว มีผู้หญิง ตอนนั้นเราท้องได้8เดือนกว่า ความสุขไม่มีเลย เสียใจ เราเองก็ไม่น่าปล่อยให้พลาด แค่ไม่ได้กินยาแค่วันเดียว เราอดทนมาตลอด จนวันหนึ่งเราไม่ไหวจริงๆเก็บของกลับบ้าน โทรให้แฟนไปส่ง ตอนนั้นตัดใจจริงๆแล้วจะเลิกแต่ไม่ได้บอกเค้า เรากลับบ้านมาทั้งน้ำตา เค้าไม่ถามเราสักคำว่ายังไง เรื่องลูก จะเอาไง ส่งเสร็จกลับเลย เราก็ทำใจคะ ยอมรับความจริง ยังไงก็ต้องเลิก วันคลอดตัวเล็ก เราร้องไห้ คือจากนี้ไปเรามีกัน2คนแล้วนะ
เราไม่มีเค้าก็ไม่เป็นไร ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เราก็เลี้ยงลูกคนเดียว เค้าก็ไม่เคยมาดูลูกมารับผิดชอบอะไรนะคะ
เราคิดว่าทำไมมันทำกับเราแบบนี้ เคยร่วมสุขกันมาพอมีเค้าเกิดมา ทิ้งกันแบบนี้คิดถึงแต่เรื่องสนุก แต่ทิ้งเราไว้แบบนี้ ทุกวันนี้ก็ไม่เคยเจอไม่เคยติดต่อกัน เราคิดละเสียดายนะ ถ้าย้อนกลับไปได้ เราจะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้สะดีกว่า ทุกวันนี้เรามีความสุขนะ ตัวเล็กได้2ขวบแล้ว รู้มาก ซนบ้าง เก้บ้าง เราเลี้ยงของเรามาคนเดียว
เราก็มีท้อนะ เป็นบางครั้ง ถ้าสักวันเค้าโต เราก็คงต้องบอกความจริง เค้าคงจะเข้าใจเรา 😢😭
ปล.นี่เป็นกระทู้แรก อ่านแล้วอย่าว่ากันนะ 😊