เป็นคนหนึ่งที่ชอบลองใจด้วยการลองหายไป มันมีเหตุผลนะ

เราคุยกับเขา เรารู้สึกดีมากๆทุกครั้งงที่ได้คุยกัน แต่แปลกมั้ยแค่ตัวหนังสือที่ใครๆก็พิมพ์ได้ (เรากับหวั่นไหว)
ชอบโมเม้นต์นั้นมากที่เราต่างก็อยากจะคุยกัน ต่างคนต่างมีคำถาม ไม่ใช่ชวนคุยอยู่ข้างเดียว
แต่พอนานไป เราสงสัยจัง เขามีคนคุยด้วยเยอะแน่เลย หรืออาจเป็นเพราะความเฟรนลี่ของเขาคุยแบบนี้กับทุกคน
แต่พอวันหนึ่งเราลองถามเขาดู เขาก็บอกไม่มีใคร ไม่ได้คุยกับใคร แต่ตัสเขานี่เพ้อถึงใครอีกคน
ประมาณว่า 'เหงา ชีวิตไม่มีใครอยากคุยด้วยจัง' ปะมาณนี้
(เราถึงกับงงแถบเงิบไปเลย) คำถามปี๊ดขึ้นหัวเลย อ้าวที่เราคุยกับเขาเนี้ยเราเป็นตัวอะไรวะ
หรือแแชทที่เราคุยกับเขาเป็นแค่ส่วนประกอบในเฟสเขาเฉยๆ ( มันน่าน้อยใจ จริงๆเสียความรู้สึกมากกว่า)
ช่วงนั้นเขาทักมา เราก็อ่านแต่ไม่ค่อยตอบ เขาก็ถามเราว่าเป็นอะไรอ่านไม่ตอบ
เป็นคุณรู้สึกยังไงคุยกับคนที่เขาบอกคุยกับเราแค่คนเดียว แต่ตัสหมายถึงใคนอีกคน ก็ไม่ไหวนะ

แต่ที่ลองหายไป อยากจะรู้ว่าเราสำคัญพอให้เขาตามหามั้ย อยากจะรู้เขามีอาการแบบไหน
แต่เขาก็ไม่ตามหา ไม่สนใจและได้รู้จริงๆว่าเราไม่สำคัญอะไรกับเขาเลย

ยิ่งถ้าเงียบใส่กัน ต่างคนต่างเงียบไป เราก็เดาใจไม่ออกนะ ว่าอยากให้อยู่หรือให้ไป
เพราะการเงียบ มันเป็นคำตอบที่เราต้องหาเอาเอง ซึ่งมันเหนื่อย สู้พูดตรงๆไม่ดีกว่าหรอ

อยากบอกว่าที่คุณไม่จริงจังอยู่นั้น คุณแลกกับความจริงใจที่ฉันมีให้คุณอยู่นะ
ที่คุณแค่เล่นๆ แต่ความรู้สึกคนมันไม่ควรที่จะเอามาถูกล้อเล่นนะ

คนที่เจอคนที่รู้สึกดีด้วยจริงๆก็ถือว่าโชคดี แต่เราเจอแบบนี้ก็ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี ควรจะเสียใจดีไหม
หรือดีแล้วที่ตัดสินใจเดินออกมา ไม่เปลืองหัวใจ ไม่เปลืองความรู้สึก ไม่เปลืองเวลา