เราตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกนะค่ะ .. เด็กไร้การศึกษาคนหนึ่งของโอกาสในรั้วมหาลัยจะได้มั้ย ( เราไม่วุฒิเลยไม่มีวุฒิอะไรเลยนะค่ะ )
ชีวตเราเริ่มต้นด้วยครอบครัวที่มีความสุขมากตลอด 2 ขวบ จนมาถึงจุดเปลี่ยนแปลงพ่อแม่เราแยกทางกัน เราอยู่กับแม่กับพี่สาว เราศึกษาอยู่ในโรงเรียนเอกชนชื่อดัง'ในจังหวัดนครศรีธรรมราช เราและพี่สาวไม่รู้มาก่อนเลยว่าตั้งแต่ที่พ่อกะแม่แยกทางกัน ฐานะทางบ้านเราก็เปลี่ยน จนมาถึงป.6ที่เราต้องเริ่มเข้ามา ม.1 เราไม่ได้รับวุฒิการศึกษาแบบคนอื่น เพราะแม่เราไม่ได้จ่ายค่าเทอมมานานแล้ว ตอนนั้นเราร้องไห้มากเพราะเป็นช่วงเวลาวัยรุ่นที่จะได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆ 'เราคิดว่ามันเป็นความฝันของทุกคนนะ ทางโรงเรียนแจ้งมาว่า เราสองคนรวมกัน 7 หมื่น ๆๆ กว่า มันเป็นเงินจำนวนมากถึงมากที่สุดสำหรับคนจน'แบบ
ครอบครัวเรา แต่ก็ยังดีที่โรงเรียนที่เราจะต่อ ม.1 เขารับมาให้เราได้เรียนจนกว่าเราจะหาเงินไปจ่ายโรงเรียนเก่าและเอาใบวุฒิ ป.6 มาให้ จนเวลาผ่านไป 3 ปี
ครอบครัวที่มีแต่แม่เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียว และยังมีหนี้สิ้นที่แม่ยืมคนอื่นมาซื้อชุดนักเรียน ค่าใช้จ่ายในบ้าน ต่างๆๆนานๆๆ ต้องแบกรับค่าใช้จ่ายไปวัน ๆ ก็ไม่สามารถหาเงินมาใช้ให้โรงเรียนเก่านั้นได้ เราได้เรียนแค่ ม.3 ต้องออกเพราะโรงเรียนมัธยมไปสามารถให้เราเรียนต่อไปได้ เราออกมาทำงานหาเลี้ยงครอบครัว คนวุฒิม.3 แบบเราจะได้ทำงานดีอะไร เงินก็ได้ต่อวัน แต่ละเดือนก็มีค่าใช้จ่ายโน้นนี้นั้น ตอนนี้เราย้ายมาอยู่ที่ กทม.กับครอบครัวเป็นห้องเช่าๆเล็กเราได้ทำงานเพื่อนแม่ฝากให้ แต่งานที่เราทำต้องใช้ทั้งภาษาอังกฤษ ไหนจะคิดคำนวณตัวเลข เราอยู่ในที่ทำงานเหมือนเราเป็นตัวถ่วงของทุกคน เราอยากเรียนต่อ เราอยากทำตามความฝันของเรา เราอยากมีวันที่ได้รับปริญญาแบบเพื่อนๆคนอื่นๆเขา เราอยากรู้ชีวิตแบบเราจะมีหน่วยงานไหนมาช่วยเราบ้าง ชีวิตเราไม่มีหรอกนะช่วงเวลาวัยรุ่น ไปเที่ยวไหนกันเป็นกลุ่มๆ เวลาของเราทุกวินาทีอยู่ที่งาน ไม่มีคำว่าเพื่อนวัยเดียว ไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิท
เราอยากให้แม่สบาย แม่เราเป็นโรคความดัน ทำงานหนักไม่ได้เพราะเคยโดนรถชนทำให้แขนหัก ทุกวันนี้เราเหนื่อยนะ แต่เรายิ้มได้เพราะแม่ ไม่อยากทุกข์ให้แม่เห็น เราทำงานทุกวันไม่หยุดงานเพื่อที่จะได้เงินเดือนมาก ๆๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเราอยากเรียนต่อ เราเห็นเพื่อนๆรุ่นเดียวกับเราเรียนจบไปทำตามความฝันของตัวเองกันหมดแล้ว เราแอบร้องไห้นะ ทำไมชีวิตเราต้องมาจบแค่ ม.3 น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง เราต้องทำงัยดี เราอยากเรียนต่อ อยากมีการศึกษาแบบคนอื่น เพื่อที่ได้เห็นรอยยิ้มแม่ ได้เห็นแม่สบาย เราควรทำงัย ตอบเราที ):'
แค่อยากเรียนต่อผิดมากเลยใช่มั้ย
ชีวตเราเริ่มต้นด้วยครอบครัวที่มีความสุขมากตลอด 2 ขวบ จนมาถึงจุดเปลี่ยนแปลงพ่อแม่เราแยกทางกัน เราอยู่กับแม่กับพี่สาว เราศึกษาอยู่ในโรงเรียนเอกชนชื่อดัง'ในจังหวัดนครศรีธรรมราช เราและพี่สาวไม่รู้มาก่อนเลยว่าตั้งแต่ที่พ่อกะแม่แยกทางกัน ฐานะทางบ้านเราก็เปลี่ยน จนมาถึงป.6ที่เราต้องเริ่มเข้ามา ม.1 เราไม่ได้รับวุฒิการศึกษาแบบคนอื่น เพราะแม่เราไม่ได้จ่ายค่าเทอมมานานแล้ว ตอนนั้นเราร้องไห้มากเพราะเป็นช่วงเวลาวัยรุ่นที่จะได้เจอกับเพื่อนใหม่ๆ 'เราคิดว่ามันเป็นความฝันของทุกคนนะ ทางโรงเรียนแจ้งมาว่า เราสองคนรวมกัน 7 หมื่น ๆๆ กว่า มันเป็นเงินจำนวนมากถึงมากที่สุดสำหรับคนจน'แบบ
ครอบครัวเรา แต่ก็ยังดีที่โรงเรียนที่เราจะต่อ ม.1 เขารับมาให้เราได้เรียนจนกว่าเราจะหาเงินไปจ่ายโรงเรียนเก่าและเอาใบวุฒิ ป.6 มาให้ จนเวลาผ่านไป 3 ปี
ครอบครัวที่มีแต่แม่เป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียว และยังมีหนี้สิ้นที่แม่ยืมคนอื่นมาซื้อชุดนักเรียน ค่าใช้จ่ายในบ้าน ต่างๆๆนานๆๆ ต้องแบกรับค่าใช้จ่ายไปวัน ๆ ก็ไม่สามารถหาเงินมาใช้ให้โรงเรียนเก่านั้นได้ เราได้เรียนแค่ ม.3 ต้องออกเพราะโรงเรียนมัธยมไปสามารถให้เราเรียนต่อไปได้ เราออกมาทำงานหาเลี้ยงครอบครัว คนวุฒิม.3 แบบเราจะได้ทำงานดีอะไร เงินก็ได้ต่อวัน แต่ละเดือนก็มีค่าใช้จ่ายโน้นนี้นั้น ตอนนี้เราย้ายมาอยู่ที่ กทม.กับครอบครัวเป็นห้องเช่าๆเล็กเราได้ทำงานเพื่อนแม่ฝากให้ แต่งานที่เราทำต้องใช้ทั้งภาษาอังกฤษ ไหนจะคิดคำนวณตัวเลข เราอยู่ในที่ทำงานเหมือนเราเป็นตัวถ่วงของทุกคน เราอยากเรียนต่อ เราอยากทำตามความฝันของเรา เราอยากมีวันที่ได้รับปริญญาแบบเพื่อนๆคนอื่นๆเขา เราอยากรู้ชีวิตแบบเราจะมีหน่วยงานไหนมาช่วยเราบ้าง ชีวิตเราไม่มีหรอกนะช่วงเวลาวัยรุ่น ไปเที่ยวไหนกันเป็นกลุ่มๆ เวลาของเราทุกวินาทีอยู่ที่งาน ไม่มีคำว่าเพื่อนวัยเดียว ไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิท
เราอยากให้แม่สบาย แม่เราเป็นโรคความดัน ทำงานหนักไม่ได้เพราะเคยโดนรถชนทำให้แขนหัก ทุกวันนี้เราเหนื่อยนะ แต่เรายิ้มได้เพราะแม่ ไม่อยากทุกข์ให้แม่เห็น เราทำงานทุกวันไม่หยุดงานเพื่อที่จะได้เงินเดือนมาก ๆๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเราอยากเรียนต่อ เราเห็นเพื่อนๆรุ่นเดียวกับเราเรียนจบไปทำตามความฝันของตัวเองกันหมดแล้ว เราแอบร้องไห้นะ ทำไมชีวิตเราต้องมาจบแค่ ม.3 น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง เราต้องทำงัยดี เราอยากเรียนต่อ อยากมีการศึกษาแบบคนอื่น เพื่อที่ได้เห็นรอยยิ้มแม่ ได้เห็นแม่สบาย เราควรทำงัย ตอบเราที ):'