ชีวิตม.6มันช่างทุกข์เหลือเกิน...

ตั้งแต่เปิดเทอมขึ้นม.6มายังไม่เคยเจอเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตเลยสักครั้ง ทั้งเรื่องพ่อแม่ ทั้งเรื่องเรียนต่อมหาลัยของตัวเอง มันอึดอัดมากๆอึดอัดที่ทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจหนูบ้างเลย เมื่อหลายวันที่ผ่านมามีคุณยายที่หนูเคยไปอยู่ด้วยเมื่อตอนปิดเทอมเขาเสียชีวิต หนูอยากไปงานศพยาย อยากไปลายายเป็นครั้งสุดท้าย แต่ด้วยระยะทางที่มันไกลเลยทำให้หนูเดินทางไปไม่ได้ ถ้าต้องไปก็คงต้องเสียค่ารถแพง ตั้งแต่วันที่ยายเสียหนูนอนไม่หลับหนูทั้งสงสารยายที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ และสงสารครอบครัวเขาที่หนูก็เคยอยู่กับเขามาก่อนหนูโทรไปขออนุญาตพ่อว่าขอไปงานศพยายได้ไหม หนูทำใจไม่ได้จริงๆ พ่อก็บอกว่าได้นั่งรถไปเลย แต่พอมาบอกแม่กลับมีปัญหามากมายเหลือเกิน ไหนจะอ้างว่าต้องเอาเงินไปใช้ทางโน้นทางนี้ แล้วถ้าไปจะเอาอะไรกิน ค่าใช้จ่ายในการเดินทางครั้งนี้ประมาณ 1500 บาทแต่หนูก็ไม่สบายใจเลยถ้าไม่ได้ไป หนูคิดว่าหนูคงเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าหนูไมไ่ด้ไปส่งยายขึ้นสู่สวรรค์จริงๆ แค่เรื่องเข้ามหาลัยก็เครียดมากพอแล้ว แต่ยังต้องมาเจอเรื่องนี้แถมอุปสรรคมันก็มากมายเหลือเกิน ตอนนี้ทำใจไม่ได้เลย พยายามยิ้มพยายามไม่เป็นทุกข์ แต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม คำพูดที่แม่พูดมันดูไม่มีความสำคัญอะไรเลย แม่บอกว่า ''จะไปทำไม มันไมไ่ด้สำคัญขนาดนั้น'' แต่ยายมีพระคุณต่อหนูมาก เมื่อตอนที่ยายยังมีชีวิตอยู่หนูยังไปหายายได้เลย แล้วทำไมเมื่อยายไม่อยู่ทำไมหนูถึงจะไปไมไ่ด้ แต่มันก็คงเป็นได้แค่ความคิดของหนูในตอนนี้เท่านั้น แม่เป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจถึงความรู้สึกของหนูเลย ตอกย้ำและซ้ำเติมมาตลอด คนที่หนูคิดว่าจะเป็นคนที่รักหนูมากที่สุด แต่สุดท้ายเขากลับไม่เคยรักหนูจริงๆเลย แม่เคยบอกว่า หนูไม่น่าเกิดมาเป็นลูกเขาเลย น่าจะไปเป็นลูกหมา ไปเกิดเป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ลูกของแม่ แม่ชอบอารมณ์ไม่ดีแล้วมาลงที่หนูประจำ จนบางทีหนูก็ทนไม่ไหวเพราะแค่ชีวิตม.6ในตอนนี้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว แม่เคยด่าหนูว่าหนูมัน เ_ี้ย เ_ี้ย เหมือนพ่อ (ขอโทษที่ใช้คำหยาบคายนะคะ) หนูร้องไห้เรื่องคำพูดของแม่จนไม่มีน้ำตาจะร้องแล้ว หนูเหนื่อยเหลือเกิน หนูอยากให้เวลาแบบนี้มันผ่านไปเร็วๆสักที หนูเคยคิดว่าถ้าจบม.6ไปชีวิตหนูคงดีกว่านี้ ถึงแม้ว่ามันจะต้องเหนื่อยกาย แต่อย่างน้อยมันคงไม่เหนื่อยใจแบบนี้อีก... ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ขอบคุณจริงๆ