ความคิดเห็นที่ 21
ต้องมีหลักฐาน ว่า พระไตรได้จารึกครั้งแรกเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช้ ภาษาบาลี ถึงจะสนับสนุน ให้ ข้อความใน คัมภีม์ทั้ง 2 ที่กล่าวว่า พระโฆษะ ชำระพระไตรและอรรถคถามีน้ำหนักมากขึ้น ผมถึงถามไงว่า ถ้า พระไตรเดิมไม่ได้จารึกเป็น บาลีแล้ว พระมหาวิหารจะเรียน บาลีไปเพื่ออะไร
สะพานหมุนติ้ว
27 พฤษภาคม 2558 เวลา 17:24:27 น
คือที่จริงแล้ว จากบทความของท่านจิรภัทร ก็ได้อธิบายพอสมควรแล้วว่า เราสามารถรู้ และเข้าใจได้ว่า พระไตรปิฎกฉบับเดิม(ศตวรรษที่ห้า)เป็นอย่างไร
ได้โดยผ่านการศึกษาคัมภีร์อรรถกถารุ่นเก่า เพราะว่าโดยธรรมชาติของคัมภีร์ชั้นอรรถกถา ย่อมมีพุทธพจน์จากพระไตรปิฎก ปะปนอยู่ในนั้น ไงหละครับ
มีบางเรื่อง ที่บางท่านดูเหมือนว่า จะเข้าใจไม่ได้เสียทีก็คือ พระไตรปิฎกยุคแรก ที่เรียกว่าบาลีนั้น จริงๆแล้วคือพระคัมภีร์ภาษาปรากฤต
แต่ประเด็นที่พึงเข้าใจก็คือ ภาษาปรากฤต เป็นภาษาพูด ไม่มีตัวอักษร ไม่มีไวยากรณ์ ดังนั้น เมื่อย่างเข้าสู่ยุคการจดคัมภีร์
สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือ การจดภาษาปรากฤต ด้วยตัวอักษรในภาษาอื่น เช่น พราหมี ปัลลวะ สิงหฬ พม่า ไทย ฯลฯ และใช้ไวยากรณ์สันสกฤต
ทีนี้ เราจะรู้จักพระไตรปิฎกฉบับศตวรรษที่ห้า ผ่านการศึกษาคัมภีร์มหาอรรถกถา ได้อย่างไร ?
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านควรทราบและเข้าใจว่า พระมหินทเถระมาลังกา ท่านนำพระไตรปิฎกและอรรถกถา(เก่า)มาด้วย ทั้งในรูปแบบ มุขปาฐะ และลายลักษณ์อักษร
ประเด็นก็คือ พระคัมภีร์ฉบับลายลักษณ์อักษรที่ท่านนำมาเป็นภาษาอะไร ?
คำถามนี้ตอบได้ไม่ยาก ว่า ก็เป็นภาษาปรากฤต ตัวอักษรพราหมี ที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย อยู่ในมคธสมัยนั้น และไวยากรณ์ ก็เป็นสันสกฤต ครับท่าน
และถ้าหากเราเชื่อตามข้อมูลจากคัมภีร์อรรถกถาพระวินัย เรื่องจึงมีอยู่ว่า มีการร้อยกรอง จดบันทึก พระไตรปิฎกภาษาปรากฤต ด้วยอักษรสิงหฬ
และใช้ไวยากรณ์สันสกฤต ที่เราเรียกกันว่า พระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี ส่วนมหาอรรถกถานั้น มีการแปลจากภาษาปรากฤต เป็นภาษาสิงหฬ ซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่น
ดังนั้น จึงสามารถสรุปได้ว่า
1 พระไตรปิฎกในสมัยศตวรรษที่ห้า ในลังกา ฉบับที่สมบูรณ์คือฉบับภาษาปรากฤต อักษรสิงหฬ ไวยากรณ์สันสกฤต ที่เรียกว่าภาษาบาลี
2 แต่อรรถกถา ที่มีและตกทอดมาถึงศตวรรษที่สิบ เป็นอรรถกถาที่ถูกแปลเป็นภาษาพื้นเมือง คือ ภาษาสิงหฬ
ต้นฉบับ อักษรพราหมี ไวยากรณ์สันสกฤต หาได้จากแหล่งอื่นครับท่าน (ถ้าจำไม่ผิด ต้นฉบับที่ว่านี้ ปัจจุบันถูกเก็บรักษาไว้ที่กาฏมัณฑุ)
3 ดังนั้น ท่านก็อย่าแปลกใจเลยครับ หากพระอรรถกถาท่านจะบอกว่า พระไตรปิฎกตอนนั้นเป็นภาษาบาลี ส่วนอรรถกถาเป็นภาษาสิงหฬ
ความหมายก็คือ ตอนนั้น พระไตรปิฎกเป็นภาษาปรากฤต อักษรสิงหฬ ไวยากรณ์ สันสกฤต ส่วนอรรถกถา เป็นภาษาสิงหฬ แท้ๆ ครับท่าน
สิ่งที่ท่านพระพุทธโฆษาจารย์ทำก็คือ ชำระพระไตรปิฎก ให้เป็นบาลี คือ ภาษาปรากฤต อักษรปัลลวะ และใช้ไวยากรณ์ใหม่(ดัดแปลงจากสันสกฤต)
ส่วนอรรถกถา ท่านแปลและเรียบเรียงใหม่ จากภาษาสิงหฬ ให้เป็นภาษาปรากฤต อักษรปัลลวะ และใช้ไวยากรณ์ใหม่ ครับท่าน
พระไตรปิฎกฉบับพุทธศตวรรษที่ห้าเป็นอย่างไร ? ทราบได้จากการศึกษา(ทางวิชาการ)เรื่อง มหาอรรถกถา
ต้องมีหลักฐาน ว่า พระไตรได้จารึกครั้งแรกเป็นภาษาอื่นที่ไม่ใช้ ภาษาบาลี ถึงจะสนับสนุน ให้ ข้อความใน คัมภีม์ทั้ง 2 ที่กล่าวว่า พระโฆษะ ชำระพระไตรและอรรถคถามีน้ำหนักมากขึ้น ผมถึงถามไงว่า ถ้า พระไตรเดิมไม่ได้จารึกเป็น บาลีแล้ว พระมหาวิหารจะเรียน บาลีไปเพื่ออะไร
สะพานหมุนติ้ว
27 พฤษภาคม 2558 เวลา 17:24:27 น
คือที่จริงแล้ว จากบทความของท่านจิรภัทร ก็ได้อธิบายพอสมควรแล้วว่า เราสามารถรู้ และเข้าใจได้ว่า พระไตรปิฎกฉบับเดิม(ศตวรรษที่ห้า)เป็นอย่างไร
ได้โดยผ่านการศึกษาคัมภีร์อรรถกถารุ่นเก่า เพราะว่าโดยธรรมชาติของคัมภีร์ชั้นอรรถกถา ย่อมมีพุทธพจน์จากพระไตรปิฎก ปะปนอยู่ในนั้น ไงหละครับ
มีบางเรื่อง ที่บางท่านดูเหมือนว่า จะเข้าใจไม่ได้เสียทีก็คือ พระไตรปิฎกยุคแรก ที่เรียกว่าบาลีนั้น จริงๆแล้วคือพระคัมภีร์ภาษาปรากฤต
แต่ประเด็นที่พึงเข้าใจก็คือ ภาษาปรากฤต เป็นภาษาพูด ไม่มีตัวอักษร ไม่มีไวยากรณ์ ดังนั้น เมื่อย่างเข้าสู่ยุคการจดคัมภีร์
สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็คือ การจดภาษาปรากฤต ด้วยตัวอักษรในภาษาอื่น เช่น พราหมี ปัลลวะ สิงหฬ พม่า ไทย ฯลฯ และใช้ไวยากรณ์สันสกฤต
ทีนี้ เราจะรู้จักพระไตรปิฎกฉบับศตวรรษที่ห้า ผ่านการศึกษาคัมภีร์มหาอรรถกถา ได้อย่างไร ?
เกี่ยวกับเรื่องนี้ ท่านควรทราบและเข้าใจว่า พระมหินทเถระมาลังกา ท่านนำพระไตรปิฎกและอรรถกถา(เก่า)มาด้วย ทั้งในรูปแบบ มุขปาฐะ และลายลักษณ์อักษร
ประเด็นก็คือ พระคัมภีร์ฉบับลายลักษณ์อักษรที่ท่านนำมาเป็นภาษาอะไร ?
คำถามนี้ตอบได้ไม่ยาก ว่า ก็เป็นภาษาปรากฤต ตัวอักษรพราหมี ที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย อยู่ในมคธสมัยนั้น และไวยากรณ์ ก็เป็นสันสกฤต ครับท่าน
และถ้าหากเราเชื่อตามข้อมูลจากคัมภีร์อรรถกถาพระวินัย เรื่องจึงมีอยู่ว่า มีการร้อยกรอง จดบันทึก พระไตรปิฎกภาษาปรากฤต ด้วยอักษรสิงหฬ
และใช้ไวยากรณ์สันสกฤต ที่เราเรียกกันว่า พระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี ส่วนมหาอรรถกถานั้น มีการแปลจากภาษาปรากฤต เป็นภาษาสิงหฬ ซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่น
ดังนั้น จึงสามารถสรุปได้ว่า
1 พระไตรปิฎกในสมัยศตวรรษที่ห้า ในลังกา ฉบับที่สมบูรณ์คือฉบับภาษาปรากฤต อักษรสิงหฬ ไวยากรณ์สันสกฤต ที่เรียกว่าภาษาบาลี
2 แต่อรรถกถา ที่มีและตกทอดมาถึงศตวรรษที่สิบ เป็นอรรถกถาที่ถูกแปลเป็นภาษาพื้นเมือง คือ ภาษาสิงหฬ
ต้นฉบับ อักษรพราหมี ไวยากรณ์สันสกฤต หาได้จากแหล่งอื่นครับท่าน (ถ้าจำไม่ผิด ต้นฉบับที่ว่านี้ ปัจจุบันถูกเก็บรักษาไว้ที่กาฏมัณฑุ)
3 ดังนั้น ท่านก็อย่าแปลกใจเลยครับ หากพระอรรถกถาท่านจะบอกว่า พระไตรปิฎกตอนนั้นเป็นภาษาบาลี ส่วนอรรถกถาเป็นภาษาสิงหฬ
ความหมายก็คือ ตอนนั้น พระไตรปิฎกเป็นภาษาปรากฤต อักษรสิงหฬ ไวยากรณ์ สันสกฤต ส่วนอรรถกถา เป็นภาษาสิงหฬ แท้ๆ ครับท่าน
สิ่งที่ท่านพระพุทธโฆษาจารย์ทำก็คือ ชำระพระไตรปิฎก ให้เป็นบาลี คือ ภาษาปรากฤต อักษรปัลลวะ และใช้ไวยากรณ์ใหม่(ดัดแปลงจากสันสกฤต)
ส่วนอรรถกถา ท่านแปลและเรียบเรียงใหม่ จากภาษาสิงหฬ ให้เป็นภาษาปรากฤต อักษรปัลลวะ และใช้ไวยากรณ์ใหม่ ครับท่าน