ก่อนอื่นเราจะต้องขอออกตัวก่อนนะคะ ว่าเรายอมรับได้กับคอมเม้น แต่เราอยากได้คำตอบจริงๆค่ะ
ตอนนี้เราบรรลุนิติภาวะแล้วค่ะ เรียนจบแล้ว ทำงานแล้วค่ะ แต่ก็ยังศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้นค่ะ
เราอยู่ที่บ้านค่ะ ไม่ได้อยู่หอหรืออยู่ที่อื่น
เรามีปัญหาเกี่ยวกับการเบื่อแม่ค่ะ เบื่อทุกครั้งที่แม่มาอยูใกล้ๆ เป็นมาได้สักประมาน เกือบปีแล้วค่ะ
แม่เราเป็นคนแบบ ออกจะจู้จี้ขี้บ่น ซึ่งคนอื่นอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
แม่ยังไงก็คือแม่ ถึงจะแต่งงานออกไปแม่เค้าก้ยังบ่นเพราะเค้าห่วง ที่เราเป้นลูก
แต่สำหรับเรา เราว่าเราโตแล้วค่ะ โตพอที่จะมีช่องว่างมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ในระดับนึงค่ะ
แต่เราไม่มี...แม่เราเป็นคนประเภทที่ตรวจทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องเราค่ะ
กระเป๋าสะพาย กระเป๋าถือ กระเป๋ากางเกง สมุดโน๊ตทุกเล่มกระดาษทุกแผ่น
เราไม่สามารถจะมีอะไรที่มันเป็นส่วนตัวได้เลยค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่าง แม่เราจะค้นหมดค่ะ
ตอนเราจะออกไปนอกบ้านกับเพื่อนบ้างกับแฟนบ้างแม่เราจะทำตัวเหมือน FBI ค่ะ
ก่อนออกจากบ้านจะถามตลอด จะเช็คตลอดจะเหน็บแนมเราตลอดเวลา
ตอนที่เราออกไปข้างนอกแล้วแม่เราก็จะ โทรมาเช็คอีกค่ะ ทั้งที่เราไม่เคยเป็นคนที่
ไปเที่ยวนอกบ้านแล้วไม่กลับบ้านนะคะ อาจจะมีกลับดึกบ้างไม่เกิน 4 5 ทุ่มค่ะ
ซึ่งเราขอเน้นอีกทีว่าเราทำงานแล้ว เรียนจบแล้วค่ะ
เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดีค่ะ เอาตัวรอดได้ในเรื่องเรียนเสมอเราทำได้เรกดดีตลอดค่ะ
ไม่เคยสอบตกหรือซ้ำชั้น เรียนไม่เคยเกรดต่ำกว่า 3.6 เคยได้เกรด 2.5 มาตัวเดียว
คือคณิตศาสตร์ ตอน ม.3เทอม 2 นั่นคือเกรดต่ำสุดในชีวิตค่ะ
แม่เราจะบ่นตลอดเวลาที่เราเล่นคอม ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมออนไลน์
แม่จะให้แต่เราอ่านหนังสือค่ะ แล้วถ้าวันไหนเราอยู่บ้าน แม่เราจะถามทั้งวันว่าอ่านหนังสือหรือยัง
ถ้าเค้าไม่เห็นเราอ่านเค้าก็จะบ่นค่ะ บ่นทั้งวัน
เรามีแฟนค่ะ แฟนเราก็ไมไ่ด้เป้นคนเลวร้ายอะไรเป็นคนดีค่ะเข้ากับเราได้ดี
แต่แฟนทุกคนที่เราคบ แม่จะบอกให้เลิกให้หมดค่ะ ทุกคนค่ะผู้ชายทุกคนในชีวิตเรา
แม่จะให้เลิกให้หมด บ้างก็บอกเวลาทะเลาะกัน เราจะไม่ให้แม่รู้เลยค่ะ
เพราะแม่จะพยายามหาข้อผิดพลาดของผู้ชายที่เราคุยอยู่มาด่าๆๆแลวก็ให้เราเลิกค่ะ
เวลาแฟนเราโทรมาตอนอยู่กับแม่ แม่เราก็จะพูดเสียงดังให้เข้าไปในโทรศัพท์ค่ะ
ว่าน่ารำคาญโทรมาจังเลย เป็นโรคจิตหรอ อะไรแบบนี้ค่ะ
ถ้าแม่ไม่ได้พูดแขวะแบบนั้น ตอนเราวางหูแฟนแม่เราก็จะบ่นมากๆๆค่ะ
เราเป็นวัยรุ่นเหมือนเด็กทั่วไปค่ะ ใช่ชัวิตเหมือนเด็กปกติคนอื่นค่ะ
มีสังคม มีงาน มีเรียน มีความรัก แต่แม่เราจะกันเราทุกเรื่องค่ะ บางทีแม่ก็ชอบด่า
ด้วยถ้อยคำแรงๆ นี่อาจจะเป้นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราเบื่อแม่ค่ะ
เราไม่รู้จะแก้ยังไงค่ะ เพราะอารมณ์เรามันไม่พาไปจริงๆ เอาธรรมะเข้าช่วยก็แล้ว
เราพยายามทำทุกอย่างจริงๆค่ะ ปรึกษาจิตแพทย์ก็แล้ว แต่แม่เราเป็นแบบนั้น
เราไม่สามารถที่จะไม่เบื่อได้เลยค่ะ พยายามนึกสิ่งที่มันผ่านมาตลอด 20 กว่าปี
ที่เราอยุ่กับแม่มา มันก็ไม่ช่วยค่ะ ช่วยได้นิดนึงเท่านั้น พอแม่เราเป็นแบบนั้นอีก
เราก็จะเบื่ออีกค่ะ ชีวิตเราเหมือนถูกโซ่ตรวนอันใหญ่ผูกติดเอาไว้
เราไม่สามารถที่จะมีชีวิตบางส่วน เวลาบางช่วงที่มันเป็นของเราได้อย่างเต็มที่ได้เลย
ไปพบคุณหมอ คุหมอท่านก็บอกว่าบางทีปัญหาแบบนี้ต้องรอให้ตายกันไปข้างนึง
ทุกวันนี้เราโกหกแม่สารพัดเรื่องค่ะ เรื่องข้าวเหนียวหมูปิ้งก็ยังต้องโกหกค่ะ
บอกแล้วไงคะ ว่าแม่เราค้นเราทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วการอยู่หอ หรือ
การแยกไปอยู่ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้ค่ะ เรื่องการแต่งงานก็ไม่สามารถเป็นไปได้ค่ะ
เพราะแม่เราปิดเรา ไม่ยอมอะไรทั้งนั้น เราควรจะทำยังไงดีคะ
เราอิจฉาเพื่อนๆเวลาเค้าได้ไปทะเลกัน อิจฉาเพื่อนๆที่เวลาเค้าได้ออกไปข้างนอกกัน
อิจฉาเด็กมัธยมที่เดินไปเดินมาตามตลาดได้ในเวลา 5 โมงเย็น
อิจฉาคนที่คุยกับพ่อแม่ได้ในทุกเรื่อง อิจฉาคนที่มีแม่คอยให้กำลังใจไม่ใช่จับผิด
อิจฉาคนที่ลูกรักใครแล้วแม่ก็รักด้วย อิจฉาคนที่มีแม่เข้าใจ
ทุกวันนี้ชีวิตเราเหมือนจะสบายค่ะ หน้าตาก็ไม่ได้แย่ การศึกษาก็พอมี
งานก็มีทำ เงินก็มีใช้ แต่สิ่งที่ไม่มีคืออิสระค่ะ เราไม่มีอิสระจริงๆ
เราอิจฉาคนที่แบคแพคแล้วมาโพสในพันทิป ว่าไปโน่นไปนี่มาที่สวยๆ
เราไม่เคยได้รับโอกาสแบบนั้นเลย เราไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนั้น
รู้โลก ก็รู้จากการท่องอินเทอร์เน็ต ซึ่งก็ท่องได้ในเวลาไม่มากเพราะแม่ก็จะตามไปอ่านหนังสือ
เราจะต้องใช้ชีวิตเหมือนเด็ก 7 ขวบไปตลอดชีวิตมั้ยคะ
ทำไมเราถึงเบื่อแม่
ตอนนี้เราบรรลุนิติภาวะแล้วค่ะ เรียนจบแล้ว ทำงานแล้วค่ะ แต่ก็ยังศึกษาต่อในระดับที่สูงขึ้นค่ะ
เราอยู่ที่บ้านค่ะ ไม่ได้อยู่หอหรืออยู่ที่อื่น
เรามีปัญหาเกี่ยวกับการเบื่อแม่ค่ะ เบื่อทุกครั้งที่แม่มาอยูใกล้ๆ เป็นมาได้สักประมาน เกือบปีแล้วค่ะ
แม่เราเป็นคนแบบ ออกจะจู้จี้ขี้บ่น ซึ่งคนอื่นอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
แม่ยังไงก็คือแม่ ถึงจะแต่งงานออกไปแม่เค้าก้ยังบ่นเพราะเค้าห่วง ที่เราเป้นลูก
แต่สำหรับเรา เราว่าเราโตแล้วค่ะ โตพอที่จะมีช่องว่างมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ในระดับนึงค่ะ
แต่เราไม่มี...แม่เราเป็นคนประเภทที่ตรวจทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องเราค่ะ
กระเป๋าสะพาย กระเป๋าถือ กระเป๋ากางเกง สมุดโน๊ตทุกเล่มกระดาษทุกแผ่น
เราไม่สามารถจะมีอะไรที่มันเป็นส่วนตัวได้เลยค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่าง แม่เราจะค้นหมดค่ะ
ตอนเราจะออกไปนอกบ้านกับเพื่อนบ้างกับแฟนบ้างแม่เราจะทำตัวเหมือน FBI ค่ะ
ก่อนออกจากบ้านจะถามตลอด จะเช็คตลอดจะเหน็บแนมเราตลอดเวลา
ตอนที่เราออกไปข้างนอกแล้วแม่เราก็จะ โทรมาเช็คอีกค่ะ ทั้งที่เราไม่เคยเป็นคนที่
ไปเที่ยวนอกบ้านแล้วไม่กลับบ้านนะคะ อาจจะมีกลับดึกบ้างไม่เกิน 4 5 ทุ่มค่ะ
ซึ่งเราขอเน้นอีกทีว่าเราทำงานแล้ว เรียนจบแล้วค่ะ
เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดีค่ะ เอาตัวรอดได้ในเรื่องเรียนเสมอเราทำได้เรกดดีตลอดค่ะ
ไม่เคยสอบตกหรือซ้ำชั้น เรียนไม่เคยเกรดต่ำกว่า 3.6 เคยได้เกรด 2.5 มาตัวเดียว
คือคณิตศาสตร์ ตอน ม.3เทอม 2 นั่นคือเกรดต่ำสุดในชีวิตค่ะ
แม่เราจะบ่นตลอดเวลาที่เราเล่นคอม ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมออนไลน์
แม่จะให้แต่เราอ่านหนังสือค่ะ แล้วถ้าวันไหนเราอยู่บ้าน แม่เราจะถามทั้งวันว่าอ่านหนังสือหรือยัง
ถ้าเค้าไม่เห็นเราอ่านเค้าก็จะบ่นค่ะ บ่นทั้งวัน
เรามีแฟนค่ะ แฟนเราก็ไมไ่ด้เป้นคนเลวร้ายอะไรเป็นคนดีค่ะเข้ากับเราได้ดี
แต่แฟนทุกคนที่เราคบ แม่จะบอกให้เลิกให้หมดค่ะ ทุกคนค่ะผู้ชายทุกคนในชีวิตเรา
แม่จะให้เลิกให้หมด บ้างก็บอกเวลาทะเลาะกัน เราจะไม่ให้แม่รู้เลยค่ะ
เพราะแม่จะพยายามหาข้อผิดพลาดของผู้ชายที่เราคุยอยู่มาด่าๆๆแลวก็ให้เราเลิกค่ะ
เวลาแฟนเราโทรมาตอนอยู่กับแม่ แม่เราก็จะพูดเสียงดังให้เข้าไปในโทรศัพท์ค่ะ
ว่าน่ารำคาญโทรมาจังเลย เป็นโรคจิตหรอ อะไรแบบนี้ค่ะ
ถ้าแม่ไม่ได้พูดแขวะแบบนั้น ตอนเราวางหูแฟนแม่เราก็จะบ่นมากๆๆค่ะ
เราเป็นวัยรุ่นเหมือนเด็กทั่วไปค่ะ ใช่ชัวิตเหมือนเด็กปกติคนอื่นค่ะ
มีสังคม มีงาน มีเรียน มีความรัก แต่แม่เราจะกันเราทุกเรื่องค่ะ บางทีแม่ก็ชอบด่า
ด้วยถ้อยคำแรงๆ นี่อาจจะเป้นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราเบื่อแม่ค่ะ
เราไม่รู้จะแก้ยังไงค่ะ เพราะอารมณ์เรามันไม่พาไปจริงๆ เอาธรรมะเข้าช่วยก็แล้ว
เราพยายามทำทุกอย่างจริงๆค่ะ ปรึกษาจิตแพทย์ก็แล้ว แต่แม่เราเป็นแบบนั้น
เราไม่สามารถที่จะไม่เบื่อได้เลยค่ะ พยายามนึกสิ่งที่มันผ่านมาตลอด 20 กว่าปี
ที่เราอยุ่กับแม่มา มันก็ไม่ช่วยค่ะ ช่วยได้นิดนึงเท่านั้น พอแม่เราเป็นแบบนั้นอีก
เราก็จะเบื่ออีกค่ะ ชีวิตเราเหมือนถูกโซ่ตรวนอันใหญ่ผูกติดเอาไว้
เราไม่สามารถที่จะมีชีวิตบางส่วน เวลาบางช่วงที่มันเป็นของเราได้อย่างเต็มที่ได้เลย
ไปพบคุณหมอ คุหมอท่านก็บอกว่าบางทีปัญหาแบบนี้ต้องรอให้ตายกันไปข้างนึง
ทุกวันนี้เราโกหกแม่สารพัดเรื่องค่ะ เรื่องข้าวเหนียวหมูปิ้งก็ยังต้องโกหกค่ะ
บอกแล้วไงคะ ว่าแม่เราค้นเราทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วการอยู่หอ หรือ
การแยกไปอยู่ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้ค่ะ เรื่องการแต่งงานก็ไม่สามารถเป็นไปได้ค่ะ
เพราะแม่เราปิดเรา ไม่ยอมอะไรทั้งนั้น เราควรจะทำยังไงดีคะ
เราอิจฉาเพื่อนๆเวลาเค้าได้ไปทะเลกัน อิจฉาเพื่อนๆที่เวลาเค้าได้ออกไปข้างนอกกัน
อิจฉาเด็กมัธยมที่เดินไปเดินมาตามตลาดได้ในเวลา 5 โมงเย็น
อิจฉาคนที่คุยกับพ่อแม่ได้ในทุกเรื่อง อิจฉาคนที่มีแม่คอยให้กำลังใจไม่ใช่จับผิด
อิจฉาคนที่ลูกรักใครแล้วแม่ก็รักด้วย อิจฉาคนที่มีแม่เข้าใจ
ทุกวันนี้ชีวิตเราเหมือนจะสบายค่ะ หน้าตาก็ไม่ได้แย่ การศึกษาก็พอมี
งานก็มีทำ เงินก็มีใช้ แต่สิ่งที่ไม่มีคืออิสระค่ะ เราไม่มีอิสระจริงๆ
เราอิจฉาคนที่แบคแพคแล้วมาโพสในพันทิป ว่าไปโน่นไปนี่มาที่สวยๆ
เราไม่เคยได้รับโอกาสแบบนั้นเลย เราไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนั้น
รู้โลก ก็รู้จากการท่องอินเทอร์เน็ต ซึ่งก็ท่องได้ในเวลาไม่มากเพราะแม่ก็จะตามไปอ่านหนังสือ
เราจะต้องใช้ชีวิตเหมือนเด็ก 7 ขวบไปตลอดชีวิตมั้ยคะ