รักที่เป็นไปไม่ได้..............แต่กลับเริ่มเป็นไปได้

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าผมหัดเล่นพันทิปเป็นครั้งแรก เพราะเกิดปัญหากับตัวเองบางอย่างจนไม่รู้จะปรึกษาใคร

ผมชอบคนๆนึงมาก ซึ่งก็เคยคุยมาเรื่อยๆตลอดเวลา 3 ปี แต่ก็ยังไม่ได้ตั้งหลักอย่างจริงจังและดูท่าเขาจะไม่ค่อยสนใจเราเลย
เพราะคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมารักเรา
แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป วันรับสคริปจบการศึกษา ปี4 (เขาเรียนพยาบาล) ผมคิดว่าถึงวันสำคัญจึงอยากจะทำอะไรให้เขาบ้าง  จึงตัดสินใจทำกรอบรูปไปให้
และเป็นครั้งแรกที่เธอให้เบอร์ผมสำหรับการติดต่อในวันงาน (ผมเคยขอเธอเมื่อหลายปีแต่ตอนนั้นเธอไม่ให้) จนถึงวันนั้นผมก็ได้นำรูปไปมอบให้เขาและเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยืนมองหน้าเธอไกล้ๆแบบนี้ และเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงเธอ ทุกอย่างในวันนั้นค่อนข้างเป็นไปด้วยดี  
หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มคุยโทรศัพท์กับเธอ และเป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว ผมมีโอกาสได้เรียนรู้และเข้าใจว่าจริงๆเธอแล้วเป็นคนยังไง
เธอเองก็รู้ว่าผมชอบเธอมานาน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ จนวันนี้เธอบอกเธอให้โอกาสผมพิสูจตัวเอง เพราะเธอเป็นคนไม่ชอบตอบแชท มีคนทักเธอมาเยอะ บางครั้งเธอเองก็อ่านเฉยๆ เธอบอกเธอรู้ว่ามันไม่ไช่นิสัยที่ดีเลย (แต่จริงๆแล้วข้างในเธอแคร์ความรู้สึกคนอื่นมาก)
และด้วยผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เข้าไปทักเธอมาตลอด 3 ปี และก็เจอเหตุการณ์เหมือนคนอื่นเช่นกัน แต่ผมก็ยังทักเธอเหมือนเดิม โดยไม่เคยถามเธอเลยว่าทำไมเธอถึงไม่ตอบผม............และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เธอเปิดโอกาสผมพิสูจน์ตนเอง

............ทุกสิ่งเหมือนฝันไป ทุกวินาทีที่กำลังเดินมีค่ามากขึ้น ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้รับโอกาสและได้มายืนอยู่ในจุดๆนี้ และหลังจากนั้นเราก็คุยกันได้สักพัก ก็ได้มีโอกาสไปเจอกัน ครั้งแรกที่เราพบกัน ผมอยากให้เธอประทับใจ ผมไม่รู้จะเอาอะไรไปให้เธอและรู้สึกวันนั้นเราจะผิดพลาดกันด้านการสื่อสาร (ผมเรียนอยู่ปี 3 อยู่ในช่วงฝึกงาน)......ผมเลิกงาน 17.30 แต่เหมือนผมเองที่พูดไม่ชัด เธอเข้าใจว่าผมเลิก 16.30 เธอไปถึงร้านที่เรานัดพบกัน 17.00 (เป็นร้านของพี่ญาติของเธอ) เธอรอไปถึง 17.30 จึงโทรมาหาผม ซึ่งผมพึ่งจะเลิกงาน ผมสีหน้าตกมากในตอนนั้น เธอบอกเธอจะเข้าบ้าน 18.00 เธอไม่ค่อยมีเวลา ผมเคลียทุกสิ่งและออกจากที่ฝึกงาน 17.40 ผมต้องขี่ไปซื้อดอกไม้เพื่อที่จะมาให้เธอ (ประเด็นหลักของการเจอคือผมบอกเธอว่าผมจะนำของไปให้) .....ที่จริงแค่อยากเจอหาข้ออ้างมาเฉยๆ จากที่ฝึกงานห่างจากจุดนัดพบ 10 กม. และผมต้องขี่ผ่าเข้าเมืองไปซื้อดอกไม้ให้เธอก่อน
  
  .....ผมไปถึงร้าน 18.30 ซึ่งแน่นอนว่าผมรู้แต่แรกแล้วว่า ยังไงผมก็ไปไม่ทัน แต่ก็ยังยืนยันที่จะไป ผมคิดว่าเธอคงกลับแล้ว ในตอนนั้นตัวผมรู้สึกเซ็งตัวเองสุดๆ โอกาสครั้งแรกของผมก็ดูเหมือนว่ามันจะจบลงซะแล้ว แต่สิ่งที่น่าประทับใจจนผมดีใจจนน้ำตาจะไหลคือ ..........(เธอยังรอผมอยู่)
แต่ในความดีใจผมเองก็ยังรู้สึกแย่ในตัวเองอยู่ที่ผมทำได้ดีไม่พอ ผมนำดอกไม้ให้เธอ ดูเหมือนเธอจะดีใจมาก เรานั่งคุยกัน กินข้าวกัน จ้องตากัน 3 ชม.จนร้านแทบจะปิด จึงพากันกลับ

.........................เหตุการณ์ในวันนั้นผมนึกถึงตลอด มันช่างมีความสุขเหลือเกิน ผมตัดสินใจจะหยุดที่เธอคนสุดท้าย ผมอยากอยู่กับเธอ ผมอยากใช้วิตกับเธอ ผมอยากดูแลเธอ  แต่กระนั้นผมเองก็จะนิ่งนอนใจไม่ได้ เพราะทุกก้าวที่ผมก้าวมีโอกาสพลาดได้เสมอ ผมเจียมตัวอยู่เสมอว่าผมเองก็เป็นแค่คนธรรมดาคนนึง เหมือนรู้สึกว่าตัวเองมาได้ไกลเกินที่คิดไว้ ......ผมผิดหวังมาเยอะ  ผมเองก็อยากสมหวังบ้างสักครั้งในชีวิตเหมือนคนอื่นๆ
ตอนนี้ผมคิดถึงเขามาก แต่ก็ไม่กล้าไปคุยเยอะ ไปทักเยอะ กลัวเขาจะเบื่อเรา กลัวเขาจะรำคานเรา กลัวเราจะเสียโอกาสนี้ไป ผมได้แต่....
....(นิ่ง นิ่ง นิ่งแล้วก็นิ่ง) เก็บซ่อนความรู้สึกมากมายไว้ในใจ เปลี่ยนตัวเองแก้ไขข้อบกพร่องของตัวเอง ผมไม่รู้จะก้าวไปยังไงต่อ ผมไม่รู้ผมควรทำยังไงต่อ.................ผมไม่พูดเรื่องนี้กับใคร เก็บไว้คนเดียว เลยตัดสินใจมา บ่นๆในพันธิป

ถ้าคุณเป็น ผู้หญิงคนนั้น คุณคิดว่าผมควรทำยังไงต่อครับ..