สวัสดีค่ะทุกคนนี่เป็นกะทู้แรกของเรา
เรามีเรื่องที่อึดอัดใจอยากจะมาระบายและขอความเห็นค่ะ
เรื่องมีอยู่
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียนที่ กทม. เรามีเพื่อนสนิทมากอยู่หนึ่งคนแบบสนิทมากนะค่ะคุยติดต่อกันตลอดคบกันมา7ปี
แต่เพื่อนเราเขาไปเรียนอยู่ที่จังหวัดเดิมไม่ได้มาเรียนมหาลัยที่กทม แบบเรา
อ่ะเกริ่นแค่นี้พอเข้าเรื่องนะค่ะ...
มีผู้ชายคนนึงเป็นรุ่นพี่เราเขาเรียนจบแล้วเรามีเฟสเขา
มีไอจีไรงี้ก็ติดตามกันอยู่เขามีแฟนค่ะแต่เขาดันเลิกกับแฟน แล้ววันนึงเขาทักมาหาเราบอกก่อนว่า
พี่คนนี้สเปคเรามากแบบใช่สุดๆ แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างงั้นเขาเคยคุยกับเพื่อนสนิทเราคนที่เราเล่าให้ฟังตอนแรก
แต่แค่คุยนะค่ะเคยคุยมานานมากแล้วด้วยแบบเชิงพี่คนนี้จีบเพื่อนเราอ่ะ
ตอนแรกที่เราตอบพี่เขาเราก็ไม่คิดอะไรนะแบบคิดว่าเดี๋ยวเขาคงหายไปแต่ไม่ใช่ค่ะเขาคุยกับเราดีมาก
เราบอกเพื่อนเรานะว่าเราคุยกับพี่เขาเพื่อนเราก็ไม่พูดไม่ว่าอะไร
แต่ด้วยความที่เราสนิทกันมากด้วยแหละเราเลยรู้สึกได้ว่าจริงๆแล้วเพื่อนเราก็รู้สึกแปลกๆ
แต่เรามั่นใจในตัวเพื่อนเรานะว่าไม่ได้รู้สึกแปลกๆในเรื่องของการหึงหรือหวงก้างแต่มันคงแปลกตรงที่
สนิทกันมากละมาคุยกับผช คนเดียวกัน อะไรประมาณนี้นึกออกไหมค่ะ
เราบอกเลยนาทีนั้นเราอึดอัดใจมากแบบเราไม่มีแฟนไงเราไม่คุยกับใครมั่วซั่ว
แต่กับคนนี้เรารู้สึกดีด้วยจริงๆเราก็ได้แต่คิดว่าไม่น่าเลยไม่น่าเป็นงี้เลย
จริงๆเรามีคำตอบในใจตัวเองตลอดนะว่าเราจะเลือกเพื่อนเราไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้เรากับมัน
แปลกๆกันแม้แต่เรื่องเดียว
เราคุยกับพี่เขาตลอดแต่ก็เครียดอ่ะแบบบอกตัวเองว่าสุดท้ายแล้วมันก็เป็นไปไม่ได้
เราตัดสินใจบอกพี่เขาว่าเลิกติดต่อกันเถอะโดยที่เราไม่ให้เหตุผลอะไรเขาเลย เราเชื่อว่าเขาเสียใจเราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ
แต่คนสองคนคุยกันตลอดเป็นเวลาสองสามเดือน ละวันนึงมาโดนแบบนี้ตัวเขาเองก็คงมั่นใจว่าเราชอบเขาแน่ๆ
ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกับเขามาเป็นเวลา6เดือนแล้วแต่เรายังคิดถึงเขาทุกวันอ่ะ คือตอนคุยกันเรามีความสุขมากจริง
จนทุกวันนี้เราคิดว่าเราจะเจอใครที่เข้ากันได้ทุกอย่างเหมือนเขาอีกไหม
มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะที่จะได้เจอคนที่ใช่ทุกอย่างไม่มีอะไรต้องพยยาม ตอนคุยกัน
เราไม่เคยบอกชอบบอกคิดถึงอะไรเขาเลยทั้งที่เรารู้สึกกับเขาทุกอย่างและวันนี้ตอนนี้
เราก็ยังรู้สึกอยู่อ่ะ เราไม่ได้แค่คิดถึงเขาอ่ะเราคิดถึงตัวเองตอนมีเขาด้วย เราไม่อยากคิดถึงอ่ะ
แต่ตอนนั้นที่ได้คุยกันมันดีจริงๆดีเกินไป เรายังนึกไม่ออกเลยว่าถ้ามีใครสักคนเข้าในชีวิตเรา
แล้วเขาคนนั้นไม่ใช่เท่าคนนี้เราก็ต้องคิดถึงเขาไปเรื่อยๆหรอมันทรมานนะ ทุกวันนี้เราคิดเลย
ว่าตอนนั้นเขาไม่น่าดีกับเราขนาดนั้น
เราไม่สนหรอกนะว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงเราบ้างไหม จะนึกถึงไหม
แต่เราอ่ะคิดถึง มันเป็นอะไรที่อึดอัดอยู่ในใจเราอ่ะ
เพื่อนเราก็เข้าใจว่าเราเลิกคุยกันเพราะต่างคนต่างเงียบไปแต่จริงๆคือไม่ใช่
ตอนนี้เรากับเพื่อนเราก็ยังสนิทกันแบบเดิม
เราแค่อยากระบายอ่ะเนอะ เรื่องนี้เนื้อความก็มีเท่านี้แหละค่ะ
ใครที่อ่านจนจบก้ขอบคุนน้าช่วยบอกเราหน่อยว่าทำแบบนี้ดีแล้วใช่ไหม
มากกว่าอยากเล่าแต่อยากระบาย.
เรามีเรื่องที่อึดอัดใจอยากจะมาระบายและขอความเห็นค่ะ
เรื่องมีอยู่
เราเป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียนที่ กทม. เรามีเพื่อนสนิทมากอยู่หนึ่งคนแบบสนิทมากนะค่ะคุยติดต่อกันตลอดคบกันมา7ปี
แต่เพื่อนเราเขาไปเรียนอยู่ที่จังหวัดเดิมไม่ได้มาเรียนมหาลัยที่กทม แบบเรา
อ่ะเกริ่นแค่นี้พอเข้าเรื่องนะค่ะ...
มีผู้ชายคนนึงเป็นรุ่นพี่เราเขาเรียนจบแล้วเรามีเฟสเขา
มีไอจีไรงี้ก็ติดตามกันอยู่เขามีแฟนค่ะแต่เขาดันเลิกกับแฟน แล้ววันนึงเขาทักมาหาเราบอกก่อนว่า
พี่คนนี้สเปคเรามากแบบใช่สุดๆ แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างงั้นเขาเคยคุยกับเพื่อนสนิทเราคนที่เราเล่าให้ฟังตอนแรก
แต่แค่คุยนะค่ะเคยคุยมานานมากแล้วด้วยแบบเชิงพี่คนนี้จีบเพื่อนเราอ่ะ
ตอนแรกที่เราตอบพี่เขาเราก็ไม่คิดอะไรนะแบบคิดว่าเดี๋ยวเขาคงหายไปแต่ไม่ใช่ค่ะเขาคุยกับเราดีมาก
เราบอกเพื่อนเรานะว่าเราคุยกับพี่เขาเพื่อนเราก็ไม่พูดไม่ว่าอะไร
แต่ด้วยความที่เราสนิทกันมากด้วยแหละเราเลยรู้สึกได้ว่าจริงๆแล้วเพื่อนเราก็รู้สึกแปลกๆ
แต่เรามั่นใจในตัวเพื่อนเรานะว่าไม่ได้รู้สึกแปลกๆในเรื่องของการหึงหรือหวงก้างแต่มันคงแปลกตรงที่
สนิทกันมากละมาคุยกับผช คนเดียวกัน อะไรประมาณนี้นึกออกไหมค่ะ
เราบอกเลยนาทีนั้นเราอึดอัดใจมากแบบเราไม่มีแฟนไงเราไม่คุยกับใครมั่วซั่ว
แต่กับคนนี้เรารู้สึกดีด้วยจริงๆเราก็ได้แต่คิดว่าไม่น่าเลยไม่น่าเป็นงี้เลย
จริงๆเรามีคำตอบในใจตัวเองตลอดนะว่าเราจะเลือกเพื่อนเราไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้เรากับมัน
แปลกๆกันแม้แต่เรื่องเดียว
เราคุยกับพี่เขาตลอดแต่ก็เครียดอ่ะแบบบอกตัวเองว่าสุดท้ายแล้วมันก็เป็นไปไม่ได้
เราตัดสินใจบอกพี่เขาว่าเลิกติดต่อกันเถอะโดยที่เราไม่ให้เหตุผลอะไรเขาเลย เราเชื่อว่าเขาเสียใจเราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ
แต่คนสองคนคุยกันตลอดเป็นเวลาสองสามเดือน ละวันนึงมาโดนแบบนี้ตัวเขาเองก็คงมั่นใจว่าเราชอบเขาแน่ๆ
ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกับเขามาเป็นเวลา6เดือนแล้วแต่เรายังคิดถึงเขาทุกวันอ่ะ คือตอนคุยกันเรามีความสุขมากจริง
จนทุกวันนี้เราคิดว่าเราจะเจอใครที่เข้ากันได้ทุกอย่างเหมือนเขาอีกไหม
มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะที่จะได้เจอคนที่ใช่ทุกอย่างไม่มีอะไรต้องพยยาม ตอนคุยกัน
เราไม่เคยบอกชอบบอกคิดถึงอะไรเขาเลยทั้งที่เรารู้สึกกับเขาทุกอย่างและวันนี้ตอนนี้
เราก็ยังรู้สึกอยู่อ่ะ เราไม่ได้แค่คิดถึงเขาอ่ะเราคิดถึงตัวเองตอนมีเขาด้วย เราไม่อยากคิดถึงอ่ะ
แต่ตอนนั้นที่ได้คุยกันมันดีจริงๆดีเกินไป เรายังนึกไม่ออกเลยว่าถ้ามีใครสักคนเข้าในชีวิตเรา
แล้วเขาคนนั้นไม่ใช่เท่าคนนี้เราก็ต้องคิดถึงเขาไปเรื่อยๆหรอมันทรมานนะ ทุกวันนี้เราคิดเลย
ว่าตอนนั้นเขาไม่น่าดีกับเราขนาดนั้น
เราไม่สนหรอกนะว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงเราบ้างไหม จะนึกถึงไหม
แต่เราอ่ะคิดถึง มันเป็นอะไรที่อึดอัดอยู่ในใจเราอ่ะ
เพื่อนเราก็เข้าใจว่าเราเลิกคุยกันเพราะต่างคนต่างเงียบไปแต่จริงๆคือไม่ใช่
ตอนนี้เรากับเพื่อนเราก็ยังสนิทกันแบบเดิม
เราแค่อยากระบายอ่ะเนอะ เรื่องนี้เนื้อความก็มีเท่านี้แหละค่ะ
ใครที่อ่านจนจบก้ขอบคุนน้าช่วยบอกเราหน่อยว่าทำแบบนี้ดีแล้วใช่ไหม