"วันนี้อยู่บ้านนะลูก อย่าออกไปไหนล่ะ แม่ต้องไปทำงาน"
เสียงคุณแม่ตะโกนบอกลูกสาววัย 8 ขวบที่อยู่ในห้อง
เธอเดินออกมาหาแม่และพูดว่า
"วันนี้ไม่ไปไม่ได้หรอคะ?"
"ไม่ได้หรอก แม่ต้องไปทำงานนะ"
"แต่ว่า…หนูเหงาหนิ"
"ถ้าลูกเหงาก็เล่นกับทิกกี้สิจ้ะ แม่ต้องรีบไปแล้ว บาย"
สาวน้อยวัย 8 ขวบจึงเดินกลับไปยังห้องตัวเอง เธอโผเขากอดตุ๊กตาเสือที่ชื่อทิกกี้ แล้วน้ำตาคลอเบาๆ
"ทิกกี้ มีแต่นายสินะที่อยู่กับฉันได้ จริงๆแล้วฉันน่ะแค่อยากจะอยู่กับมะม๊า อยากให้ความปารถนานี้เป็นจริงสักวันนึงจังเลยนะ"
จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายเอ่ยขึ้นมา
"อยากให้ความปารถนาเป็นจริงสักวันสินะ"
หลังจากนั้นทิกกี้ก็เปล่งแสงจ้าและกระเด็นออกจากอ้อมกอดสาวน้อย แสงนั้นได้เปลี่ยนรูปร่างเหมือนคนจนแสงนั้นจางลงและเผยออกมาเป็นชายใส่ชุดเกราะโบราณและชุดหนังเสือ เขายกมือขวาขึ้นมาประกบที่หน้าผากแล้วเอ่ยพรึมพรัมว่า
"ดวงไฟยังอยู่ครบ 11 ดวง ดูเหมือนว่าข้าจะมาถึงเป็นคนแรกสินะ"
หลังจากเอ่ยจบเขามองไปรอบๆห้อง เห็นแต่เพียงสาวน้อยที่นั่งอยู่กับพื้น เขาก้มหน้าลงมาถามสาวน้อย
"ท่านคือคนที่เรียกข้ามาใช่หรือไม่?"
"เรียกอะไร...ฉันไม่เข้าใจ"
"งั้นเมื่อครู่ เจ้าทราบหรือไม่ว่าใครเป็นคนเอ่ยวาจาว่า อยากให้ความปารถนาเป็นจริงสักวันนึง"
"ฉันเป็นคนพูดเอง"
"งั้นเหรอ จงเอ่ยนามของท่านมา"
"ฉันชื่อเลวี่ แมคเมเบอร์ นายล่ะใช่ทิกกี้หรือเปล่า?"
ื "นามของข้าคือ ฮาริเบล เป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งปีขาล จุติโดยใช้ตุ๊กตาเสือเป็นสื่อ"
"แล้วนายจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉัมมั้ย จะอยู่เคียงข้างฉันมั้ย?"
"ข้าให้สัตย์สาบานแก่ท่านว่าข้าจะปกป้องท่านด้วยชีวิต
และจะทำให้ความปารถนาของท่านเป็นจริง"
เลวี่แหงนขึ้นมามองหน้าฮาริเบลแล้วหัวเราะ
"อื้ม! ฝากตัวด้วยล่ะ ฮาริเบล"
จบตอนที่ 1 การพบกันที่เหินห่าง
แถมท้ายตอน
…ทำไมเด็ก 8 ขวบฟังภาษาโบราณรู้เรื่อง??????
ผมแต่งนิยายการ์ตูนมาเรื่องนึง ช่วยลงความหน่อยครับ ว่าไม่ดียังไงบ้าง
เสียงคุณแม่ตะโกนบอกลูกสาววัย 8 ขวบที่อยู่ในห้อง
เธอเดินออกมาหาแม่และพูดว่า
"วันนี้ไม่ไปไม่ได้หรอคะ?"
"ไม่ได้หรอก แม่ต้องไปทำงานนะ"
"แต่ว่า…หนูเหงาหนิ"
"ถ้าลูกเหงาก็เล่นกับทิกกี้สิจ้ะ แม่ต้องรีบไปแล้ว บาย"
สาวน้อยวัย 8 ขวบจึงเดินกลับไปยังห้องตัวเอง เธอโผเขากอดตุ๊กตาเสือที่ชื่อทิกกี้ แล้วน้ำตาคลอเบาๆ
"ทิกกี้ มีแต่นายสินะที่อยู่กับฉันได้ จริงๆแล้วฉันน่ะแค่อยากจะอยู่กับมะม๊า อยากให้ความปารถนานี้เป็นจริงสักวันนึงจังเลยนะ"
จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายเอ่ยขึ้นมา
"อยากให้ความปารถนาเป็นจริงสักวันสินะ"
หลังจากนั้นทิกกี้ก็เปล่งแสงจ้าและกระเด็นออกจากอ้อมกอดสาวน้อย แสงนั้นได้เปลี่ยนรูปร่างเหมือนคนจนแสงนั้นจางลงและเผยออกมาเป็นชายใส่ชุดเกราะโบราณและชุดหนังเสือ เขายกมือขวาขึ้นมาประกบที่หน้าผากแล้วเอ่ยพรึมพรัมว่า
"ดวงไฟยังอยู่ครบ 11 ดวง ดูเหมือนว่าข้าจะมาถึงเป็นคนแรกสินะ"
หลังจากเอ่ยจบเขามองไปรอบๆห้อง เห็นแต่เพียงสาวน้อยที่นั่งอยู่กับพื้น เขาก้มหน้าลงมาถามสาวน้อย
"ท่านคือคนที่เรียกข้ามาใช่หรือไม่?"
"เรียกอะไร...ฉันไม่เข้าใจ"
"งั้นเมื่อครู่ เจ้าทราบหรือไม่ว่าใครเป็นคนเอ่ยวาจาว่า อยากให้ความปารถนาเป็นจริงสักวันนึง"
"ฉันเป็นคนพูดเอง"
"งั้นเหรอ จงเอ่ยนามของท่านมา"
"ฉันชื่อเลวี่ แมคเมเบอร์ นายล่ะใช่ทิกกี้หรือเปล่า?"
ื "นามของข้าคือ ฮาริเบล เป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งปีขาล จุติโดยใช้ตุ๊กตาเสือเป็นสื่อ"
"แล้วนายจะมาอยู่เป็นเพื่อนฉัมมั้ย จะอยู่เคียงข้างฉันมั้ย?"
"ข้าให้สัตย์สาบานแก่ท่านว่าข้าจะปกป้องท่านด้วยชีวิต
และจะทำให้ความปารถนาของท่านเป็นจริง"
เลวี่แหงนขึ้นมามองหน้าฮาริเบลแล้วหัวเราะ
"อื้ม! ฝากตัวด้วยล่ะ ฮาริเบล"
จบตอนที่ 1 การพบกันที่เหินห่าง
แถมท้ายตอน
…ทำไมเด็ก 8 ขวบฟังภาษาโบราณรู้เรื่อง??????