ความงดงามของการ์ตูน ในสายตาคุณเป็นอย่างไร

.....ถึงทุกวันนี้ผมจะอายุ 18 แล้ว แต่ผมก็ยอมรับว่า ผมยังเป็นคนหนึ่งที่ดูการ์ตูนอยู่ บางคนอาจจะเรียกว่าการ์ตูน บางคนอาจจะเรียกว่าอนิเมะ แต่ผมขอเรียกโดยรวมว่าการ์ตูนละกันครับ และเรื่องที่ผมชอบที่สุดก็คือ โดราเอมอน
.....ความชอบของผมนั้น วัยเด็กอาจจะชอบด้วยว่า เป็นหุ่นยนต์แมวสีฟ้าตัวอ้วนๆที่ดูน่ารักดี มีตุ๊กตาน่ารักน่ากอด พอโตมาช่วงนึงก็ชอบเพราะว่า เป็นหุ่นยนต์แมวที่มีของวิเศษดีๆเต็มไปหมด และพอมาถึงอายุ 18 ผมก็หลงรักการ์ตูนเรื่องโดราเอมอนด้วยข้อคิดที่อ.ฟุจิโอะ แทรกไว้ในตอนอย่างแนบเนียนด้วยความเป็นอัจฉริยะทางการวาดการ์ตูน เท่าที่ผมจำข้อคิดมานั้น แต่ละแนวคิดผมคิดว่ามันน่าสนใจมากเลยทีเดียว เพราะสามารถใช้ในชีวิตจริงได้ และนั่นคือความงดงามที่แท้จริงของการ์ตูน
อย่างเช่นโดราเอมอนตอนหมอดูลายลิ้น ที่มีนักเขียนชื่อเก็งโค ทาคุโซ ขอให้โนบิตะดูลายลิ้นให้ว่าตัวเองจะเป็นนักเขียนได้หรือเปล่า ทำให้โนบิตะนั่งไทม์แมชชีนไปดู ก็เห็นว่า ห้าปีต่อไปนั้น ชีวิตของเขาลำบากมาก จึงกลับมาบอกให้ล้มเลิกเป็นนักเขียนซะ เก็งโคจึงคิดที่จะทำธุรกิจ โนบิตะคิดว่าอนาคตคงเปลี่ยนแล้ว จึงนั่งไทม์แมชชีนไปดูอีก ก็พบว่าบ้านยังซอมซ่อเหมือนเดิม เก็งโคทำงานในอุตสาหกรรมข้าวกล่อง แต่เมื่อพาโนบิตะมานั่งคุยด้วยแล้ว เขาก็หยิบเอาต้นฉบับนิยายที่เขาเขียนขึ้นออกมาพร้อมกับพูดว่า "ถึงเธอจะทำนายมาให้ฉันแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่า คุณค่าของชีวิตของฉัน มันก็อยู่กับงานเขียนเท่านั้น ถึงจะขายได้หรือว่าขายไม่ได้ มันก็ไม่เป็นไร ฉันเลยออกไปทำงานพิเศษ เพราะที่ผ่านมามัวแต่ยึดติดกับงานเขียนมากไปจนไม่ได้ทำอย่างอื่น ฉันก็เลยตัดสินใจทำทั้งสองอย่าง แน่นอน มันไม่ได้ง่าย งานทุกอย่างล้วนมีความยากลำบากในตัวของมัน จะไปทำอย่างเดียวทำไม ฉันเลยทำสองอย่างนี่แหละ และฉันก็สนุกกับมัน หลังๆมาฉันเริ่มเขียนงานที่ตัวเองพอใจได้แล้ว ถึงแม้จะไม่มีใครได้อ่านมันเลยก็ตาม แต่ฉันก็รู้ได้ถึงความงดงามที่อยู่ในตัวอักษรทุกตัว เท่านั้นฉันก็มีความสุขแล้ว" คำพูดนั้นประกอบกับเสียงดนตรีทำให้ผมถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่นานนัก ก็มีนักข่าวมาที่บ้านของเก็งโคและสัมภาษณ์ถึงเรื่องที่ได้รางวัลวรรณกรรมดีเด่น เป็นเรื่องที่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
.....อีกตอนหนึ่งที่ทำให้ผมร้องไห้ไม่หยุดก็คือ ตอน วันที่ฉันเกิด ตอนนี้พูดถึงวันเกิดของโนบิตะ ที่พ่อทำกล้องตกน้ำ ทำให้ไม่มีรูปถ่ายไปอวดเพื่อน โนบิตะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ท้ายตอนนั้นเอง พ่อได้หยิบสมุดสเก็ตช์ภาพออกมาแล้วเปิดภาพสเก็ตช์โนบิตะตอนเกิดด้วยฝีมือของตัวเองให้โนบิตะดูใต้ต้นซากุระที่กำลังโปรยปรายลงเอื่อยๆ พร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้รู้ว่า คนเป็นพ่อกับแม่รักเราขนาดไหน ทำให้โนบิตะ (รวมทั้งผม) กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
.....แล้วคุณล่ะครับ คิดว่า ความงดงามของการ์ตูนหรืออนิเมะที่คุณดูอยู่ตรงไหน คอมเมนต์ไว้เลยนะครับ.....